SEO Keywords: Sexy Varta

વાર્તા – કુસુમ અગ્રવાલ.

પતિ ક્ષિતિજના ઓફિસ ગયા પછી માનસી આકાશના ઘરે આવવાની રાહ કેમ જેાતી હતી? તે બંને વચ્ચે શું સંબંધ હતો, જેનાથી ક્ષિતિજ અજાણ હતો…
અચાનક શરૂ થયેલા વરસાદે મોસમ ખુશનુમા બનાવી દીધી હતી.
માનસીએ બારીની બહાર જેાયું.
વૃક્ષછોડ પર ઝરમરતું પાણી તેમનું રૂપ નિખારી રહ્યું હતું.
આ મોસમમાં માનસીને મન થયું કે વરસાદમાં તે પણ પોતાનું તનમન ભીંજવી લે.
તેની દિનચર્યા તેણે અટકાવી દીધી. જાણે કહેતી હોય કે અમને છોડીને ક્યાં ચાલી નીકળી.
પહેલાં અમને તો મળી લે.
રોજ આ ત્રણ કામ.
હું કંટાળી ગઈ છું આ બધાથી.
સવારસાંજ બંધન જ બંધન. ક્યારેક તનનું, ક્યારેક મનનું.
જા હું તને નહીં મળું.
મનોમન નક્કી કરીને માનસીએ કામકાજ છોડીને વરસાદમાં ભીંજવાનું નક્કી કર્યું.

ક્ષિતિજ ઓફિસ ગયો હતો અને માનસી ઘરમાં એકલી હતી.
જ્યાં સુધી ક્ષિતિજ ઘરમાં રહેતો હતો, તે કોઈ ને કોઈ હલનચલન કરતો રહેતો હતો અને પોતાની સાથે માનસીને પણ તેમાં ગૂંચવેલી રાખતો હતો.
જેાકે માનસીને આ વાતથી કોઈ મુશ્કેલી નહોતી અને તે ખુશીખુશી ક્ષિતિજનો સાથ નિભાવતી હતી.
તેમ છતાં તે ક્ષિતિજના ઓફિસ ગયા પછી સ્વયંને બંધનમુક્ત અનુભવતી હતી અને મનફાવે તેમ કરતી હતી.
આજે પણ માનસી એક આઝાદ પક્ષીની જેમ ઊડવા તૈયાર હતી.
તેણે વાળમાંથી કલ્ચર કાઢીને તેને ખુલ્લા છોડી દીધા, ક્ષિતિજને તે બિલકુલ પસંદ નહોતું.
મોબાઈલને સ્પીકરથી અટેચ કરીને મનપસંદ ફિલ્મી સંગીત લગાવી દીધું, જે ક્ષિતિજની નજરમાં બિલકુલ મૂર્ખામી હતી. તેથી જ્યાં સુધી તે ઘરમાં રહેતો હતો, વગાડી ન શકાય.
એટલે કે હવે માનસી પોતાની આઝાદીના સુખને ભોગવી રહી હતી.

આજે મોસમમાં આનંદ માણવાનો સમય હતો.
તે માટે તે વરસાદમાં ભીંજવા આંગણામાં જવાની જ હતી કે ડોરબેલ રણક્યો.
વરસાદમાં કોણ હશે.
પોસ્ટમેનને તો હજી વાર છે.
ધોબી ના હોય, દૂધવાળો પણ નથી.
તો પછી કોણ છે? વિચારતીવિચારતી માનસી દરવાજાની નજીક પહોંચી.
દરવાજા પર તે વ્યક્તિ હતી, જેની તેણે કલ્પના પણ નહોતી કરી.
‘‘આવો.’’ તેણે દરવાજેા ખોલીને ખચકાટ સાથે કહ્યું અને આગંતુક અંદર આવ્યો તો તે બોલી, ‘‘પણ તે ઓફિસ ગયા છે.’’
‘‘હા, મને ખબર છે. મેં તેમની ગાડીને નીકળતા જેાઈ હતી.’’
આગંતુક તેમની સોસાયટીનો હતો, તેણે અંદર આવીને સોફા પર બેસતા કહ્યું.
આ સાંભળીને માનસી મનોમન ગણગણી કે જેાઈ જ લીધું હતું તો પછી ચાલ્યા કેમ આવ્યા…

તે મનોમન આકાશના કસમયે આવવાથી ગુસ્સે હતી, કારણ કે તેના આવવાથી તેનો વરસાદમાં ભીંજવાનો પ્રોગ્રામ રદ થઈ ગયો હતો, પણ કમને તે સોફા પર બેસી ગઈ.
શિષ્ટાચારવશ માનસીએ વાતચીત શરૂ કરી,
‘‘તમે કેમ છો? ઘણા દિવસ પછી દેખાયા.’’
‘‘તમે જેાઈ જ રહ્યા છો… બિલકુલ ઠીક છું. કામ પર જવા નીકળ્યો જ હતો કે વરસાદ શરૂ થયો. વિચાર્યું અહીં આવી જઉં, આ બહાને તમારી સાથે મુલાકાત પણ થશે.’’
‘‘સારું કર્યું આવી ગયા. તમારું જ ઘર છે. ચા-કોફી શું લેશો?’’
‘‘તમે જે પિવડાવો. તમારો સાથ અને તમારા હાથની દરેક વસ્તુ મંજૂર છે.’’
આકાશે સ્મિત કરતા કહ્યું તો માનસીનો બગડેલો મૂડ થોડોક સામાન્ય થયો, કારણ કે તે સ્મિતમાં પોતાનાપણું હતું.

માનસી ૨ કપ ચા બનાવી લાવી.
ચા દરમિયાન કેટલીક ઔપચારિક વાત થતી રહી.
આ દરમિયાન વરસાદ ઓછો થઈ ગયો.
‘‘તમારી પરવાનગી હોય તો હવે હું જઉં?’’ આકાશના ચહેરા પર તે જ સ્મિત હતું.
‘‘હા.’’ માનસીએ કહ્યું,
‘‘ક્યારેક ભાભી સાથે આવજેા.’’
‘‘જરૂર, તે આવશે તો તેને પણ લાવીશ. તમે તો જાણો છો કે તેને ક્યાંય આવવુંજવું નથી ગમતું.’’ કહેતાં આકાશનો ચહેરો ઉદાસ થઈ ગયો.
માનસીને લાગ્યું કે તેણે આકાશની દુખતી નસ પર હાથ મૂકી દીધો, કારણ કે તે જાણતી હતી કે આકાશની પત્ની માનસિક રીતે અસ્વસ્થ છે, તેથી લોકો સાથે વાત કરતા ખચકાય છે.

‘‘શું હું અંદર આવી શકું છું?’’ બીજા દિવસે પણ જ્યારે સસ્મિત ચહેરે આકાશે પૂછ્યું ત્યારે જવાબમાં માનસી પણ સ્મિત કરવા લાગી અને દરવાજેા ખોલ્યો.
‘‘ચા કે કોફી?’’
‘‘કંઈ જ નહીં… ઔપચારિકતા કરવાની જરૂર નથી. આજે પણ તમારી સાથે વાત કરવાની ઈચ્છા થઈ તો આવી ગયો.’’
‘‘સારું કર્યું. હું પણ બોર થઈ રહી હતી.’’ માનસી જાણતી હતી કે તેને કહેવાની જરૂર નહોતી કે ક્ષિતિજ ક્યાં છે, કારણ કે નક્કી તે જાણતા હતા કે તે ઘરે નથી.
આ રીતે આકાશની અવરજવરનો સિલસિલો શરૂ થઈ ગયો.

આ સોસાયટીમાં કોઈના ઘરે આવવાજવાનો રિવાજ ઓછો હતો.
અહીં મોટાભાગની મહિલાઓ નોકરિયાત હતી કે પછી નાના બાળકોવાળી.
એક તે જ અપવાદ હતી જે ન જેાબ કરતી હતી અને ન નાના બાળકોવાળી હતી.
માનસી નો એકમાત્ર દીકરો ૧૦ મા ધોરણમાં બોર્ડિંગ સ્કૂલમાં અભ્યાસ કરતો હતો.
પોતાની એકલતાથી કંટાળીને માનસી હંમેશાં એક મિત્રની જરૂરિયાત અનુભવતી હતી અને હવે તે જરૂરિયાત આકાશના આવવાથી પૂરી થવા લાગી હતી, કારણ કે તે ઘરગૃહસ્થીની વાતથી લઈને ફિલ્મ, રાજનીતિ, સાહિત્ય તમામ પ્રકારની ચર્ચા કરતા હતા.
આકાશ લગભગ રોજ ઓફિસ જતા પહેલાં માનસીને મળવા આવતો હતો અને હવે સ્થિતિ એ હતી કે માનસી ક્ષિતિજના ગયા પછી આકાશની રાહ જેાતી હતી.

એક દિવસ જ્યારે આકાશ ન આવ્યો ત્યારે બીજા દિવસે તેના આવતા જ પૂછ્યું, ‘‘શું થયું, કાલે કેમ ન આવ્યા? મેં કેટલી રાહ જેાઈ?’’ આકાશે આશ્ચર્યચકિત થઈને માનસી તરફ જેાયું અને પછી બોલ્યા, ‘‘એટલે? મેં રોજ આવવાનો વાયદો ક્યારે કર્યો?’’
‘‘તમામ વાયદા કરો એ જરૂરી નથી… આપમેળે થઈ જાય છે. હવે મને તમારી રોજ આવવાની ટેવ પડી ગઈ છે.’’
‘‘ટેવ કે પ્રેમ?’’ આકાશે સ્મિત કરતા પૂછ્યું તો માનસી ચોંકી, તેણે જેાયું કે આજે તેનું સ્મિત રોજ કરતાં અલગ છે.
માનસી ગુસ્સે થઈ ગઈ, પછી તેને લાગ્યું કે કદાચ તે મજાક કરી રહ્યો છે.
ગુસ્સા પર કાબૂ રાખતા તે હંમેશાંની જેમ બોલી, ‘‘બેસો, આજે ક્ષિતિજનો જન્મદિન છે. મેં કેક બનાવી છે. હમણાં લઈને આવું છું.’’
‘‘તમે મારી વાતનો જવાબ ન આપ્યો.’’ આકાશ ફરી બોલ્યો તો તેને વાતની ગંભીરતાનો અહેસાસ થયો.

‘‘શું જવાબ આપું.’’
‘‘કહી દો કે તમે મારી રાહ એટલે જુઓ છો કે તમે મને પસંદ કરો છો.’’
‘‘હા, બંને વાત સાચી છે.’’
‘‘એટલે પ્રેમ છે.’’
‘‘ના, મિત્રતા.’’
‘‘એક જ વાત છે. મહિલા અને પુરુષની મિત્રતાને આ જ નામ આપવામાં આવે છે.’’ આકાશે માનસી તરફ હાથ વધારતા કહ્યું.
‘‘હા, આપી શકાય.’’ માનસીએ હાથને હટાવતા કહ્યું,
‘‘કારણ કે સામાન્ય મહિલાપુરુષ મિત્રતાનો અર્થ તેને જ સમજે છે અને મિત્રતાના નામે તે કરે છે જે પ્રેમમાં થાય છે.’’
‘‘આપણે પણ સામાન્ય મહિલાપુરુષ જ છીએ.’’
‘‘હા છીએ, પણ મારી વિચારસરણી જુદી છે.’’
‘વિચારસરણી કે ડર?’’
‘‘ડર શેનો?’’
‘‘ક્ષિતિજનો. તમે ડરો છો કે ક્યાંક તેને ખબર પડશે તો?’’
‘‘ના, પ્રેમ, વફા અને સમર્પણને ડર ન કહેવાય.
હકીકતમાં ક્ષિતિજ તો તેના કામમાં એટલો બિઝી રહે છે કે હું તેની પાછળ શું કરું છું.
તે નથી જાણતો અને હું ન ઈચ્છુ તો તે ક્યારેય જાણી પણ ન શકે.’’
‘‘પછી વાંધો શું છે?’’
‘‘વાંધો માનસિકતાનો છે, વિચારસરણીનો છે.’’
‘‘માનસિકતા બદલી શકાય.’’

‘‘હા, જેા જરૂર પડે તો… પણ મારે તેની જરૂર નથી.’’
‘‘તેમાં બૂરાઈ શું છે?’’
‘‘બૂરાઈ છે… આકાશ, તમે નથી જાણતા આપણા સમાજમાં મહિલાપુરુષની મિત્રતાને ઉપેક્ષાની દષ્ટિથી જેાવાનું આ મુખ્ય કારણ છે.
જાણે છે એક મહિલા અને પુરુષ સારા મિત્ર બની શકે છે, કારણ કે તેમની વિચારસરણીનો દષ્ટિકોણ અલગ હોય છે.
તેથી વિચારોમાં ભિન્નતા આવે છે.
આ સ્થિતિમાં વાતચીત કરવાની મજા આવે છે, પરંતુ એવું નથી થતું.’’

‘‘ઘણી વાર એક મહિલા અને પુરુષ સારા મિત્ર બનવાના બદલે પ્રેમી બનીને રહી જાય છે અને પછી કેટલીય વાર પરિસ્થિતિના માર્યા એવી દિશામાં ચાલવા લાગે છે, જ્યાં કોઈ મંજિલ નથી હોતી.’’
‘‘પણ આ તો સ્વાભાવિક છે, કુદરતી છે, તેને કેવી રીતે અટકાવી શકાય?’’
‘‘પોતાના હિત માટે જે રીતે આપણે અન્ય કુદરતી વસ્તુ, જેનાથી આપણને નુકસાન થાય છે, પણ નિયંત્રણ મેળવી શકાય છે.’’
‘‘એટલે તમારી ના છે.’’ એવું લાગતું હતું જાણે કે આકાશ ઉદાસ થઈ ગયો હતો.
‘‘તેમાં ના અને હા નો પ્રશ્ન જ ક્યાં છે? મને તમારી મિત્રતા પર હજી પણ કોઈ મુશ્કેલી નથી, પણ શરત એ છે કે મારી પાસેથી અન્ય કોઈ અપેક્ષા ન રાખો.’’
‘‘બંને વાતનું સમાંતર થવું મુશ્કેલ છે.’’
‘‘જાણું છું તેમ છતાં પ્રયાસ કરજેા.’’
‘‘જઉં છું.’’
‘‘કાલે આવશો?’’
‘‘કંઈ કહી નથી શકતો.’’

સવાર ના ૧૦ વાગ્યા છે.
ક્ષિતિજ ઓફિસ ગયો છે, પણ આકાશ હજી સુધી નથી આવ્યો. માનસી ફરીથી એકલતા અનુભવવા લાગે છે.
‘લાગે છે આકાશ આજે નહીં આવે. કદાચ મારો વ્યવહાર તેમના માટે અપ્રત્યાશિત હતો, તેમને મારી વાત ગમી નહીં હોય.
કદાચ તે મને સમજી શકતા. વિચારીને માનસીએ મ્યૂઝિક ઓન કરી દીધું અને સોફા પર બેસીને એક મેગેઝિન વાંચવા લાગી.

અચાનક ડોરબેલ રણક્યો.
માનસી દરવાજા તરફ દોડી.
જેાયું તો દરવાજા પર હંમેશાંની જેમ આકાશ સ્મિત કરતો હતો.
માનસીએ પણ સ્મિત કરતા દરવાજેા ખોલ્યો.
તેણે આકાશને જેાયો.
આજે તેનું તે જ સ્મિત પાછું આવી ગયું હતું.
આજે માનસીને વિશ્વાસ થઈ ગયો કે હવે સમાજમાં મહિલાપુરુષના સંબંધની ઉડાનને નવી દિશા મળશે, કારણ કે તેને એક બીજું આકાશ મળી ગયું છે.

વાર્તા – કૈહકશાં સિદ્દીકી

સમીરને સીએટલ આવ્યાને ૩ મહિના થયા હતા.
તે ખૂબ ખુશ હતો.
તે ડોક્ટર માતાપિતાનો નાનો દીકરો હતો.
બાળપણથી તે કુશાગ્ર બુદ્ધિ ધરાવતો હતો.
તે આઈઆઈટી દિલ્લીનો ટોપર હતો.
માસ્ટર કરતા તેને માઈક્રોસોફ્ટમાં જેાબ મળી હતી.
સ્કૂલના દિવસોથી તે અમેરિકન સીરિયલ અને ફિલ્મ જેાયા કરતો હતો.
જાણીતી સીરિયલ ફ્રેન્ડ્સ તેને મોઢે યાદ હતી.
ભારત કરતા વધારે જાણકારી તેને અમેરિકા વિશે હતી.
આખરે તે પોતાના સપનાના આ દેશમાં પહોંચી ગયો.
સીએટલની સુંદરતા જેાઈને તે મુગ્ધ થઈ ગયો.
ચારેય બાજુ લીલોતરી જ લીલોતરી, આસમાની સ્વચ્છ આકાશ, મોટાંમોટાં તળાવ અને સમુદ્ર. બધું એટલું સુંદર કે બસ જેાતા જ રહો.
મન ભરાતું નહોતું.

સમીર પૂરું અઠવાડિયું કામ કરતો અને વીકેન્ડમાં ફરવા નીકળી જતો.
ક્યારેક ગ્રીન લેક પાર્ક, ક્યારેક લેક વોશિંગ્ટન, ક્યારેક માઉન્ટ બેકર, ક્યારેક કસકેડીઅન રેન્જ, તો ક્યારેક સ્નોક્વાલ્મી ફોલ્સ.
લોજની કેટલીય જગ્યાઓ, દુનિયાભરનું ખાવાનું અહીં મળે.
તે નવીનવી જગ્યાએ ખાવા માટે જતો.
અત્યાર સુધીમાં તે ચીઝ ફેક્ટરી, ઓલિવ ગાર્ડન, કબાબ પેલેસ, સિઝલર એન સ્પાઈસ કનિષ્ક અને શાલીમાર ગ્લોરીનું ખાવાનું ચાખી ચૂક્યો હતો.
સીએટલની નજીકમાં આવેલા રેડમંડમાં તેની ઓફિસ હતી.

માઈક્રોસોફ્ટમાં કામ કરતા મોટાભાગના કર્મચારીઓ અહીં રહેતા હતા.
અહીં મિક્સ વસ્તી હતી.
ગોરા, આફ્રિકન, અમેરિકન અને એશિયાઈ દેશના લોકો અહીં રહેતા હતા.
અહીં ભારત અને પાકિસ્તાનની સંખ્યા પણ વધારે હતી.
દેશી ભોજનની અહીં કેટલીય રેસ્ટોરન્ટ હતી.
તેથી સમીરે અહીં એક બેડરૂમનો એપાર્ટમેન્ટ લઈ લીધો.
ઓફિસમાં પણ ઘણા બધા ભારતીય હતા, પરંતુ મોટાભાગના દક્ષિણ ભારતીય હતા.
જેાકે કેટલાક ઉત્તર ભારતીય પણ હતા.
બધા ઈંગ્લિશમાં વાતો કરતા હતા.
તેમની સાથે હાયહેલો થઈ જતું હતું.
જેાઈને બધા એકબીજા સામે હસી પણ લેતા હતા.
અહીં એ વાત સારી હતી કે ઓળખાણ હોય કે ન હોય હસીને એકબીજાનું અભિવાદન તો કરતા જ હતા.

સમીરની ટ્રેનિંગ પૂરી થઈ ગઈ ત્યારે તેને પ્રોજેક્ટ મળી ગયો.
૫ લોકોની ટીમ બનાવવામાં આવી હતી.
ટીમમાં એક દક્ષિણ ભારતીય, ૨ ગોરા અને એક છોકરી એમન.
સમીર એમનાથી ખૂબ પ્રભાવિત થઈ ગયો હતો.
તે ખૂબ સુંદર, લાંબી, પાતળી, ગોરી અને ભૂરાવાળ ધરાવતી, આસમાની આંખવાળી હતી.
તેનો પહેરવેશ પણ સુંદર ફોર્મલ ઓફિસ ડ્રેસ હતો.
તે વાતચીતમાં ખૂબ શાલીન હતી.
અમેરિકન લઢણમાં તે વાતો કરતી અને દેખાવે પણ અમેરિકન લાગતી હતી.
જેાકે હકીકતમાં તે ક્યાંની હતી, તે વિશે ક્યારેય વાત થઈ નહોતી.
બધા તેને એમી કહેતા હતા.
એમી કામમાં ખૂબ હોશિયાર હતી.
બધા સાથે ફ્રેન્ડલી.

જેાકે સમીર પણ બુદ્ધિશાળી અને ખૂબ સારો હતો.
દેખાવે પણ હેન્ડસમ અને બીજાને મદદરૂપ થનાર.
પછી તો ટીમમાં બધાને એકબીજા સાથે સારી મિત્રતા થઈ ગઈ હતી.
એક બપોરે સમીરે એમીને પોતાની સાથે લંચ કરવા કહ્યું અને તેણે સ્વીકાર કરી લીધો.
ત્યાર પછી બંનેએ સાથે લંચ લીધું.
સમીરે બર્ગર અને એમીએ સેલડ લીધું.
એમી હળવું લંચ કરતી હતી.
સમીરે પૂછ્યું, ‘‘અહીં સારું ખાવાનું ક્યાં મળેે છે?’’
‘‘આઈ લાઈક કબાબ પેલેસ.’’ એમીએ જવાબ આપ્યો.
સમીરને આશ્ચર્ય થયું કે અમેરિકન હોવા છતાં પણ તે ભારતીય ભોજન પસંદ કરે છે.

સમીરે જ્યારે એમીને પૂછ્યું કે શું તને ભારતીય ભોજન ગમે છે, તો તેણે જણાવ્યું હતું કે હા ઈન્ડિયન અને પાકિસ્તાની ભોજન એક જેવા જ હોય છે.
પછી જ્યારે સમીરે પૂછ્યું કે શું તું અમેરિકન છે ત્યારે એમીએ જણાવ્યું હતું કે હા, તે અમેરિકન છે, પણ દાદા પાકિસ્તાનથી ૧૯૬૦ માં અમેરિકા આવી ગયા હતા.
સમીર વિચારવા લાગ્યો કે એમીને જેાઈને તેના પહેરવેશ અને બોલચાલ પરથી કોઈ ન કળી શકે કે તે મૂળ પાકિસ્તાનની છે.
પછી તો બંને એકબીજામાં ખૂબ રસ લેવા લાગ્યા.
હવે તો બંને વીકેન્ડ સાથે પસાર કરતા હતા.

એમીએ સમીરને સીએટલ અને તેની આસપાસની જગ્યાઓ બતાવવાની જવાબદારી ઉપાડી હતી.
તે પહાડ પર ટ્રેકિંગ કરવા જતા.
આ જ બાબતમાં તેઓ માઉન્ટ રેનિયર ગયા.
સીએટલની સ્પેસ નીડલ ૧૮૪ મીટર ઊંચાઈ પર ફરતા તેમણે સ્કાઈ સિટી રેસ્ટોરન્ટમાં ભોજન લીધું.
અહીંથી શહેરને જેાવું એક સ્વપ્ન સમાન લાગતું હતું.
સીએટલી ગ્રેટ વ્હીલમાં તેઓ ડરતાંડરતાં બેઠા.
૫૩ મીટરની ઊંચાઈ હતી, પરંતુ એમીને બિલકુલ ડર નહોતો લાગ્યો, પણ ભારતમાં મેળામાં તે જ્યારે પણ બેસતો ત્યારે ખૂબ ડરતો હતો.
અહીં પારદર્શક કેબિનમાં બેસીને મધ્યમ ગતિથી ચાલતા ઝૂલાનો આનંદ માણતા તેને ડર નહોતો લાગ્યો ફેરી દ્વારા દરિયાઈ માર્ગે હ્વિદબી ટાપુ પર જવું, ત્યાંનું ઈટાલિયન ફૂડ ખાવું પણ તેને રોમાંચિત કરી રહ્યું હતું.

ભારતમાં પણ બીચ પર જતો હતો, પણ પાણી અને વાતાવરણ અહીં જેટલું સારું અને સ્વચ્છ નહોતું.
૪ લેન પહોળા પહાડી રસ્તે, ૫ હજાર ફૂટની ઊંચાઈએ જવું સરળ રહ્યું હતું, પરંતુ ભારતમાં તો પહાડી રસ્તા એટલા સાંકડા રહેતા કે ૨ ગાડીનું એકસાથે જવું પણ મુશ્કેલ બનતું હતું.
સાથે હરતાંફરતાં બંને એકબીજા વિશે સારું એવું જાણતા થઈ ગયા હતા.
જેમ કે એમીના દાદાનો પરિવાર ૧૯૪૭ માં લખનૌ, ભારતથી કરાંચી ચાલ્યો ગયો હતો.
દાદી પણ લખનૌથી દાદા સાથે લગ્ન કરીને આવ્યા હતા.
તેમના સગાંસંબંધી હજી પણ લખનૌમાં છે.

૧૯૬૦ માં તેઓ અમેરિકાના ન્યૂયોર્કમાં આવ્યા હતા.
તે સમયે એમીના પિતા અને કાકા બંને નાના હતા.
દાદાદાદીએ પોતાની સંસ્કૃતિ અનુસાર બાળકોનો ઉછેર કર્યો હતો.
અહીંનું મુક્ત વાતાવરણ બાળકોને બગાડી ન દે, તેનું તેમણે પૂરું ધ્યાન રાખ્યું હતું.
મોટા કામ પર વધારે નિયંત્રણ રાખવામાં આવ્યું હતું.
તેથી તેઓ મુલ્લા બની ગયા અને આજે પણ તેઓ ન્યૂયોર્કમાં રહે છે અને તેમને એક દીકરો પણ છે, જે એબીસીડી છે એટલે કે અમેરિકન બોર્ન કન્ફ્યૂઝ દેશી.
કાકાને વધારે ધાર્મિક થતા જેાઈને દાદાએ એમીના પિતા પર વધારે પ્રતિબંધ નહોતો મૂક્યો.
તેથી તેઓ ઈકોનોમિક્સના પ્રોફેસર બની ગયા.
જેાકે એમીની મા નેન્સી અમેરિકન હતી અને પિતાની સહાધ્યાયી પણ ખરી.
તે હવે નરગીસના નામથી ઓળખાય છે.
તેમણે ઈસ્લામ ધર્મ સ્વીકારી લીધો છે અને દાદાદાદીની દેખરેખમાં નમાઝી અને ઉર્દૂ બોલનારી વહુ બની છે.
હવે દાદા નથી રહ્યા, પણ દાદી સાથે રહે છે.
હિંદી ફિલ્મનો શોખીન અને એક સુખી પરિવાર છે.
એમીના ઉછેરમાં દેશી અને અમેરિકન સંસ્કૃતિની ઝલક જેાવા મળતી હતી.
તેથી તે સભ્ય, શિસ્તપ્રિય અને સમયની પાબંદ હતી.
તે સુંદર તો હતી જ, સાથે પોતાની સુંદરતાની કાળજી લઈને સંભાળ રાખનાર પણ હતી.

અમેરિકનની જેમ સવારે વહેલા ઊઠવું, કસરત કરવી, રાત્રે જલદી ઊંઘી જવું અને વીકેન્ડમાં ફરવા જવું તેની દિનચર્યામાં સામેલ હતું.
તેના ઘરમાં ઉર્દુ ભાષા બોલવામાં આવતી હતી.
જેાકે એમી ઉર્દૂ જાણતી જરૂર હતી, પણ બોલતી તો ઈંગ્લિશ જ હતી.
એમી વિશે જાણીને સમીરને પણ સારું લાગ્યું પછી તો સમીર એમીને પ્રેમ કરવા લાગ્યો.
તે ગમે તે કિંમતે તેને મેળવવા ઈચ્છતો હતો, પરંતુ એમીનું એક પાકિસ્તાની હોવું… શક્ય કેવી રીતે બનશે? છેલ્લા ૬ મહિનાથી બંને સાથે હતા.
એકબીજામાં રહેલો રસ હવે એકબીજાને પ્રાપ્ત કરી લેવાની ઈચ્છામાં ફેરવાઈ ગયો હતો.

એમીએ સમીરને પોતાના પરિવારજનો સાથે મળવા બોલાવ્યો.
પરિવારજનોને એમ કહીને મળાવ્યો કે તે ઓફિસનો મિત્ર છે.
અહીં એમીના દાદીને જેાઈને સમીરને પોતાના દાદી યાદ આવી ગયા.
સલવારસૂટમાં તેના દાદી જેવા તે દેખાતા હતા.
એમીના પિતા પ્રોફેસર સાહેબ ખૂબ હસમુખા હતા.
તરત તે હળીમળી ગયા.
તે ફૂટબોલના ખૂબ મોટા ચાહક હતા અને એટલ ટીમના ફેન.
જેાકે સમીરને અહીં ફૂટબોલ ગેમ થોડી વિચિત્ર લાગતી હતી.
અહીં ફૂટબોલને હાથપગ બંનેથી રમવામાં આવતો હતો.
મોટાભાગના ખેલાડીઓ બોલને હાથમાં લઈને દોડતા હતા.
એમીના મા સભ્યશાલીન મહિલા હતા.
એમી બિલકુલ પોતાની મા જેવી હતી.
એમીની માએ બિલકુલ દેશી ખાવાનું બનાવ્યું હતું.

સમીર લખનૌના છે તે સાંભળીને તેના દાદી તો ગદ્ગદ્ થઈ ગયા.
પિયરના બાળપણના કિસ્સા તેઓ સંભળાવવા લાગ્યા.
એક લાંબા સમય પછી તેઓ આટલા લાંબા સમય સુધી હિંદીમાં બોલ્યા હતા.
સમીરને પણ સારું લાગ્યું.
અહીં તો તે જ્યારથી આવ્યો હતો.
ત્યારથી મોં વાંકું કરીને એક્સેન્ટમાં બોલવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો..
સમીરના ધ્યાનમાં આવી ગયું કે દાદી, પ્રોફેસર અને નરગિસ બધા ઉર્દુમાં જ વાતચીત કરતા હતા, પણ એમી ઈંગ્લિશમાં જવાબ આપતી હતી.
ક્યારેક-ક્યારેક હિંદીમાં પણ.
જેાકે હિંદી અને ઉર્દુ એક જેવી ભાષા છે.
જેને તે પોતાના દેશમાં પણ બોલતો સાંભળતો હતો, પરંતુ તેમની વાત તેની સમજમાં આવી જતી હતી.
અહીં તેને આત્મીયતા દેખાઈ.

બીજી તરફ એમીના પરિવારજનોને પણ સમીર સારો લાગ્યો અને તેને સમયાંતરે આવતા રહેવાનું આમંત્રણ પણ આપ્યું.
એમીએ સમીરના ગયા પછી જ્યારે ઘરના લોકોને પૂછ્યું કે સમીર તેમને કેવો લાગ્યો ત્યારે તેમણે કહ્યું કે સારો છોકરો છે.
ત્યાર પછી તેણે કહ્યું કે સમીર અને તે લગ્ન કરવા ઈચ્છે છે.
આ વાત સાંભળીને તેના દાદી તો ખુશ થઈ ગયા, કારણ કે સમીર તેમના પિયરનો હતો ને, વળી તેમને સમીર નામ પણ મુસ્લિમ લાગ્યું હતું.
પ્રોફેસરે વાંધો લીધો કે તે પાકિસ્તાની નહીં ભારતીય છે.
એમીની માએ પણ શંકા વ્યક્ત કરતા કહ્યું કે ક્યાંક તે ગ્રીન કાર્ડની લાલચમાં તો લગ્ન કરવા નથી ઈચ્છતો ને.
છોકરાનું અમેરિકન સિટીઝન હોવું જરૂરી છે.

એમીએ ધીરેધીરે સમીર વિશે બધી વાત વિસ્તારથી જણાવી કે તે ભારતીય છે અને હિંદુ પણ.
તેનો પરિવાર ભારતમાં રહે છે તેથી તે પણ ભારત પાછો જઈ શકે છે.
દાદી, પ્રોફેસર અને નરગિસ બધાએ એકસાથે લગ્નનો વિરોધ કર્યો કે એક હિંદુ સાથે લગ્ન ન થઈ શકે. એમીએ કહ્યું, ‘‘અત્યાર સુધી તો તમને બધાને તે ખૂબ ગમતો હતો, પરંતુ તે હિંદુ અને ભારતીય હોવાનું જાણ્યા પછી તરત તે કેવી રીતે ખરાબ થઈ ગયો?’’

જ્યારે કોઈ પ્રેમમાં હોય છે ત્યારે તેને ધર્મ, ભાષા, નાગરિકતા કંઈ જ દેખાતું નથી.
દેખાય છે તો માત્ર પ્રેમથી ભરેલું દિલ અને તે વ્યક્તિ જેની સાથે પોતે જીવન વિતાવવા ઈચ્છે છે.
જ્યારે બીજા લોકોને વ્યક્તિ, તેનું દિલ કે તેના ગુણ દેખાતા નથી, માત્ર ધર્મ દેખાતો હોય છે.
‘‘ડેડી, તમે અને મમ્મીએ પણ બીજા ધર્મમાં લગ્ન કર્યા છે ને, તો પછી તમે લોકો આવું કેવી રીતે કહી શકો છો?’’
‘‘દીકરી, તારી માને અમે ઘરમાં લાવ્યા હતા અને તે અમારામાં બરાબર ભળી પણ ગઈ.
તેણે ઈસ્લામ કબૂલ કરી લીધો.
જ્યારે અહીં તો તારે બીજાના ઘરમાં જવાનું છે.
આ જ બાબતનો ફરક છે.

કાલે તે છોકરો તને હિંદુ બનાવી દેશે તો પછી તારી આખરત(મરણ પછીની જિંદગી) ગઈ ને.’’ એમીએ સમીરને પૂરી વાત જણાવી અને કહ્યું,
આપણને બંનેને કોઈ પ્રોબ્લેમ નથી તો પછી તેમને કેમ છે? આપણે જ્યારે ઈચ્છીએ ત્યારે લગ્ન કરી શકીએ છીએ.
આપણને કોઈ અટકાવી ન શકે, પરંતુ હું ઈચ્છુ છું કે મારી ફેમિલી મારી સાથે હોય.’’
જેાકે આ તો એમીના દેશી ઉછેરની માનસિકતા હતી. સમીરે કહ્યું,
‘‘શું તું મને સાથ આપીશ?’’
‘‘છેલ્લા શ્વાસ સુધી.’’
‘‘તો પછી તારા ઘરના લોકો સાથે મારી મીટિંગ ગોઠવ.’’

સોમવારે સમીર એમીના પરિવારજનોને મળવા માટે આવ્યો.
તે શાહરુખ ખાનની ફિલ્મની ડીવીડી એમીના દાદી માટે લઈને ગયો હતો.
દાદી પણ શાહરુખ ખાનના ચાહક હતા, તેથી તે ખુશ થઈ ગયા.
જેાકે પ્રોફેસર થોડા ઠંડા જરૂર હતા.
સમીરે તેમની સામે સીએટલ ફૂટબોલ ટીમની વાત શરૂ કરી દીધી, ત્યારે તેઓ પણ સામાન્ય થઈ ગયા.
વળી એમીની મા નરગિસ માટે પણ તે કબાબ લઈને ગયો હતો.
તે પણ થોડા નોર્મલ થઈ ગયા.
પછી તેમની સમક્ષ સમીરે પોતાની ઈચ્છા વ્યક્ત કરી, ‘‘હું અને એમી એકબીજાને પ્રેમ કરીએ છીએ… જીવનભર સાથે રહેવા ઈચ્છીએ છીએ, પરંતુ તમારા બધાની મરજીથી…’’

હું અમેરિકાની નેશનાલિટી માટે આ લગ્ન નથી કરી રહ્યો.
મારી કંપનીએ મારા ગ્રીન કાર્ડ માટે એપ્લાય કરી દીધું છે, પણ હા, હું ઈન્ડિયન છું અને ભારત આવતોજતો રહીશ.
મારા પરિવારને જ્યારે પણ મારી જરૂર હશે ત્યારે હું તેમની પાસે જઈશ… આ જ રીતે જ્યારે તમને પણ મારી જરૂર હશે ત્યારે હું તમને સાથ આપીશ.
બાકી રહી ધર્મની વાત તો હું માત્ર તમને બતાવવા માટે મુસ્લિમ બની જઉં અને દિલથી હિંદુ રહું તો તમે શું કરશો? ધર્મમાં આપણે તેને યાદ કરીએ છીએ જેને ન તો તમે જેાયો છે કે ન મેં.

તેને કયા નામથી બોલાવીએ તેના પર બધી લડાઈ છે.
તેને કેવી રીતે યાદ કરીએ છીએ તેના પર કોઈ સહમતી નથી.
મનુષ્ય જેને એકબીજા પ્રત્યે પ્રેમ છે તે એટલા માટે લગ્ન નથી કરી શકતા, કારણ કે તેઓ ઉપરવાળાને અલગઅલગ નામથી બોલાવે છે અને અલગઅલગ રીતે યાદ કરે છે.’’
તેણે શાયર મીરને વાંચ્યા હતા, તેથી એક શેર જે તેને યાદ હતો તે કહી સંભળાવ્યો, ‘મત ઈન નમાઝિયો કો ખાનસાજ-એ-દી જનો, કિ એક ઈંટ કી ખાતિર યે ઢોતે હોંગે કિતને મસીત’ અરે દાદી, આ ધર્મની રૂઢિઓ અમેરિકામાં આવીને તો આપણે છોડી શકીએ છીએ ને.’’ બધા મૌન હતા.
તેઓ પણ જાણતા હતા કે સમીર સાચું કહી રહ્યો છે.

જેાકે પ્રોફેસરને મુસ્લિમ સમાજ અને તેમાં પણ સૌથી વધારે ડર ભાઈજાનનો હતો.
અમેરિકામાં પણ આપણે પાકિસ્તાન-હિંદુસ્તાન બનાવી લીધું છે, પોતાના રીતરિવાજ અને માન્યતા… જેાકે અહીં ઈન્ડિયન અને પાકિસ્તાની હળીમળીને રહે છે, પરંતુ લગ્ન તો પોતાના ધર્મમાં કરવાનું જ પસંદ કરે છે.
હા, સાથે સ્કૂલ, કોલેજ, ઓફિસની મિત્રતામાં ઘણી વાર અલગઅલગ જગ્યાના લોકો વચ્ચે લગ્ન થતા હોય છે, પરંતુ મંદિરમસ્જિદમાં મળનાર સાથીને પસંદ નથી કરતા.
અહીં પણ પ્રોફેસરને આ બધાનો ડર નહોતો, પરંતુ ભાઈજાન… દાદી પણ જાણતા હતા કે પકિસ્તાનીઓમાં તલાક વધારે થાય છે અને ભારતના લોકો સાથ નિભાવે છે.
તેમ છતાં પણ હિંદુ સાથે… એમીના પરિવારજનો સમીરના અવારનવાર આવવાજવાથી તેની સાથે ધીરેધીરે હળીમળી ગયા.

જેાકે લગ્નની વાત લગભગ ભુલાઈ ગઈ હતી. તેમ છતાં સમીર બરાબર આવતોજતો રહ્યો હતો.
તે દાદી સાથે હિંદી ફિલ્મ વિશે વાત કરતો, પ્રોફેસરની સાથે ટીવી પર ફૂટબોલ મેચ જેાતો અને તેમના લેપટોપમાં નવીનવી ગેમ ડાઉનલોડ કરી આપતો હતો.
બગીચાનું ઘાસ કાપવામાં પણ તે પ્રોફેસરને મદદ કરતો હતો, તેમજ નરગિસને પણ કિચનમાં હેલ્પ કરાવતો હતો.
અહીં બધા કામ જાતે કરવા પડે છે.
પ્રોફેસર કહેતા, ‘‘હું તો ૩ મહિલાઓ વચ્ચે એકલો પડી ગયો હતો… પણ તારા આવવાથી સારી કંપની મળી રહે છે.’’
સમીર એમીને કહેતો, ‘‘યાર એમી, હું તો તારા ઘરનો છોટુ બની ગયો, પણ હજી જમાઈ બનવાના ચાન્સ નથી દેખાતા. તું મને અંધારામાં રાખીને કોઈ પાકિસ્તાની સાથે ભાગી ગઈ તો?’’

આ સમયે તે હસીને કહેતી, ‘‘યૂ નેવર નો.’’
પ્રોફેસર પણ વિચારતા હતા કે સમીર સારો છોકરો છે, બોલચાલ અને વિચાર પણ અમારા જેવા છે.
એમીની સાથે તેની જેાડી પણ સારી લાગે છે.
બંને એકબીજા સાથે ખુશ રહેશે, તો પછી શું વાંધો તે અલ્લાહને ઈશ્વર કહે તેમાં? પૂજા કરવી તેની અંગત બાબત છે… એમીને તો તે પૂજા કરવા માટે નથી કહેતો ને… પછી તેમણે હિંમત કરીને ન્યૂયોર્કમાં રહેતા ભાઈજાન સાથે વાત કરી.
તેમને જણાવ્યું કે એમીએ છોકરો પસંદ કરી લીધો છે અને તે હિંદુસ્તાની છે.
ભાઈજાને કહ્યું, ‘‘શું પાકિસ્તાની છોકરાઓનો દુકાળ પડી ગયો છે કે હિંદુસ્તાની છોકરો પસંદ કર્યો?’’

‘‘એમીને પસંદ છે.’’
‘‘હા, તે તો અમેરિકન માની દીકરી છે ને.’’
‘‘છોકરો ખૂબ સારો છે, માત્ર તે હિંદુ છે.’’
પછી ભાઈજાન પર તો જાણે બોંબ ફૂટ્યો, ‘‘શું કહી રહ્યો છે? કાફિરને જમાઈ બનાવીશ?’’
પ્રોફેસર ડરી ગયા, ‘‘ભાઈજાન, તમે તો જાણો છો કે અહીં તો બાળકો પણ કંઈ સાંભળતા નથી, જરા કડકાઈ કરો તો ૯૧૧ પર કોલ કરીને પોલીસ બોલાવી લે છે અને મોટા થઈને તો વધારે આઝાદ થઈ જતા હોય છે.
જ્યારે આ લોકો તો આપણી પાસેથી મંજૂરી માંગી રહ્યા છે, તો શું ઓછું છે? આપણે જેા હા કહી દઈશું તો આપણું વડીલપણું પણ સચવાઈ જશે.’’ ભાઈજાનને લાગ્યું કે પ્રોફેસર સાચું કહી રહ્યા છે.

પછી તેમણે કહ્યું, ‘‘ઠીક છે, તે મુસલમાન બની જાય તો લગ્ન થઈ શકે છે.’’
‘‘ના, તે મુસલમાન બનવા તૈયાર નથી. જેાકે તે એમીને પણ ધર્મપરિવર્તન કરવા માટે નથી કહી રહ્યો.’’ ભાઈજાન ગુસ્સે થઈ ગયા,
‘‘કાફિર સાથે નિકાહ ન થઈ શકે. જેા તું આ લગ્ન કરાવીશ તો પછી મારી સાથે કોઈ સંબંધ રાખીશ નહીં… મુલ્લાને પણ પોતાના સમાજમાં માથું ઊંચું રાખીને ચાલવાનું છે, નહીં તો તેમનું સાંભળશે કોણ.’’ પ્રોફેસરને ભાઈની વાતથી ખૂબ દુખ થયું.
હાર્ટના દર્દી તો તે હતા, તેથી હાર્ટએટેક આવી ગયો.

નરગિસ અને દાદી ઘર પર જ હતા, તેથી નરગિસે એમ્બ્યુલન્સને કોલ કર્યો અને એમ્બ્યુલન્સ ડોક્ટર સાથે આવી ગઈ.
પ્રોફેસરને હોસ્પિટલમાં દાખલ કરવામાં આવ્યા.
એમી, નરગિસ, દાદી અને સમીર રોજ તેમને જેાવા જતા હતા.
અહીં હોસ્પિટલમાં ડોક્ટરનર્સ તેમની પૂરી સારસંભાળ લેતા હતા.
હોસ્પિટલનો રૂમ પણ ફાઈવસ્ટાર સુવિધા ધરાવતો હોય છે.
જેાકે પ્રોફેસરને અહીંનું ભોજન ગમતું નહોતું, તેથી નરગિસ તેમના માટે ઘરેથી ભોજન લાવતા હતા.

અહીં દર્દીની સારી કાળજી રાખવામાં આવતી હતી.
બિલ પણ ઈંશ્યોરન્સથી ભરાઈ જાય છે, માત્ર ૧૦-૧૫ ટકા આપવા પડે છે.
થોડા દિવસ પછી પ્રોફેસર ઘરે આવી ગયા.
જેાકે હજી પણ તેમની કાળજી લેવાની જરૂર હતી.
ખાવામાં પણ પરેજી ચાલી રહી હતી.
આ સમય દરમિયાન સમીર પણ તેમની બરાબર સારસંભાળ લઈ રહ્યો હતો.
એક દીકરાની જેમ અને ઓફિસમાં પણ એમીને કામમાં મદદ કરતો, જેથી એમી પ્રોફેસર સાહેબને વધારે સમય આપી શકે.
પ્રોફેસરના મિત્રો અને મસ્જિદના સાથી બધા એક-બે વાર આવ્યા.
જેાકે ભાઈજાને તો માત્ર ફોન પર જ ખબરઅંતર પૂછી લીધા હતા.
જેાકે બીમારીમાં કોઈ જેાવા આવે તો સારું લાગે છે.

અમેરિકામાં કોઈની પાસે સમય નથી હોતો, તેમ છતાં સમીર દરરોજ આવતો હતો.
પ્રોફેસરને પણ તે ગમતું હતું.
પ્રોફેસરને લાગતું હતું કે જેા પોતાનો દીકરો હોય તો પણ તેણે તેમની આટલી કાળજી લીધી ન હોત.
આખરે પ્રોફેસર સ્વસ્થ થઈ ગયા અને તેમણે પૂછ્યું, ‘‘શું તેં તારા પરિવારજનોને તમારા લગ્ન વિશે વાત કરી છે?’’
સમીરે કહ્યું, ‘‘હા, મેં પરિવારજનોને મનાવી લીધા છે…
શરૂઆતમાં તો બધા નારાજ હતા, પરંતુ એમી સાથે વાત કર્યા પછી બધા ખુશ થઈ ગયા.

જેાકે મારાં માતાપિતા ધર્મજાતિમાં નથી માનતા, પરંતુ એમીના પાકિસ્તાની મૂળ પર તેઓ ચોંકી ગયા હતા.
તેમ છતાં મારી ખુશી આગળ તેમને બીજી બધી વાત નાની લાગતી હતી.
અંતે બધા રાજી થઈ ગયા.
પ્રોફેસરે પોતાના સાજ થવાની પાર્ટીમાં પોતાના બધા ઓળખીતા, મિત્રોને બોલાવ્યા અને પાર્ટીમાં સમીર અને એમીની સગાઈની જાહેરાત કરી દીધી.
તેઓ જાણતા હતા કે લગ્નમાં વધારે લોકો આવશે નહીં.
પછી તો બંને પરિવારની હાજરીમાં કોર્ટમાં સાદાઈથી લગ્ન થઈ ગયા અને રિસેપ્શન હોટલમાં રાખ્યું, જેમાં બંનેની ઓફિસના સહકર્મી, નરગિસ અને પ્રોફેસરના મિત્ર, પાડોશી અને બીજા ઓળખીતા સામેલ થયા, પરંતુ ભાઈજાન અને તેમના જેવી માનસિકતા ધરાવતા લોકો ન આવ્યા.
હવે ૨ પ્રેમી પતિપત્ની બની ગયા.
સત્ય તો એ છે, પ્રેમને કોઈ પણ સરહદ અવરોધતી નથી કે ન તો ભાષા કે ધર્મ.

વાર્તા – વીણા શ્રીવાસ્તવ

પતિ મલય સાથે લગ્નનાં ૧૨ વર્ષ પછી તૃષા એવું તે કયું રહસ્ય જાણી ગઈ કે વાત ડિવોર્સ સુધી પહોંચી ગઈ… તૃષા મલયના ઉપેક્ષાભર્યા વ્યવહારથી ખૂબ આશ્ચર્યચકિત હતી.
જ્યારે જુઓ ત્યારે તે માત્ર એક જ રટણ કર્યા કરતો કે તૃષા હું ડિવોર્સ ઈચ્છુ છું, પરસ્પર સંમતિથી.
પછી તે વિચારવા વિવશ બની જતી કે અરે, મલયને શું થઈ ગયું છે કે તે પૂરો સમય ડિવોર્સ ડિવોર્સનું રટણ કર્યા કરે છે, પરંતુ મલયને આ બાબતે કંઈ પૂછવાની ક્યારેય તેણે હિંમત નહોતી કરી.
પછી વિચારતી કે તે જાતે જ જણાવશે કારણ અને પછી ચુપચાપ પોતાના કામમાં તે મશગૂલ થઈ જતી.
‘‘મલય, આવી જાઓ ભોજન પીરસી દીધું છે.’’ ડાઈનિંગ ટેબલ સેટ કરતા તૃષાએ મલયને બૂમ પાડી ત્યારે તે તરત જ તૈયાર થઈને આવી ગયો.

તૃષાએ તેની પ્લેટમાં જમવાનું પીરસ્યું અને ખૂબ પ્રેમથી તેની સામે જેાવા લાગી.
કદાચ તે તેના મોઢેથી રસોઈનાં વખાણ સાંભળવા ઈચ્છતી હતી, કારણ કે તેણે ખૂબ પ્રેમથી મલયનું મનપસંદ ભોજન બનાવ્યું હતું, પરંતુ એવું લાગતું હતું જાણે કે તે ખૂબ કંટાળા સાથે જમી રહ્યો હોય.
તેના ચહેરા પર એક વિચિત્ર પ્રકારની બેચેની હતી.
જાણે કે અંદર ને અંદર ઘૂંટાઈ રહ્યો ન હોય.
ગમે તે રીતે ભોજન પૂરું કરીને તેણે જલદીથી હાથ ધોઈ લીધા.
એટલામાં તૃષાએ તેનું પર્સ અને રૂમાલ લાવીને આપ્યા.
‘‘તું વિચારી લેજે, જે મેં કહ્યું છે તેના વિશે…
અને હા, સમયસર મોહકને લેવા સ્કૂલે જતી રહેજે.
હું ગાડી મોકલી દઈશ. આજે તેની બસ નહીં આવે.’’ કહેતા તે ગાડીમાં બેસી ગયો અને ડ્રાઈવર ગાડી સ્ટાર્ટ કરીને આગળ વધ્યો.
‘આજકાલ આ તે કેવો વિરોધાભાસ છે મલયના વ્યવહારમાં… એક તરફ ડિવોર્સની વાત કરે છે તો બીજી તરફ ઘરપરિવારની પણ તેને ચિંતા રહે છે… કોણ જાણે શું થઈ ગયું છે તેને.’ વિચારતા તૃષા પોતાના બાકી રહી ગયેલા કામ પતાવવા લાગી, પરંતુ તેનું મન કોઈ કામમાં નહોતું લાગી રહ્યું.
શું હવે જરા પણ પ્રેમ નથી રહ્યો તેના દિલમાં મારા માટે કે ડિવોર્સ લેવા અધીરો થયો છે? શું કરું…

છેલ્લાં ૧૨ વર્ષથી અમે એકબીજા સાથે ખુશીઆનંદમાં રહીએ છીએ…
ક્યારેય એવું નહોતું લાગ્યું કે તેને મારા વિશે કોઈ ફરિયાદ હોય અથવા તો મારાથી કંટાળી ગયો છે.
હંમેશાં તેને મારી ચિંતા રહેતી હતી.
ક્યારેક કહેતો કે આજકાલ તું તારી હેલ્થની કાળજી નથી લેતી…
કેટલી કમજેાર થઈ ગઈ છે.
આ શબ્દો સાંભળીને ખુશીથી તેનું મન નાચવા લાગતું અને આ ખુશીમાં વધારો ત્યારે થયો જ્યારે લગ્નના ૩ વર્ષ પછી તેને પોતાના શરીરમાં બીજા એક જીવના આગમનના ભણકારા અનુભવાયા.
તેણે શરમાઈને મલયને આ વાત જણાવી, ત્યારે તેણે ખુશીના માર્યા તેને ઊંચકી લીધી હતી અને પછી ગોળગોળ ફેરવવા લાગ્યો હતો.
મોહકના જન્મ પર મલયની ખુશીનો પાર નહોતો.
જ્યારે જુઓ ત્યારે તેને સૂચન આપતો હતો કે જેા તૃષા મારો દીકરો રડે નહીં, હું સહન નહીં કરી શકું.
આ સાંભળીને તેને હસવું આવતું કે હવે ભલા બાળક રડે નહીં એવું કેવી રીતે બની શકે.
જેાકે મોહક માટેનો મલયનો એકાધિકાર જેાઈને તે ખુશ તો થતી સાથે તેને ચિંતા પણ થતી અને ત્યાર પછી તન્મયતાથી પોતાના કામમાં વ્યસ્ત થઈ જતી.
પછી વિચારતી કે ક્યાંક એવું તો નથી કે મલય હવે મારાથી મુક્તિ મેળવવા ઈચ્છે છે.

શું હવે મારી સાથે તેને ગૂંગળામણ થવા લાગી છે?
અરે, હજી તો લગ્નના માત્ર ૧૨ વર્ષ થયા છે.
હજી તો જીવનનો લાંબો પંથ અમારે એકબીજા સાથે ચાલીને પસાર કરવાનો છે.
પછી કેમ તે મ્યૂચ્યુઅલ ડિવોર્સની વાત કરે છે? શું મારી સાથે રહેવું તેને અસહ્ય બની રહ્યું છે? મારા પ્રેમમાં કોઈ ઊણપ તો નથી આવી ને…

હું તો આજે પણ તેની એ જ પહેલાંની તૃષા છું, જેના ૧-૧ હાસ્ય પર મલય ઓવારી જતો હતો.
ક્યારેક મારા લહેરાતા કાળા વાળમાં તે મોં છુપાવી લેતો હતો…
તે ઘણી વાર કહેતો હતો કે તારી સાગર જેવી ઊંડી વાદળી આંખમાં ડૂબી જવાનું મન થઈ આવે છે.
તારું આ નાજુક શરીર મને તારા આલિંગનમાં જાણે ખેંચી રહ્યું છે…
તારા શરીરની માદક સુગંધમાં હું મારું સુખ ભૂલવા લાગું છું.
આટલો ભરપૂર પ્રેમ કરનાર પતિ આખરે ડિવોર્સ કેમ ઈચ્છે છે? ના, હું ડિવોર્સ માટે ક્યારેય મંજૂર નહીં થાઉં, આખરે મેં પણ તેને ભરપૂર પ્રેમ કર્યો છે.

પરિવારજનોના તીવ્ર વિરોધ છતાં પણ જ્ઞાતિજતિની ઊંચી દીવાલને નજરઅંદાજ કરીને અમે બંનેએ એકબીજાને અપનાવ્યા છે.
તૃષા વિચારી રહી હતી.
ભૂતકાળ તૃષાની આંખ સામે કોઈ સિનેમાની જેમ દેખાઈ રહ્યો હતો. ‘‘પપ્પા, હું મલય સાથે લગ્ન કરવા ઈચ્છુ છું.’’
‘‘મલય, કોણ મલય?’’ પપ્પા થોડા ચોંકી ગયા.
‘‘આપણો મલય બીજું કોણ? તમે પણ તેને બાળપણથી ઓળખો છો… અહીં તે ભાઈ સાથે રમીને મોટો થયો છે અને હવે એન્જિનિયર પણ બની ગયો છે… અમે બંને એકબીજાને પ્રેમ કરીએ છીએ અને એકબીજા સાથે જીવન જીવવા ઈચ્છીએ છીએ.’’ તૃષાએ દઢતાથી કહ્યું.

પિતા મનોજ ગુસ્સામાં લાલપીળા થઈ ગયા.
જેાકે તે પોતાના ગુસ્સા માટે જાણીતા હતા.
તેમણે જેારથી બૂમ પાડતા કહ્યું, ‘‘તારી હિંમત કેવી રીતે થઈ આટલી મોટી વાત કહેવાની… ક્યારેય વિચાર્યું છે કે તેની હેસિયત જ ક્યાં છે આપણી બરાબરી કરવાની? અરે, ક્યાં આપણે બ્રાહ્મણ અને તે કુર્મી ક્ષત્રિય, આપણા અને તેના કુળની તો કોઈ બરાબરી જ ન થઈ શકે.
આમ પણ દીકરીને તો પોતાનાથી કોઈ ઊંચા ખાનદાનમાં આપવામાં આવે છે, જ્યારે તેનું કુળ તો આપણાથી નિમ્ન શ્રેણીનું છે.
તૃષા પણ ખૂબ ઘમંડી છોકરી હતી.
પિતાજીના અસીમિત લાડપ્રેમે તેને જિદ્દી બનાવી દીધી હતી.
તેથી તેણે તરત જ જવાબ આપી દીધો, મેં કોઈ જાતિ વિશેષને પ્રેમ નથી કર્યો પપ્પા, માણસને કર્યો છે અને મલય પણ કોઈ ઉચ્ચ જાતિ કરતા અનેક ગણો ઊંચો છે, કારણ કે તે એક સારી વ્યક્તિ છે, જેને પ્રેમ કરીને મેં કોઈ અપરાધ નથી કર્યો.
મનોજે કલ્પના પણ નહોતી કરી કે તેમની લાડકી દીકરી તેમના વિરોધમાં આ રીતે ઊભી થશે. તેમને તો પોતાના ઉચ્ચ કુળ પર ખૂબ ગર્વ હતો.
તેમના વડવાઓ પોતાના સમયના મોટા જાગીરદાર હતા, પણ હવે તો જાગીરદારી રહી નહોતી, તેમ છતાં પણ કહેવાય છે ને કે હાથી મરે તો પણ ૯ લાખનો…
મનોજના સંદર્ભમાં આ કહેવત સંપૂર્ણ રીતે લાગુ પડે છે.

તે પોતાના શહેરના ખૂબ જાણીતા વકીલ હતા.
લક્ષ્મીએ તો જાણે તેમની પર પોતાની બધી કૃપા વરસાવી હતી.
તૃષા પણ તેમની એકમાત્ર લાડકી છોકરી હતી.
પોતાના મોટાભાઈ તનયને પણ તે ખૂબ વહાલી હતી.
તનય ભારતીય પ્રશાસનિક સેવામાં પસંદ થઈને ઉચ્ચ સચિવ પદ પર આસામમાં ફરજ બજાવી રહ્યો હતો.
મનોજને પોતાના કુળ તથા પોતાનાં બાળકો પર ખૂબ અભિમાન હતું.
તે વિચારી શકતા નહોતા કે તેમની દીકરી આ રીતે તેમને ઝાટકો આપી શકે છે.
તેમના માનવા અનુસાર, મલયના પરિવારની તેમના પરિવાર સાથે કોઈ સરખામણી થઈ શકે તેમ નહોતી.

મલયના પિતા અનિલ કૃષિ વિભાગમાં ક્લાસ ટૂ અધિકારી હતા.
તેમની રહેણીકરણી પણ સારી હતી.
પરિવાર શિક્ષિત હતો.
બંને પરિવાર વચ્ચે સંબંધ સારા હતા.
મલય પણ સારો સંસ્કારી યુવક હતો, પરંતુ બંને પરિવાર વચ્ચે જાતિકુળની જે દીવાલ હતી, તેને તોડવી એટલી સરળ નહોતી.
આ કારણસર તે પોતાની દીકરીના લગ્ન કેવી રીતે પોતાનાથી નિમ્ન કુળમાં કરે.
અવારનવાર મનોજ તેના ઉચ્ચ કુળનાં વખાણ કરતા અનિલને પરોક્ષ રીતે તેમની નિમ્ન જાતિનો અહેસાસ પણ કરાવી દેતા હતા.
અનિલ પણ આ બધી વાતને સમજતા હતા, પરંતુ શાલીનતાવશ મૌન રહેતા હતા. જ્યારે
મનોજે દીકરી તૃષાને પોતાની જિદ્દ પર અડગ રહેતી જેાઈ ત્યારે તેમણે અનિલ સાથે વાત કરી અને ત્યાર પછી પોતાની સહમતીથી એક સાદા સમારંભમાં કેટલાક પસંદગીના લોકોની ઉપસ્થિતિમાં દીકરીના મલય સાથે લગ્ન કરાવી દીધા.
જ્યારે તૃષાની વિદાય થઈ ત્યારે તેમણે ‘હવે આ ઘરના દરવાજા તારા માટે હંમેશાં માટે બંધ થઈ ગયા છે.’ કહીને તૃષા માટે પ્રતિબંધની એક રેખા દોરી દીધી હતી.
તેમણે દીકરીજમાઈ સાથેનો પોતાના સંબંધનો હંમેશાં માટે અંત લાવી દીધો હતો.
તેનાથી વિપરીત મલયના પરિવારે પ્રેમપૂર્વક હાથ ફેલાવીને તેમને આવકાર્યા હતા.

ત્યારથી ૧૨ વર્ષનો સમય પસાર થઈ ગયો હતો, પરંતુ પિયરમાં તે આવી શકી નહોતી.
જ્યારે પણ શ્રાવણ મહિનો આવતો ત્યારે તેને પિયરની અચૂક યાદ સતાવતી હતી.
તે વિચારતી કે કદાચ આ વખતે તો પપ્પા તેને બોલાવશેની આશા બળવત્તર બનતી અને કાનમાં ગીત ગુંજવા લાગતું. ‘‘અબકી બરસ ભેજેા ભૈયા કો બાબુલ સાવન મેં લીજે બુલાય રે, લૌટેગી જબ મેરે બચપન કી સખિયા દીજે સંદેશાં ભિજાય રે.’’
આમ ને આમ ૧૨ વર્ષ વીતી ગયા, પરંતુ પિયરમાં કોઈ આમંત્રણ ન આવ્યું.
કદાચ તેના પિતાએ તેને પોતાની દીકરી માનવાથી ઈન્કાર કરી દીધો હતો, કારણ કે હવે તે બીજી જ્ઞાતિની થઈ ગઈ હતી.

દીકરો મોહક જે હવે ૯ વર્ષનો થઈ ગયો હતો. તે ઘણી વાર પૂછતો, ‘‘મારા મિત્રોને તો નાનાનાની, મામામામી બધા છે. રજાઓમાં તે બધા તેમના ઘરે પણ જાય છે. તો પછી હું કેમ નથી જતો? શું મારા નાનાનાની અને મામામામી નથી?’’
તે સમયે તૃષાની આંખમાં આંસુ આવી જતા, પરંતુ દીકરા સમક્ષ તે લક્ષ્મણ રેખાનો ઉલ્લેખ પણ નહોતી કરી શકતી, જેા પોતાના દંભી પિતાએ દોરી હતી અને જેને ઈચ્છવા છતાં પણ ઓળંગી શકતી નહોતી.

ડ્રાઈવર ગાડી લઈને આવી ગયો હતો.
પછી જ્યારે તે મોહકને સ્કૂલેથી લઈને પાછી આવી, ત્યારે તેણે મલયને પોતાના રૂમમાં કોઈ પેપર શોધતા જેાયો.
તૃષાને જેાઈને તેનો ચહેરો થોડો શ્યામ પડી ગયો.
પોતાના હાથના પેપરને થોડા છુપાવતા તે રૂમમાંથી બહાર જવા લાગ્યો. ‘‘શું થયું મલય, આટલા અપસેટ કેમ છો અને આ પેપર ક્યાં છે?’’
‘‘ક્યાંય નહીં તૃષા… થોડા જરૂરી પેપર છે… તું ચિંતા ન કર.’’ કહીને મલય ચાલ્યો ગયો.
ત્યાર પછી તો તૃષાના મનમાં ઘણી બધી શંકાકુશંકા ઊઠવા લાગી. તે વિચારવા લાગી કે ક્યાંક આ ડિવોર્સના પેપર તો નથી ને…

૧૨ વર્ષમાં તેણે મલયને આટલો ભ્રમિત ક્યારેય નહોતો જેાયો. શું મલયને હવે તેના માટે એટલો પ્રેમ પણ નહોતો, જેટલા પ્રેમની તેને તેની પાસેથી અપેક્ષા હતી? શું તે કોઈ બીજી વ્યક્તિને પ્રેમ કરવા લાગ્યો છે અને મારાથી દૂર જવા ઈચ્છે છે? કેમ મલય આટલો દુખી થઈ ગયો છે? ક્યાં ભૂલ થઈ ગઈ હશે તેનાથી? શું ઊણપ રહી ગઈ છે મારા પ્રેમમાં? જેવા ઘણા બધા પ્રશ્નોની શૃંખલા તેને સતાવવા લાગી.
મલયના પ્રેમમાં તેણે પોતાને એટલી આત્મસાત કરી લીધી હતી કે તેને પોતાની આસપાસની પણ કોઈ ખબર નહોતી રહેતી.

પિયરની યાદ પર જાણે એક સૂક્ષ્મ ચાદર પડી ગઈ હતી. ‘ના…ના…’
મારે તપાસ કરવી પડશે કે કેમ મલય મને ડિવોર્સ આપવા ઈચ્છે છે?’ તે વિચારવા લાગી, ‘ઠીક છે, આજે ડિનર પર હું તેને પૂછીશ કે એવો કયો અદશ્ય પડછાયો તે બંને વચ્ચે આવી ગયો છે.
તે કોઈ બીજાને પ્રેમ કરવા લાગ્યો હોય તો ઠીક છે, તેણે સ્પષ્ટ રીતે કહી દેવું જેાઈએ.
કમ સે કમ બંને વચ્ચે જે અંતર વધી રહ્યું છે તેને ઘટાડવા માટે પ્રયાસ તો કરી જ શકાય ને.’’
સાંજના ૫ વાગ્યા હતા.

મલયના આવવાનો સમય થઈ ગયો હતો.
તેણે હાથ-મોં ધોઈને હળવો મેકઅપ કરી લીધો, સાડી બદલી લીધી, મોહકને જગાડીને તેને દૂધ પીવા માટે આપી દીધું અને પછી તેને હોમવર્ક કરવા બેસાડી દીધો. તે રસોડામાં જતી રહી, મલય માટે નાસ્તો બનાવવા.
મલયને તો આવતા જ કકડીને ભૂખ લાગતી હતી.
આ બધા કામકાજ તૃષાની દિનચર્યા બની ગયા હતા, પરંતુ બીજી તરફ મલય સાંજનો નાસ્તો પણ બરાબર નહોતો કરી રહ્યો.
જે કંઈ બનાવ્યું હોય તે કોઈ પ્રતિક્રિયા આપ્યા વિના ચુપચાપ ખાઈ લેતો હતો.
એવું લાગતું હતું જાણે કે તે કોઈ ગંભીર સમસ્યાનો સામનો કરી રહ્યો હોય. જરૂર કોઈ વાત છે જે તેને અંદરોઅંદર ખાઈ રહી હતી.

તેણે વિચાર્યું, ‘કેવી રીતે તોડું મલયના આ મૌનને…’
નાસ્તાના ટેબલ પર ફરીથી મલયે પોતાનો તે જ પ્રશ્ન ફરી રજૂ કર્યો, ‘‘શું વિચાયું છે તમે?’’
‘‘શેના વિશે?’’
તેણે પણ અજાણ બનતા પ્રશ્ન ઉછાળી દીધો.
‘‘ડિવોર્સ વિશે બીજું શું.’’
મલયનો સ્વર ગંભીર હતો.
તેનો બોલવાનો લહેકો દર્શાવતો હતો કે આ તો છુપાવેલી ગંભીરતા છે. ‘‘ખૂલીને બોલ મલય, આ ડિવોર્સ-ડિવોર્સનું શું રટણ કરે છે…
શું હવે તમે મારાથી કંટાળી ગયા છો? શું મારા માટે તમારો પ્રેમ ગાયબ થઈ ગયો છે કે પછી બીજી કોઈ મળી ગઈ છે?’’
કટાક્ષભર્યા લહેકામાં તેણે પૂછ્યું. ‘‘ના તૃષા, એવી કોઈ જ વાત નથી. માત્ર એમ જ મારી જાતને તારો ગુનેગાર સમજી રહ્યો હતો.

મારા માટે તારે તારા પરિવારજનોને હંમેશાં માટે છોડવા પડ્યા, જ્યારે મારો પરિવાર તો મારી સાથે છે.
હું જ્યારે ઈચ્છુ ત્યારે તેમને મળી શકું છું, મોહકનો પણ તેના મોસાળ સાથે કોઈ પરિચય નથી. તે તો મોસાળના સંબંધને જાણતો પણ નથી.
મને તેને તેના સ્વજનોથી દૂર કરવાનો શું અધિકાર હતો.’’ કહેતા મલય ચુપ થઈ ગયો.

‘‘૧૨ વર્ષ પછી તને આ બધી વાતોની કેમ યાદ આવી? મને પણ આ સંબંધને ગુમાવવાનું દુખ છે, પરંતુ મારા દિલમાં તમારા માટેના પ્રેમ સિવાય બીજું કંઈ નથી… ઠીક છે, જીવનમાં માતાપિતાનું સ્થાન ખૂબ જ મહત્ત્વનું હોય છે, પરંતુ જ્યારે તે લોકો પોતાની દીકરીને બીજા કોઈના હાથમાં સોંપીને પોતાની જવાબદારીથી મુક્ત થઈ જાય છે ત્યારે પ્રેમ હોય કે ન હોય દીકરીએ તો તે સંબંધ નિભાવવા પડે છે, કારણ કે તેમના માનસન્માનનો અહીં પ્રશ્ન હોય છે, પછી ભલે ને દીકરીએ તે સન્માનની કિંમત પોતાનો જીવ આપીને જ કેમ ન ચૂકવવી પડે.

ક્યારેક-ક્યારેક દહેજના લીધે કેટલીય છોકરીઓને જીવતી સળગાવી દેવામાં આવે છે અને ત્યારે તેમની પાસે પસ્તાવા સિવાય બીજું કંઈ જ બાકી રહેતું નથી.
આપણે બંને એકબીજા પ્રત્યે સમર્પિત છીએ, એકબીજાને પ્રેમ કરીએ છીએ તેમાં ખોટું શું છે અને મારા પિતાની દીકરી પણ જીવિત છે પછી ભલે ને તેમનાથી દૂર હોય.’’
તૃષાની દલીલે મલયને નિરુત્તર કરી દીધો.
રાત્રે જમીને મલય તેના રૂમમાં ઊંઘવા જતો રહ્યો.

મોહકને ઊંઘાડીને તૃષા પણ તેની પાસે આવીને ઊંઘી ગઈ અને પ્રેમાળ નજરથી મલયને જેાવા લાગી.
પછી મલય પણ તેને પોતાની આગોશમાં લઈને તેના હોઠ પર ચુંબનનો વરસાદ વરસાવવા લાગ્યો.
પછી તો તૃષાનું શરીર પણ ઓગળવા લાગ્યું, તેણે પણ તેની છાતીમાં પોતાનું મોં છુપાવી લીધું. એટલામાં મલય એક ઝાટકે તેનાથી અલગ થઈ ગયો, ‘‘ઊંઘી જા તૃષા, મોડી રાત થઈ ગઈ છે.’’ કહીને પડખું ફરીને તે ઊંઘવાનો પ્રયાસ કરવા લાગ્યો.

તૃષા આશ્ચર્યથી મલયને જેાવા લાગી કે શું થયું તેને.
તે કેમ મારાથી દૂર જવા ઈચ્છે છે? જરૂર તેના જીવનમાં બીજી છોકરી આવી છે.
તેથી તે મારાથી આટલો કંટાળીને દૂર જઈ રહ્યો છે.
પછી તે મનોમન ડૂસકાં ભરવા લાગી.
સવારની દિનચર્યાનો પ્રારંભ થયો.
મલયને ચા બનાવીને આપી મોહકને પણ સ્કૂલે મોકલી દીધો.
પછી સ્નાન કરીને નાસ્તાની તૈયારી કરવા લાગી.
રાતના વિષયમાં ન તો તેણે કંઈ પૂછ્યું ન મલયે કંઈ કહ્યું.
ચહેરા પર એક અપરાધભાવ ચોક્કસ છલકી રહ્યો હતો.
લાગતું હતું જાણે કે તે કંઈ કહેવા ઈચ્છી રહ્યો છે, પરંતુ કોઈ અદશ્ય શક્તિ જાણે તેને રોકી રહી હતી.

બીજી તરફ તૃષાની બેચેની વધી રહી હતી કે શું કરું, કેવી રીતે જાણી શકું કે એવી તે કઈ પરેશાની છે કે મલય વારંવાર ડિવોર્સની વાત કરે છે…
તપાસ તો કરવી પડશે.
મલયના ઓફિસ ગયા પછી તેણે તેના સામાનને ચેક કરવાનું શરૂ કર્યું.
ક્યાંક કોઈ પુરાવા મળી જાય.
એટલામાં તેને તેની ડાયરી મળી ગઈ અને તે વાંચવા લાગી.
ડાયરીના દરેક પાનાં પર તો તૃષા વિશે લખ્યું હતું, ‘‘હું તૃષાથી દૂર નથી રહી શકતો. તે મારી જિંદગી છે, પરંતુ હું શું કરું મજબૂરી છે. મારે તેનાથી દૂર જવું પડશે. હવે હું તેને વધારે નથી છેતરી શકતો.’’

તૃષા આ પંક્તિઓ વાંચીને ચોંકી ગઈ કે મલયની મજબૂરી શું હશે, પરંતુ આ પંક્તિઓને વાંચીને ખબર પડે છે કે બીજા કોઈના તેની જિંદગીમાં હોવાનો કોઈ પ્રશ્ન ઉપસ્થિત નથી થતો, તો પછી તે કેમ ડિવોર્સની વાત કરે છે? તેના મનમાં વિચારોનું તોફાન ચાલી રહ્યું હતું એટલામાં તેની નજર મલયના મોબાઈલ પર પડી, ‘‘અરે, આ તો પોતાનો મોબાઈલ ભૂલીને ઓફિસ જતો રહ્યો છે.
ચાલો જેાઈ લઉં, કદાચ કોઈ ભાળ મળી જાય.
પછી તેણે મલયના કોન્ટેક્સને જેાવાનું શરૂ કર્યું.
તે ડોક્ટર ધીરજનું નામ વાંચીને તે ચોંકી ગઈ.
૧ અઠવાડિયાથી સતત તેમની સાથે મલયની વાત થઈ રહી હતી.
ડોક્ટર ધીરજ પાસે મલયને શું કામ હશે, તે વિચારવા લાગી, ‘‘કોલ કરું… કદાચ કોઈ જાણકારી મળી શકે અને પછી તેણે કોલનું બટન દબાવી દીધું.
‘‘હેલો, મલય તમારે તમારી કાળજી લેવી પડશે, જેમ કે તમે જાણો છો તમને એચઆઈવી પોઝિટિવ છે. ઈલાજ શક્ય છે, પણ તે ખૂબ ખર્ચાળ છે. સારવાર ક્યાં સુધી ચાલશે તે વિશે કંઈ જ કહી શકાય તેમ નથી, પરંતુ તમે પરેશાન ન થશો. કુદરતે ઈચ્છ્યું તો બધું સારું થશે.’’ ડોક્ટર ધીરજ સમજ્યા હતા કે મલયે ફોન કર્યો છે તેથી તેમણે બધું જણાવી દીધું.
હવે તૃષાને પણ પોતાના પ્રશ્નનો જવાબ મળી ગયો હતો.
તેની આંખ આંસુઓથી છલકાઈ ગઈ કે આ જ વાત છે જે મલય મારાથી છુપાવી રહ્યો છે.
તે વિચારવા લાગી કે આ ઈંફેક્શન તેને થયું કેવી રીતે.
તે તો હંમેશાં મારી પાસે જ રહેતો હતો.
પછી ભૂલ ક્યાં થઈ ગઈ? શું કોઈ બીજા સાથે મલયે સંબંધ બનાવી લીધો હશે…
આજે તે બધી વાતનો ખુલાસો થઈને રહેશે.
તેણે મનોમન નક્કી કરી લીધું.

મોહક સ્કૂલેથી આવી ગયો હતો.
તેને ખાવાનું ખવડાવીને ઊંઘાડી દીધો અને તે પરિસ્થિતિ વિશે વિચારવા લાગી કે ના, ના, આ બીમારીના લીધે હું મલયને ડિવોર્સ ન આપી શકું.
જ્યારે ઈલાજ શક્ય છે તો પછી બંનેના અલગ થવાનો કોઈ પ્રશ્ન જ નથી રહેતો.
સાંજે તેણે મલયનું પહેલાંની જેમ હસીને સ્વાગત કર્યું.
તેને ગમતો નાસ્તો પણ કરાવ્યો.
જ્યારે તે થોડો ફ્રી થયો ત્યારે તેણે વાત શરૂ કરી, ‘‘મલય, ડોક્ટર ધીરજ પાસે તમે કઈ બીમારીની સારવાર કરાવી રહ્યા છો?’’ સાંભળીને મલય ચોંકી ગયો,
‘‘કોણ ધીરજ ચોપડા? હું આ નામના કોઈ ડોક્ટરને નથી ઓળખતો…
કોણ જાણે તું કયો રાગ આલાપવા બેસી ગઈ છે, ગુસ્સો તેના સ્વરમાં સ્પષ્ટ રીતે જેાઈ શકાતો હતો.

‘‘ના મલય, આ કોઈ રોગ નથી… મારાથી કંઈ છુપાવીશ નહીં, મને બધી જાણ થઈ ગઈ છે. તું ફોન ઘરે ભૂલી ગયો હતો અને મેં તેમાં ડોક્ટર ચોપડાના ઘણા કોલ્સ જેાયા ત્યારે મનમાં શંકા થઈ અને મેં તેમને ફોન લગાવ્યો હતો. તેઓ સમજ્યા કે તું બોલી રહ્યો છે અને પૂરી હકીકત જણાવી દીધી, સાથે એમ પણ કહ્યું કે આ બીમારીની સારવાર ખૂબ મોંઘી છે, પરંતુ શક્ય છે. હા, સાજ થઈ જવાના સમયની કોઈ સીમા નથી. આ કારણસર તું ડિવોર્સ પર ભાર મૂકી રહ્યો હતો ને… પહેલાં જ બતાવી દેવું હતું ને… છુપાવવાની જરૂર ક્યાં હતી.’’

હવે મલય ભાંગી પડ્યો. તેણે તૃષાને ગળે લગાવી લીધી અને પછી ધીરેથી તેને પૂરી વાત જણાવી, ‘‘તું તો જાણે છે તૃષા કે ગયા મહિને હું ઓફિસના એક સેમિનારમાં ભાગ લેવા સિંગાપુર ગયો હતો. મારી સાથે મારા બીજા ૨-૩ સહકર્મી પણ હતા. અમને એક હોટલમાં ઉતારો આપવામાં આવ્યો હતો. અમારે અઠવાડિયું ત્યાં રહેવાનું હતું અને મને તારાથી આટલા બધા દિવસ દૂર રહેવું મુશ્કેલ લાગી રહ્યું હતું, તેમ છતાં પણ હું મારા મનને સમજાવતો રહ્યો. દિવસ તો પસાર થઈ જતો હતો, પરંતુ રાત્રે તારા આલિંગનનું બંધન મને ઊંઘવા દેતું નહોતું અને હું તારી યાદોમાં તડપીને રહી જતો હતો.’’
‘‘એક દિવસ ખૂબ વરસાદ પડી રહ્યો હતો. મારા બધા સાથી નીચે હોટલના બારમાં બેસીને ડ્રિન્ક લઈ રહ્યા હતા. હું પણ ત્યાં જ હતો. જ્યાં મોજમસ્તીના બીજા સાધન પણ ઉપલબ્ધ હતા, સાથે રાત પસાર કરવા માટે આ હોટલમાં છોકરીઓ પણ સપ્લાય કરવામાં આવતી હતી. અલગઅલગ રૂમમાં બધી વ્યવસ્થા રહેતી હતી. તારી ગેરહાજરી મને ખૂંચતી હતી. પછી રાત્રે મેં પણ એક રૂમ બુક કરાવી લીધો અને ત્યાર પછી પતનની ખાઈમાં હું પડતો ગયો.’’

‘‘આ ઈંફેક્શન તે દિવસની ભેટ છે. બાદમાં મને ખૂબ પસ્તાવો થયો કે મેં આ શું કરી દીધું. નાના મારા આ જ જઘન્ય અપરાધની જેટલી પણ સજા મળે તેટલી ઓછી છે. મેં ફરીથી તેની સાથે કોઈ સંપર્ક ન કર્યો. સાથીએ મારી ઉદાસીની મજાક પણ ઉડાવી, તેમનું કહેવું હતું કે પત્ની તો ઘરની વસ્તુ છે. તે ક્યાં જવાની છે. આપણે તો થોડી મજા લઈ રહ્યા છીએ, પરંતુ હું આ ભૂલને ફરીથી કરવા ઈચ્છતો નહોતો. માત્ર તારી પાસે ચાલ્યો આવ્યો.’’

‘‘પછી એક દિવસ ઓફિસમાં હું બેભાન થઈ ગયો અને ખૂબ મુશ્કેલથી મને ભાન આવ્યું. મારા સહયોગી મને ડોક્ટર ચોપડા પાસે લઈ ગયા. તેમણે મારો બ્લડ ટેસ્ટ કરાવ્યો ત્યારે મને આ બીમારીની જાણ થઈ. હું સમજી ગયો કે આ ભેટ મને સિંગાપુરમાંથી મળી છે. પછી હું અપરાધબોજથી ભરાઈ ગયો. પૂરો સમય હું વિચારતો રહેતો કે મારે તારા જીવનમાંથી ક્યાંક દૂર ચાલ્યા જવું જેાઈએ. તેથી હું ડિવોર્સની વાત કરી રહ્યો હતો. એ વાત જાણવા છતાં કે મારો અને તારો પ્રેમ એટલો મજબૂત છે કે તે સરળતાથી નહીં તૂટે.’’ કહેતા મલય ધ્રુસકેધ્રુસકે રડી પડ્યો.

તૃષા પણ હતપ્રત થઈ ગઈ કે આટલો મોટો દગો? શું મલય મારા બદલે કોઈ બીજાની પડખે ચાલ્યો ગયો.
શું તે સમયે તેની આંખ પર વાસનાની પટ્ટી બંધાયેલી હતી.
ત્યાર પછી તરત જ તેણે પોતાની ફરજ નક્કી કરી લીધી કે ના તે મલયનો સાથ નહીં છોડે.
તેને તૂટવા નહીં દે, પતિપત્નીનો સંબંધ એટલો કાચો થોડો હોય છે કે સામાન્ય ઝટકામાં તૂટી જાય.
તેણે મલયને પૂરા દિલથી પ્રેમ કર્યો છે.
તે આ પ્રેમને ગાયબ થવા નહીં દે. માણસ છે, ભૂલ થઈ તો તેની સજા પૂરી જિંદગી આપ્યા કરવી એ ક્યાંનો ન્યાય… ના ક્યારેય નહીં.
તે મલયના પોઝિટિવને નેગેટિવ કરી દેશે.
આ બીમારીની સારવાર મોંઘી છે તો શું થયું, આ કારણસર તે પોતાના પ્રેમને તો મરવા નહીં દે.
પછી તેણે મલયને પોતાના આલિંગનમાં પ્રેમથી લઈ લીધો.
આ સમયે તેનો બ્લાઉઝ મલયના આંસુથી ભીંજાઈ રહ્યો હતો.

વાર્તા – સિદ્ધાર્થ જૈન

લાખ સમજાવ્યા છતાં રોહિતે કોલગર્લ સાથે સંબંધ ચાલુ રાખ્યા.
એક દિવસ જ્યારે તેની પત્નીની તબિયત લથડી અને ડોક્ટરે તેને એચઆઈવીની તપાસ કરાવવાનું કહ્યું ત્યારે તેં ચોંકી ગઈ…
રવિવારની સવારે ૬ વાગે એલાર્મના અવાજે મારી ઊંઘ ઉડાડી દીધી.
મારું પાર્કમાં ફરવા જવાનું મન તો નહોતું, પણ માનસી અને વંદનાના સ્વાસ્થ્યને સ્વસ્થ રાખવાના મજબૂત ઈરાદાએ મને પથારી છોડવાની પ્રેરણા આપી.
લગભગ ૬ મહિના પહેલાં વંદનાના પતિ રોહિત સાથે મારો પરિચય એક પાર્ટીમાં થયો હતો.
તે મહાશય એવો હસમુખ અને ખુશમિજાજ નીકળ્યો કે તે જ દિવસથી અમે સારા મિત્ર બની ગયા.
ટૂંક સમયમાં માનસી અને વંદના પણ સારી સાહેલી બની ગઈ.
પછી તો અમારું એકબીજાના ઘરે આવવુંજવું વધતું ગયું. લગભગ ૨ અઠવાડિયા પહેલાં રોહિતને પોતાના એક સહયોગી મિત્રની જાનમાં સામેલ થઈને દેહરાદૂન જવાનું થયું.
તબિયત સારી ન હોવાથી વંદના તેની સાથે નહોતી જવાની.
‘‘મોહિત, તું મારી સાથે ચાલ. આપણે ૧ દિવસ માટે મસૂરી ફરી લઈશું.’’ પૂરો ખર્ચ હું કરીશ.
લાલચ આપીને તેણે મને પણ પોતાની સાથે આવવા રાજી કરી લીધો હતો.
ફરવા માટે એકલા તેની સાથે ઘરથી બહાર નીકળીને મને જાણ થઈ કે તે તો એક ખાસ પ્રકારની મોજમસ્તીનો શોખીન પણ છે.

દિલ્લીથી જાનની બસ ઊપડવાના થોડા સમયમાં મેં નોટ કરી લીધું હતું કે નિશા નામની એક સુંદર અને સ્માર્ટ છોકરી સાથે તેની મિત્રતા થોડી જરૂર કરતા વધારે ગાઢ છે.
તે બંને એક જ ઓફિસમાં કામ કરતા હતા.
‘‘આ નિશા સાથે તારું શું ચક્કર ચાલી રહ્યું છે?’’ રસ્તામાં એક જગ્યાએ ચા પીતા મેં તેને બાજુમાં લઈ જઈને પૂછ્યું.
‘‘જેા તું જાણીજેાઈને વંદનાને મારી કોઈ જ ફરિયાદ નહીં કરે, તો હું તને સાચું જણાવીશ.’’ તેણે મારી પીઠ પર મિત્રતાના ભાવમાં ૧ ધબ્બો મારીને જવાબ આપ્યો.
‘‘તારું સીક્રેટ મારી પાસે હંમેશાં સેફ રહેશે.’’ હું પણ મજાકિયા અંદાજમાં હસી પડ્યો.
‘‘થેન્ક્યૂ. આજકાલ આ શહેનશાહની સરભરા આ નિશા નામની મિત્ર જ કરી રહી છે. તારું પણ તેની સાહેલી સાથે ચક્કર ચલાવું?’’

‘‘અરે ના, આવા ચકકર ચલાવવામાં મન કોઈ રસ નથી.’’ મેં ડરીને જવાબ આપ્યો.
‘‘અરે, ચક્કર ન ચલાવતો, પણ હસીબોલી તો લેજે તે રૂપલલના સાથે.’’
મજાકિયા અંદાજમાં મારી કમર પર બીજેા એક ધબ્બો માર્યા પછી તે નિશા અને તેની સાહેલી તરફ ચાલ્યો ગયો.
નિશાની સાહેલી શિખા વધારે સુંદર તો નહોતી, પણ તેનામાં એક ગજબની સેક્સ અપીલ હતી.
ટ્રાવેલિંગ દરમિયાન તે ખૂલીને મારી મિત્ર બની ગઈ ત્યારે જાનમાં સામેલ થવાની મારી મજા તો અનેકગણી વધી ગઈ.

બીજા દિવસે સવારે જાન સાથે પાછા ન ફરતા અમે બંને ટેક્સીથી મસૂરી પહોંચી ગયા.
જે હોટલમાં અમે રોકાયા ત્યાં નિશા અને શિખાને પહેલાંથી હાજર જેાઈને મને આશ્ચર્ય થયું.
‘‘આ બંને સાથે મસૂરીમાં ફરવાની મજા અલગ હશે.’’ આમ કહીને રોહિતે મારી સામે પહેલી વાર નિશાને પોતાના આલિંગનમાં જકડી લીધી.
મિત્રોની માનસિકતા અને તેમના વ્યવહારનો આપણી પર ખૂબ પ્રભાવ પડતો હોય છે.
પત્ની માનસીને છેતરીને બીજી કોઈ છોકરી સાથે ચક્કર ચલાવવાનો વિચાર તો ક્યારેય મારા મનમાં આવ્યો જ નહોતો.
આ તો રોહિતની કંપનીની અસર હતી કે શિખાના સાથની કલ્પના કરીને મારા મનમાં ગલી થવા લાગી હતી.
અમે પૂરો દિવસ તે બંને સાથે મસૂરીમાં ફર્યા.
રાત્રે રોહિત તો આ બંનેના રૂમમાં ચાલ્યો ગયો અને ત્યાર પછી શિખા મારા રૂમમાં આવી ગઈ.
રોહિત સાથે મેં જે દારૂ પીધો હતો તેના નશાએ મારા મનમાં બધા ખચકાટ અને ડરને ગાયબ કરી દીધા હતા.
તે ક્ષણે એ વિચાર મારા મનમાં ન આવ્યા કે હું કોઈ ખોટું કામ કરી રહ્યો છું કે પછી માનસી સાથે દગો કરી રહ્યો છું.
શિખાએ સંપૂર્ણ સમર્પણ પહેલાં જ પોતાના પર્સમાંથી ૧ કોન્ડોમ કાઢીને મારા હાથમાં પકડાવી દીધો.
તેના આ કરતૂતથી મને એક જેારદાર ઝાટકો લાગ્યો.
તરત જ મારા મનમાં વિચાર આવ્યો કે શિખા તો એક કોલગર્લ છે અને ત્યાર પછી જેાતજેાતામાં તેની સાથે મોજમસ્તી કરવાનું ભૂત મારા માથા પરથી ઊતરી ગયું.
‘‘હવે મારું મન બદલાઈ ગયું છે. પ્લીઝ, તું ઊંઘી જા.’’ પલંગ પરથી ઊતરતા હું બાલ્કની તરફ ચાલવા લાગ્યો.
‘‘આર યૂ શ્યોર?’’ તે મને વિચિત્ર નજરથી જેાઈ રહી હતી.
‘‘બિલકુલ.’’ ‘‘સવારે રોહિત સમક્ષ કોઈ પણ પ્રકારની ફરિયાદ તો નહીં કરો ને?’’ ‘‘અરે ના.’’ ‘‘પણ જેા મન થાય તો મને ગમે ત્યારે જગાડી દેજેા.’’ ‘‘શ્યોર.’’ ‘‘પૈસા માંગવાની ઝંઝટ તો ઊભી નહીં કરો ને?’’ ‘‘ના.’’ તેના પ્રોફેશનલ કોલગર્લ હોવા વિશે મારો અંદાજ સાચો નીકળ્યો.

બીજા દિવસે સવારે મારી વિનંતી પર શિખા અમારી વચ્ચે યૌન સંબંધ ન બનવાની વાત રોહિત અને નિશાને ક્યારેય ન જણાવવા રેડી થઈ ગઈ.
સવારે ઊઠીને રોહિતે આંખમાં મસ્તીભરી ચમક ભરીને મને પૂછ્યું, ‘‘કેવું રહ્યું, મજા આવીને મારા મિત્ર? મસૂરીથી પૂરા સંતુષ્ટ થઈને જઈ રહ્યા છીએ ને?’’
‘‘બિલકુલ.’’ મેં થોડા શરમાઈને જવાબ આપ્યો ત્યારે તે ખડખડાટ હસવા લાગ્યો.
‘‘આ કિસ્સામાં તો મારો દષ્ટિકોણ બિલકુલ સ્પષ્ટ છે, મિત્ર મહિનામાં ૧-૨ વાર મોંનો સ્વાદ બદલી લો તો પછી પત્નીથી કંટાળો નથી આવતો.’’
‘‘તમે સાચું કહી રહ્યા છો ગુરુદેવ.’’
‘‘ચેલા, બીજી એક વાત પણ સ્પષ્ટ કરી દઉં કે હવે પછીની આ પ્રકારની ટ્રીટ તારા તરફથી રહેશે.’’
‘‘શ્યોર, પરંતુ…’’
‘‘પણ શું?’’
‘‘મારે આ રસ્તે ન આવવું હોય તો ક્યાંક તું મારાથી નારાજ તો નહીં થાય ને?’’ ‘‘હવે તેં લોહી ચાખી લીધું છે. તેથી તું પણ મારી સાથે મોજમસ્તી કરવા માટે આવતો જ રહીશ.’’ આ મજાક પર તેનું જેારથી હસવું મને ન ગમ્યું.
અમે બંને પાછા દિલ્લી આવી ગયા ત્યારે જેાયું તો વંદનાની તબિયત વધારે વણસી ગઈ હતી.
‘‘ખાંસીતાવ હજી પણ હતા. રાત્રે પેટ ખરાબ થવાથી ખૂબ કમજેારી અનુભવાઈ રહી હતી.’’ પોતાની બીમારીના લક્ષણ જણાવતા વંદનાના અવાજમાં પણ ખૂબ કમજેારી દેખાઈ રહી હતી.
‘‘તેં જરૂર કંઈ ખાઈ લીધું હશે.’’ રોહિતે તેનું માથું ચૂમતા કહ્યું.
‘‘તમે મારી તબિયતને હળવાશમાં લઈ રહ્યા છો… તમને મારી ચિંતા છે કે નહીં?’’ કહેતાં વંદના રડી પડી.
‘‘હું આરામ કરતા પહેલાં તને ડોક્ટરને બતાવી લાવું છું.’’ રોહિતનું આ આદર્શ પતિનું બદલાયેલું રૂપ જેાઈને મેં મનોમન તેના કુશળ અભિનયના વખાણ કરી લીધા.

વંદનાની તબિયત અઠવાડિયાની સારવાર પછી પણ જ્યારે ન સુધરી તો હું તે બંનેને મારા વિસ્તારના એક જાણીતા ડોક્ટર ઉમેશ પાસે લઈ ગયો.
ડોક્ટર ઉમેશે વંદનાની તપાસ કર્યા પછી કેટલાક ટેસ્ટ લખી આપ્યા અને ત્યાર પછી ગંભીર લહેકામાં રોહિતને કહ્યું, ‘‘એચઆઈવીનો ટેસ્ટ તમારે પણ કરાવવો પડશે.’’ ડોક્ટરની વાત સાંભળીને વંદનાએ જેા ડર, ગુસ્સા અને નફરતના ભાવ આંખમાં લાવીને રોહિત સામે ગુસ્સાભરી નજરથી જેાયું હતું.
તે રુંવાડાં ઊભા કરી દેનારા દશ્યને હું આજીવન ભૂલી નહીં શકું.
ડોક્ટરની વાત સાંભળીને હું મનોમન ખૂબ ખરાબ રીતે ડરી ગયો હતો.
તે રાત્રે મેં મનોમન ક્યારેય અયોગ્ય રસ્તે ન જવાનું વચન સ્વયંને આપી દીધું.
ક્ષણિક મોજમસ્તી માટે પોતાના તથા સ્વજનોના જીવનને દાવ પર લગાવવા શું સમજદારીની વાત છે?’’ પણ રોહિત અને વંદના બંનેનો એચઆઈવીનો રિપોર્ટ નેગેટિવ આવ્યો હતો, તેથી તેમના ૩ વર્ષના દીકરા રાહુલની એચઆઈવી તપાસ કરાવવાની જરૂર ન રહી.

સતત ચાલુ રહેલા તાવખાંસીના લીધે તેને ટીબી થવો નક્કી હતું.
અંદાજ લગાવવામાં આવ્યો કે આ બીમારી તેને પોતાના સસરા પાસેથી મળી હતી, જેમનું મૃત્યુ થોડા સમય પહેલાં થયું હતું.
જેાઈને મને ખૂબ અફસોસ થાય છે કે આ પૂરા ઘટનાક્રમ પરથી પણ રોહિતે કોઈ બોધપાઠ લીધો નહોતો.
ઘણી વાર લગ્ન પછી પતિપત્નીના સંબંધ વધારે મજબૂત નથી હોતા, પરંતુ રોહિત સમજવા તૈયાર નહોતો કે કોલગર્લ સાથે સંબંધ બનાવીને પોતાની અને પત્નીની જિંદગી જેાખમમાં મૂકવી કેટલી ભયજનક છે.

આજકાલ વંદના સાથે પણ તેના ખૂબ ઝઘડા થતા હતા. ‘‘હું આમતેમ મોં મારનાર આ વ્યક્તિને મારી સાથે ઊંઘવાનો અધિકાર હવેથી ક્યારેય નહીં આપું.’’
માનસી પાસેથી મને જાણવા મળ્યું કે હવે વંદના તેના આ કઠોર નિર્ણય પર અડગ રહેશે.
રોહિત મને મળતા જ વંદનાની ફરિયાદ કરવા લાગે છે.
‘‘તે મને પોતાની પાસે આવવા નથી દેતી. સત્યાનાશ જજેા આ ડોક્ટર ઉમેશનું, જેણે વંદનાના મનમાં એચઆઈવીનો વહેમ નાખ્યો. મારી મૂરખ પત્નીની જિદ્દ છે કે હું દર મહિને તેને એચઆઈવીથી મુક્ત હોવાનો મારો રિપોર્ટ લાવીને બતાવું, નહીં તો બીજા રૂમમાં જઈને ઊંઘી જાઉં.’’
‘‘જેાકે તેનું ડરવું અને ગુસ્સો થવું પોતાની જગ્યાએ બરાબર છે. એચઆઈવીનું ઈંફેક્શન માત્ર તારી પત્નીને જ નહીં, પણ આવનાર સંતાનને પણ આ ભયજનક બીમારી આપી શકે છે.’’
‘‘તું તો જાણે છે કે આ કિસ્સામાં હું સુરક્ષિત રહેવાનું પૂરેપૂરું ધ્યાન રાખું છું ને.’’
‘‘હવે આવા ખોટા કામ સંપૂર્ણ રીતે છોડી જ દે ને.’’
‘‘તું એવો દૂધે ધોયેલો નથી કે મને આવા લેક્ચર આપી રહ્યો છે.’’ તે ચિડાઈને નારાજ થઈ ગયો ત્યારે હું પણ મૌન થઈ ગયો.

વંદનાનું સ્વાસ્થ્ય ધીરેધીરે સુધરી રહ્યું હતું.
હવે તે અમારી સાથે ફરવા પણ આવવા લાગી હતી.
મેં માનસીના વ્યક્તિત્વને આકર્ષક બનાવવાની જવાબદારી પોતાની પર લઈ લીધી છે.
સ્થૂળતા ઘટાડવા માટે હું તેને હંમેશાં ઉત્સાહિત કરતો રહું છું.
તે નિયમિત રીતે બ્યૂટિપાર્લર જાય તેવો આગ્રહ પણ હું કરી રહ્યો છું.
એલાર્મનો અવાજ સાંભળીને માનસી ઊઠવા ઈચ્છતી હતી, પરંતુ મેં તેને આલિંગનમાં કેદ કરીને છાતી સાથે લગાવી દીધી.
થોડી મિનિટના રોમાન્સ પછી મેં તેને પથારી છોડવાની મંજૂરી આપી.

માનસીએ મારા કાન નજીક મોં લાવીને પ્રેમાળ લહેકામાં કહ્યું,
‘‘તમે ખૂબ બદલાઈ ગયા છો.’’
‘‘મારામાં આવેલો બદલાવ શું તને પસંદ નથી?’’ મેં તેને છેડતા પૂછ્યું ત્યારે તે શરમાઈને બાથરૂમમાં ચાલી ગઈ.
માનસીની વાતમાં પણ સચ્ચાઈ છે.
તેને જેાતા મારું મન લાગણીશીલ થઈ જાય છે.
ત્યાર પછી તેને આલિંગનમાં લીધા વિના મનને શાંતિ નથી થતી.
પરંતુ મોજમસ્તીનો શોખીન રોહિત પરસ્ત્રી સાથે યૌન સંબંધ બનાવવાની ટેવ છોડતો નહોતો.
મારા લાખ સમજાવ્યા છતાં પણ આ મીઠા ઝેરના જેાખમ સામે તે આંખ આડા કાન કરી રહ્યો હતો.
જે દિવસે તેનો એચઆઈવીનો રિપોર્ટ પોઝિટિવ આવી ગયો, તે દિવસે શું તે પસ્તાશે નહીં? તેના જેવા ખુશમિજાજ વ્યક્તિનું એઈડ્સનો શિકાર બનીને પોતાની જવાબદારી અધૂરી છોડીને આમ દુનિયામાંથી વિદાય થવું.
ખરેખર ખૂબ મોટી ટ્રેજેડી હશે.