શંકા

વાર્તા – નીતા શ્રીવાસ્તવ

પાડોશના ઘરની ઘંટડીનો અવાજ સાંભળતા જ શિખા લગભગ દોડતી દરવાજા પાસે ગઈ અને પછી પડદાની આડશમાં છુપાઈને બહાર જેાવા લાગી. હિસાબકિતાબમાં વ્યસ્ત સુધીરને શિખાની આ ટેવ ખૂબ જ શરમજનક લાગી. તે પહેલાં પણ ઘણી વાર સુધીર શિખાને તેની આ ટેવ માટે ઠપકો આપી ચૂક્યો હતો, પણ તે પોતાની ટેવ છોડતી નહોતી. જેવી આસપાસના કોઈ ઘરની ઘંટડી વાગતી શિખાના કાન સરવા થઈ જતા હતા. કોણ કોને મળી રહ્યું છે, કયા પતિપત્ની વચ્ચે કેવું ચાલી રહ્યું છે, તેની પૂરી જાણકારી રાખવાનો જાણે કે શિખાએ ઠેકો લીધો હોય. સુધીરે ક્યારેય આવી મનોવૃત્તિ ધરાવતી પત્નીની ઈચ્છા નહોતી રાખી. તે તેની આ પીડા કોને કહે… ક્યારેક પ્રેમથી તો ક્યારેક કડવાશથી ઝાટકે છે જરૂર, ‘‘શું શિખા, તું પણ હંમેશાં પાડોશીઓના ઘરની છૂપી વાતો જાણવામાં વ્યસ્ત રહે છે… તારા ઘરમાં રસ લે થોડો, જેથી ઘર ઘર જેવું લાગે…’’ સુધીરે લાવેલા બધા મેગેઝિન ટેબલ પર પડ્યાંપડ્યાં શિખાનું મોં તાકી રહેતા… શિખાની નજર બીજા ઘરમાં ડોકિયા કરવામાં જ ડૂબેલી રહેતી હતી.

જેાકે આજે સુધીર શિખાના આ કરતૂત પર ખૂબ ગુસ્સે થયો અને ત્યાર પછી પડદો એટલો જેારથી ખેંચ્યો કે તે હેન્ડલ સહિત નીચે પડી ગયો. ‘‘લે, હવે તને વધારે સ્પષ્ટ દેખાશે.’’ સુધીરે ગુસ્સામાં કહ્યું. શિખા પણ ગુસ્સામાં દરવાજા પરથી દૂર ખસી ગઈ. જેાયું તો દૂર તે હવે અનુમાન પણ ન લગાવી શકી કે જતીનના ઘરે કોણ આવ્યું છે અને શું કરીને ગયું. સુધીરના ગુસ્સાથી થોડી ડરી, પણ ગુસ્સો શાંત કરવા હસી. સુધીરનો મૂડ બગડી ગયો હતો. તેણે પોતાના કાગળ ભેગા કરીને તિજેારીમાં મૂક્યા અને તૈયાર થવા લાગ્યો. શિખા તેને તૈયાર થતો જેાઈ ચુપ ન રહી શકી. પૂછ્યું, ‘‘હવે આ સમયે ક્યાં જાય છો? સાંજે મૂવી જેાવા જવું છે કે નહીં?’’ ‘‘તું તૈયાર રહેજે… હું સમયસર આવી જઈશ.’’ કહીને સુધીર ક્યાં જઈ રહ્યો છે, તે જણાવ્યા વિના ગાડી સ્ટાર્ટ કરીને જતો રહ્યો. ગુસ્સામાં જ સુધીર એમ જ થોડીવાર રસ્તા પર ગાડી દોડાવતો રહ્યો. તે પણ સ્વીકારતો હતો કે થોડી ઘણી ડોકિયા કરવાની ટેવ તો દરેક વ્યક્તિમાં હોય છે, પણ સીમાએ તો હદ કરી નાખી. તેણે ૧-૨ વાર મહેણાં પણ માર્યા હતા કે આટલી ચપળતાથી તેં કોઈ છાપામાં સમાચાર આપ્યા હોત તો તું આજે રિપોર્ટર બની ગઈ હોત, પણ શિખા પર તો તેની શિખામણની કોઈ જ અસર નહોતી.

ગત અઠવાડિયાની જ વાત છે. એક દિવસ સાંજે તે ઓફિસથી ખૂબ મોડો આવ્યો હતો. તે જેવો ઘરમાં દાખલ થયો કે થોડી જ વારમાં શિખાની રેકર્ડ શરૂ થઈ ગઈ. તે બાળકોને પુલાવ ખવડાવીને સુવડાવી ચૂકી હતી. તેની સામે પણ દહીં, અથાણું, પુલાવ મૂકીને શરૂ કરી દીધો એ જ રાગ આલાપવાનો, ‘‘આજકાલ અમન ઓફિસથી ૧-૨ કલાક પહેલાં જ ઘરે આવી જાય છે. મારું ધ્યાન તો ખૂબ પહેલાંથી એ તરફ ગયું હતું… જેવી તેમની મમ્મી પ્રવચન સાંભળવા જાય કે બીજી તરફથી તરત તેમની ગાડી ગેટમાં પ્રવેશતી. તેમની બંને છોકરીઓ તો સ્કૂલેથી સીધી કોચિંગ ક્લાસમાં જાય છે અને ૭ વાગ્યા સુધીમાં જ પાછી આવે છે… અમન જેવો ઘરમાં આવે છે કે તરત ઘરના બારીદરવાજા બંધ…’’ ‘‘અરે બાબા, મને કોઈ રસ નથી બીજાના ઘરમાં… તું પાપડ તળીને આપી શકે તેમ હોય તો આપ.’’ સુધીરની નારાજગી જેાઈને શિખાને ચુપ થઈ જવું પડ્યું નહીં તો તે હજી વધારે બોલતી. જમીને સુધીર ટીવી જેાવા લાગ્યો. શિખા પણ રસોઈનું કામ પતાવીને તેની પાસે આવીને બેસી ગઈ ત્યારે સુધીરને ખૂબ કંટાળો આવ્યો. નાનકડી ગૃહસ્થી સજાવી લીધી હતી તેણે… શિખા પણ ભણેલીગણેલી હતી. જે તે પણ પોતાના સમયનો સદુપયોગ શરૂ કરી દે તો ઘરમાં વધારાની આવક તો શરૂ થાય જ સાથેસાથે નવરાશના સમયની તેની આમતેમ ડોકિયા કરવાની અને વાતો જાણવાની ટેવ પણ છૂટી જાય. ‘‘ધીરેધીરે તે જાતે જ સમજી જશે.’’ વિચારીને સુધીર લાગણશીલ બનીને શિખાને આલિંગનમાં લેવા માટે હજી તો ઊભો થયો કે શિખા બોલી ઊઠી, ‘‘અરે યાર, પેલો અમનનો કિસ્સો તો અધૂરો જ રહી ગયો… જેાકે હું સમજી તો ગઈ હતી, પણ આજે પૂરું રહસ્ય ખૂલી ગયું… સ્વયં તેમની પત્ની આશાએ જ નેહાને જણાવ્યું કે છોકરીઓ મોટી થઈ ગઈ છે… તેથી એકાંત મેળવવાનો આ ઉપાય શોધી કાઢ્યો છે અમને… કહીને શિખાએ એવું વિજયી હાસ્યનું તીર ફેંક્યું કે જાણે જંગ જીતી ન હોય.’’ પરંતુ આ રહસ્ય સાંભળીને સુધીરે પોતાનું માથું જ પકડી લીધું. તેને ક્યારેય આવી પત્નીની કલ્પના નહોતી. તે તો આજે પણ એમ જ ઈચ્છતો હતો કે તેની શિખા પરિવાર પ્રત્યે સમર્પણ ભાવ રાખીને આજુબાજુના પાડોશીઓનું પણ ધ્યાન રાખે, તેમના સુખદુખમાં સામેલ થાય, પરંતુ એ શક્ય નહોતું. અશક્ય શબ્દ સુધીરને હથોડા જેવો લાગ્યો. ‘ભરપૂર પ્રયાસ કરવા પર તો દરેક સમસ્યાનો ઉકેલ મળી જાય છે.’ એમ વિચારીને સુધીરને થોડી રાહત મળી. પછી તેણે ઘડિયાળ સામે જેાયું. શોનો સમય થઈ ગયો હતો, પરંતુ આજે તે શિખાના નામથી જ ચિડાયેલો હતો… સુધીર ઘરે ન જતા એક મોંઘી રેસ્ટોરન્ટમાં એકલો જઈને બેસી ગયો. રવિવાર હોવાથી મોટાભાગના લોકો પત્નીબાળકો સાથે બેઠા હતા…

આ દશ્ય જેાઈને તેને પોતાની એકલતા કાંટાની જેમ ખૂંચવા લાગી. ‘અહીં બેસવું કે પછી અહીંથી નીકળી જવું’ તે વિચારી રહ્યો હતો એટલામાં તેની નજર ખૂણાના એક ટેબલ પર પડતાં જ તે અચરજમાં મુકાઈ ગયો. તેના પાડોશી દસ્તૂર પોતાની પત્ની અને દીકરી સાથે ખાણીપીણીમાં મશગૂલ હતા. સુધીર પણ ચકિત નજરથી પળભર આ પરિવારને જેાતો રહ્યો. સુધીર અને દસ્તૂર એક જ સંસ્થામાં નોકરી કરતા હતા, સાથે પાડોશી હોવાથી વાતચીત અને એકબીજાના ઘરે આવ-જાના સંબંધ પણ હતા, પરંતુ શિખાને દસ્તૂર પરિવાર આંખમાં કણાની જેમ ખૂંચતો હતો. દસ્તૂરની પત્ની અર્ચના સામે તો તેને ફરિયાદ હતી કે ખબર નહીં પૂરો દિવસ ઘરમાં જ ઘૂસેલી રહીને તે શું કર્યા કરે છે… તે બીજી મહિલાઓને મળે છે તે પણ માત્ર મળવા ખાતર જ… કોઈની તાકાત નથી કે તેની પાસેથી તેની અંગત ક્ષણનો એક પણ કિસ્સો કોઈ કઢાવી શકે… આ વાત પર તો તે બિલકુલ ચુપ જ રહે છે. વિપરીત, સુધીર પણ અર્ચનાને ખૂબ જ માન આપતો હતો. લગ્ન પહેલાં તે શિક્ષિકા હતી અને આજે એક સફળ ગૃહિણી, પરંતુ શિખાએ તેને પણ નહોતી બક્ષી. શિખાના આ ખાલી અને શેતાની મગજથી સુધીર અંદર ને અંદર ગૂંગળામણ અનુભવતો હતો. તેથી દસ્તૂર દંપતીથી નજર બચાવીને તે રેસ્ટોરન્ટમાંથી બહાર નીકળી ગયો.

રાત્રિના ૯ વાગ્યા હતા, પરંતુ તેનું ઘરે જવાનું મન નહોતું. લગભગ ૧૧ વાગે તેણે હજી ઘરે પહોંચીને ઘંટડી વગાડી કે શિખાએ દરવાજેા ખોલતા જ પ્રશ્નોનો વરસાદ વરસાવી દીધો. જેાકે સુધીર પણ આજે તો કંઈક નક્કી કરીને જ ઘરે આવ્યો હતો. તેથી ચુપચાપ કપડાં બદલવા લાગ્યો. શિખા પરેશાન હતી અને તેની આગળપાછળ ફરી રહી હતી, ‘‘જેા કોઈ બીજેા પ્રોગ્રામ હતો તો પછી મને કેમ સમજાવી હતી કે સાંજે પિક્ચર જેાવા જઈશું… કોની સાથે હતા પૂરી સાંજ?’’ ‘‘બસ એમ સમજી લે કે અર્ચના સાથે હતો પૂરી સાંજ.’’ શિખા તેને આશ્ચર્યથી જેાઈ રહી. સુધીર પણ તેને જ જેાઈ રહ્યો હતો. તે કિંમતી સાડીમાં તૈયાર થયેલી હતી. તેને આ રીતે તૈયાર થયેલી જેાઈને સુધીરને પણ ગમ્યું, પણ સ્વયં પર નિયંત્રણ રાખીને તે સોફા પર બેસી ગયો. ‘‘શિખા, તેં જ અર્ચના વિશે મને એટલી બધી વાતો જણાવી હતી કે તેને નજીકથી જેાવાનું… એટલે કે તારા કહેવા પ્રમાણે તેના લટકાઝટકા જેાવાનું કેટલાય દિવસથી મન થયું હતું… અને આજે તક મળી ગઈ તો પછી કેમ ગુમાવું. તે બધા પણ ત્યાં રેસ્ટોરન્ટમાં હતા.. ખરેખર હું તો તેની રૂક્ષ અને નમ્રતાભરી આંખોમાં ખોવાઈ ગયો હતો… આટલા સમય સુધી હું તેની સામેના ટેબલ પર જ બેસી રહ્યો હતો, પરંતુ તેને તેના પતિ અને દીકરીમાંથી નવરાશ જ ન મળી, આજુબાજુ નજર નાખવાની… માત્ર મારી સાથે જ નહીં, તેણે તો કોઈની પણ સામે નજર ઉઠાવીને જેાયું સુધ્ધાં નહોતું… માત્ર પોતાનામાં મસ્તવ્યસ્ત… મને તો ખૂબ જ આશ્ચર્ય થયું હતું અને મને એકલો બેઠેલો જેાઈને કમ સે કમ પૂછવું જેાઈતું હતું કે હું એકલો કેમ બેઠો છું, પણ તેણે તો મારી તરફ ધ્યાન જ ન આપ્યું… જેાકે મેં ખૂબ જ ધ્યાનથી જેાઈ હતી તેને…

અર્ચના સાડી ખૂબ સુંદર રીતે પહેરે છે… અને સાડીમાં તે ખૂબ સુંદર દેખાતી હતી.’’ સુધીરની વાતો સાંભળીને શિખાને રડવાનું મન થઈ આવ્યું. તે બીજા રૂમમાં જવા લાગી ત્યારે સુધીર પણ તેની પાછળ ચાલવા લાગ્યો. ‘‘હવે તો એકાદ દિવસ આશા… નેહા… શૈલી આ બધાને પણ નજીકથી જેાવી છે.’’ જ્યારે શિખાની સહનશક્તિની બહાર વાત ગઈ ત્યારે તેણે રડવું શરૂ કરી દીધું. તેણે તો ક્યારેય વિચાર્યું જ નહોતું કે એકાંત ક્ષણમાં તેની સાથે હોવા છતાં સુધીર બીજી મહિલાના રૂપશૃંગાર વિશે વાત કરી શકે છે. બીજાના ઘરની ખબર રાખવામાં તે એટલી મશગૂલ હતી કે તેને એ વાતનું ધ્યાન જ ન રહ્યું કે તેની આ ટેવ પર ક્યારેક તેના પોતાના ઘરમાં જ આટલો મોટો વિસ્ફોટ થઈ શકે છે. અણસાર પરથી અનુમાન લગાવવામાં હોશિયાર શિખા હવે ડૂસકેડૂસકે રડતી હતી. ‘‘હવે એમ રડીરડીને શું પાડોશીઓને ભેગા કરવા છે… અર્ચના પાસેથી થોડો બોધપાઠ લે… તેને તો તે રાત્રે દસ્તૂરે ઘણા બધા લાફા માર્યા હતા તેમ છતાં પણ તેણે એક શબ્દ સુધ્ધાં નહોતો ઉચ્ચાર્યો.’’ સુધીરે શિખાને મનાવવાના બદલે તેણે જ કહી સંભળાવેલો કિસ્સો તેને યાદ અપાવી દીધો. એક દિવસ સુધીર હજી પથારીમાં જ હતો કે શિખાએ તેને ગુડ મોર્નિંગ ન્યૂઝની જેમ સમાચાર સંભળાવ્યા. સુધીર જાણતો હતો કે આજે પણ દસ્તૂરને ડીઝલ શેડ નાઈટ ઈન્સ્પેક્શન માટે જવાનું છે, પરંતુ શિખા જાણે એવી રીતે જાણાવી રહી હતી કે જાણે કે તે બધું જાણે છે.’’ તમે તો ઊંઘતા જ રહો… ખબર પણ છે તમને કે કાલે રાત્રે શું થયું હતું? દસ્તૂર સાહેબ ઈન્સ્પેક્શન કરીને લગભગ રાત્રે ૨ વાગે પાછા ફર્યા હતા. ગાડી થોભવાના અવાજ સાથે જ મારી ઊંઘ ખૂલી ગઈ હતી… બિચારા ખૂબ જ હોર્ન વગાડતા રહ્યા, પણ તેમના ઘરમાં તો શાંતિ હતી. પછી લાંબા સમય સુધી ઘંટડી વગાડતા રહ્યા… મને તો લાગે છે કે માત્ર મારી જ નહીં પૂરા મહોલ્લાની ઊંઘ ઊડી ગઈ હશે, પણ તમારી અર્ચના તો ખબર નહીં કેટલી ગાઢ નિદ્રામાં હતી… તે શું કરી રહી હશે? લાંબા સમય પછી દરવાજેા ખોલ્યો… મેં તિરાડમાંથી ડોકિયું કરીને જેાયું હતું.

દસ્તૂર સાહેબ દરવાજા પર જ ખૂબ નારાજ દેખાઈ રહ્યા હતા. થોડી વાર પછી મેં આપણા બેડરૂમની બારીમાંથી તેમના બેડરૂમની હલચલ જાણવા પ્રયત્ન કર્યો ત્યારે દસ્તૂર સાહેબનો જેારજેારથી બબડવાનો અવાજ આવી રહ્યો હતો અને પછી લાફા મારવાનો અવાજ પણ આવ્યો…’’ ‘‘શું બકવાસ કરી રહી છે વહેલી સવારમાં…’’ સુધીરની વાત કાપતા શિખાએ ચિડાઈને કહ્યું, ‘‘મેં જાતે મારા કાનથી લાફા મારવાનો સ્પજ અવાજ સાંભળ્યો છે… ખૂલી ગઈ ને પોલ તમારી અર્ચનાની… આવ્યા મોટા ઓવારી ગયા હતા તેના પહેરવેશ, સુઘડતા અને શાલીનતા પર…’’ જેાકે સુધીર પણ તે દિવસે સ્તબ્ધ રહી ગયો હતો. આમ તો તે શિખાની વાતને ક્યારેય ગંભીરતાથી લેતો નહોતો, પરંતુ તે દિવસે મામલો દસ્તૂર દંપતીનો હતો. દસ્તૂર દંપતી જેમને તે ખૂબ જ માનસન્માન આપતો હતો, તેમની વચ્ચે મારામારી થઈ જાય તે વાત ચોંકાવનારી હતી. કોઈ પણ ભણેલોગણેલો, સંસ્કારી પુરુષ પોતાની પત્ની પર કેમ હાથ ઉઠાવે… આવું ક્યારેય શું બની શકે છે અને દસ્તૂર સાહેબ તો પત્ની અને દીકરીને ખૂબ જ પ્રેમ કરે છે. તે દિવસે આ ઘટનાના વિચારોમાં જ ઓફિસ પહોંચીને તક મળતા સુધીર દસ્તૂર પાસે જઈને બેઠો. જેાકે બિલકુલ વ્યક્તિગત પ્રશ્ન તો પૂછી શકાય તેમ નહોતો, તેથી ઓફિસ… હવામાન વગેરે વિશે વાતો કરતાંકરતાં ગરમીના ત્રાસનો ઉલ્લેખ કરીને ઘટનાનું રહસ્ય જાણવાનો પ્રથમ પ્રયાસ કર્યો, ‘‘એક વાત છે દસ્તૂર સાહેબ… ગરમીમાં નાઈટ ડ્યૂટિ સારી રહે છે… સુંદર ઠંડક.. કૂલકૂલ.’’ ‘‘નાઈટ ડ્યૂટિ… અરે ના ભાઈ, આપણી ઊંઘ ખરાબ… ફેમિલીની ઊંઘ હરામ… કાલે રાત્રે ઘરે પહોંચ્યો… ત્યારે પરેશાન થઈ ગયો.’’ દસ્તૂરની વાત સાંભળતા જ સુધીર ઊછળી પડ્યો, ‘‘કેમ, ભાભીએ ઘરમાં નહોતા ઘૂસવા દીધા કે શું?’’ ‘‘જેા એવું હોત તો મને મંજૂર હતું, પણ તે સજ્જન મહિલા તો રાત્રે એકદોઢ વાગ્યા સુધી વાંચતાંવાંચતાં મારી રાહ જેાઈ રહી હતી. થાકીને તેને ઝોકું હજી આવ્યું જ હશે કે હું ઘરે આવી પહોંચ્યો. દરવાજેા ખોલવામાં વાર થઈ ત્યારે હું તો ડરી જ ગયો હતો, કારણ કે બીપીના કારણે આજકાલ તે થોડી વધારે પરેશાન છે. તેને સ્વસ્થ જેાઈને મારા જીવમાં જીવ આવ્યો હતો.’’ ‘‘ખુશીખુશી બેડરૂમમાં પહોંચ્યો, ત્યારે ત્યાંનું દશ્ય જેાઈને ખૂબ જ ગુસ્સો આવી ગયો મા-દીકરી પર… મચ્છરદાની વિના જ બંને સૂતાજાગતા મારી રાહ જેાઈ રહ્યા હતા. ૧૦ મિનિટ સુધી તો મારે મચ્છર મારવા પડ્યા, સટાસટ… ભાઈ મારી પત્ની-દીકરીને મચ્છર કરડે તે કેમ ચલાવી લેવાય… આ ઠંડકમાં કામ કરવા કરતા તો ગરમીબાફ જ સારા.’’ દસ્તૂર સાહેબની વાત સાંભળીને સુધીર બિલકુલ ઠંડો પડી ગયો.

શિખાની માનસિકતા અને અનુમાનના આધારે બનાવવામાં આવેલી કહાણી પર તેને શરમ તો આવતી જ હતી. શિખાથી તે હવે એટલો કંટાળી ગયો હતો કે ઓફિસથી આવીને તેણે તેને આ વાતની હકીકત સુધ્ધાં ન જણાવી… પણ આજે તો તેણે શિખાને જણાવવું જ પડ્યું તે સટાસટનું રહસ્ય. સાંભળીને શિખા પણ બેબાકળી બનીને સુધીર સામે જેાતી રહી ગઈ. હવે તે શું જવાબ આપે સુધીરને અને કયા શબ્દોમાં? સુધીર એક જ પ્રશ્ન વારંવાર પૂછી રહ્યો હતો, ‘‘અરે જે માણસ પોતાની પત્ની અને છોકરીને મચ્છર કરડે તે પણ સહન ન કરી શકતો હોય તે પોતાના જ હાથથી તેને લાફા મારે? બોલ શિખા મારી શકે?’’ શિખા સ્તબ્ધ હતી. પૂરા વાતાવરણમાં શાંતિ પ્રસરી ગઈ હતી. દૂરદૂર સુધી તેને કોઈ અણસાર નહોતો સંભળાઈ રહ્યો. પતિએ બનાવડાવેલા અરીસામાં તે પોેતાનો ચહેરો જેાઈને ખરેખર શરમ અનુભવી રહી હતી. પછી તેણે મનોમન નક્કી કરી લીધું કે હવેથી તે આડોશપાડોશનું ધ્યાન રાખવાનું છોડીને પોતાના ઘરની જ સારસંભાળમાં ધ્યાન આપશે. જેાકે થોડા દિવસ સુધી તો શિખા પોતાના મનને કાબૂમાં રાખવામાં સફળ રહી, પરંતુ થોડા જ સમય પછી ફરી એ જ જૂના માર્ગે ચાલી નીકળી. જેવા પતિ અને બાળકો ઘરમાંથી બહાર નીકળતા કે તરત તે ગેટ સુધી મૂકવા જવાના બહાને ફટાફટ એક નજર કોલોનીના છેડા સુધી નાખતી. તેની આ ડોકિયું કરવાની ટેવને જેાકે આ દિવાળી પર વધુ એક સુવિધા પણ મળી ગઈ. દિવાળી પર આ વખતે બમણું બોનસ મળવાથી તેનો ખરીદીનો ઉત્સાહ પણ વધારે હતો. સુધીર અને શિખાએ ભરપૂર ખરીદી કરી. ડ્રોઈંગરૂમની સજાવટ પર તેમણે ખાસ ધ્યાન આપ્યું હતું. સોફા કવર, કુશન, બેડશીટ તો નવા ખરીદ્યા જ, સાથે શિખાએ સ્ટોરમાં જેાવા નેટના પડદા જેાયા કે તરત તે આકર્ષતા પડદા પર મોહિત થઈ ગઈ અને પછી તો પડદાનો પૂરો સેટ જ ખરીદીને લાવી. દિવાળીમાં જે કોઈએ તેના ઘરની સજાવટ જેાઈ, તેણે તેના વખાણ જ કર્યા. શિખા તો વખાણ સાંભળીને સાતમા આસમાને પહોંચી ગઈ હતી. એક વિશેષતા એ પણ હતી કે હવે શિખાને રસ્તા પરની ચહલપહલ અથવા પાડોશીઓના ગેટ પર શું ચાલી રહ્યું છે તે જાણવા માટે બારી-દરવાજાની આડમાં છુપાઈને રહેવાની મહેનત નહોતી કરવી પડતી, કારણ કે હવે ઘરના બારીદરવાજા પર જાળીવાળા પડદા આવી ગયા હતા ને. આ નેટવાળા પડદાની પાછળ ઊભા રહીને તે શાંતિથી બહાર જેાઈ શકતી હતી, પરંતુ બહારની વ્યક્તિને તો તેનો અણસાર સુધ્ધાં નહોતો આવતો કે પડદાની પાછળ ઊભા રહીને કોઈ તેમને જેાઈ રહ્યું છે. પરંતુ હા, શિખાને રાત્રિના સમયે આ પડદાથી થોડી અસુવિધા ચોક્કસ થતી હતી, કારણ કે સાંજે લાઈટ ચાલુ કરતા બહારથી તેના ઘરની અંદરનું પૂરું દશ્ય સ્પજ દેખાતું હતું. તેથી સાંજ પડતાં જ તે લાઈનિંગવાળા પડદાને પણ સરકાવી લેતી હતી.

જેાકે સાંજે તેને આમતેમ જેાવાની નવરાશ ઓછી મળતી હતી. રસોઈ કરવી, બાળકો અને સુધીર પણ તેને વ્યસ્ત જ રાખતા હતા, પરંતુ સવાર થતા જ વળી પાછી એ જ જૂની દિનચર્યા શરૂ. ઘરના કામમાંથી બ્રેક લઈને કોણ આવી રહ્યું છે, કોણ જઈ રહ્યું છે, બધી જાણકારીથી તે અપડેટ રહેતી હતી. કાલે જ શિખા મેથી સાફ કરવાના બહાને બારીની સામે મૂકેલી ખુરશી પર બેસીને બહાર નજર રાખી રહી હતી. એટલામાં એક કર્કશ હોર્નના કારણે તેનું ધ્યાનભંગ થયું. સાવચેત તો તે ત્યારે થઈ ગઈ જ્યારે અનંત સાહેબના ઘરના દરવાજાના ખૂલવાનો અવાજ આવ્યો. શિખા તરત ઊભી થઈને જેાવા લાગી કે ભરબપોરે આ કર્કશ મોટરસાઈકલ લઈને કોણ અહીં આવ્યું છે? શિખાએ જેાયું તો ૩ યુવાન ગેટ ખુલ્લો જ રહેવા દઈને કોલબેલ વગાડ્યા સિવાય અનંતસાહેબના રૂમની ખુલ્લી બારી તરફ આવ્યા અને જેાતજેાતામાં બારી પર ચઢીને અંદર રૂમમાં કૂદી ગયા. દશ્ય જેાઈને શિખાના હાથપગ ધ્રુજવા લાગ્યા અને ક્ષણવારમાં છાપાં, ટીવીમાં જેાયેલી વાંચેલી લૂંટની સેંકડો ઘટનાઓ તેના મગજમાં આવી ગઈ. શિખા સારી રીતે જાણતી હતી કે આ સમયે રુચિ ઘરમાં બિલકુલ એકલી જ હોય છે. અનંત સાહેબ તો બેંક પરથી હંમેશાં મોડા આવે છે. તેમના બંને દીકરા હોસ્ટેલમાં રહીને અભ્યાસ કરી રહ્યા છે. આ બધું વિચારવામાં જેાકે શિખાને એક જ પળ થઈ. પછી તો બીજી જ ક્ષણે આજુબાજુના ૨-૪ ઘરમાં પોતાના મોબાઈલથી ઘટનાની જાણકારી આપતા દરવાજા પર તાળું મારીને અનંત સાહેબના ઘર તરફ દોડી ગઈ. જેાકે શિખાનું અનુમાન પણ સાચું જ નીકળ્યું.

રુચિનો બૂમો પાડવાનો અવાજ બહાર સુધી સંભળાઈ રહ્યો હતો. પછી તો શિખાએ અનંત સાહેબના ઘર પર લગાવવામાં આવેલી ડોરબેલ સતત વગાડવાનું શરૂ કરી દીધું. ત્યાં સુધીમાં તો આજુબાજુમાં રહેતા લોકો પણ અહીં ભેગા થઈ ગયા. કોઈએ પોલીસને પણ જાણ કરી દીધી હતી, પણ પોલીસના આવતા પહેલાં જ લોકોએ બારી કૂદીને ભાગતા ચોરને પકડી લીધા. ટોળાએ તેમની મોટરસાઈકલ પણ પાડી દીધી અને કબજે કરી લીધી. રુચિ એ દરવાજેા ખોલ્યો ત્યારે તે ત્રણેય યુવાન તેની પાસેથી ચાવીઓ માંગતા તેને જાનથી મારી નાખવાથી ધમકી આપતા હતા. ત્રણેય પાસે ચપ્પુ હતા અને તેમની પાસે ઘર વિશેની પૂરી જાણકારી પણ હતી. ‘‘શિખા, આજે તો તેં મારું ઘર લૂંટાતા બચાવી લીધું. આ લૂંટારાએ તો મને મારી નાખી હોત.’’ કહેતા રુચિ ધ્રુસકેધ્રુસકે રડવા લાગી. પૂરી કોલોનીના લોકો હવે શિખાના વખાણ કરી રહ્યા હતા. આ શંકાથી અનુમાન લગાવવાની તેની જે ટેવ પર ઘણી વાર સુધીરના ગુસ્સાનો તે ભોગ બની હતી, આજે તેની એ જ ટેવે અનંત સાહેબના પરિવારને બચાવી લીધો હતો. મહિલા ઈન્સ્પેક્ટરે પણ શિખાને શાબાશી આપતા બધી મહિલાઓને અપીલ કરી, ‘‘આ ખૂબ જ સારી વાત છે કે મહિલાઓ જાગૃત રહીને ન માત્ર પોતાના ઘરનું, પણ આડોશપાડોશનું પણ ધ્યાન રાખે છે. જ્યારે પણ તમે કોઈ શંકાસ્પદ વ્યક્તિને જુઓ, ત્યારે તેની પર સાવચેત નજર રાખીને યોગ્ય પગલાં ભરવાથી ડરશો નહીં તેમજ ઘટના વિશેની જાણકારી પણ એકબીજાને અચૂક આપો.’’ સાંજે ઘરે આવતા પહેલાં જ સુધીરને બહારથી શિખાની બહાદુરી અને સમજદારીની કહાણી સાંભળવા મળી ગઈ. સુધીર પણ ઘરમાં હસતાંહસતાં પ્રવેશ્યો અને પ્રવેશતા જ શિખાને ભેટી પડ્યો, ‘‘શિખા શંકા પરથી અનુમાન લગાવવાની તારી આ વિશેષતાનો તો આજે હું ખૂબ મોટો પ્રશંસક બની ગયો છું.’’ સુધીરના આ શબ્દો સાંભળીને શિખા પણ શરમાઈ ગઈ અને રડમશ અવાજમાં કહ્યું, ‘‘આજે પણ તું મારી મજાક કરી રહ્યા છો ને?’’ ‘‘ના, આજે મને ખરેખર તારી આ ટેવ જેાઈને ખુશી મળી છે, પરંતુ ભવિષ્ય વિશે વિચાર કરતા હું ચિંતિત થઈ ગયો છું કે હવે તો તું મને રોજ કોઈ ને કોઈ નવો કિસ્સો સંભળાવીશ ત્યારે હું તને કંઈ જ નહીં બોલી શકું. હવે તારી આ વિશેષતાની ધાક જામી ગઈ છે.’’ કહેતા સુધીરે ફરીથી શિખાને આલિંગનમાં લીધી. જેાકે સુધીરના આ વ્યવહારથી શિખાના હોઠ પર પણ હાસ્ય ખીલી ઊઠ્યું હતું.