૩૨ વર્ષની મોના અને ૩૭ વર્ષની નેહા ૨ અપરિણીત બહેનો હતી. મોના જ્યાં હસતીરમતી મુક્ત વિચારો ધરાવતી યુવતી હતી અને નેહા ધીરગંભીર અને પોતાનામાં જ મગ્ન રહેતી છોકરી. નેહાને મુંબઈમાં જેાબ મળી અને તે ત્યાં એકલી રહેવા લાગી. થોડા સમય પછી મોનાને પણ વોઈસ ઓવર આર્ટિસ્ટની નોકરી મુંબઈમાં જ મળી ગઈ. નેહા ખુશ હતી કે તેણે હવે એકલા નહીં રહેવું પડે. બંનેએ એક ઘર ભાડે લઈને સાથે રહેવા લાગી. નેહાની નોકરીનો સમય નિશ્ચિત હતો. તે રોજ સવારે ૮ વાગે નીકળતી અને સાંજે ૬ વાગે ઘરે આવતી, જ્યારે મોનાના કામનો સમય નિશ્ચિત નહોતો. કેટલીય વાર તેને રેકોર્ડિંગ માટે સાંજે જવું પડતું અને રાત્રે પાછા આવતી તો ક્યારેક બપોરે નીકળીને બીજા દિવસે સવારે આવતી. નેહાને મોનાના લીધે ટેન્શન રહેતું અને ડિર્સ્ટ્બ પણ થતી. મોના ઘરખર્ચમાં સમાન ભાગ નહોતી આપતી. સમયની સાથે મોનાએ બીજા પ્રોજેક્ટ હાથ પર લીધા. તેની સેલરી પણ નેહા કરતા વધી ગઈ અને તેનો એક બોયફ્રેન્ડ પણ બની ગયો, જે ઘણી વાર ઘરે આવતો હતો.
એક બાજુ નાની બહેનની સેલરી વધવી અને બીજી બાજુ તેની જીવન જીવવાની રીત નેહાને નહોતી ગમતી. શરૂઆતમાં નેહાએ બધું સહન કર્યું, પણ એક દિવસે તેની ધીરજ ખૂટી ગઈ. બંને બહેનો વચ્ચે ઝઘડો થયો અને મોનાએ બીજેા રૂમ લઈને રહેવાનો નિર્ણય લીધો. નેહાએ પણ તેને રોકી નહીં. બંને બહેનો અલગ રહેવા લાગી અને વાતચીત પણ બંધ થઈ ગઈ. આ વાતને ૨ મહિના વીતી ગયા. એક દિવસ બંને બહેનની કોમન ફ્રેન્ડે મોનાને કહ્યું કે નેહા ૩ દિવસથી બીમાર છે. તેને તાવ આવ્યો છે. મોનાએ ઓફિસમાંથી રજા લીધી અને તરત જ બહેન પાસે પહોંચી ગઈ. તેણે દિલથી બહેનની સેવા કરી. નેહાની તબિયત સારી થઈ તો તેણે નાની બહેનને ગળે લગાવી લીધી. બંનેએ મતભેદ દૂર કર્યા. નેહાએ મોનાને સાથે રહેવા બોલાવી લીધી. મોના ધ્યાન રાખતી હતી કે નેહાને કઈ વાત ખરાબ લાગે છે. તે બોયફ્રેન્ડને ઘરે બોલાવતી નથી. ઘરખર્ચમાં પૂરો સહયોગ કરતી અને નેહાએ પણ બહેનની નાનીનાની ભૂલ પર ધ્યાન આપવાનું છોડી દીધું.
