વાર્તા - શારદા ત્રિવેદી.
પાર્ટીમાં અનુપમનો ઉત્સાહ જેાઈને શુભા તેને આશ્ચર્યથી જેાતી જ રહી ગઈ. તે વિચારતી હતી, શું આ તે જ અનુપમ છે જે હંમેશાં કોઈ ને કોઈ કામમાં વ્યસ્ત રહે છે, જે વહેલી સવારે બધા ઊંઘતા હોય ત્યારે એક વાર જઈને બંધ સ્થળે ચાલતા નિર્માણકાર્યનું નિરીક્ષણ કરીને આવતો.
રાત્રે ભોજન કર્યા પછી ડ્યૂટિ કરનારને જેાવા માટે તે કાર્યસ્થળે જતો, ત્યારે જઈને તેની દિનચર્યા પૂરી થતી. કામમાં કોઈ સમસ્યા આવી જાય તો તેને પૂરું કરીને રાત્રે ૨ વાગે ગયા.
તે પાર્ટીમાં અનુપમને ઉત્સાહમાં જેાઈ શુભા આશ્ચર્યચકિત હતી. તે તેના ભાઈ મનોજ સાથે હસીહસીને વાત કરતો હતો. શુભા અનુપમ દ્વારા તેને કરેલા અભિવાદનની સ્ટાઈલ પર ગદ્ગદ હતી.
કોલેજ જતા પહેલાં શુભા સવારે વહેલા ઊઠતી, નહાઈધોઈને મમ્માની આજ્ઞા પ્રમાણે ધ્યાન કરવા બેસતી, તાજેતરમાં તે આંખ બંધ કરતી ત્યારે અનુપમનો તે જ સ્મિત કરતો ચહેરો તેની બંધ આંખ સામે તરવરતો અને તે ગભરાઈને આંખો ખોલી દેતી.
તે હળવા પ્રકાશમાં આંગણાની પાછળનો દરવાજેા ખોલીને બગીચામાં ટહેલવા જતી અને તેની નજર ક્ષણપ્રતિક્ષણ અનુપમના દરવાજા તરફ જતી. કાન તેની જીપના અવાજ બાજુ જ રહેતા. તે વિચારતી, અનુપમ હમણાં નોકરી જશે અને જિપ ચાલુ થવાનો અવાજ આવે કે તે તેની એક ઝલક જેાઈ સ્મિત કરતી જાણે તેને કોઈ ખજાનો મળ્યો હોય. તેના ગયા પછી તે ગભરાઈને વિચારતી, આખરે તેને શું થઈ રહ્યું છે?
સાંજે અનુપમ ક્યારેક-ક્યારેક મનોજ સાથે પાછો આવે છે. ક્યારેક ૨ મિનિટ શુભાના ઘરે રોકાતો. ક્યારેક બહારથી જ મનોજને છોડીને ચાલ્યો જતો. શુભાનું મન નિરાશ થઈ જતું. તે સ્વયંને ઠપકો આપતી કે અનુપમથી સાથે તેને શું લેવાદેવા?
અનુપમ તે રાત્રે પાડોશના મિત્રને ત્યાં ડિનર પર ગયો હતો. શુભાને બગીચામાંથી તેના હસવાબોલવાનો અવાજ સંભળાયો તો તે ઘરની બાજુના બગીચામાં ટહેલતી રહી. તેને લાગ્યું જાણે કે અનુપમ મિત્ર સાથે નહીં, તેની સાથે વાત કરી રહ્યો છે. તે મોડા સુધી ઘરે જવાની રાહ જેાતી રહી. રાતના અંધારામાં તેને બગીચામાં ડર નહોતો કે ક્યાંક કોઈ જીવજંતુ નીકળીને ડંખી લે.
જ્યારે અનુપમ મિત્રના ઘરેથી નીકળીને પોતાના ઘરે જતા દેખાયો તો શુભા ખુશ થઈ ગઈ. અનુપમની પીઠ જેાઈને તેને લાગ્યું કે તેણે બધું મેળવી લીધું છે. તે વિચારવા લાગી કે કાશ, આ ચાંદની રાતમાં અનુપમ એક વાર વળીને પાછળ જુઓ, પણ અનુપમ સીધેસીધો ઘરે ગયો. તેને શું ખબર હતી કે કોઈની આંખ તેનો પીછો કરી રહી છે.
બીજા દિવસે અનુપમ મનોજ સાથે શુભાના ઘરે આવ્યો. મનોજે બૂમ પાડી, ‘‘શુભા જેા, આજે મારી સાથે અનુ ભાઈ આવ્યો છે. તેં નાસ્તામાં જે પણ બનાવ્યું છે, જલદીથી લઈ આવ.’’
અનુપમે શુભાએ બનાવેલી વસ્તુની ખૂબ પ્રશંસા કરી. તે ખુશીખુશી કહી રહ્યો હતો, ‘‘તમે આટલી સ્વાદિષ્ટ વસ્તુ બનાવો છો. તેથી મનોજ બહાર જવાનું નામ નથી લેતો. મનોજ ભાઈ, તું ખુશનસીબ છે, જે તને આવી હોશિયાર બહેન મળી.’’
જમ્યા પછી અનુપમે પ્રસ્તાવ મૂક્યો, ‘‘મનોજ, આજે મમ્મા અને શુભાને બંધ સ્થળનું કામ બતાવી લાવીએ. ત્યાંના મશીન અને દિવસરાત ચાલતું કામ જેાઈને તેમને સારું લાગશે. આપણે ત્યાંનું કામ જેાતા આવીશું. મારે હજી એક વાર રાત્રે જવાનું છે.’’
શુભાને ડર હતો કે ક્યાંક તેના મનની વાત ભાઈ અને અનુપમ સામે તો નથી આવી ગઈ. તેથી તેણે ન જવા માટે પરીક્ષાનું બહાનું બનાવી લીધું, પણ અનુપમ અને મનોજ સામે તેની એક ન ચાલી.
અનુપમે તેને બંધ પર થતા કાર્ય વિશે બધું જણાવ્યું અને બતાવ્યું ક્યાં બંધ બનશે, નદીના પ્રવાહને ક્યાંથી વાળી દીધો છે, પાયાના પાણીને પંપથી કેવી રીતે કાઢવામાં આવે છે તથા ક્યાં બંધના પાયા ભરવા માટે કોંક્રીટના પથ્થર તૈયાર થઈ રહ્યા છે.
ઝડપથી ચાલતું કામ તથા અનુપમનું તેમાં યોગદાન જેાઈને શુભા મનોમન તેના પ્રત્યે વધારે આકર્ષિત થઈ ગઈ.
અનુપમે કહ્યું, ‘‘આવો, તમને એકદમ નજીકથી તે નદી બતાવી લાવું, જેની પર બંધ બની રહ્યો છે.’’
તે બધા નાનકડી હોડીમાં બેસીને નદીની પેલે પાર પહોંચી ગયા. ત્યાં રાત થઈ ગઈ. બધા નદીકિનારે બેસીને નદીના શીતળ જળમાં પગ મૂકીને બંધનું ચાલતું કામ તથા ચાંદની રાતનો પ્રકાશ નિહાળતા રહ્યા. વાત કરતા બધાએ નદીમાં દૂર સુધી પથ્થર ફેંકવાની પ્રેક્ટિસ કરી.
અનુપમનો ફેંકેલો પથ્થર સૌથી દૂર ગયો. શુભા મનોમન કહેતી કે અહીં પણ તું જ સૌથી આગળ નીકળ્યો.
તે દિવસે અનુપમની જિપ બગડી ગઈ હતી. તેથી કાર્યસ્થળે જવા માટે તે મનોજની મોટરસાઈકલ લેવા આવ્યો. શુભાએ કલ્પના કરી કે અનુપમ થોડી વાર ઘરે રોકાશે, પણ એવું ન થયું અને મોટરસાઈકલ લઈને તરત કાર્યસ્થળે જવા નીકળી ગયો. શુભાને મન થયું કે તે તેને થોડી વાર બેસવાનું કહે, પણ તે સંકોચવશ કહી ન શકી. અનુપમના જવાથી તેનું મન ઉદાસ થઈ ગયું. તે વિચારવા લાગી કે આ તે કેવો પુરુષ છે, જેને પોતાના કામ આગળ બીજું કંઈ યાદ જ નથી રહેતું.
