માનસી ક્રાઈમ રિપોર્ટર હતી. તે સંવેદનશીલ રિપોર્ટર હતી. કાનપુરમાં મોટાભાગે સલવારકુરતીમાં જ રિપોર્ટિંગ કરતી હતી. તેને આ કપડામાં ક્યારેય કોઈ મુશ્કેલી નથી થઈ. ક્યારેય એવું નથી લાગ્યું કે આ કપડામાં તેના પર્ફોર્મન્સ પર કોઈ અસર થઈ. આ કપડામાં તેણે તેના આત્મવિશ્વાસમાં ક્યારેય કોઈ કમી ન અનુભવી, પરંતુ તેમાં તે સ્વયંને કંફર્ટેબલ અનુભવતી હતી. શહેરના લોકો તેની કાબેલિયતથી વાકેફ હતા. કોઈ પણ પોલીસ અધિકારીએ તેને ઈન્ટરવ્યૂ આપવામાં ક્યારેય આનાકાની ન કરી. તે અંદરની વાત પણ સરળતાથી કઢાવી લેતી હતી. માનસી જ્યારે ૨૦૦૮ માં ઉત્તર પ્રદેશના કાનપુર શહેરથી ટ્રાન્સફર થઈને દિલ્લી આવી ત્યારે તે દિવસોમાં દિલ્લીમાં અનેક આતંકી ઘટના અને બોમ્બ ધમાકા થયા હતા. માનસીએ મેગેઝિન માટે આ ઘટના પૂરી સંવેદનશીલતાથી કવર કરી. પીડિતોની હોસ્પિટલમાં જઈને તેમના હાલચાલ પૂછ્યા અને લખ્યું પણ સંબંધિત ક્ષેત્રના ડીસીપી અને ક્રાઈમ સેલના હેડની બાઈક લેવા માટે અનેક આંટાફેરા મારવા છતાં તેને સફળતા ન મળી. તેણે કમિશનર ઓફ પોલીસનો ઈન્ટરવ્યૂ લેવાનો પ્રયત્ન કર્યો, પણ ૩ દિવસ સુધી તે તેમની ઓફિસની બહાર બેસીને પાછી આવી ગઈ. મુલાકાત ન થઈ શકી.
આ રીતે પ્રગતિના માર્ગ ખોલો
હકીકતમાં, આ અધિકારીઓની ઓફિસમાં હંમેશાં મીડિયા કર્મીની ભીડ લાગે છે. જિન્સટોપમાં ટિપટોપ દેખાય, બોયકટ હેર, ફુલ મેકઅપમાં રિપોર્ટર ઓછી અને મોડલ અથવા એંકર વધારે લાગતી રિપોર્ટરને વધારે મહત્ત્વ મળી રહ્યું છે. અધિકારીનો પ્યૂન આવી છોકરીઓને ફટાફટ સાહેબની મુલાકાત કરાવી રહ્યો હતો, જ્યારે માનસી દ્વારા વિઝિટિંગ કાર્ડ મોકલાવવા છતાં તેને અધિકારીને મળવામાં સફળતા ન મળી. માનસી ગુસ્સે થઈને ઓફિસ પાછી આવી ગઈ, પણ અધિકારીની બાઈટ અથવા ઈન્ટરવ્યૂ વિના તેના રિપોર્ટને અધૂરો કહીને એડિટરે ટેબલ પર મૂકી દીધો. માનસી રડમશ થઈ ગઈ. ત્યારે સાથી રિપોર્ટર નિખિલે તેને સમજાવતા કહ્યું કે દિલ્લીમાં રિપોર્ટિંગ કરવી છે તો પહેલાં તો તારે તારો લુક બદલવો પડશે.
