રંગબેરંગી રોશની

વાર્તા – ડો. અનીતા સહગલ ‘વસુંધરા’

દિવાળીનો તહેવાર નજીકમાં જ હતો, તેથી ક્યારેક-ક્યારેક ફટાકડાના અવાજ સંભળાતા હતા. વાતાવરણ ખૂબ સુંદર હતું. પોતાના શાનદાર રૂમમાં આદવિક શાંતિથી ઊંઘી રહ્યો હતો. એટલામાં તેના ફોનની ઘંટડી વાગી. ઊંઘમાં થોડી આંખ ખોલીને તેણે સમય જેાયો. રાત્રિના ૨ વાગ્યા હતા. તે વિચારવા લાગ્યો કે આ સમયે કોનો ફોન આવ્યો હશે.
પછી બબડતા હાથ લંબાવીને સાઈડ ટેબલ પર મૂકેલા ફોનને ઉઠાવ્યો અને બોલ્યો, ‘‘હેલો.’’
‘‘હા, શું તમે આદવિક બોલી રહ્યા છો?’’
‘‘હા, હું આદવિક બોલી રહ્યો છું. તમે કોણ?’’
‘‘આદવિક હું સિટી હોસ્પિટલમાંથી બોલી રહ્યો છું. શું તમે નિર્વેદને ઓળખો છો? અમને તમારો નંબર તેમના ઈમર્જન્સી કોન્ટેક્ટમાંથી મળ્યો છે.’’
‘‘જી, નિર્વેદ મારો મિત્ર છે. શું થયું છે તેને? બેડ પરથી ઊઠતા આદવિકે ગભરાયેલા સ્વરમાં કહ્યું.
‘‘આદવિક તમારા મિત્રને હાર્ટએટેક આવ્યો છે.’’
‘‘હવે કેવું છે તેને?’’
‘‘તે હવે ઠીક છે… જેાખમથી બહાર છે…’’
‘‘હું હમણાં જ આવું છું.’’
‘‘ના, હમણાં આવવાની જરૂર નથી. અમે તેમને ઊંઘનું ઈંજેક્શન અપાવી દીધું છે. તેઓ સવાર પહેલા જાગશે નહીં. તમે સવારે ૧૧ વાગ્યા પહેલાં આવી જજે. ત્યાં સુધીમાં ડોક્ટર પણ આવી જશે અને તમારી તેમની સાથે વાત થશે.’’
‘‘ઠીક છે.’’ કહીને આદવિકે ફોન મૂકી દીધો અને ફરીથી બેડ પર ઊંઘવાની કોશિશ કરવા લાગ્યો, પરંતુ ઊંઘ તેની આંખથી કોસો દૂર હતી. સમાચાર સાંભળીને તેનું મન બેચેન થઈ ગયું હતું. તે ફરી એક વાર ઊંઘવાની કોશિશ કરવા લાગ્યો, પરંતુ ઊંઘની જગ્યાએ તેની આંખોમાં વસી ગયા હતા ૨૦ વર્ષ પહેલાંના એ દિવસો જ્યારે આદવિક એન્જિનિયરિંગ કરવા ગયો હતો. એક મધ્યમવર્ગીય પરિવારનો મોટો દીકરો હોવાથી આદવિક પાસેથી તેના પરિવારને ખૂબ આશા હતી અને તે પણ પોતાના પગ પર શક્ય તેટલા વહેલો ઊભો થઈને પોતાના ભાઈબહેનના શિક્ષણમાં માતાપિતાને મદદ કરવા ઈચ્છતો હતો.

કોલેજ માં આવીને પહેલી વાર આદવિકનો સામનો તેના જ વર્ગના વિદ્યાર્થીઓ સાથે થયો, જેમને કુદરતે ખૂબ શ્રીમંત ઘરમાં જન્મ આપ્યો હતો. આ વિદ્યાર્થીઓમાંથી એક હતો નિર્વેદ. લાંબું કદ, ગોરો રંગ અને કર્લી વાળવાળો સુંદર ચહેરો. નિર્વેદ એક તરફ આકર્ષક વ્યક્તિત્વનો માલિક હતો, જ્યારે બીજી તરફ ભણવામાં અગ્રેસર હતો. શ્રીમંત માતાપિતાનું સૌથી નાનું સંતાન હોવાથી પૈસાનું સુખ અને પરિવારનો પ્રેમ હંમેશાંથી તેને મળ્યા હતા. દરેક પ્રકારની કળા પ્રત્યેની તેની પારખું નજર તેના વ્યક્તિત્વને એક અલગ જ નિખાર આપતી હતી. પોતાની ઘણી બધી ખૂબીઓના લીધે નિર્વેદ છોકરીઓમાં પણ પોપ્યુલર હતો. કોલેજની સૌથી સુંદર અને સ્માર્ટ છોકરી અધીરા, જે એક ડિફેન્સ ઓફિસરની છોકરી હતી, તે કોલેજના શરૂઆતના દિવસોથી નિર્વેદને ખૂબ પસંદ કરતી હતી.
જેાકે નિર્વેદને જેાઈને ક્યારેક-ક્યારેક સામાન્ય દેખાવના આદવિકને તેની ઈર્ષા થતી હતી. તેને લાગતું જણે કે કુદરતે બધું સુખ નિર્વેદની ઝોળીમાં નાખી દીધું છે. આમ પણ બંને વચ્ચે કોઈ સમાનતા નહોતી. એક તરફ આદવિક એક મધ્યમવર્ગીય પરિવારનો મોટો દીકરો તો બીજી તરફ નિર્વેદ એક શ્રીમંત પરિવારનો નાનો દીકરો. બંને વચ્ચે ક્યાંય કોઈ સમાનતા નહોતી.
તેમ છતાં આ બંને વચ્ચે સારી મિત્રતા થઈ ગઈ હતી. પહેલા વર્ષે બંને રૂમમેટ હતા, કારણ કે ફર્સ્ટ યરમાં રૂમ શેર કરવો પડતો હતો. તે દિવસોમાં આ બંનેની મિત્રતા એટલી મજબૂત થઈ ગઈ હતી કે બાકીના ૩ વર્ષ તેઓ આજુબાજુના રૂમમાં રહ્યા. બંનેની મિત્રતા ખૂબ અનોખી હતી. જ્યારે એક ઊંઘી ગયો હોય ત્યારે બીજેા મેસ બંધ થતા પહેલાં બીજાનું ખાવાનું તેના રૂમ સુધી પહોંચાડી દેતો.
એકનો પ્રોજેક્ટ અધૂરો જેાઈને બીજેા તેને કહ્યા વિના પૂરો કરી દેતો હતો. બંને એકબીજાને ખૂબ સપોર્ટ કરતા. જેા કોઈક વાર એક અભ્યાસમાં ઢીલો પડતો તો બીજેા તેને પુશ કરતો. ક્યારેય બંને વચ્ચે કોઈ ઝઘડો નહીં કે આશંકા પણ નહીં. કોલેજના શરૂઆતના દિવસોથી બંનેના ગ્રહો એવા મળી ગયા હતા કે બંને વચ્ચે આર્થિક, સામાજિક કે રંગરૂપ જેવી કોઈ અસમાનતા ક્યારેય આડે આવી નહોતી. જેકે બંને પોતાના અન્ય મિત્રો સાથે પણ સમય પસાર કરતા હતા, હરવાફરવા પણ જતા હતા, પરંતુ આ બધામાં આદવિક અને નિર્વેદ વચ્ચેની મિત્રતા અલગ જ હતી. ક્યારેક બંને એકબીજાની સાથે કલાકો સુધી બેસી રહેતા અને એક પણ શબ્દ બોલતા નહોતા, તો ક્યારેક તેમની વાતો પૂરી થવાનું નામ નહોતી લેતી. એકને બીજાની ક્યારે જરૂર છે તે જણાવવું પડતું નહોતું.

એક વાર રજાઓમાં આદવિકને નિર્વેદના ઘરે જવાની તક મળી. તેના પરિવારને પહેલી વાર મળવાની આ તક હતી. તેના માતાપિતા અને ૨ મોટા ભાઈ સાથે ૨ દિવસ સુધી આદવિક એક પરિવારના સભ્યની જેમ રહ્યો. અહીં ખૂબ મજા કરી અને આદવિકને પહેલી વાર જાણ થઈ કે સમાજના આટલા ખાસ લોકોનો વ્યવહાર પણ આટલો સામાન્ય હોઈ શકે છે. અહીં આદવિકે જેાયું કે આટલા પૈસા હોવા છતાં નિર્વેદના પરિવારજનોના પગ જમીન પર હતા. તેની મિત્રતા નિર્વેદ સાથે કેમ આટલી ગાઢ થઈ ગઈ હતી તે વાત હવે તેની સમજમાં આવી રહી હતી. પરત આવ્યા પછી પણ આદવિક તેના પરિવાર સાથે તેમાં પણ ખાસ કરીને તેની મા સાથે ફોન પર જેાડાયેલો રહ્યો હતો.
એક વાર સેમેસ્ટરની ફાઈનલ પરીક્ષા આવવાની હતી. તમામ વિદ્યાર્થીઓ મોજમસ્તી ભૂલીને અભ્યાસમાં ડૂબી ગયા હતા. આદવિક ભણતાંભણતાં કોઈ પુસ્તક લેવા નિર્વેદના રૂમમાં ગયો, ત્યારે જેાયું તો તે બેભાન પડ્યો હતો. માથા પર પોતાનો હાથ મૂક્યો ત્યારે જાણ થઈ કે તેને ખૂબ તાવ છે. પછી આદવિકે સહેજ પણ સમય ગુમાવ્યા વિના તરત બીજા મિત્રોની મદદથી તેને હોસ્પિટલ પહોંચાડ્યો. હોસ્પિટલ પહોંચતા ડોક્ટરે તરત તેને ઈંજેક્શન આપ્યું અને કહ્યું કે અત્યારે તેને એડમિટ કરવો પડશે. ખૂબ તાવ છે, તેથી રાત અંડર ઓબ્ઝર્વેશનમાં રાખવો પડશે. સવાર સુધીમાં દર કલાકે તાવ ચેક કરવો પડશે.
‘‘હું આ વાતનું ખાસ ધ્યાન રાખીશ અને જરૂર પડતા ડોક્ટરને બોલાવી લઈશ. હવે તમે લોકો જઈ શકો છો.’’ આદવિકે મિત્રોને કહ્યું ત્યારે બધા હોસ્ટેલ જતા રહ્યા. સવારે જ્યારે નિર્વેદની આંખ ખૂલી ત્યારે જેાયું તો આદવિક પણ ત્યાં બિલકુલ બાજુના બેડ પર ઊંઘી રહ્યો હતો, ‘‘અરે તું અહીં શું કરી રહ્યો છે? તારે પૂરી રાત ભણવાનું હતું ને.’’ તેને જેાઈને નિર્વેદે આશ્ચર્યથી પૂછ્યું.
‘‘અરે ના યાર, ઊંઘવાનું હતું, એટલે અહીં ઊંઘી ગયો.’’
એટલામાં નર્સ અને ડોક્ટર સાથે રૂમમાં દાખલ થયા. નર્સે ડોક્ટરને કહ્યું, ‘‘સોરી ડોક્ટર રાત્રે ઊંઘ આવી ગઈ હતી, તેથી દર કલાકે તાવ ચેક ન કરી શકી, પરંતુ મેં ઈંજેક્શન આપી દીધું હતું.’’
ડોક્ટરે નિર્વેદના બેડની પાછળથી ચાર્ટ ઉઠાવતા કહ્યું, ‘‘પરંતુ ચાર્ટમાં દર કલાકનું રીડિંગ છે.’’

નિર્વેદ ની નજર આદવિક તરફ ફરી ત્યારે તે આંખ મિચકારીને હસ્યો. થોડી વારમાં નિર્વેદની માનો ફોન આવ્યો, ‘‘બેટા હવે તબિયત કેવી છે?’’
‘‘ઠીક છે મા, પરંતુ તમને કેવી રીતે જાણ થઈ?’’
‘‘આદવિકનો ફોન આવ્યો હતો… ખૂબ પ્રેમાળ છોકરો છે. આજે તને પણ કહી રહી છું. હંમેશાં તું પણ આ જ રીતે તેની કાળજી લેજે, તેની કોઈ પણ મુશ્કેલીમાં ક્યારેય એકલો છોડીશ નહીં.’’ માએ કહ્યું.
જેાકે સમયની ગતિ કોલેજમાં થોડી વધારે ઝડપી હોય છે. ૪ વર્ષ ક્યાં પસાર થયા, તેની કોઈને જાણ ન થઈ. કોલેજના આ ૪ વર્ષમાં બધાને એન્જિનિયરિંગની ડિગ્રી આપીને તેમની પાંખોને નવી ઉડાણ માટે મજબૂત કરી દેવામાં આવ્યા હતા અને એક નવા આકાશ પર પોતાનું નામ અંકિત કરવા માટે મુક્ત કરી દેવામાં આવ્યા હતા.
નિર્વેદ અને અધીરાની સુંદર જેાડીના પ્રેમનો છોડ અત્યાર સુધીમાં એક વિશાળ વૃક્ષનું રૂપ લઈ ચૂક્યો હતો. બધા પોતાની કરિયરના લીધે અલગઅલગ જગ્યાએ જઈને સેટલ થઈ ગયા હતા, તેથી ક્યાં છે તેઓ તે કહેવું મુશ્કેલ હતું. પછી ધીરેધીરે બધાના લગ્ન પણ થવા લાગ્યા.
આદવિકના લગ્ન એક મધ્યમવર્ગીય પરિવારની ભણેલીગણેલી છોકરી ખનક સાથે થયા અને બંને વચ્ચે તાલમેલ પણ સારો હતો. એક વર્ષ પછી ખનકે દીકરાને જન્મ આપ્યો, ત્યારે એવું લાગ્યું જાણે કે ઘર ખુશીઓથી ભરાઈ ગયું ન હોય. બીજી તરફ નિર્વેદ અને અધીરાને પણ સારી નોકરી મળી ગઈ હતી, પરંતુ બંને હજી પણ લગ્ન કરવા ઈચ્છતા નહોતા. તેઓ હજી થોડા દિવસ પોતાની બેચલર લાઈફ એન્જેાય કરવા ઈચ્છતા હતા.
આદવિક પોતાની ઘરગૃહસ્થીની જવાબદારીને સરસ રીતે નિભાવી રહ્યો હતો. જ્યારે પોતાના વહાલા દીકરાને ખોળામાં લઈને આદવિક તેને પ્રેમ કરતો ત્યારે તેને દુનિયાના દરેક સુખ વામણા લાગતા હતા. બીજા વર્ષે ખૂબ ધૂમધામથી નિર્વેદ અને અધીરાના પણ લગ્ન થયા. લગ્નના થોડા દિવસ પછી નિર્વેદને એક એસાઈન્મેન્ટ માટે વિદેશ જવું પડ્યું. પછી ખબર નહીં કેમ, પરંતુ પરત આવતા અધીરાએ તેની સામે ડિવોર્સની માગણી કરી દીધી. નિર્વેદે ક્યારેય તેની કોઈ માગણીને પ્રેમના લીધે ઠુકરાવી નહોતી, તેથી તેની આ માગણીને અધીરાની ખુશી માનીને તેણે સ્વીકારી લીધી. તેમના લગ્ન એટલા દિવસ પણ ચાલ્યા નહીં, જેટલા દિવસ લગ્નની તૈયારી ચાલી હતી, ભૂલ કોની હતી. શું જૂની વાતોનું તેમના આ નિર્ણય પછી કોઈ મહત્ત્વ રહ્યું નહોતું. આખરે બંનેના ડિવોર્સ થઈ ગયા.

નિર્વેદ ના ડિવોર્સને સારો એવો સમય પસાર થઈ ગયો હતો. બધાના સમજાવવા છતાં નિર્વેદનું મન બીજા કોઈની તરફ ઝૂક્યું નહીં. અધીરા સાથેના ડિવોર્સે તેને એ હદે તોડી નાખ્યો હતો કે ફરીથી તે તેમાંથી બહાર ન આવી શક્યો. હવે નિર્વેદની ઉંમર પૈસા કમાવવા અને મિત્રોને મળવામાં પસાર થઈ રહી હતી.
નિર્વેદનો મિલનસાર વ્યવહાર અને ગાવાનો શોખ કોઈ પણ મહેફિલમાં રોનક લાવી દેતા હતા. પોતાના દરેક મિત્રના ઘરે તેનું સ્વાગત ખૂબ પ્રેમથી થતું હતું. પોતાના કલાત્મક સૂચન અને મનમોજી અંદાજના લીધે તે મિત્રોના પરિવારમાં પણ એટલો જ પોપ્યુલર હતો, જેટલો મિત્રોની વચ્ચે. દુનિયાના કોણ જાણે કેટલા બધા દેશમાં નિર્વેદને કામ બાબતે જવાઆવવાનું થયું હતું, પરંતુ આજે પણ તે પોતાના આલીશાન મકાનમાં એકલો રહેતો હતો. પૂરી રાત આદવિક આ જ યાદોમાં અટવાયેલો રહ્યો.
સવારના પહેલા કિરણ સાથે જ્યારે આદવિકની પત્ની ખનકની આંખ ખૂલી ત્યારે તેણે આદવિકને બારીની નજીક ઊભેલો જેાયો. તે બાહર જેાઈ રહ્યો હતો. વહેલા ઊઠવાનું કારણ પૂછતા આદવિકે પૂરી કહાણી બહાર ખનકને જણાવી દીધી. પછી તૈયાર થઈને સમય પહેલાં તે હોસ્પિટલ પહોંચી ગયો અને આઈસીયૂની વિંડોમાંથી નિર્વેદને જેાતો રહ્યો. પછી ડોક્ટર સાથે વાત કરતા જાણ થઈ કે રાત્રે લગભગ ૧ વાગે તેને હોસ્પિટલ લાવવામાં આવ્યો હતો. હાર્ટએટેક સીવિયર હતો, પરંતુ સમયસર તેને મદદ મળી ગઈ હતી. ‘હવે સ્થિતિ કાબૂમાં છે’ કહીને ડોક્ટર ચાલ્યા ગયા. આદવિક પૂછતો રહી ગયો કે ડોક્ટર તેને અહીં હોસ્પિટલમાં લાવ્યું કોણ હતું?’’
એટલામાં આદવિકે જેાયું તો એક મહિલા તે જ ડોક્ટરને બૂમ પાડતી આવી અને તેમને નિર્વેદ વિશે પૂછવા લાગી. આદવિક આશ્ચર્યથી તેની તરફ જેાવા લાગ્યો. તે લગભગ ૩૯-૪૦ વર્ષની સુંદર મહિલા હતી, જે ભારતીય નહોતી. તેનું ફ્રેન્ચ જેવું અંગ્રેજી બોલવું દર્શાવી રહ્યું હતું કે તે ઈંગ્લિશ સ્પીકિંગ દેશમાંની તો નથી. તે દેખાવે અરબી દેખાઈ રહી હતી. આદવિક પોતે પણ કામને લઈને ઘણા બધા દેશમાં રહી ચૂક્યો હતો, તેથી તે ઓળખી ગયો હતો.
એટલામાં નર્સે આવીને કહ્યું કે તમે પેશન્ટને મળી શકો છો. તેમને હવે રૂમમાં શિફ્ટ કરી દેવામાં આવ્યા છે. આદવિક રૂમમાં પહોંચ્યો ત્યારે તે મહિલા પહેલાંથી નિર્વેદના બેડની પાસે ખુરશી પર બેઠી હતી. તેની હાલત ઠીક નહોતી લાગતી.
નિર્વેદે તેની મુલાકાત કરાવતા કહ્યું, ‘‘આદવિક, આ મારી મિત્ર આબરૂ છે અને આબરૂ આ મારો મિત્ર આદવિક.’’

એટલામાં આદવિકે જેાયું કે એક મહિલા ડોક્ટરને બૂમ પાડતી આવી અને નિર્વેદ વિશે તેમને પૂછવા લાગી. આદવિક આશ્ચર્યથી તેની તરફ જેાઈ રહ્યો હતો…

આબરૂ ની આંખમાં નિર્વેદ માટે છલકતા ચિંતાના ભાવ ઘણું બધું કહી રહ્યા હતા. નિર્વેદની તબિયત હવે ઠીક લાગી રહી હતી. થોડી વાર પછી આદવિક તે બંનેને એકલા મૂકીને ત્યાંથી ચાલ્યો ગયો અને બહાર જઈને બેંચ પર બેસી ગયો. બેઠાંબેઠાં આદવિક નિર્વેદ અને આબરૂની કહાણી વિશે વિચારવા લાગ્યો. તેને જાણ હતી કે નિર્વેદ લગભગ ૪ વર્ષ પહેલાં એક ફોરેન એસાઈન્મેન્ટ માટે ઈજિપ્ત ગયો હતો અને ત્યાં તે ૨ વર્ષ રહ્યો હતો, પરંતુ આ આબરૂની કહાણી શું છે?
એટલામાં ડોક્ટરને સામેથી આવતા જેાઈને આદવિક તેમને નિર્વેદની તબિયત વિશે પૂછવા લાગ્યો, ડોક્ટરે દવાઓ અને ઈંજેક્શનના લિસ્ટની સાથે ઘરે લઈ જવાની મંજૂરી આપી દીધી.
રૂમમાં આવીને આદવિકે પૂરી વાત જણાવતા નિર્વેદને કહ્યું, ‘‘તું મારા ઘરે ચાલ, હું તને એકલો નહીં રહેવા દઉં.’’
સાંભળીને નિર્વેદે પ્રશ્નાર્થભરી નજરે આબરૂની સામે જેાયું ત્યારે તે પોતાની ફ્રેન્ચ ઈંગ્લિશમાં બોલી, ‘‘આદવિક તમે નિર્વેદની બિલકુલ ચિંતા ન કરો. હું તેમનું બરાબર ધ્યાન રાખીશ અને કોઈ જરૂર હશે તો તમને જણાવી દઈશ.’’
આદવિકે આશ્ચર્ય અને પરેશાની સાથે નિર્વેદ તરફ જેાયું, ‘‘અરે યાર, આ કેવી રીતે તને સંભાળશે? ન તે અહીંની ભાષા જાણે છે કે ન તેને અહીંની સિસ્ટમ સમજમાં આવશે.’’
આબરૂ તેમની હિંદીમાં થઈ રહેલી વાતચીતને ન સમજી શકવાથી થોડી દ્વિધામાં પડી ગઈ હતી, તેથી બોલી, ‘‘તમે અહીં બેસો ત્યાં સુધીમાં હું ડોક્ટરને મળીને આવું છું.’’
તેના જતા આદવિકે પ્રશ્નાર્થભરી નજરે ફરીથી નિર્વેદ તરફ જેાયું.
નિર્વેદે સ્પષ્ટતા કરતા કહ્યું, ‘‘તું જાણે છે કે હું થોડા વર્ષ પહેલાં ઈજિપ્ત ગયો હતો અને ત્યાં ૨ વર્ષ રહ્યો હતો. આબરૂ ત્યાં મારી કંપનીમાં કામ કરતી હતી. તે ત્યાંના એક જાણીતા પરિવારની છે. તે સમયગાળામાં તેના ડિવોર્સ થઈ ગયા હતા, તેથી તેનું નોકરીમાંથી મન ઊઠી ગયું હતું અને ખૂબ પરેશાન રહેવા લાગી હતી. પછી તેણે પણ નોકરી છોડી દીધી હતી.’’
‘‘તો પછી હવે શું કરે છે?’’
‘‘તેને કલા અને કલાકૃતિ વિષયની ખૂબ સારી પરખ છે અને આ જ તેનો શોખ હતો. તું જાણે છે કે મને પણ કલાના ક્ષેત્ર સાથે ખૂબ લગાવ છે. તો બસ, તેના નોકરી છોડ્યા પછી પણ અમારા સમાન શોખ હોવાથી અમારી મિત્રતા જળવાઈ રહી. પછી મારી સલાહ પર તેણે ભારતીય કલાકૃતિ પણ રાખવી શરૂ કરી દીધી.’’
‘‘પરંતુ તને અહીં આવ્યાને ૨ વર્ષ થયા છે, તો પછી તે હાલમાં અહીં કેમ?’’
‘‘અહીંથી ભારતીય કલાકૃતિને લઈ જવા માટે તે અહીં આવી છે. હજી તેનું કામ પૂરું નથી થયું, તેથી તે અહીં છે, પરંતુ જેવું તું સમજી રહ્યો છે તેવું કંઈ જ નથી.’’ નિર્વેદે પોતાની નજર ઝુકાવીને કહ્યું.
પછી નિર્વેદ અને આબરૂ નિર્વેદના ઘરે પરત આવી ગયા. ૧-૨ વાર આદવિક તેને મળવા નિર્વેદના ઘરે પણ ગયો અને નિર્વેદના ચહેરા પર પરત આવી રહેલી સ્વસ્થતાની રોનક જેાઈને અને આબરૂ દ્વારા લેવાઈ રહેલી સારસંભાળથી સંતોષ થતા તે પરત પોતાના ઘરે આવી ગયો.

આજે દિવાળીનો દિવસ હતો. આદવિક પર વહેલી સવારે નિર્વેદનો ફોન આવ્યો, ‘‘શું તું કાલે સવારે ૯ વાગે મારા ઘરે આવી શકે છે… મારે હોસ્પિટલ જવાનું છે.’’
‘‘શું થયું, બધું ઠીક છે ને?’’
‘‘હાહા, બધું ઠીક છે. ચેકઅપ માટે બોલાવ્યો છે.’’
‘‘ઠીક છે.’’
આદવિક બીજા દિવસે તેના ઘરે પહોંચ્યો ત્યારે તેને નિર્વેદ અને આબરૂ થોડા વધારે સારી રીતે તૈયાર થઈને બેઠેલા દેખાયા. તેની સમજમાં ન આવ્યું કે હોસ્પિટલ જવા માટે ભલા આટલું તૈયાર થવાની શું જરૂર છે. પછી વિચાર્યું છોડો ને યાર જેવી તેમની મરજી. પછી બહાર નીકળ્યા ત્યારે નિર્વેદે કહ્યું, ‘‘ગાડી હું ચલાવીશ.’’
‘‘અરે હું છું ને.’’
‘‘ના હું ચલાવીશ. હવે મને સારું છે.’’ નિર્વેદ જિદ્દ કરવા લાગ્યો.
આખરે હારીને આદવિકે તેને ગાડીની ચાવી આપતા કહ્યું, ‘‘ઓકે, આ લે.’’
પરંતુ થોડી વાર પછી ગાડીને હોસ્પિટલ તરફ જતી ન જેાઈને આદવિક બોલ્યો, ‘‘અરે યાર હોસ્પિટલ જવા માટેનો વળાંક પાછળ રહી ગયો. તારું ધ્યાન ક્યાં છે?’’
નિર્વેદે હસતાંહસતાં કહ્યું, ‘‘મારું ધ્યાન સીધું મારી મંજિલ પર છે.’’
‘‘અરે મંજિલ કઈ…’’ આદવિકનું વાક્ય હજી પૂરું પણ થયું નહોતું અને તેણે જેાયું તો ગાડી મેરેજ રજિસ્ટ્રારની ઓફિસ સામે જઈને ઊભી રહી.
‘‘નિર્વેદ યાર, અહીં કેમ થોભાવી?’’
‘‘અરે મેરેજ માટે બીજે ક્યાં જવાનું હોય.’’ નિર્વેદ ગાડીમાંથી બહાર નીકળતા જેારથી ખૂબ ખુશી સાથે હસ્યો.
‘‘મેરેજ… કોના છે? આ બધું શું છે?’’ આદવિક બોલ્યો.
ગાડીમાંથી બહાર આવ્યા પછી નિર્વેદ અને આબરૂએ એકબીજાના હાથમાં હાથ નાખીને એકસાથે કહ્યું, ‘‘આ બધું છે લગ્ન માટે અને તે પણ અમારા.’’ પછી બંને ખૂબ ખુશ થતા ખડખડાટ હસી પડ્યા.
આદવિકે આશ્ચર્યથી આબરૂ સામે જેાયું, ત્યારે તે શરમના માર્યા લાલ થઈ ગયેલા ચહેરા પર એક નવોઢાની ખુશી સ્પષ્ટ દેખાતી હતી.
‘‘સારું તો એમ વાત છે. અરે તમારે મને પહેલાંથી જણાવી દેવું હતું ને. આ બિચારાને ખોટો વહેલી સવારે દોડાવ્યો ને?’’
‘‘શું લગ્નના સાક્ષી અમે બંને બની જઈએ?’’ હસીને નિર્વેદે પોતાના તે જ જૂના ચિરપરિચિત અંદાજમાં કહ્યું.
આદવિક વિચારવા વિવશ થઈ ગયો કે જેની જિંદગી જીવવાની ઈચ્છા મરી પરવારી હતી, જેની નાવ કિનારે સફર પહેલાં ડૂબી ગઈ હતી, તેણે હવે નાવને પાર લગાવી અને તે પણ અજવાળા સાથે, દીવાની સાથે, ઉપરથી તેને દિવાળીની રંગબેરંગી રોશનીથી ભરી દીધી. આ રંગબેરંગી રોશનીવાળી પ્રેમની દુનિયા તને ખૂબખૂબ મુબારક મારા મિત્ર. દિવાળીના ફટાકડાના અવાજ ચારેય બાજુથી સંભળાઈ રહ્યા હતા. બધા ખૂબ ખુશ હતા. નિર્વેદ પણ દિવાળીની ભેટ રૂપે આબરૂને મેળવીને ખૂબ ખુશ હતો, સાથે તેનો મિત્ર આદવિક પણ.