મહુઆ મેક્સ હોસ્પિટલ નોઈડાના કોરિડોરમાં પાગલની જેમ આંટા મારી રહી હતી. એટલામાં તેની મોટી નણંદ અનિલાએ આવીને કહ્યું, ‘‘મહુઆ, થોડી ધીરજ રાખ. બધું ઠીક થઈ જશે. આપણે અમિતને સમયસર હોસ્પિટલ લઈ આવ્યા છીએ.’’
મહુઆ સાંભળી રહી હતી, પરંતુ કંઈ જ તેની સમજમાં આવી રહ્યું નહોતું. મહુઆ અને તેનો નાનકડો પરિવાર છેલ્લા ૨૫ દિવસથી એક એવા ચક્રવ્યૂહમાં ફસાઈ ગયા હતા કે ઈચ્છવા છતાં તેને તોડીને બહાર નીકળી શકતા નહોતા. પહેલા કોરોનાની ચપેટમાં અમિત આવી ગયો હતો અને હવે તેના લીધે તે બ્લેક ફંગસનો શિકાર બની ગયો હતો.
મહુઆ બેઠાંબેઠાં બગાસા ખાઈ રહી હતી. છેલ્લા ૨૫ દિવસથી કદાચ કોઈ રાત એવી ગઈ હશે કે તે બરાબર ઊંઘી શકી હોય. એટલામાં મોબાઈલની રિંગ વાગી, જેાયું તો યુગનો ફોન હતો. મહુઆ જાણતી હતી કે પોતે જ્યાં સુધી વાત નહીં કરી લે, ત્યાં સુધી યુગ ફોન કરતો જ રહેશે. મહુઆએ ફોન ઉઠાવતા યુગે કહ્યું, ‘‘મમ્મી, પપ્પાને કેવું છે? ગરિમા મામી કહી રહ્યા હતા કે તેઓ જલદી ઘરે આવી જશે, પછી આપણે બધા સેલિબ્રેટ કરીશું.’’
મહુઆએ પોતાના આંસુઓને છુપાવતા કહ્યું, ‘‘હા બેટા, જરૂર સેલિબ્રેટ કરીશું.’’
યુગ જે કંઈ બોલી રહ્યો હતો તે વિચારોના લીધે મહુઆની સમજમાં આવી રહ્યું નહોતું. માત્ર યુગના અવાજ પરથી મહુઆની સમજમાં એટલું તો આવી ગયું હતું કે ગરિમા તેના દીકરાનું ખૂબ સારી રીતે ધ્યાન રાખી રહી હતી. ગરિમા તેના નાના ભાઈ અનિકેતની પત્ની હતી.
મહુઆ મનોમન વિચારી રહી હતી કે આ જ ગરિમાને પરેશાન કરવામાં પોતે કંઈ બાકી રાખ્યું નહોતું અને આજે મુસીબતના સમયે એક ગરિમા હતી જે તેના દીકરા યુગને પોતાની પાસે રાખવા માટે તૈયાર થઈ ગઈ હતી.
તેની પોતાની સગી નાની બહેન સોમીએ સ્પષ્ટ શબ્દમાં મનાય્ કરતા કહ્યું હતું, ‘‘દીદી મારા પોતાના ૨ નાના બાળકો છે અને તમે લોકો હજી હમણાં કોરોનામાંથી બહાર આવ્યા છો. તમે યુગને તમારા ઘરે રહેવા દો. હું સારી રીતે મોનિટરિંગ કરી લઈશ.’’
મહુઆની સમજમાં આવી રહ્યું નહોતું કે પોતે ૫ વર્ષમાં યુગને ક્યાં અને કોના સહારે છોડે.
એટલામાં આવેલા ગરિમાના ફોને ડૂબતાને તણખલાનો સહારો આપી દીધો.
આ કોવિડે પોતાના લોકોના ચહેરાને ખુલ્લા પાડી દીધા હતા. જે નણંદથી તેણે હંમેશાં અંતર જાળવીને રાખ્યું હતું, તે જ નણંદ તેના મુશ્કેલીના સમયમાં દોડતી નાગપુરથી મેરઠ આવી ગઈ હતી.
એટલામાં અનિલા બોલી, ‘‘મહુઆ, તું અનિકેતના ઘરે ચાલી જા, થોડો આરામ કરી લે.’’
‘‘તારા જીજાજી અનંત નાગપુરથી આવી
રહ્યા છે.’’
‘‘પછી અમે બંને અહીંનું સંભાળી લઈશું. તું પણ હાલમાં કોવિડમાંથી બહાર આવી છે.’’
મહુઆએ રડતાંરડતાં કહ્યું, ‘‘અરે દીદી, તમે પણ શું થાક્યા નથી? તમે જેા ન હોત તો મારી કેવી હાલત થઈ હોત... વિચારતા મારી સમજમાં કઈ જ આવી રહ્યું નથી. હું અહીં જ રહીશ દીદી... હું યુગનો સામનો નહીં કરી શકું.’’
‘‘તમે અને જીજાજી અનિકેતના ઘરે ચાલ્યા જાઓ. હું રાત્રે અહીં રોકાવા ઈચ્છુ છું.’’
ખૂબ મુશ્કેલથી નક્કી થયું કે અનિલા અને અનંત પહેલા અનિકેતના ઘરે જશે અને ત્યાર પછી થોડો આરામ કરીને પાછા હોસ્પિટલ આવશે.
એટલામાં નર્સ આવી અને મહુઆને કહ્યું, ‘‘મેડમ, શું ઈંજેક્શનની વ્યવસ્થા થઈ ગઈ છે?’’
મહુઆએ કહ્યું, ‘‘અમે કોશિશ કરી રહ્યા છીએ.’’
નર્સે કહ્યું, ‘‘જલદી કરજેા મેડમ ૮૫ ઈંજેક્શન મૂકવાના છે અને હાલમાં માત્ર ૧૦ ઈંજેક્શન અમારી પાસે પડ્યા છે.’’
