સંકલ્પ

તે શનિવારની સાંજે મુંબઈમાં રહેતી મારી જૂની બહેનપણી શિખા અચાનક મારા ઘરે આવી, તો મારી ખુશીનો પાર ન રહ્યો. તેના સાસુની બીમારીના લીધે તે મારા લગ્નમાં આવવા દિલ્લી નહોતી આવી શકી. આ જ કારણે મારા પતિ મોહિત તે દિવસે પહેલી વાર શિખાને મળ્યા.
જ્યાં સુધી હું ચા-નાસ્તો તૈયાર કરીને લાવી, ત્યાં સુધી તે બંને એકબીજા સાથે ઘણા હળીમળી ગયા હતા. મોહિતના ચહેરા પર છવાયેલી ખુશી અને પસંદગીના ભાવ ચાડી ખાતા હતા કે તે શિખાના વ્યક્તિત્વથી ખૂબ પ્રભાવિત છે.
મેં નોંધ લીધી કે છેલ્લાં ૬ વર્ષમાં તે ખૂબ બદલાઈ ગઈ છે. વાર્તાલાપ કરતા તે વારંવાર સારું?અંગ્રેજી બોલતી હતી. તેના કિંમતી સેટની મહેકથી મારો ડ્રોઈંગરૂમ ભરાઈ ગયો હતો. દીકરાની મમ્મી હોવા છતાં તે બ્લૂ જિન્સ અને લાલ ટોપમાં સેક્સી અને સ્માર્ટ લાગતી હતી.
મારા ૫ વર્ષના દીકરા મયંક માટે શિખા રિમોટ કંટ્રોલથી ચાલનારી કાર લાવી હતી. પોતાની શિખા માસીના ગાલ પર આભાર પ્રગટ કરનારી અનેક કિસ કરીને તે કારમાંથી રમવામાં મશગૂલ થઈ ગયો.
મેં બનાવેલા પકોડાના સ્વાદની પ્રશંસા કર્યા પછી શિખા બોલી, ‘‘મારા ઘરમાં ૩ નોકર કામ કરે છે. જેા થોડું ઘણું કિચનનું કામ હું લગ્ન કરતાં પહેલાં જાણતી હતી હવે તે પણ ભૂલી ગઈ છું.’’
‘‘જ્યારે નોકર ઘરમાં છે તો તારે કામ કરવાની જરૂર જ શું છે? તું તો ખૂબ એશ કર.’’ મેં હસીને જવાબ આપ્યો.
‘‘એશ તો હું ખરેખર ખૂબ કરી રહી છું, કવિતા. કોઈ વસ્તુની કોઈ કમી નથી મારી જિંદગીમાં. અડધાથી વધારે દુનિયા ફરી ચૂકી છું અને આવતા મહિને અમે ચીન ફરવા જઈ રહ્યા છીએ.’’
‘‘અમીર બનવાનો મારી નજરમાં સૌથી મોટો લાભ એ જ છે કે માણસ જ્યારે ઈચ્છે દેશવિદેશ ભ્રમણ કરવા નીકળી શકે છે. ક્યાં ક્યાં ફરવા આવ્યા છો તમે બંને?’’ મેં ઉત્સાહિત લહેકામાં પૂછ્યું.
‘‘દેશનાં લગભગ તમામ હિલ સ્ટેશન અમે જેાઈ લીધા છે. યુરોપ ફરવા ૩ વર્ષ પહેલાં ગયા હતાં. તે પહેલાં ગત વર્ષે કેન્યામાં સફારીની મજા માણી હતી.’’
મારું જેા કોઈ સપનું છે તો તે દેશવિદેશમાં ફરવાનું. ત્યારે રસ લેતા તેના દેશવિદેશ ભ્રમણનો અનુભવ મેં કેટલીય વાર સુધી સાંભળ્યો.
‘‘મને એ જણાવ કે તમે બંને ક્યાં ક્યાં ફર્યા છો?’’ કેટલીય વાર સુધી પોતાની વાત સંભળાવ્યા પછી શિખાને અમારા વિશે કંઈક પૂછવાનો વિચાર આવ્યો.
સમસ્યા એ ઊભી થઈ કે અમારી પાસે જણાવવા માટે વધારે કંઈ નહોતું અને આ વાતે મારી અંદર વિચિત્ર બેચેની પેદા કરી દીધી.
‘‘અમે હનીમૂન માટે સિમલા ગયા હતા. તે શાનદાર અને યાદગાર ટ્રિપ પછી ક્યાંક ફરવા જવાનો કાર્યક્રમ ઈચ્છીને પણ નહોતા બનાવી શક્યા.’’ મેં એમ તો હસીને જવાબ આપ્યો, પણ ન ઈચ્છવા છતાં પણ મારા અવાજમાં ઉદાસીના ભાવ ઊભરાઈ આવ્યા હતા.
‘‘અરે, તે હનીમૂન ટ્રિપ સિવાય છેલ્લાં ૬ વર્ષમાં શું તું ખરેખર ક્યાંક બીજે ફરીને નથી આવ્યો?’’ શિખા ચકિત થઈ ગઈ.
‘‘ના યાર.’’ મેં ઊંડો શ્વાસ લઈને સ્પષ્ટતા કરી, ‘‘લગ્ન પછીથી કોઈ ને કોઈ મોટો ખર્ચ અમારા માથા પર હંમેશાં ઊભો રહ્યો છે. પહેલાં નણંદનાં લગ્ન કર્યાં. નાના દિયરના એન્જિનિયરિંગનો અભ્યાસ આ વર્ષે પૂરો થયો છે. ગત ૨ વર્ષથી આ ફ્લેટનો હપતો દર મહિને ચુકવવો પડે છે. એમ તો આપણે બંને કમાઈ રહ્યા છીએ, પણ ક્યાંક ફરવા જવા માટે બચત થઈ જ નથી શકતી.’’
મને દર વર્ષે ક્યાંક ને ક્યાંક ફેરવીને લાવવા માટે શિખા મોહિતને પ્રેરિત કરવા લાગી, પણ મેં મારા મનને દુ:ખી ન કરવાના ઈરાદાથી વાર્તાલાપમાં ભાગ લેવાનું બંધ કરી દીધું.
શિખા સાથે હસવું-બોલવું મોહિતને ખૂબ ગમ્યું. તે લગભગ ૨ કલાક અમારી સાથે રહી અને પછી પાછા ફરતા શિખાએ મને કહ્યું, ‘‘જ્યારે પણ તક મળશે, હું મારા પતિને મોહિતની મુલાકાત જરૂર કરાવીશ. ખરેખર કવિતા તારા લગ્ન ખૂબ જ હસમુખા અને દિલના સારા માણસ સાથે થયા છે.’’
મોહિતને હેરાન કરવા માટે મેં મજાકીયા લહેકામાં જવાબ આપ્યો, ‘‘તારી સાથે તેમને કંઈક વધારે જ ગમે છે, નહીં તો આ એટલા વધારે હસમુખ નથી. તે પોતાની નાની સાળી સાથે પણ એટલો વધારે સમય નથી પસાર કરતા જેટલો તારી સાથે પસાર કર્યો છે.’’
‘‘હું નાની નથી પણ મોટી સાળી છું, એટલે મને પૂરા માન સાથે મારું ધ્યાન રાખ્યું છે. મારી સાથે ખૂબ રસપ્રદ ગપસપ કરવા બદલ થેંક્યૂ, મોહિત, ‘‘શિખાએ પાછળ આવી રહેલા મોહિત સાથે ગરમાવાથી હાથ મિલાવ્યો.’’
કોણ જાણે કેમ શિખાની ‘મોટી સાળી’ વાળી વાત મારા મનને ખટકી. તે મારાથી વર્ષ મોટી છે, પણ હવે હું તેનાથી વધારે મોટી લાગવા લાગી છું, આ અહેસાસે મારું મન એકાએક ગુસ્સે કરી દીધું.
કારની નજીક પહોંચીને શિખા સજ્જન લહેકામાં બોલી, ‘‘કવિતા, તું કંઈક વધારે જાડી થઈ ગઈ છે. હું જાણું છું કે તને ચોકલેટ અને આઈસક્રીમ ખૂબ ભાવે છે, પણ હવે થોડા સમય માટે તેને ખાવાનું બંધ કરી દે.’’
‘‘યાર, આ બંને વસ્તુને ખાવાનું ઓછું તો કરી શકે છે, પણ બિલકુલ બંધ કરવી મુશ્કેલ છે.’’ મેં નકલી હાસ્ય સાથે જવાબ આપ્યો.
‘‘જેા, તું આ જ રીતે ફૂલતી ગઈ, તો મોહિતની જિંદગીમાં બીજી કોઈ સ્ત્રી આવી જશે.’’
‘‘હું ગમે તેટલી જાડી થઈ જઉં, પણ આ મને છોડીને કોઈની સામે ક્યારેય નહીં જુએ.’’ મેં પ્રેમથી મોહિતનો હાથ પકડીને તેજ લહેકામાં જવાબ આપ્યો.
‘‘ફ્રેન્ડ, આ આંખ બંધ કરીને જીવવાનું બંધ કર.’’ શિખા ગંભીર થઈને મને સમજાવવા લાગી, ‘‘પત્નીઓ માટે પોતાના વ્યક્તિત્વને આકર્ષણ જાળવી રાખવામાં બેદરકાર રહેવું તેમના સુખી દાંપત્યજીવન માટે જેાખમ બની શકે છે. મારી જેમ સુંદર અને ફિટ દેખાવાનો પ્રયાસ તારે પણ દિલથી કરવો જેાઈએ.’’
‘‘કમરમાં દુખાવો રહેવાના લીધે તેનું વજન થોડું વધી ગયું છે, પણ આ ‘મોટો’ મને હજી પણ ખૂબ સુંદર લાગે છે.’’ મોહિતે મારી પ્રશંસા કરવાનો પ્રયાસ જરૂર કર્યો, પણ તેમનો મારા માટે ‘મોટો’ શબ્દનો પ્રયોગ કરવો મને ન ગમ્યું.
‘‘તું ખરેખર ખૂબ સમજદાર અને દિલનો સારો માણસ છે.’’ મોહિતની ફરીથી પ્રશંસા કર્યા પછી મને ગળે મળી અને કારમાં બેસી ગઈ.

શિખા ના ગયા પછી મેં મોહિતને ઉદાસ જેાયો. મારા માટે તેમના મનોભાવને સમજવા મુશ્કેલ નહોતા. શિખાએ જતાં જતાં મારી સરખામણી પોતાની સાથે કરીને મોહિતનો મૂડ બગાડી દીધો હતો.
ડિનર કરતા પણ આપણી વચ્ચે વિચિત્ર અંતર અને ખેંચાણ રહ્યું. મેં તેમની સુખસુવિધાનો વિચાર રાખવામાં ક્યારેય કોઈ કમી નથી રાખી, પણ આજે તેમનું મોં ફુલાવીને ફરવું મને મારી પોતાની નજરમાં પાડવાનો પ્રયાસ કરવા જેવું હતું. આ વાત મારા મનને ખૂબ દુખી કરી રહી હતી.
તે રાત્રે મારા મનમાં મોહિત સાથે પોતાના દાંપત્યસંબંધની મજબૂતીને લઈને અસલામતીનો ભાવ પહેલી વાર ઊઠ્યો. અમારા યૌન સંબંધમાં હવે પહેલાં જેવું જેાશ નથી રહ્યું, આ અહેસાસ મારા મનને વધારે હેરાન કરી રહ્યો હતો.
તે ઊંઘતાં પહેલાં નહાવા માટે જ્યારે બાથરૂમમાં જઈ રહ્યા હતા, તો મેં તેમને રોકીને ભાવુક લહેકાથી પૂછી જ લીધું, ‘‘આજે કેટલીય વારથી આ રીતે ઉદાસ થઈને કેમ ફરી રહ્યા છો?’’
‘‘હું ઠીક છું.’’ મારાથી નજર ચોરીને તેમણે ઉદાસ મનથી લહેકામાં જવાબ આપ્યો.
‘‘શું પોતાના મનની વાત મને નહીં કહે?’’ હું એકદમ રડમશ થઈ ગઈ.
‘‘અમે અમીર ન થવાના લીધે અભાવભરી જિંદગી જીવી રહ્યા છીએ, આ કારણે શું તું મનોમન દુખી રહે છે?’’ તેમના અવાજમાં હાજર પીડાના ભાવ મને અંદર સુધી હચમચાવી ગયા.
‘‘આ વિચિત્ર પ્રશ્ન કેમ પૂછી રહ્યો છે?’’ મેં તેમને ઊંધો પ્રશ્ન કર્યો.
‘‘શિખા જ્યારે પોતાની દેશવિદેશની મુસાફરીના વિવરણ તને સંભળાવી રહી હતી, ત્યારે મેં તારી આંખમાં ઊંડા અફસોસના ભાવ સ્પષ્ટ જેાયા હતા. ખૂબ ફરવાના પોતાના સપનાને પૂરા ન કરી શકવાનું તને શું ખૂબ દુખ છ?’’
‘‘બાળકો જેવી વાત ન કર.’’ મેં તેમને પ્રેમથી ઠપકો આપી દીધો, ‘‘હું પહેલાં તારી બધી જવાબદારીને પૂરી કરવાના મહત્ત્વને સમજું છું અને પોતાની પરિસ્થિતિથી સંપૂર્ણ રીતે સુખી અને સંતુષ્ટ છું. માય ડિયર હસબન્ડ.’’
‘‘તું સાચું બોલે છે?’’ તેમની આંખોમાં થોડીક રાહતના ભાવ ઊભરે.
‘‘હું બિલકુલ સાચું બોલી રહી છું. આઈએમ વેરી હેપી વિથ યૂ.’’ હું ભાવવિભોર થઈને તેમને વળગી ગઈ.
‘‘હું વાયદો કરું છું કે તને એકવાર પૂરા યુરોપની સહેલ જરૂર કરાવીશ.’’ તેમણે મારા માથાને કિસ કરી અને પછી જેાશીલા અવાજમાં કહ્યું, ‘‘આપણે કાલે જ બેંકમાં એક એકાઉન્ટ ખોલીશું. તેમાં જે રકમ જમા થશે, તે માત્ર તારા ફરવાના શોખને પૂરો કરવા ઉપયોગી બનશે.’’
‘‘તું ખરેખર ખૂબ સારો છે.’’ તેમના ગાલ પર પ્રેમભર્યું ચુંબન અંકિત કર્યા પછી મેં તેમને બાથરૂમમાં જવાની પરવાનગી આપી.

પલંગ પર આડા પડીને પોતાના મનોભાવને સમજવાના પ્રયાસમાં લાગી ગઈ. મોહિત શિખા સાથે મારા રંગરૂપની સરખામણી કરીને સાંજથી દુખી થઈ રહ્યા છે, મારો આ અંદાજ સંપૂર્ણપણે ખોટો નીકળ્યો હતો.
સુંદર સ્ત્રીનો સાથ બધા પુરુષ ઈચ્છે છે અને મેં મોહિતની આંખોમાં પણ આજે સુંદર અને સ્માર્ટ શિખા માટે પ્રશંસાના ભાવ ઘણીવાર સ્પષ્ટ જેાયા હતા. મારી જવાબદારી બનતી હતી કે મોહિતને એક સુંદર અને આકર્ષક જીવનસાથીનો સાથ હંમેશાં મળે.
મયંકના જન્મ પછીથી પોતાના રંગરૂપ અને ફિગરની યોગ્ય કેર ન લેવાથી મેં સ્વયંને દોષિત માની અને તાત્કાલિક આ કમીને દૂર કરવાનો નિર્ણય મનોમન કરી લીધો.
હું જિંદગીના પડકારો સામે હાર માનનારમાંથી નથી. મારા જીવનમાં અનેક મહત્ત્વના કામને મેં એકલા મારા કૌશલ્યથી પૂરા કર્યા હતા.
મેં મારો એમએનો અભ્યાસ બાળકોને ટ્યૂશન કરાવીને પૂરો કર્યો હતો. મારા માટે મોહિતનો સંબંધ મેરિજ સાઈટ પર જઈને જાતે શોધ્યો હતો. લગ્ન પછી મને જલદી સમજાઈ ગયું હતું કે જેા મેં નોકરી ન કરી તો અમારે હંમેશાં આર્થિક સંકડામણનો સામનો કરવો પડશે. ઘરના કામકાજમાં ગૂંચવાઈને અભ્યાસ કરવો મુશ્કેલ હતો, પણ મેં લગન?અને મહેનતના જેારે બીએડ્ની ડિગ્રી મેળવી હતી.
તે જ જેામભરી હિંમત સાથે પોતાના દાંપત્યસંબધમાં જેાશ અને ખુશી ભરવાનો સંકલ્પ મેં તે જ ક્ષણે લીધો. અમે શિખાની જેમ અમીર નહોતા, પણ અમને પરસ્પર સાથે રહેવાનો ખૂબ સમય મળતો હતો. મેં નિર્ણય કર્યો કે મારા દાંપત્યજીવનમાં હસીખુશી અને મોજમસ્તી વધારવા માટે હું હવેથી આ સમયનો સદુપયોગ ખૂબ સારી રીતે કરીશ.

મોહિતે મારી ખુશી માટે નવું એકાઉન્ટ ખોલવાનો નિર્ણય લીધો. આ જ વાત પર ૩ મહિના પછી આવી રહેલા લગ્નની વર્ષગાંઠ પર મેં સ્વયંને વધારે ફિટ, આકર્ષક અને સુંદર બનાવીને તેમને ખાસ ગિફ્ટ આપવાનું પાકું મન બનાવી લીધું.
મેં તે જ સમયે ઊઠીને સવારે ૫ વાગ્યાનું એલાર્મ લગાવ્યું. સવારે જલદી ઊઠીને પાર્કમાં ફરવા જવાનો મારો પાકો ઈરાદો હતો. મારી કમરનો દુખાવો હવે મારું વજન ઓછું કરવામાં કોઈ અવરોધ ઊભો નહીં કરી શકે. જેાકે ડોક્ટરનું કહેવું પણ એ જ હતું કે નિયમિત રીતે એક્સર્સાઈઝ કરવાથી જ પીડા જડમૂળથી જશે.
તે નહાઈને બહાર આવે તો ખૂલીને હસી રહ્યા હતા. મને તેમની આંખમાં મનભરીને પ્રેમ કરનાર ભાવ દેખાયા, તો મારા દિલના ધબકારા એકદમ વધી ગયા.
મને લાગ્યું કે સ્માર્ટ અને સેક્સી શિખા સાથે પસાર કરેલો સમય ટોનિકની જેમ કામ કરતા મોહિતને રોમેન્ટિક બનાવી રહ્યો છે, પણ આ વિચાર મને પરેશાન ન કરી શક્યો. ખૂબ જલદી હું તેમને એવું ટોનિક ભરપૂર માત્રામાં પિવડાવીશ, મારા આ સંકલ્પને ફરીથી રિપીટ કરીને હું તેમની મજબૂત આગોશના ઘેરાવામાં કેદ થઈ ગઈ.
મનમાં એક ડર હતો કે ક્યાંક શિખાની વાત સાચી ન નીકળે. કોઈ મોહિતને લઈને ઊડે.
૩ મહિના પછી શિખા અચાનક પહેલાંની જેમ કહ્યા વિના આવી પહોંચી. આજકાલ મેં મારું વજન ૩ કિલોગ્રામ ઓછું કરી લીધું હતું. તન ચુસ્ત થઈ ગયું હતું. માર્ક્સ એન્ડ સ્પેંસરમાંથી સેલમાં કંઈક પોતાને યોગ્ય ડ્રેસ પણ લઈ આવી હતી જે લેટેસ્ટ ડિઝાઈનની તો નહોતી પણ પહેલાંના બહેનજી રૂપથી મને બદલવા યોગ્ય તો હતી નહીં.
મારો પુત્ર મયંક હવે ગંભીર થઈને અભ્યાસ કરવા લાગ્યો હતો અને મોહિત માટે વધારે પ્રેમ થયો હતો. જ્યારે તે આવી તો મેં જેાયું કે તે પહેલાંની ચુસ્ત તો હતી, પણ ચહેરા પર ઉદાસીનું પડ વિખેરાયેલું હતું.
બનાવટી અટ્ટહાસ્યથી તેણે મોહિતને બોલાવ્યો. ‘‘હાય જીજુ ક્યાં છો… જુઓ તો મોટી સાળી આવી છે.’’
મોહિત તરત રૂમમાંથી નીકળ્યો પણ આ વખતે તે ઊમળકો નહોતો જે ગઈ વખતે શિખા સાથે ૨ કલાક પછી હતો. તેમણે હસીને સ્વાગત કરતા કહ્યું, ‘‘સાળી, આ શું થયું? આટલા દિવસોથી કોઈ મેસેજ નહીં, કોઈ હાય નહીં, કોઈ તારો સોહામણો ફોટો નહીં.’’
મેં પૂછ્યું, ‘‘ચીન કેવું રહ્યું? રોજ કોવિડના લીધે ચીન બંધ હોવાની ખબર આવી રહી હતી.’’

શિખા એ કહ્યું, ‘‘અરે ક્યાંનું ચીન? અમે જઈ ન શક્યા. મારા પતિ તો આજકાલ ભાઈઓના લગ્નમાં ખરાબ રીતે ફસાઈ ગયા છે. ક્યાંક આવવું-જવું થતું જ નથી. હું દિલ્લી તેમની સાથે આવી છું, એનસીએલએટીમાં તેમની અપીલ છે. એકલા આવવાનું વિચારી રહ્યા હતા પણ ૩ વકીલ સાથે કોન્ફરન્સ નક્કી થઈ ગઈ.
‘‘તેમના મન પર હંમેશાં બોજ રહે છે. વજન વધવા લાગ્યું છે. ખૂબ ટેન્સ રહે છે. હવે કંપનીના કામની બાબતમાં બહાર જવાનું બંધ થઈ ગયું છે. જ્યારે હાલત સુધરશે ત્યારે જેાયું જશે. મારું છોડ તારી સંભળાવ કવિતા. સ્માર્ટ લાગે છે. વજન પણ ઓછું થઈ ગયું છે. લાગે છે જીજુ કંઈક વધારે ધ્યાન રાખે છે.’’
તે બે કલાક અટકી પણ ગઈ વખતની જેમ ખડખડાટ હસી ન શકી. ચાલતા બોલી, ‘‘જે હાથમાં છે તેને જ એન્જેાય કર કવિતા. મારી પોતાની ફિલોસોફી તેમના કેસે બદલી નાખી છે.’’ પછી મયંક માટે ચોકલેટનો ડબ્બો આપતા બોલી, ‘‘મયંક ટ્યૂશનથી આવે તો આપવાનું ન ભૂલતા.’’
તેના ગયા પછી મને અહેસાસ થયો કે હું કેટલી ખુશ છું. વ્યર્થ કોમ્પિટિશન કરવા લાગી હતી. દરેકના જીવનમાં ઉતારચડાવ આવે છે. બીજાને ઊંચા જતા જેાઈને પોતાની હાર ન માનવી જેાઈએ, પોતાનું કામ પોતાની ગતિથી કરતા રહેવું જેાઈએ નહીં તો દુખ ક્યારે પાછળના દરવાજાથી આવી જાય. ખબર નહીં.
હવે મારો ડર ગાયબ થઈ ગયો હતો. મેં મોહિતને એક જેારદાર કિસ કરી અને વાસણ સમેટવા લાગી. મોહિત વિચારતો હતો કે અચાનક આ વરસાદ કેમ અને કેવી રીતે થયો?

જૂનું વેર

વાર્તા – રેણુ ચંદ્રા

‘‘મેંમારી કારમાંથી ઊતરીને જેવો ઘરના આંગણે પગ મૂક્યો મારી નજર બોગનવેલ પર પડી. ખરેખર કેટલો મનમોહક રંગ હતો તેનો. તેનો સુંદર ખીલેલો ચમકતો રાણી કલર, ખૂબ સુંદર દેખાઈ રહ્યો હતો. પછી એક ઠંડી હવાની લહેરે પ્રીતિની યાદ અપાવી દીધી…
લાખ કોશિશ કરવા છતાં તેને ભૂલી જવી સરળ નહોતી. તેણે બોટની વિષય (વનસ્પતિ શાસ્ત્ર) માં એમએસસી કર્યું હતું. તેથી તેને ઝાડછોડનું સારું એવું જ્ઞાન હતું. દરેક છોડ વિશે તે જણાવતી હતી કે આરુકેરિયાના છોડને રોપવો હોય તો જેાડીમાં લગાવવો જેાઈએ.
પરંતુ તેનો એક છોડ ખૂબ મોંઘો મળતો હતો. મેં કહ્યું હતું કે જે શોખ પૂરા કરવા હોય તો એક લાવીને લગાવ. તેણે સામેની લોનમાં અનેક રંગના ગુલાબ લગાવી રાખ્યા હતા, જે આજે પણ આ ઘરની શોભા વધારી રહ્યા હતા. ત્યાર પછી તેણે ખૂબ સુંદર અને દુર્લભ છોડવા મંગાવીને લગાવ્યા હતા, જેના વિશે હું વધારે કંઈ જાણતો નહોતો.
તે કહેતી હતી, ‘‘યુકેલિપ્ટસને ઘરમાં ભૂલથી ન લગાવો… તેના મૂળ જમીનનું બધું પાણી શોષી લે છે અને તેને જેાવા માટે ગરદનને પૂરી ઉપર કરવી પડે છે.’’ બોલ્યા પછી તે ગરદનને ઉપર કરીને બતાવતી.
પ્રીતિની આ અદા પર હસવું આવી જતું હતું. હું મનોમન વિચારતો કે ક્યાં સુધી તેને યાદ કરીને હું એકએક પળ મરતો રહીશ? મારે તેને ભૂલી જવી જેાઈએ, પરંતુ બીજી જ પળે મન વિચારવા લાગતું કે તેને ભૂલી જવી એટલી સરળ નથી.
ઘરમાં પગ મૂકતા પહેલાં મન ઉદાસ થઈ ગયું. ઘરની બહાર મારી જે નેમપ્લેટ લગાવેલી હતી, તે પણ તેણે જ તો બનાવડાવી હતી?અને તેને જેાઈને કહ્યું હતું કે વાહ મોહિતસિંહ તમે તો ઘણા રુઆબદાર દેખાઈ રહ્યા છો.

તે દિવસે રવિવાર હતો. પુસ્તકના કબાટને સાફ કર્યા ને સારો એવો સમય થયો હતો, તેથી મેં નિશ્ચય કર્યો કે બહાદુરને કહી દઈશ. તેને જ્યારે સમય મળશે, ત્યારે પોતાની રીતે સફાઈ કરી દેશે, પરંતુ બહાદુર તેની સફાઈ કરે તે પહેલાં કેટલા ફાલતુ પુસ્તકને રદ્દીમાં કાઢી નાખવા માટે તેને એક વાર જેાઈ લેવા જેાઈએ, એમ વિચારીને મેં પુસ્તકોનું કબાટ ખોલ્યું અને પુસ્તકો બહાર કાઢવા લાગ્યો. જેાતા ૨ જૂના પુસ્તકોની વચ્ચેથી એક સુંદર કાર્ડ નીકળ્યું, જેની પર લખ્યું હતું, ‘મોહિત વેડ્સ પ્રીતિ.’
આ કાર્ડ તેણે પસંદ કર્યું હતું. તે સમયે તેણે કહ્યું હતું કે જેા તમને પણ પસંદ હોય તો તેમાં લાલ રંગના બદલે લાઈટ ગુલાબી અને સોનેરી રંગ કરાવી દઈએ.
આજે પણ લગ્નનું આ કાર્ડ એ જ સ્થિતિમાં હતું અને જાણે ચીડવી રહ્યું હતું કે તું તારા પ્રેમ પર જેા ઘમંડ કરતો હતો, તેનું શું થયું.
ખરેખર, તે પ્રેમલગ્ન હતા કે પછી પરંપરાગત લગ્ન, કોઈ કહી શકે તેમ નહોતું. મેં પ્રીતિને જેાઈ, તે મને ગમી ગઈ હતી. પછી આ લાગણી પ્રેમમાં ક્યારે પરિણમી તેની ખબર જ ન રહી. તેમ છતાં એમ કહેવું ખોટું ગણાશે કે આ પ્રેમલગ્ન હતા. મેં ઘરના લોકોની મંજૂરીથી બધા સગાંસંબંધીની હાજરીમાં હિંદુ સંસ્કારો અને રીતરિવાજ અનુસાર પરંપરાગત રીતે લગ્ન કર્યા હતા.
પ્રીતિ નવવધૂ રૂપે મારા ઘરે આવી ગઈ. આટલી સુંદર વહુ મળવાથી બધા ખુશ હતા. પ્રીતિને જાણે કુદરતે સ્વયં પોતાના હાથે બનાવી ન હોય. જેા કોઈ તેને જેાતું તે મુગ્ધ થયા વિના રહી શકતું નહોતું. જ્યારે તે બોલતી ત્યારે વાતાવરણમાં જાણે મધુર સંગીત વાગી રહ્યું હોય તેવું લાગતું. તે ચાલતી ત્યારે જાણે કે ધરતી અને આકાશ મંત્રમુગ્ધ થઈને જેાયા કરતા. આ જ રીતે તેની બ્યૂટિ એવી હતી કે તેને હાથ લગાવી દો તો તે ગંદી થશે તેમ લાગતું. ગુણોની ખાણ હતી તે. વધારેમાં સુરુચિપૂર્ણ રહેણીકરણી તેની સુંદરતામાં ચાર ચાંદ લગાવી દેતી હતી.
તે કોલેજમાં પ્રોફેસરના પદ પર ૨ વર્ષથી કાર્યરત હતી. મને લાગતું હતું કે જાણે મારી મનમાંગી ઈચ્છા પૂરી થઈ ગઈ ન હોય. લગ્ન પહેલાં મેં કોણ જાણે કેટલી બધી છોકરીઓ જેાઈ હતી, પરંતુ દરેક એમ કહીને ટાળી દેતો કે તેને જેાઈને મનના શિવાલયમાં ઘંટડી નથી વાગી. જ્યારે પ્રીતિને જેાઈ ત્યારે મારા મનમંદિરમાં મધુર ઘંટડીઓ રણકી ઊઠી હતી. અનેક છોકરીઓની તસવીર જેાઈ હતી, પરંતુ દિલના આલ્બમમાં કોઈ ફિટ થઈ નહોતી, પરંતુ પ્રીતિ મનમાં એવી તે વસી ગઈ હતી કે ત્યાર પછી મેં બીજી કોઈ છોકરી સામે આંખ ઊંચી કરીને જેાયું નહોતું.
મને આજે પણ યાદ છે લગ્નનો તે દિવસ, તેની સાથે વિતાવેલી મધુર ક્ષણો, કેટલી કોમળ, કેટલી વહાલી લાગે તેવી અને કેટલી સારી હતી પ્રીતિ. લગ્નના થોડાક મહિના પ્રેમભરી વાતો કરતા, ફરતાંફરતાં ખૂબ થોડા સમયમાં પસાર થઈ ગયા. તે દિવસોમાં પ્રીતિ સિવાય બીજું કંઈ જ દેખાતું નહોતું. માત્ર હું જ નહીં, ઘરના બધા લોકો તેમાં પણ ખાસ તો મમ્મીપપ્પા તેના વખાણ કરતા થાકતા નહોતા. એવું કંઈક તો ખાસ હતું તેનામાં જે બધાને તેના ચાહક બનાવી દેતું હતું.
મને પણ મારા બધા મિત્રો છેડતા હતા અને કહેતા કે જુઓ આપણે ભાભી પર મોહિત થઈને આપણું નામ સાર્થક કરી લીધું છે.
લગ્ન પછી મુશ્કેલીથી ૬ મહિના પસાર થયા હતા કે મારું પોસ્ટિંગ દેહરાદૂન થઈ ગયું અને પ્રીતિને લઈને હું દેહરાદૂન આવી ગયો. તેણે પોતાની નોકરીમાંથી થોડા દિવસની રજા લઈ લીધી. મેં તે સમયે પણ તેને ખૂબ સમજાવી હતી, ‘‘મારું અવારનવાર અલગઅલગ જગ્યાએ પોસ્ટિંગ થતું રહેશે, તું આ રીતે ક્યાં સુધી રજાઓ લેતી રહીશ. હવે તારી આ નોકરી છોડી દે અને શાંતિથી મારી સાથે આવીને રહે.’’
પરંતુ તે સમયે તેણે મારી વાતને ટાળી દીધી હતી. થોડા સમય પછી વાત ભુલાઈ ગઈ અને અમે ત્યાં પહોંચી ગયા. ત્યાં મને બંગલો મળી ગયો અને અમે બંનેએ અમારા આ ઘરને મનગમતી રીતે સજાવ્યું. ઘણા પ્લાન બનાવ્યા હતા. આવું કરીશું, આ રીતે કરીશું, અહીં સજાવીશું, વગેરેવગેરે. કોણ જાણે શું શું વિચારતા રહેતા હતા. ખૂબ ખુશીઆનંદમાં હાથમાં હાથ નાખીને જીવનની આ સુંદર પળ પાંખો લગાવીને ઊડી ગઈ.
તે સમયે હું પોતાને દુનિયાનો સૌથી સુખી માણસ સમજવા લાગ્યો હતો. અહીં આવ્યા પછી તેને મારાથી દૂર પરત મોકલી દેવા ઈચ્છતો નહોતો. હું એવું ઈચ્છતો હતો કે તે હંમેશાં માટે મારા આલિંગનમાં જકડાઈને રહે. પૂરો સમય મારા ઘરને મહેકાવતી રહે. આ વિચારવામાં મેં ખોટું પણ શું ઈચ્છ્યું હતું.
દરેક પતિ પત્નીને આ રીતે પ્રેમ કરતો હોય છે. મેં તેને કહ્યું પણ હતું કે મારી આટલી સારી નોકરી છે. બધી સુખસગવડ છે, તો પછી તું તારી નોકરીમાંથી રાજીનામું આપીને અહીં રહે અને અહીંની કોઈ કોલેજમાં જેાબ કરી લે.
તે સમયે મને લાગ્યું હતું કે તે માની ગઈ છે. પછી હું નિશ્ચિંત થઈ ગયો હતો. હું એવું વિચારતો હતો કે છોકરીઓ ત્યારે નોકરી કરે છે જ્યારે તેઓ જીવનનિર્વાહ માટે વિવશ થઈ જાય છે.
જેાકે પ્રીતિ મારી સામે જૂઠું બોલી હતી. તેણે નોકરીમાંથી રાજીનામું ન આપ્યું, પરંતુ પોતાની રજાઓ લંબાવી લીધી હતી. મને લાગતું હતું કે તે મારી સાથે ખુશ છે. તેણે અહીં આવીને અનુભવ્યું કે જિંદગી કેટલી અલગ છે. અહીં એક ઓફિસ ક્લબ હતી, જેનો હું પણ સભ્ય હતો. ત્યાં અવારનવાર પાર્ટી થતી રહેતી હતી. તેને પણ પાર્ટીમાં જવું ગમતું હતું.
શરૂઆતમાં ક્લબમાં ડાન્સ કરવામાં તેને ખચકાટ થતો હતો. તે સમયે મેં જ તેને ખૂબ હિંમત આપી હતી. મારા પ્રોત્સાહિત કરવા પર ધીરેધીરે તે ખૂલવા લાગી હતી અને ત્યાર પછી તે પાર્ટીમાં બધાના આકર્ષણનું કેન્દ્ર બની ગઈ હતી. જેાકે આ જેાઈને મને પણ ખોટું લાગ્યું નહોતું.
હું મારા સહકર્મીઓ વચ્ચે ગર્વ અનુભવવા લાગ્યો હતો, એમ વિચારીને કે બધાની પત્નીઓમાં આટલી સુંદર અને આકર્ષક માત્ર મારી પત્ની છે.

હવે વિચારું છું કે કદાચ મેં આ મોટી ભૂલ કરી દીધી હતી. જેા તે સમયે મેં તેને અટકાવી દીધી હોત, હું તેને તે સમયે ઓળખી ગયો હોત, તો કદાચ વાત આટલી આગળ વધી ન હોત, પરંતુ મને પછી સમજમાં આવ્યું કે પ્રીતિ બંધાઈને રહે તેવી વ્યક્તિ નહોતી, તે સ્વતંત્ર આકાશમાં ઊડતું પક્ષી હતી. તેને ઘરની ચાર દીવાલની વચ્ચે રહેતા આવડતું નહોતું. જ્યારે અહીં આવીને તો તેને ઊડવા માટે જાણે ખુલ્લું આકાશ મળી ગયું હતું.
તેને શણગાર સજવા, મોજમસ્તી કરવી, બધા સાથે ખૂલીને વાતો કરવી, હોટલમાં ખાવું અને શોપિંગ કરવું ખૂબ ગમતા હતા. શરૂઆતમાં તેના પ્રેમના મોહમાં આ બધું મને પણ ખોટું નહોતું લાગતું, પરંતુ દરેક વાતમાં જ્યારે અતિ થઈ જાય છે ત્યારે તે વાત જરૂર ખરાબ લાગતી હોય છે.
અહીં આવ્યાને હજી થોડા દિવસ થયા હતા. એક દિવસ તેણે કહ્યું, ‘‘જાનૂ આપણે લગ્ન પછી ક્યાંય હનીમૂન પર નથી ગયા.’’
‘‘ચાલો ને ક્યાંક જઈએ.’’ હું પણ તેને ના ન પાડી શક્યો અને કહ્યું, ‘‘તું જ બોલ ક્યાં જવું છે તારે.’’
‘‘તમે કહો ત્યાં જઈએ.’’ અને તેના કહેવા પર અમે બંનેએ કાશ્મીરની ટ્રિપ પ્લાન કરી હતી.
લોકોએ સાચું કહ્યું છે કે કાશ્મીર પૃથ્વી પરનું સ્વર્ગ છે અને અમે પણ અહીં આવ્યા પછી અનુભવ્યું. લીલોતરીથી ભરેલી ખીણો, ખળખળ વહેતી નદીઓ અને બરફથી ઢંકાયેલા પહાડો મનને મોહી લેતા હતા. શ્રીનગરમાં દાલ સરોવર, શિકારા, ગુલમર્ગ સોનમર્ગના બરફથી આચ્છાદિત પહાડો, ફૂલોથી લદાયેલા બગીચા, દેવદારના ઊંચાઊંચા વૃક્ષો વગેરે અહીંનું બધું ખૂબ મનમોહક હતું. તે અહીંના કુદરતી દશ્યોમાં ખોવાઈ ગઈ હતી. અનેક સ્થળે ફરવું, બધું જેવું અને ફોટા પડાવવા તેનો શોખ હતો.
મેં પણ તેને ખૂબ ફેરવી, અનેક ભેટસોગાદ આપી અને દિલ ખોલીને પ્રેમ કર્યો. તેના પ્રેમમાં હું સંપૂર્ણપણે ડૂબી ગયો હતો.

તે સમયે અચાનક મને તેના વ્યવહાર પર શંકા થવા લાગી. હું જ્યારે પણ ઓફિસથી ઘરે આવતો ત્યારે તે ક્યારેક-ક્યારેક ઘરે જેાવા નહોતી મળતી. પૂછતા તે કોઈ ને કોઈ બહાનું બનાવી દેતી હતી. પછી તે ધીરેધીરે મને ઈગ્નોર કરવા લાગી. થોડા સમય પછી તેને બીજા કોઈ સાથે હાથમાં હાથ નાખીને હસીખુશી વાતો કરતી જેાઈને શંકા વધારે મજબૂત થવા લાગી હતી.
જ્યારે હું તેને પૂછતો કે તે કોણ હતું ત્યારે જવાબમાં કહેતી કે તમે બિનજરૂરી શંકા કરી રહ્યા છો. તે મારો મિત્ર હતો.
આ વાતથી હું ચોંકી ગયો હતો. તે મને છેતરી રહી હતી. હું તેના પ્રેમમાં એટલો પાગલ થઈ ગયો હતો કે તેણે કરેલા દગાને હું દગો માનવા તૈયાર નહોતો. મારી નજર સામે મારો પ્રેમ મારાથી દૂર થઈ રહ્યો હતો. હવે તેના વ્યવહારમાં પણ હું બદલાવ અનુભવી રહ્યો હતો. એવું લાગતું હતું કે તે હવે મારાથી કંટાળી ગઈ છે અને હવે તે કોઈ બીજા પુરુષને શોધી રહી છે.
ઘણી વાર મનમાં થઈ આવતું કે તેને પૂછું કે પ્રીતિ મારા પ્રેમમાં કઈ ઊણપ રહી ગઈ હતી? તું કઈ વાતનો મારી સામે બદલો લઈ રહી છે? હવે તને મારા માટે પહેલાં જેવો પ્રેમ નથી રહ્યો. આખરે આવું કેમ?
તે સમયે તેની પાસે કોઈ જવાબ નહોતો. મારું મન ખૂબ દુખી રહેતું હતું, પરંતુ મને સાંત્વના આપનાર કોઈ નહોતું.
ઘણી વાર ઘરમાં એકલો બેઠોબેઠો વિચારતો રહેતો કે મારાથી ક્યાં ભૂલ થઈ ગઈ છે? શું પ્રીતિને પસંદ કરવામાં મારાથી કોઈ ભૂલ થઈ ગઈ છે? ક્યારેક ક્યારેક ખૂબ ગુસ્સો પણ આવી જતો. પછી વિચારતો કે આખરે હું પણ એક પુરુષ છું. પ્રીતિ દ્વારા આ રીતે મારી અવગણના થવી, તેનું મારાથી દૂરદૂર રહેવું, પારકા લોકો સાથે હરવુંફરવું, કલાકો સુધી કહ્ય વિના ઘરની બહાર રહેવું, હવે આ બધું સહન થતું નહોતું. મારું દિલ તૂટી ગયું હતું. તેમ છતાં મેં ધીરજ રાખી એમ વિચારીને કે સમય જતા બધું ઠીક થઈ જશે.
એક રાત્રે ક્લબમાં પાર્ટી હતી. તે સમયે પ્રીતિ ખૂબ સુંદર દેખાઈ રહી હતી. થોડા સમય પછી મેં જેાયું તો તે હોશમાં નહોતી. તેણે કદાચ વધારે ડ્રિન્ક લીધું હતું. જેાકે આ સ્થિતિ મને પહેલી વાર જેાવા મળી હતી. તેના હાથમાં સિગારેટ પણ હતી અને તે ઓફિસરોની વચ્ચે બિનધાસ્ત બનીને વેસ્ટર્ન મ્યૂઝિક પર નાચી રહી હતી. હવે મારી સહનશક્તિ જવાબ આપી ચૂકી હતી.
મેં તેની પાસે જઈને કહ્યું, ‘‘પ્રીતિ ચાલ હવે ઘરે જઈએ.’’
તેણે એક ઝાટકાથી મારો હાથ છોડાવી દીધો. મેં ફરીથી કોશિશ કરી, પરંતુ નિષ્ફળ રહ્યો. હું અહીં વાદવિવાદ કરવા નહોતો ઈચ્છતો, પરંતુ જ્યારે પાણી માથાની ઉપરથી વહેવા લાગ્યું ત્યારે કંટાળીને તેને ઘસડીને ઘરે લઈ?આવ્યો.
તે દિવસ પછી તે મારાથી નારાજ રહેવા લાગી, કારણ કે તેનું માનવું હતું કે પાર્ટીમાં મેં તેનું અપમાન કરી દીધું હતું. ઘરે આવતા જ તે મારી પર ખૂબ ગુસ્સે થઈ ગઈ, ‘‘તમે કોણ છો મને રોકનારા? દરેકને પોતાની જિંદગી પોતાની રીતે જીવવાનો હક છે. તમે મારી પાસેથી મારો આ હક છીનવી ન શકો.’’

આ કોઈ ફિલ્મનું શૂટિંગ નહોતું ચાલી રહ્યું, પરંતુ અહીં હકીકતમાં મારી જિંદગી જેાખમમાં મુકાઈ રહી હતી. પછી ખૂબ જલદી સ્થિતિ મારા કંટ્રોલની બહાર જવા લાગી હતી.
આ સમયગાળામાં મમ્મીપપ્પાનો ફોન આવ્યો, ‘‘ઘણા બધા દિવસ થઈ ગયા તેમને મળ્યાને. તમારી ખૂબ યાદ આવી રહી છે, અમે કાલે જ આવી રહ્યા છીએ.’’
સાંભળીને મને ખૂબ ખુશી થઈ. મેં તેમના આવવાના સમાચાર જ્યારે પ્રીતિને સંભળાવ્યા ત્યારે તેણે કોઈ ખુશી વ્યક્ત ન કરી. તેના ચહેરા પર અણગમો સ્પષ્ટ રીતે દેખાઈ રહ્યો હતો, કારણ કે મમ્મીપપ્પાના અહીં આવવાથી તેની સ્વતંત્રતામાં ખલેલ પડવાની હતી. આ એ જ પ્રીતિ હતી જે તેના સાસુસસરાને પહેલા ખૂબ માનસન્માન આપતી હતી અને તે પણ તેને ખૂબ પ્રેમ કરતા હતા. તેનો આવો રૂક્ષ વ્યવહાર જેાઈને મને ખૂબ દુખ થયું.
મેં તેને ખૂબ સમજાવી હતી, ‘‘તે માત્ર થોડા દિવસ માટે આવી રહ્યા છે. તું તેમની સાથે પ્રેમથી વર્તીશ તો તેમને ખૂબ સારું લાગશે.’’
પરંતુ તે ન માની. ન તેણે તેને માનસન્માન આપ્યા કે ન તેમની સાથે સારો વ્યવહાર કર્યો. મેં વિચાર્યું હતું કે મમ્મી આવીને તેને સમજાવી લેશે અને પપ્પાની શરમ રાખતા પ્રીતિ પણ સારા રસ્તે પરત આવી જશે, પરંતુ તેનો વ્યવહાર જેાઈને મને ખૂબ શરમ આવી રહી હતી.
મમ્મી તેને દરેક રીતે સમજાવવાની કોશિશ કરી રહી હતી. લગ્નનું બંધન, પતિપત્ની વચ્ચેના અતૂટ સંબંધ, સમાજનો ડર લાજશરમ કંઈ જ તેને અટકાવી ન શક્યા. મમ્મી તેને વ્રત, તીજતહેવાર, રીતરિવાજ જેવી ધાર્મિક વાતોથી પણ સમજાવવાનો પ્રયત્ન કરતી, પરંતુ તે આડીઅવળી વાતો કરીને તેમનું અપમાન કરી દેતી હતી. તેમની સાથે ખૂબ ઉગ્ર દલીલો કરતી. પછી કંટાળીને મમ્મીએ પણ બધા હથિયાર મ્યાન કરી દીધા.
દિવસેદિવસે ઝઘડા વધવા લાગ્યા. સાસુસસરા તેને બોજારૂપ લાગી રહ્યા હતા. આ સ્થિતિમાં મારું જીવવું ખૂબ મુશ્કેલ થઈ ગયું હતું. મારા ગળામાં ગાળીઓ મજબૂત રીતે પકડ જમાવી રહ્યો હતો. મમ્મીપપ્પા પણ મારી આ સ્થિતિ જેાઈ શકતા નહોતા. હવે તેમનું પ્રીતિ સાથે રહેવું પણ મુશ્કેલ બની રહ્યું હતું. તેમ છતાં મને આ મુશ્કેલ સ્થિતિમાં એકલો છોડીને જવા નહોતા ઈચ્છતા.
હું જાણે શૂળી પર લટકી ગયો હતો. એક રાત્રે પ્રીતિને સમજાવતા સમજાવતા હું ખૂબ થાકી ગયો. તે ખૂબ ગુસ્સામાં મમ્મીપપ્પા વિશે નકામો બબડાટ કરી રહી હતી, તેમને ખૂબ અપમાનિત કરી રહી હતી. આ બધું મારી સહનશક્તિની બહાર હતું.
પછી પોતાનો તકિયો ઉઠાવીને તે બહાર જવા લાગી અને બોલી, ‘‘તારા મમ્મીપપ્પા માય ફૂટ.’’
તેના આવા અશિષ્ટ વર્તનથી ખિજાઈને મારો હાથ તેના પર ઊપડી ગયો અને બોલ્યો, ‘‘સોરી બોલ પ્રીતિ.’’
તેણે કહ્યું, ‘‘કઈ વાત માટે સોરી બોલું? તમે સોરી બોલો, મારી પર હાથ તમે ઉપાડ્યો છે.’’
તેણે માફી ન માંગી, વિપરીત જેારજેારથી બોલવા લાગી. અહીંથી જવાનું બહાનું મળી ગયું હતું તેને. બસ પછી શું, તેણે પોતાની સૂટકેસ ઉતારી અને તેમાં પોતાનો સામાન પેક કરીને દિલ્લી પોતાના પિયર જતી રહી. તે દિલ્લીની રહેવાસી હતી. મને પણ એવું જ લાગ્યું કે જાણે તે કોઈ તકની શોધમાં હતી.
જેાકે મને ખૂબ દુખ થયું કે આ શું કરી દીધું મેં. તેને મનાવતા મનાવતા ગુમાવી દીધી. તેને રોકવાના ખૂબ પ્રયત્નો કર્યા, ગભરાઈને કે ક્યાંક તેને કાયમ માટે ગુમાવી ન બેસું. મેં માફી પણ માંગી, પરંતુ તેણે કંઈ જ સાંભળ્યું નહીં. લાગ્યું કે તેનું ઘમંડ કદાચ આસમાને પહોંચી ચૂક્યું હતું. આ ઘમંડે તેને ઝૂકવા ન દીધી કે ન તેણે પોતાના વ્યવહાર બદલ માફી માંગી.

તે સમયે મારા મને પોતાને ધિક્કાર્યો કે જેા વ્યક્તિ ભૂલ કરીને પણ માફી ન માંગે અને માબાપનું સન્માન ન કરે આવી ખોખલી વ્યક્તિત્વવાળી મહિલા પાછળ તું પાગલ કેમ બની રહ્યો છે. હવે જવા દે તેને. તે દિવસે બધું સમાપ્ત થઈ ગયું. કોલાહલ સાંભળીને મમ્મીપપ્પા બહાર આવી ગયા હતા.
મમ્મી પાગલની જેમ વહુવહુ બૂમો પાડતી રહી. ક્યારેક દરવાજા તરફ હાથ લંબાવતી તો ક્યારેક મારી તરફ અને તેને જતા અટકાવવા દોડતી. જેાકે તેણે કંઈ જ સાંભળ્યું નહીં કે ન પાછળ ફરીને જેાયું.
પપ્પા શાંતિથી પોતાની ખુરશી પર બેઠાંબેઠાં આ નાટક જેાઈ રહ્યા હતા. તે કંઈ જ બોલ્યા નહીં, પરંતુ તેમના ચહેરા પર એક વિચિત્ર પીડા સ્પષ્ટપણે દેખાઈ રહી હતી. જેાકે તેઓ મૌન રહેવા સિવાય બીજું કઈ કરી શકે તેમ નહોતા. આ રીતે દુખભર્યા દિવસોની શરૂઆત થઈ ગઈ અને ત્યાર પછી આ પીડાનો સિલસિલો જીવનભર ચાલતો રહ્યો. ક્યારેય પૂરો ન થનારો સિલસિલો.
ઘર ૩ ખૂણામાં વહેંચાઈ ગયું – હું, પપ્પા અને મમ્મી. ડાઈનિંગ ટેબલ પર ક્યારેક-ક્યારેક સાથે બેસતા. જેાકે મમ્મીપપ્પા ક્યારેક સાથે બેસતા, ખૂલીને વાતો કરતા અને પોતાના મનને હળવું કરી લેતા, પરંતુ મારા ખૂણામાં તો અંધકાર અને પીડા વધી રહ્યા હતા. થોડા દિવસ પછી તેઓ પણ ચાલ્યા ગયા.
આટલા મોટા બંગલામાં એકલા સમય પસાર કરવો મારા માટે ખૂબ મુશ્કેલ હતો. ઘરના દરેક ખૂણામાં પ્રીતિની યાદો વસેલી હતી. લાખ પ્રયત્ન કરવા છતાં સમય પસાર થતો નહોતો. એકલા રહેતા ખાલીપો મનમાં એવો ઘર કરી ગયો હતો કે કોઈ જેારથી બોલતું તો પણ હું ચોંકી જતો. ઓફિસ જતો હતો, બધા કામકાજ પણ થતા હતા,પરંતુ ક્યાંય મન લાગતું નહોતું. કોઈની સાથે વાતચીત કે હસીમજાક બિલકુલ ગમતા નહોતા.
તે દિવસે પણ ક્લબમાં બેઠો હતો. બધા એન્જેય કરી રહ્યા હતા. એટલામાં પાછળથી કોઈએ કહ્યું, ‘‘યાર વિક્રમ તેં મોહિતને જેાયો?’’
તેણે હાથનો ઈશારો કરીને કહ્યું, ‘‘ત્યાં ખૂણાના ટેબલ પર, આજકાલ તે ખૂબ પીવા લાગ્યો છે. તું પહેલા પણ મળ્યો છે. તેને ઓળખે છે ને.’’
‘‘હા, બિલકુલ સારી રીતે ઓળખું છું તેને. ખૂબ હસમુખો હતો તે.’’
તે સુરેન્દ્ર હતો જે વિક્રમ વિશે જણાવી રહ્યો હતો. વિક્રમ આ મહિને અહીં ટ્રાન્સફર થઈને આવ્યો હતો.
‘‘હવે તે પહેલા જેવો મોહિત નથી રહ્યો… ન તે હસે છે કે ન મજાક કરે છે.’’ સુરેન્દ્રએ જણાવ્યું.
વિક્રમે આશ્ચર્યથી પૂછ્યું, ‘‘આવું કેવી રીતે થયું ભાઈ?’’
તેણે વિક્રમને જણાવ્યું, ‘‘દગો કર્યો છે તેની પત્નીએ. કદાચ કોઈની સાથે ભાગી ગઈ છે, તેથી તે આવો દેવદાસ બની ગયો છે.’’
મનમાં થઈ આવ્યું કે જઈને તેનું ગળું દબાવી દઉં અથવા તેની જીભ ખેંચી લઉં. પછી વિચાર્યું કે હું ખોટું પણ નથી વિચારી રહ્યો. થોડી વાર પછી ચુપચાપ ત્યાંથી ઊઠીને ચાલ્યો ગયો.
પછી તો મહેફિલમાં, પાર્ટીમાં મારા વિશે જાતજાતની વાતો થવા લાગી હતી. સાંભળીને શરૂઆતમાં ખરાબ લાગતું હતું, પરંતુ ધીરેધીરે આ બધું સાંભળવાની જાણે કે આદત પડી ગઈ.
એક દિવસ પપ્પાનો ફોન આવ્યો, તે કહેવા લાગ્યા, ‘‘અહીં આવી જ, થોડી વાતો કરવી છે.’’ ઘણા બધા દિવસ પછી તેમણે મૌન તોડ્યું હતું. તેમણે દુખી સ્વરે મને પોતાનો નિર્ણય સંભળાવ્યો, જેને સાંભળીને હું સ્તબ્ધ થઈ ગયો.
તેને ડિવોર્સ આપવા માટે તૈયાર કરવામાં મને સારો એવો સમય લાગ્યો. વાસ્તવમાં હું આશા રાખીને બેઠો હતો કે પ્રીતિ એક ને એક દિવસ જરૂર પાછી આવશે. તે પણ મારાથી વધારે સમય સુધી અલગ નહીં રહી શકે, પરંતુ હું રોજ તેની રાહ જેાતો રહી ગયો હતો. તેની પરત આવવાની ઈચ્છા નહોતી, તેથી તે ન આવી.
આમ પણ કોર્ટકચેરીના ચક્કર કોઈ પણ વ્યક્તિને બધી રીતે તોડી નાખે છે, આ વાતની જાણ હવે મને થઈ હતી. સમન્સ આવતા હતા, તારીખો પડતી હતી, વાદવિવાદ, ઊલટતપાસ થતી રહેતી હતી. વકીલોના વાક્ચાતુર્યથી ભલા કોણ બચી શકે છે. કોર્ટમાં સાચાખોટા આરોપ અને તેને સાબિત કરવાના પ્રયાસ.

આ પૂરી પ્રક્રિયા દરમિયાન માનસિક તાણની વચ્ચે ધીમી ગતિથી પસાર થઈ રહેલું જીવન… આવી ઘણી બધી ભયાનક રાતો મારે પસાર કરવી પડી હતી. એક રાત એવી પણ હતી જે દિવસે પ્રીતિ ઘર છોડીને જતી રહી હતી. તે રાત અમાસની રાતથી પણ વધારે કાળી હતી. બહાર ઘોર અંધકાર હતો અને મનમાં તોફાન ઊઠી રહ્યું હતું.
દરેક સમયે ચીસોબૂમો પાડવાનું મન થઈ રહ્યું હતું. મન પૂછી રહ્યું હતું કે પ્રીતિ મેં તારું શું બગાડ્યું હતું કે તેં મારી સાથે આવો દગો કર્યો? મેં તને મારી પાંપણો પર બેસાડી હતી. મારા પ્રેમમાં કઈ ખામી રહી ગઈ હતી? મને કહે તો ખરી.’’
હવે વિચારું છું કે અંતે નિર્ણય લેવાઈ જશે અને તે લગ્નના આ બંધનમાંથી મુક્ત થશે, તે નિર્મોહી છે, દગાખોર છે, કોણ જાણે કઈ માટીની બનેલી છે તે, પરંતુ મેં તેને પ્રેમ કર્યો હતો, અત્યારે પણ કરું છું અને કદાચ જીવનભર કરતો રહીશ. વાસ્તવમાં હું આજે પણ આ ડિવોર્સ માટે રાજી નથી થઈ શક્યો, જે સમાજ અને પરિવાર ઈચ્છતો હતો. આખરે તેમણે અમારી વચ્ચે ડિવોર્સ કરાવી દીધા.
‘‘પરંતુ મેં આ ડિવોર્સને દિલથી સ્વીકાર્યા નથી. આ કેવો પ્રેમ-સંબંધ હતો? કેવો લગ્ન સંબંધ હતો, જેને મેં સ્વીકાર્યો હતો, પરંતુ તેણે ન સ્વીકાર્યો. આ પીડા મારા મનમાં હંમેશાં રહેશે કે પ્રીતિ તેં આવું કેમ કર્યું?’’

બ્રેકઅપ પછી

વાર્તા – પૂનમ અહમદ

રાહુલે કોલેજથી ફોન કર્યો, ‘‘મા, આજે ૩ વાગ્યા સુધીમાં મારા મિત્રો આવશે.’’
રૂપાએ પૂછ્યું, ‘‘કયા મિત્રો?’’
‘‘મારું જૂનું ગ્રૂપ.’’
‘‘કયું ગ્રૂપ? નામ જણાવ, કયા કયા મિત્રો છે તારા?’’
‘‘અરે મા, કૃતિકા, નેહા, અનન્યા, મોહિત, અમિત આ બધા લોકો આવશે.’’
‘‘શું અનન્યા પણ છે?’’ માએ પૂછ્યું.
‘‘હા, મા.’ રાહુલે જવાબ આપ્યો.
‘‘પરંતુ તે અહીં… આપણા ઘરે?’’
‘‘ઓહ મા, તેમાં આશ્ચર્યની વાત ક્યાં છે? તમને દરેક વાતમાં આશ્ચર્ય થતું હોય છે.’’
‘‘સારું, તું આવી જ.’’ કહીને રૂપાએ ફોન મૂકતા વિચાર્યું. સાચું કહી રહ્યો છે રાહુલ. મને આશ્ચર્ય થાય છે, આજકાલના બાળકોની માનસિકતા પર કે કેવી છે આ યુવા પેઢી. કેટલી સહજતાથી રિએક્ટ કરે છે દરેક નાનીમોટી વાત પર, પરંતુ હા મોટી વાત પર પણ.
અનન્યા અને રાહુલ બાળપણથી સાથે ભણી રહ્યા હતા. આગળ જતા અનન્યાએ સાયન્સ લઈ લીધું હતું. જ્યારે રાહુલે કોમર્સ, પરંતુ બંને વચ્ચે ખૂબ મજબૂત મિત્રતા હતી. રાહુલ અને અમિતના માતાપિતા બંને પોતાના યુવા બાળકોના મિત્ર બનીને રહેતા હતા. રાહુલથી ૩ વર્ષ મોટી સુરભિ સીએ કરી રહી હતી.
રાહુલ પણ તે જ લાઈન પર ચાલી રહ્યો હતો. બાળકોની હિલચાલ પર બારીકાઈથી નજર રાખી રહેલી રૂપા અંદાજ લગાવી ચૂકી હતી કે રાહુલ અને અનન્યા વચ્ચે મિત્રતાથી વધારે કંઈક છે. રાહુલ અનન્યા સાથે ક્યાંક બહાર જતો ત્યારે અમિત ઘણી વાર તેને છેડતા કહેતો કે ગયો તારો દીકરો તેની ગર્લફ્રેન્ડ સાથે. તે સમયે રાહુલ પણ હસીને શાંતિથી કહેતો, ‘‘હા સારી મિત્ર છે તે મારી.’’
રાહુલ માતાપિતાને આટલું જ કહી શકતો હતો બાકી અમિત અને રૂપાએ અંદાજ લગાવી દીધો હતો. ઘણી વાર રૂપા આ વિષયે કડકાઈથી કામ લેવાનું વિચારતી, પરંતુ ત્યાર પછી આધુનિક બાળકો અને આધુનિક વાતાવરણ જેાઈને પોતાને સમજાવી લેતી હતી. જેાકે રાહુલ ખૂબ સંસ્કારી અને ભણવામાં હોશિયાર હતો. સ્પોર્ટ્સમાં પણ તે બધાથી આગળ રહેતો હતો. અનન્યા સાથેની તેની મિત્રતાને લઈને ઘરમાં કંકાસ થાય તેવું રૂપા ઈચ્છતી નહોતી.
પછી અચાનક ફોન પર થતી રાહુલની વાતો પરથી રૂપાએ અંદાજ લગાવ્યો કે હવે બંને વચ્ચે બ્રેકઅપ થઈ ગયું છે. રૂપાથી રહેવાયું નહીં, તેથી પૂછી લીધું, ‘‘રાહુલ શું થયું છે? કોઈ ઝઘડો થયો છે કે શું અનન્યા સાથે?’’
‘‘હા મા, બ્રેકઅપ થઈ ગયું છે.’’ રાહુલે કહ્યું.
‘‘કેમ શું થયું?’’ મા બોલી.
‘‘અરે, આ બધું છોડો ને મા.’’
‘‘અરે, કંઈક તો જણાવ?’’
રાહુલ હસીને બોલ્યો, ‘‘જેટલું જરૂરી હોય તેટલું તમને જણાવી રહ્યો છું ને, બસ.’’
રૂપાએ મનોમન વિચાર્યું કે તે સાચું કહી રહ્યો છે. પોતાના વિશે જેટલું જણાવવા જેટલું હોય છે તેટલું પૂછ્યા વિના જણાવી દે છે ને. ચાલો ઠીક છે, યુવાન બાળકોને એમ પણ વધારે પૂછવું ન જેાઈએ. હજી તેઓ બાળકો છે ને, થઈ ગઈ હશે કોઈ વાત.
તે દિવસ પછી રૂપા ઘણી વાર રાહુલના ચહેરાના ભાવને તપાસતી પારખતી કે પોતાનો દીકરો ક્યાંક ઉદાસ તો નથી ને. પછી એક દિવસ જ્યારે રાહુલ તેની પાસે ઊંઘી રહ્યો હતો ત્યારે રૂપાએ તેને વહાલ કરતા પૂછ્યું, ‘‘અનન્યા સાથે તારી આટલી ગાઢ મિત્રતા હતી, તો તને દુખ થયું હશે ને?’’
રાહુલે પણ સ્વીકાર્યું હતું, ‘‘હા, મા, દુખી થયો હતો હું.’’
રૂપાએ આગળ જણવા ઈચ્છ્યું, ‘‘શું થયું હતું?’’
‘‘અરે, આ બધું હવે રહેવા દે ને મા.’’
‘‘સારું ઠીક છે.’’
આ વાતના ૩ મહિના પછી રાહુલની નવી ગર્લફ્રેન્ડ વિશે રૂપાને જાણ થઈ. મિતાલીએ રાહુલની સાથે માટુંગામાં આવેલી પોદ્દાર કોલેજમાં એડમિશન લીધું હતું. બંને સાથે ટ્રેનમાં જતા હતા. ઘરે આવીને પણ તે મિતાલી સાથે ફોન પર વાતોમાં વ્યસ્ત રહેતો.
આ સમયે સુરભિ રાહુલને છેડતી, ‘‘અરે રાહુલ, નવી ગર્લફ્રેન્ડ બનાવવામાં ૩ મહિના પણ ના લાગ્યા તને? ક્યાં છે અનન્યા આજકાલ?’’
‘‘એન્જિનિયરિંગ કરી રહી છે બેંગલુરુમાં.’’
‘‘તારી વાત થતી હશે ને તેની સાથે?’’
‘‘હા.’’
‘‘ખરેખર.’’
‘‘બીજું શું? વાત થતી રહે છે મોબાઈલ પર. વીડિયો ચેટિંગ પણ થાય છે.’’
સાંભળીને રૂપા પણ ચોંકીને બોલી, ‘‘પરંતુ તું કહી રહ્યો હતો કે તારું તો બ્રેકઅપ થઈ ગયું છે તેની સાથે.’’
અમિતે પણ વાતમાં ભાગ લીધો, ‘‘ખબર નહીં તારો લાડકો કેવી કેવી વાર્તા સંભળાવતો રહે છે અને તું પણ ધ્યાનથી સાંભળતી રહે છે.’’
રાહુલે ગંભીરતાથી કહ્યું, ‘‘પપ્પા, જૂઠું તો નથી બોલતો હું માની સામે, અનન્યા સાથે વાત થતી રહે છે. તેમાં જૂઠું કેમ બોલું?’’
લોકડાઉનના દિવસોમાં તે અહીં મુંબઈમાં હતી અને અમે લોકો ઘણી વાર છુપાઈને મળી લેતા હતા. માસ્ક લગાવીને બધાએ ખૂબ એન્જેય કર્યું હતું. રાહુલે આ રહસ્ય જણાવી દીધું.
રાહુલના બીજા મિત્રોની સાથે મિતાલી પણ ઘરે આવતી રહેતી હતી. સુંદર, સ્માર્ટ છોકરી હતી તે, રૂપાને અનન્યાની જેમ મિતાલી પણ ગમતી હતી.
સુરભિએ એક દિવસ હસતાંહસતાં કહ્યું, ‘‘મા, તમે રાહુલની દરેક ગર્લફ્રેન્ડને વહુ રૂપે જેવા લાગો છો. મને મજા આવે છે આ બધું જેાઈને.’’
રૂપા ચોંકી ગઈ, પરંતુ કંઈ બોલી નહીં. અમિતે પણ કહ્યું, ‘‘હજી તમારા દીકરાઐ જલદી ગર્લફ્રેન્ડ બદલી છે, થોડો સમય થવા દે. કેટલી જલદી સપના જેાવાનું શરૂ કરી દે છે તું.’’
ઘરમાં હસીમજાક ચાલતા રહ્યા. મજાકનું નિશાન મોટાભાગે રાહુલની છોકરીઓ સાથેની મિત્રતા રહેતી.

હજી રૂપા વિચારીને આશ્ચર્ય અનુભવી રહી હતી કે આજે અનન્યા કેવી રીતે ઘરે આવી રહી છે અને આટલી નિકટતા પછી બ્રેકઅપ અને આજે ફરીથી ઘરે આવવા તૈયાર… પહેલા પણ ઘણી વાર તે ઘરે આવતીજતી રહેતી હતી. બ્રેકઅપ પછી પણ તે કેવી રીતે રાહુલ સાથે વાત કરી લે છે.
રાહુલ કોલેજથી આવ્યો. રૂપા તેના ચહેરા પરના ભાવને વાંચવા લાગી. તે રોજની જેમ ફ્રેશ થઈને ખાવાનું ખાઈને તેની પાસે બેસી ગયો. રૂપા મનોમન બેચેન જરૂર હતી. પછી તેણે પૂછી લીધું, ‘‘રાહુલ, શું તારી અનન્યા સાથે વાતચીત નોર્મલ થાય છે?’’
‘‘હા, બીજું શું મા?’’
‘‘પરંતુ તારું બ્રેકઅપ…’’ રૂપા બોલી.
‘‘ઓહ મા, તમે દરેક વાતને કેમ આટલી સીરિયસલી લો છો? અરે મા, એક સારી મિત્રતા ક્યારેય તૂટતી નથી, કોઈ વાત પર અમારું બ્રેકઅપ થઈ ગયું તો તેનો અર્થ એ નથી કે આટલી જૂની અને સારી મિત્રતાને ભૂલી જઉં. હવે અનન્યા મારી પહેલાથી વધારે સારી મિત્ર છે.’’

રાહુલ હજી વાત કરી જ રહ્યો હતો એટલામાં તેના બધા મિત્રો આવી ગયા. રૂપા માટે આ ઘટના અદ્ભુત હતી. તેણે પોતાના જમાનામાં એ જ જેાયું હતું કે મિત્રો તો દૂર, માસી, મામા પણ એક વાર નારાજ થયા પછી વર્ષો સુધી મનમાં ગુસ્સો ભરેલો રાખતા હતા. એક વાર તેની માસી માને મળવા માટે બાળકો સાથે આવી હતી. તે સમયે માની કિટી પાર્ટી આવી અને તેમાં તે બહેનને પણ લઈ જવા ઈચ્છતી હતી, પરંતુ બહેનનું કહેવું હતું કે તે ૪ મહિના પછી આવી છે, તેથી માએ કિટી પાર્ટીમાં ન જવું જેાઈએ. જેાકે મા તે દિવસોમાં કિટી પાર્ટીની ઈન્ચાર્જ પણ હતી, તેથી મા તો ગઈ.
માસી આમ તો ૧૦ દિવસ માટે આવી હતી, પરંતુ માત્ર ૩ દિવસમાં જતી રહી અને તે હજી સુધી મા સાથે વાત નથી કરતી.
બધાએ રૂપાને નમસ્તે કર્યું. રાહુલ પણ બધાને જેાઈને ખૂબ ખુશ થઈ ગયો હતો. આ સમયે રૂપા અનન્યાને એક નજરે જેાઈ રહી હતી. અનન્યા સુંદર, સ્માર્ટ હતી, પરંતુ રૂપાને તેનું હસવું આજે પહેલાં કરતા વધારે આકર્ષક લાગી રહ્યું હતું.
પોતાના ખાસ અંદાજમાં અનન્યાએ હસીને પૂછ્યું, ‘‘આંટી કેમ છો? અંકલ અને સુરભિ દીદી મજામાં છે ને?’’
રૂપાએ જવાબ આપ્યો, ‘‘બધા મજામાં છે. તમે બધા બેસો, હું પાણી લઈને આવું છું.’’
અનન્યા તરત બોલી, ‘‘આંટી, તમે બિલકુલ પરેશાન ન થશો, અમને કઈ પણ જેાઈતું હશે તો જાતે લઈ લઈશું. અમે બધા કંઈ ને કંઈ પોતાની સાથે લાવ્યા છીએ. તમે મારી બનાવેલી આ ડિશને ટેસ્ટ કરો.’’
ટેસ્ટ કરતા રૂપાને વાનગી ખૂબ સ્વાદિષ્ટ લાગી, પછી તે બોલી, ‘‘ઠીક છે, તમે બધા બેસીને વાત કરો.’’ પછી રૂપા પોતાના રૂમમાં આવીને ઊંઘી ગઈ.
બધા વાતોમાં વ્યસ્ત થઈ ગયા, પરંતુ રૂપાના કાન અનન્યાના અવાજ પર કેન્દ્રિત હતા. રૂપાને આશ્ચર્ય થઈ રહ્યું હતું કે આજકાલના બાળકો પોતાની તૂટી ગયેલી મિત્રતાને કેટલી સહજતાથી સામાન્ય રીતે અપનાવી લે છે. ક્યાંય કોઈ મહેણાંટોણાં નહીં, ક્યાંય પણ એકબીજાને નીચું બતાવવાની કોશિશ નહીં, કેટલી સરળતા છે તેમના મનમાં… એ જ આત્મીયતા અને એ જ હસીમજાક.
અનન્યાનું એ જ જૂનું ખડખડાટ હસવું ડ્રોઈંગરૂમમાં ગુંજી રહ્યું હતું અને રૂપા પોતાના બેડ પર પડખાં ફેરવી રહી હતી. જેાકે તેણે આજે ૨૫ વર્ષ પછી પણ પોતાના દિલના ઘાને તાજા રહેવા દીધા હતા. તે વિચારવા લાગી ક્યાં આ બાળકો અને ક્યાં તે… વર્ષો જૂનો ઘા ફરીથી ડંખવા લાગ્યો.
પછી યાદો એક પછી એક નજરની સામે આવવા લાગી… તેના ઘરની સામે હતું તેના બાળસખા રોહનનું ઘર. બંનેએ યુવાવસ્થામાં પગ મૂક્યો ત્યારે બંનેના દિલમાં મિત્રતા સાથે પ્રેમના અંકુર પણ ફૂટવા લાગ્યા હતા. તે મનોમન રોહન સાથે લગ્ન કરવાનું સપનું જેાવા લાગી હતી, પરંતુ પોતાના માતાપિતાનું એકમાત્ર સંતાન એવા રોહને પોતાના માતાપિતાની ઈચ્છા સામે પોતાનું માથું ઝુકાવી દીધું, ત્યારે તડપી ઊઠી હતી રૂપા કે કાયર, દગાખોર… ખબર નહીં શું શું કહ્યું હતું તેણે રોહનને.
તે સમયે રોહનના માતાપિતાએ રોહનને સ્પષ્ટ શબ્દોમાં કહ્યું હતું, ‘‘અમે આપણા સમાજની છોકરીને જ વહુ બનાવીશું. મિત્રતા સુધી ઠીક છે, પરંતુ લગ્ન નહીં થઈ શકે તારા રૂપા સાથે. અમે ઊંચી જાતિના છીએ અને તું કાયસ્થ…’’
રોહને ખૂબ સમજાવ્યા હતા તેમને, પરંતુ આખરે તેણે હાર માનવી પડી હતી.
બીજી તરફ રૂપાના મનની સ્થિતિને જાણતા તેના માતાપિતાએ પણ મુંબઈથી આવેલા અમિતનું માંગું સ્વીકારી લીધું. રૂપાએ પણ મન પર પથ્થર મૂકીને પોતાના હોઠ બંધ રાખ્યા હતા અને અમિત સાથે લગ્ન કરીને લખનૌથી મુંબઈ આવી ગઈ હતી.
તેનું પિયરમાં આવવું ન બરાબર થઈ ગયું હતું. તે જાણતી હતી કે પિયરમાં જતા ગમે ત્યારે રોહનનો ભેટો થઈ જશે. આજે તેના પણ પત્ની અને ૨ બાળકો હતા, પરંતુ રૂપા જ્યારે પણ પિયર જતી ત્યારે તેને મળવાથી દૂર રહેતી. એક દિવસ રોહન સામે મળી ગયો. તે તેની સાથે વાત કરવા આગળ વધ્યો, પરંતુ તેણે એવી નફરતભરી નજર તેની પર નાખી કે રોહનના આગળ વધતા પગલાં અટકી ગયા. પછી આવા કેટલાય પ્રસંગ આવ્યા. રૂપાના નાના ભાઈબહેનના લગ્ન થયા ત્યારે તે સપરિવાર પિયરમાં ગઈ હતી.
લગ્નમાં જ્યારે રોહન અને તેના પરિવારનો સામનો થયો ત્યારે પોતાની નજર ફેરવી લીધી તેણે. તે સમયે સંપૂર્ણપણે રૂપાએ રોહનને નજરઅંદાજ કરી દીધો હતો.
રોહન ઘણી વાર તેની તરફ આવ્યો, પરંતુ રૂપા પીઠ ફેરવીને ત્યાંથી ચાલી ગઈ હતી અને લગ્ન સંપન્ન થતા તરત મુંબઈ પરત આવી હતી. તેના પતિ અમિતે તે સમયે આશ્ચર્યથી પૂછ્યું પણ હતું, ‘‘શું વાત છે, તારું પિયરમાં બિલકુલ મન ન લાગ્યું?’’
સાંભળીને રૂપા ફિક્કું હસી હતી. પછી ભાઈઓના બાળકો થયા અને પિતાનું પણ મૃત્યુ થઈ ગયું. હવે તે ઈચ્છવા છતાં માની પાસે રોકાઈ શકતી નહોતી. તેનું દુખ આટલા વર્ષો પછી આજે પણ તેના દિલમાં જરૂર હતું…

આજે જ્યારે અનન્યાનું હસવું રૂપાને સંભળાઈ રહ્યું હતું, ત્યારે તેને ખૂબ દુખ થઈ રહ્યું હતું. અમિત જેવો પ્રેમ કરનારો પતિ હતો, ૨ સુંદર બાળકો પણ હતા. જેાકે પિતા હવે રહ્યા નહોતા અને મા બીમાર રહેવા લાગી હતી… જ્યારે પણ તેને પિયરમાં આવવા માટે કહેતી ત્યારે તે તરત જવાબ આપી દેતી. જ્યારે રોહનને તે એક અપરાધીની જેમ જેાતી હતી હંમેશાં અને એક અનન્યા હતી, આ જ ઉંમર હતી તેની પણ તે સમયે… તે આ તૂટી ગયેલા સંબંધનો આજ દિન સુધી શોક મનાવી રહી હતી જ્યારે આ અનન્યા… એકબીજા સાથેનો પ્રેમનો સંબંધ તૂટી ગયો તો પણ તેણે રાહુલ સાથેની મિત્રતાને કેવી રીતે જાળવી લીધી છે. રૂપા જાણતી હતી કે રાહુલ ખૂબ લાગણીશીલ અને વિશ્વાસપાત્ર છોકરો હતો. હવે રાહુલ સાથેની અનન્યાની મિત્રતા તેને અતૂટ દેખાઈ રહી હતી. તે વિચારવા લાગી કે અનન્યા પણ કેટલી ખુશ છે. તેની પાસે રાહુલના રૂપમાં એક સારો મિત્ર હંમેશાં રહેશે જ્યારે તે કેટલી મૂરખ છે. જ્યારે પણ રોહન તેની પાસે આવ્યો હતો ત્યારે તેણે પોતાનું મોં ફેરવી લીધું હતું. બાળપણના એક સારા મિત્રને તેણે હંમેશાં માટે ગુમાવી દીધો હતો.
એટલામાં અનન્યાનો અવાજ સંભળાયો ત્યારે રૂપા વિચારોમાંથી બહાર આવી ગઈ. અનન્યા રૂમના દરવાજા પર ઊભી રહીને પૂછી રહી હતી, ‘‘આંટી, તમે કહો તો બધા માટે હું ચા બનાવી લાવું?’’
રૂપા જાણે તંદ્રામાંથી ઊઠીને બોલી, ‘‘અરે ના…ના, તમે બધા બેસો બેટા, હું બનાવું છું.’’
‘‘ના આંટી, તમે આરામ કરો, હું બનાવું છું ને. તમે મીઠી ચા પીઓ છો ને?’’ કહેતા અનન્યા કિચન તરફ આગળ વધી ગઈ.
બહારથી રાહુલનો અવાજ સંભળાઈ રહ્યો હતો, ‘‘અન્નુ, જરા વ્યવસ્થિત બનાવજેા.’’ તે અનન્યાને ચીડવી રહ્યો હતો.
કિચનમાંથી અનન્યા પણ તેને બરાબર જવાબ આપી રહી હતી. રૂપાને યાદ આવી રહ્યો હતો તેના વ્યવહારથી દુખી, અપમાનિત રોહનનો ચહેરો. આ બાળકોએ આજે તેને ઘણું બધું શીખવી દીધું હતું.
તેણે વિચાર્યું, હવે પછી જ્યારે પણ રોહનનો સામનો થશે ત્યારે તેને ખુશીથી મળશે. આ વિચાર આવતા જ તેને પોતાનાં વર્ષો જૂનાં ઘા રુઝાતાં લાગ્યાં.

બ્રાન્ડ દિવાની

વાર્તા – રિતુ વર્મા

ભવ્યા લાંબા સમય સુધી મોલમાં આમતેમ ફરતી રહી. આખરે તેના પતિ અક્ષરે કંટાળીને કહ્યું, ‘‘અરે તારે લેવાનું છે શું? જલદી લઈને પૂરું કર.’’
સાંભળીને ભવ્યાની મોટીમોટી આંખમાં આંસુ આવી ગયા. પછી રડમશ અવાજમાં બોલી, ‘‘મને મીના બજારની સાડી ગમી ગઈ છે.’’
‘‘તો લઈ લે ને, સમસ્યા શું છે?’’ અક્ષરે કહ્યું.
ભવ્યા ખચકાટ સાથે બોલી, ‘‘ખૂબ મોંઘી છે, ૨૦ હજારની.’’
ભવ્યા આ સાડી કરવાચોથ માટે લેવા ઈચ્છતી હતી, તેથી અક્ષર પણ તેનું દિલ તોડવા ઈચ્છતો નહોતો. તેણે તેને સાડી અપાવી દીધી. ગમતી સાડી મળતા ભવ્યા ખૂબ ખુશ થઈ ગઈ હતી.
પછી બંને મેકઅપનો સામાન લેવા ચાલ્યા ગયા. ત્યાં પણ ભવ્યાએ મોંઘી બ્રાન્ડનો સામાન લીધો. આ જ કહાણી ચંપલ અને બીજેા સામાન ખરીદતી વખતે પણ થયું.
જ્યારે ભવ્યા અને અક્ષર મોલમાંથી બહાર નીકળ્યા. ત્યારે અક્ષર પોતાનો અડધો પગાર ભવ્યાના બ્રાન્ડેડ સામાન પર ખર્ચ કરી ચૂક્યો હતો.
ભવ્યા ઘરે આવીને પોતાની સાસુ મૃદુલાને સામાન બતાવવા લાગી ત્યારે મૃદુલા બોલી, ‘‘બેટા, આટલા મોંઘા કપડાં ખરીદવાની શું જરૂર હતી? જેા મારી સાથે સરોજિની નગર માર્કેટમાં આવી હોત તો આનાથી પણ સારા અને સુંદર કપડાં ઓછી કિંમતે મળી ગયા હોત.’’
ભવ્યા બોલી, ‘‘અરે મમ્મી, તે બ્રાન્ડેડ કપડાં ન હોત ને. આમ પણ બ્રાન્ડેડ કપડાની વાત જ અલગ હોય છે. મને બ્રાન્ડેડ વસ્તુ ખૂબ ગમે છે.’’
કરવાચોથના દિવસે ભવ્યા ખૂબ સુંદર દેખાઈ રહી હતી. લાલ રંગની સાડીમાં તે બિલકુલ પરી લાગતી હતી.

રાત્રે ચંદ્ર સોળે કળાએ ખીલી ઊઠ્યો હતો અને ખૂબ હસીખુશીના વાતાવરણમાં જ્યારે પૂરો પરિવાર ડિનર કરવા માટે બેઠો ત્યારે ભવ્યા બોલી, ‘‘અક્ષર મારી ગિફ્ટ ક્યાં છે?’’
અક્ષરે પોતાના ખિસ્સામાંથી એક વીંટી કાઢી ત્યારે ભવ્યા બોલી, ‘‘આ શું, કોઈ લોકલ જ્વેલરી શોપમાંથી લાવ્યા છો ને તમે? તનિષ્ક, જીવા જેવી કોઈ બ્રાન્ડ ન મળી તમને?’’
પછી ભવ્યા ખાધા વિના પગ પછાડતા પોતાના રૂમમાં જતી રહી.
અક્ષર અપમાનિત થઈને ડાયનિંગ ટેબલ પર બેસી રહ્યો. આ બધું જેાઈને બધાની ભૂખ મરી ગઈ.
મૃદુલાએ અક્ષરને કહ્યું, ‘‘બેટા તું ચિંતા ન કરીશ. ધીરેધીરે ભવ્યા આપણા રંગમાં રંગાઈ જશે.’’
અક્ષરે કહ્યું, ‘‘અરે ૩ વર્ષ થઈ ગયા છે મમ્મી, આખરે ક્યારે સમજાશે ભવ્યા?’’
જ્યારે અક્ષર રૂમમાં પહોંચ્યો ત્યારે ભવ્યા પોતાની મમ્મી સાથે વીડિયો કોલ પર વાત કરી રહી હતી.
રાત્રે ભવ્યા બોલી, ‘‘ખબર છે તને અંશિકા દીદીને જીજુએ કરવાચોથ પર તનિષ્કનો ડાયમંડ સેટ ગિફ્ટમાં આપ્યો છે. જ્યારે તમે આપી છે માત્ર આ વીંટી અને તે પણ સામાન્ય.’’
અક્ષરે ગુસ્સાને કાબૂમાં રાખતા કહ્યું, ‘‘ભવ્યા, અંશિકાનો પતિ આટલી મોંઘી ગિફ્ટ અફોર્ડ કરી શકતો હશે, હું નથી કરી શકતો.’’
ભવ્યા બોલી, ‘‘અરે બધા લોકો કરવાચોથ પર પોતાની પત્ની માટે શું શું નથી કરતા અને એક તમે છો?’’
‘‘હવે પછી મારા માટે આ વ્રત કરવાની જરૂર નથી.’’ અક્ષરે ગુસ્સામાં કહ્યું.
ભવ્યા જેારજેારથી રડવા લાગી. અક્ષર પણ કંઈ જ બોલ્યાચાલ્યા વિના પડખું ફેરવીને ઊંઘી ગયો. જેાકે અક્ષર અને ભવ્યા વચ્ચે સંબંધ એટલા ખરાબ થઈ ગયા હતા કે બંનેને આ જ રીતે રાત પસાર કરવાની ટેવ પડી ગઈ હતી.
સવારે પણ અક્ષર અને ભવ્યાની વચ્ચે અબોલા રહ્યા, પરંતુ સાંજે અક્ષર ભવ્યા માટે તેની પસંદનો આઈસક્રીમ લઈને આવ્યો. તેના હાથમાં આઈસક્રીમ પકડાવતા બોલ્યો, ‘‘ભવ્યા, મારો મિત્ર સુમિત અને તેની પત્ની શાલિની કાલે રાત્રે આપણા ઘરે જમવા માટે આવવાના છે.’’
ભવ્યાએ તરત ઉત્સાહિત થતા કહ્યું, ‘‘સુમિત, આ એજ તમારા મિત્ર છે ને, જેમણે લગ્નમાં મને બોમ્બે સિલેક્શનની ખૂબ સુંદર ઓરગેંઝા સાડી ગિફ્ટમાં આપી હતી?’’
અક્ષરે હસીને કહ્યું, ‘‘હા તે જ મિત્ર છે.’’
ભવ્યા સુમિતને આ પહેલાં ૨ વાર મળી ચૂકી હતી અને બંને વાર ભવ્યા સુમિતની પર્સનાલિટી અને તેના શાહી અંદાજથી પ્રભાવિત થઈ હતી. જેાકે હજી સુધી તેણે સુમિતની પત્ની શાલિનીને જેાઈ નહોતી, પરંતુ માત્ર સાંભળ્યું હતું કે શાલિની ખૂબ સમજદાર મહિલા છે.
સાંજે જ્યારે શાલિની અને સુમિત આવ્યા ત્યારે શાલિનીને જેાઈને ભવ્યા ચોંકી ગઈ. સુમિતના શાનદાર વ્યક્તિત્વની સામે શાલિની કોઈ પણ રીતે ટકી શકે તેવી નહોતી.
શાલિની એટલી સુંદર નહોતી અને તેનું કદ પણ નીચું હતું. સુમિતે ચમકદાર સુંદર સૂટ પહેર્યો હતો, જ્યારે શાલિની એક સિંપલ કોટનની સાડીમાં ખૂબ સામાન્ય દેખાતી હતી.
ભવ્યાએ જેાયું કે સુમિત વાતચીતમાં પણ નિપુણ હતો, જ્યારે શાલિની મહદ્અંશે મૌન રહેતી હતી. ભોજન સમયે સ્ટાર્ટર્સ પછી શાલિનીએ કહ્યું, ‘‘અરે, ભવ્યા ભાભી માટે લાવેલી ગિફ્ટ તેમને આપો.’’
શાલિનીએ હસીને પોતે લાવેલા ૨ પેકેટ ભવ્યાના હાથમાં પકડાવી દીધા.
ભવ્યા ખૂબ ઉત્સાહમાં બોલી ઊઠી, ‘‘શું બંને મારા માટે છે?’’
‘‘હા ભાભી.’’ સુમિત બોલ્યો.
સાંભળીને ભવ્યા તરત બોલી, ‘‘મને તમે ભવ્યા કહી શકો છો. આમ પણ હું તમારા બંનથી નાની છું.’’
અક્ષરે પણ કહ્યું, ‘‘હા ભાઈ, ભવ્યા સાચું કહી રહી છે.’’
ભવ્યાએ જલદીજલદી પેકેટ ખોલ્યા, જેાયું તો એક પેકેટમાં હૈદરાબાદના સાચા મોતીનો સેટ હતો, જ્યારે બીજામાં જયપુરી બાંધણીની લાલ રંગની સાડી હતી.
ભવ્યા થોડા ખચકાટ સાથે બોલી, ‘‘હું આટલી મોંઘી ગિફ્ટ કેવી રીતે લઈ શકું?’’
સુમિત તરત બોલી ઊઠ્યો, ‘‘અરે ભવ્યા તારી સુંદરતાની સામે આ ગિફ્ટ ફ્કિકી છે.’’
સાંભળીને બધા ચુપ થઈ ગયા. સુમિત આગળ બોલ્યો, ‘‘ભેટની કિંમત નહીં, પરંતુ આપનારની લાગણીને સમજાવી જેાઈએ.’’
તે સાંજે પૂરો સમય ભવ્યા સુમિતની આગળપાછળ ફરતી રહી. તે સારી રીતે જાણતી હતી કે સુમિત હવે તેની સુંદરતા પાછળ પાગલ થઈ ગયો છે અને દિલનો પણ ખૂબ ઉદાર છે. પછી વિચાર્યું કે જેા તે સુમિતની સાથે થોડુંઘણું હસીબોલી લે તો તેમાં ખોટું શું છે. બિચારો સુમિત કેટલી મોંઘી અને બ્રાન્ડેડ ગિફ્ટ આપે છે અને એક પોતાના સાસરિયા છે, જે હંમેશાં કંજૂસાઈ કરતા રહે છે.
પછી રાત્રે ભવ્યાએ સુમિતે ગિફ્ટમાં આપેલી સાડી પહેરી. ખરેખર ભવ્યા તે સાડીમાં ખૂબ સુંદર દેખાઈ રહી હતી. પછી કોણ જાણે કંઈક વિચારતા ભવ્યાએ પોતાની એક સેલ્ફી લીધી અને તરત સુમિતને મોકલી દીધી.
જેાકે સુમિતે પણ તરત રિપ્લાયમાં કહ્યું, ‘‘સાડીની કિંમત હવે વસૂલ થઈ છે. મેં તારા માટે બિલકુલ યોગ્ય કલર પસંદ કર્યો છે ને.’’
સુમિતનો મેસેજ વાંચીને ભવ્યાના ચહેરાનો રંગ શરમના માર્યા લાલ થઈ ગયો. જેાકે તેને થોડી શરમ જરૂર આવી રહી હતી, કારણ કે તેણે સુમિતને પોતાનો ફોટો મોકલ્યો હતો, પરંતુ હવે તે કઈ કરી શકે તેમ નહોતો.
રાત્રે નહાઈને ભવ્યા બહાર નીકળી જ હતી કે તેના ફોન પર સુમિતના ૨ મેસેજ આવી ગયા, પરંતુ ભવ્યાએ વાંચ્યા વિના રહેવા દીધા. હવે તેને અક્ષરને જેાઈને શરમ આવી રહી હતી.

સુમિત અને ભવ્યા અઠવાડિયામાં ૨-૩ વાર મળતા હતા. સુમિત એક શ્રીમંત વ્યક્તિ હતો, જેાને સુંદર છોકરીઓ સાથે ફ્રેન્ડશિપ કરવાનો શોખ હતો…

બીજા દિવસે જ્યારે સાંજે ભવ્યા ઓફિસથી ઘરે પહોંચી ત્યારે સુમિત ત્યાં જ બેઠો હતો. તેને જેાઈને અક્ષરે કહ્યું, ‘‘ભવ્યા સુમિતને થોડી મદદ કરી દે ને. આવતા અઠવાડિયે ભાભીનો જન્મદિવસ છે. સુમિતને ભાભી માટે ગિફ્ટ સિલેક્ટ કરવાની છે.’’
ભવ્યા બોલી, ‘‘તમે સાથે નહીં આવો?’’
‘‘ના કાલે મારે એક જરૂરી પ્રેઝન્ટેશન છે.’’ અક્ષરે કહ્યું.
જેાકે ભવ્યાએ નિર્ણય કરી લીધો હતો કે તે સુમિતથી અંતર બનાવીને રાખશે.
પછી સુમિતની ગાડી ભવ્યા સાથે સૌપ્રથમ તનિષ્કના શોરૂમ આગળ ઊભી રહી.
સુમિતે કહ્યું, ‘‘ભવ્યા એક સુંદર બ્રેસલેટ અને ઝૂમકા પસંદ કરી લે.’’
આ સમયે ભવ્યા ઠંડો શ્વાસ લેતા પોતાને દોષ આપી રહી હતી.
જ્યારે સુમિતે ૫ લાખનું બિલ ચૂકવ્યું ત્યારે ભવ્યા બોલી, ‘‘અક્ષર ક્યારેય આટલો બધો ખર્ચ કરે જ નહીં.’’
સુમિતે કહ્યું, ‘‘શું તારા પતિ મારા જેવા દિલદાર નથી?’’
ભવ્યાએ આ પ્રશ્નનો કોઈ જવાબ ન આપ્યો.
પછી સુમિતે ભવ્યાની પસંદના સૂટ, સાડી ખરીદ્યા.
સુમિતે ભવ્યાને કહ્યું, ‘‘ચાલો હવે ખૂબ મોડું થઈ ગયું છે, ડિનર કરી લઈએ.’’
ભવ્યાની ઈચ્છા હતી, તેમ છતાં તેણે નાટક કરતા કહ્યું, ‘‘ના ઘરે અક્ષર રાહ જેાતા હશે.’’
‘‘જેવી તારી મરજી.’’ સુમિતે કહ્યું.
આ સમયે ભવ્યાને મનમાં ખૂબ ગુસ્સો આવી રહ્યો હતો કે શું તે કોઈ નોકર છે જે સુમિતની પત્ની માટે શોપિંગ કરીને પોતાનો સમય બરબાદ કરે. પછી ઘરે આવીને તેણે સુમિતને કહી દીધું કે હવે પછી તે આ રીતે નહીં જાય.
પૂરી રાત ભવ્યાની આંખ સામે હીરાનો બ્રેસલેટ અને સુમિતની પત્ની શાલિની માટે ખરીદેલા કપડા ફરતા રહ્યા.
બીજા દિવસે શાલિનીનો જન્મદિવસ હતો. ભવ્યા અણગમા સાથે પાર્ટીમાં જવા તૈયાર થઈ. શાલિની આજે સુંદર દેખાઈ રહી હતી. સુમિત પણ શાલિનીની આગળપાછળ ફરી રહ્યો હતો. આ બધું જેાઈને કોણ જાણે કેમ ભવ્યાના પૂરા શરીરમાં આગ લાગી ગઈ હતી.
એટલામાં કેક કાપવાની જાહેરાત થઈ. સુમિતે શાલિનીના હાથમાં લાવેલી ભેટની ડબ્બી પકડાવી દીધી.
શાલિનીએ ખોલીને જેાયું તો હીરાના ઝૂમકા ઝગમગી રહ્યા હતા. શાલિની ખુશીથી સુમિતને ભેટી પડી.
આ સમયે ભવ્યા વિચારી રહી હતી કે સુમિતે બ્રેસલેટ શાલિનીને કેમ ન આપ્યો. પછી વાત ભુલાઈ ગઈ.

એક દિવસ ભવ્યાના મોબાઈલ પર સુમિતનો મેસેજ હતો કે એક અર્જન્ટ કામ છે અને તે લંચટાઈમમાં ઓફિસથી તેની પાસે આવી રહ્યો છે. કોણ જાણે કેમ ભવ્યા પણ ના ન પાડી શકી. સુમિતના આવતા સુધી ભવ્યાનું કોઈ પણ કામમાં મન લાગી રહ્યું નહોતું. સુમિતની મર્સિડીઝ, સંપત્તિ અને તેની દિલદારી અનિચ્છાએ પણ ભવ્યાને તેની તરફ આકર્ષિત કરી રહી હતી.
ભવ્યાએ છેલ્લી વાર પોતાને બાથરૂમના મિરરમાં જેાઈ અને ત્યાર પછી વાળ પર છેલ્લી વાર બ્રશ ફેરવીને ભવ્યા બહાર નીકળી ગઈ.
સુમિત પૂરા માર્ગમાં આડીઅવળી વાત કરતો રહ્યો. ભવ્યા પણ માત્ર હાહૂંમાં જવાબ આપતી રહી.
લંચ ઓર્ડર કરતા પહેલાં સુમિત બોલ્યો, ‘‘હાથ આગળ કર ભવ્યા.’’ પછી કંઈ જ બોલ્યા વિના સુમિતે ભવ્યાના કાંડા પર બ્રેસલેટ પહેરાવી દીધો અને ધીરેથી કહ્યું, હેપી બર્થ-ડે ઈન એડવાન્સ.’’
આ સમયે ભવ્યાની આંખમાં બ્રેસલેટના હીરાથી પણ વધારે ચમક હતી. ખૂબ ખુશ થતા ભવ્યા બોલી, ‘‘શું આ બ્રેસલેટ તમે મારા માટે લીધો હતો? પરંતુ હું તમારી આટલી મોંઘી ભેટ કેવી રીતે લઈ શકું છું.’’
સુમિતે કહ્યું, ‘‘કહી દેજેા, તેં ખરીદ્યો છે. તું તેની સાચી હકદાર છે.’’
જેાકે અંદરથી ભવ્યા જાણતી હતી કે આ ખોટું થઈ રહ્યું છે, પરંતુ હીરાના બ્રેસલેટની લાલચ ભવ્યા પર હાવી થઈ ગઈ હતી, તેથી તે ઈન્કાર ન કરી શકી.
જ્યારે સાંજે ભવ્યા ઘરે પહોંચી ત્યારે ખૂબ ખુશ હતી. તેના ગોરા કાંડા પર બ્રેસલેટ ખૂબ શોભી રહ્યો હતો. તેણે પોતાના ઘરમાં બધાને જૂઠું કહી દીધું કે આ બ્રેસલેટ તેણે ક્રેડિટ કાર્ડથી ખરીદ્યો છે.
રાતદિવસ ભવ્યા સુમિતની સાથે ચેટ કર્યા કરતી. સુમિત ભવ્યાની જિંદગીમાં એક તાજી લહેરની જેમ આવ્યો હતો, પરંતુ ભવ્યાની લાલચ તેને કયા માર્ગ પર લઈ જઈ રહી હતી, તે વિશે સ્વયં ભવ્યાની સમજમાં આવી રહ્યું નહોતું.
સુમિત અને ભવ્યા અઠવાડિયામાં ૨-૩ વાર મળી લેતા હતા. સુમિત એક શ્રીમંત વ્યક્તિ હતો, જેને સુંદર છોકરી સાથે ફ્રેન્ડશિપ કરવાનો શોખ હતો. તે સામાનની જેમ છોકરીઓ બદલતો રહેતો હતો અને આ વાતની અક્ષરને જાણ હતી, પરંતુ તેણે સપનામાં પણ વિચાર્યું નહોતું કે સુમિત તેની પોતાની પત્ની ભવ્યા સાથે આ રમત રમશે.
એક દિવસ અક્ષરે ભવ્યાને સુમિત સાથે જેાઈ પણ લીધી. પછી જ્યારે તેણે ભવ્યાને પૂછ્યું ત્યારે ભવ્યાએ કહ્યું, ‘‘અરે, હું અને સુમિત તો માત્ર સારા મિત્રો જ છીએ, બીજું કંઈ નહીં.’’
અક્ષરે પૂછ્યું, ‘‘આ મિત્રતા ક્યારે અને કેવી રીતે થઈ ગઈ?’’
ભવ્યાએ ગુસ્સામાં કહ્યું, ‘‘શું તમને મારી પર શંકા છે?’’
અક્ષરે શાંતિથી કહ્યું, ‘‘તારી પર નહીં ભવ્યા, હું સુમિતન આશય પર શંકા કરી રહ્યો છું. ધ્યાન રાખજે કે તું માત્ર તેની મિત્ર રહે.’’
જ્યારે ભવ્યાએ આ વાત સુમિતને જણાવી ત્યારે તે ગુસ્સામાં બોલ્યો, ‘‘અક્ષર જેવા લોકો આવું વિચારતા હોય છે. તેમને પોતે ખુશ રહેવું હોય છે કે ન બીજાને ખુશ રહેવા દેવા હોય છે. જે આપણી મુલાકાત આપણને બંનેને ખુશી આપતી હોય તો તેમાં ખોટું શું છે? હું અને તું કોઈ છેતરપિંડી નથી કરી રહ્યા ને?’’
ભવ્યાએ ચુપચાપ પોતાનું માથું હલાવ્યું.
જેાકે અક્ષરે હવે ભવ્યાના વ્યવહારમાં આવેલા પરિવર્તનનો અનુભવ કરી લીધો હતો. તે સામેથી ઈશારામાં ઘણી વાર આ સંબંધના ભયસ્થાન વિશે ભવ્યાને સમજાવી ચૂક્યો હતો, પરંતુ ભવ્યા પર તેની કોઈ અસર થઈ નહોતી.
લગ્નના ૩ વર્ષમાં પહેલી વાર ભવ્યાને સુમિતની સાથે આટલો રોમાંચક અનુભવ થઈ રહ્યો હતો. તે લગ્ન પછી અક્ષરની કંજૂસાઈથી કંટાળી ચૂકી હતી. ગત મહિને તે સુમિત સાથે લેહલદ્દાખ ફરી આવી હતી, પરંતુ માત્ર થોડા જ મહિનામાં સુમિતને ભવ્યામાંથી રસ ઓછો થવા લાગ્યો.
આમ પણ તે અક્ષરની પત્ની હતી, તેથી સુમિત હવે તેની સાથેના સંબંધ પર પૂર્ણવિરામ મૂકવા ઈચ્છતો હતો.
બીજી તરફ ભવ્યા એ ભ્રમમાં રહીને ખુશ થઈ રહી હતી કે તેનો અને સુમિતનો આ સંબંધ હંમેશાં આ જ રીતે ચાલતો રહેશે.

છેલ્લા એક અઠવાડિયાથી સુમિતે એક વાર પણ ભવ્યાને ફોન ન કર્યો ત્યારે તે બેચેન થઈ ગઈ. તેણે સામેથી સુમિતને ૨-૩ મેસેજ કર્યા, પરંતુ તે અનરીડ રહ્યા. ભવ્યાને સુમિતનો આવો રૂક્ષ વ્યવહાર સમજાતો નહોતો. તેથી ૧૦ દિવસ પછી તે સુમિતની ઓફિસે જઈ પહોંચી.
ભવ્યાને જેાઈને સુમિત આશ્ચર્યમાં પડી ગયો અને બોલ્યો, ‘‘અરે, હું તને મેસેજ કરવાનો જ હતો. ભવ્યા મને લાગે છે કે હવે આ મિત્રતાને આપણે અહીં જ બંધ કરી દેવી જેાઈએ.’’
ભવ્યા બોલી, ‘‘કેમ શું થયું?’’
‘‘તું મારા મિત્રની પત્ની છે, જેા તેને જાણ થશે તો સારું નહીં રહે.’’ સુમિતે કહ્યું.
‘‘ખબર પડવા દો. હું પણ હવે આ બેવડી જિંદગીથી કંટાળી ગઈ છું.’’ ભવ્યાએ કહ્યું.
સુમિતે થોડો સમય વિચારીને કહ્યું, ‘‘ભવ્યા, આ તું શું કહી રહી છે? તું આ ટાઈમપાસને શું બીજું કંઈક સમજવા લાગી છે કે શું? જેા ભવ્યા જેવો તને અલગઅલગ બ્રાન્ડના સામાનનો શોખ છે, તેવી રીતે મને પણ અલગઅલગ બ્રાન્ડની છોકરીઓનો શોખ છે. જેવી રીતે તું પણ એક જ બ્રાન્ડથી બોર થઈ જતી હોઈશ, બરાબર તેવું મારી સાથે પણ છે.’’
સુમિતનો જવાબ સાંભળીને ભવ્યાને છેતરાઈ જવાનો અહેસાસ થયો. આ મોંઘી બ્રાન્ડના સામાનનો શોખ તેને આ ભયજનક વળાંક પર લાવીને ઊભી કરી દેશે. તે તેણે ક્યારેય વિચાર્યું સુધ્ધાં નહોતું. સુમિત માટે તે એક જીવંત વ્યક્તિ નહીં, પરંતુ એક બ્રાન્ડ હતી, માત્ર એક સામાન. પછી તરત ભવ્યાએ સુમિતે આપેલા બ્રેસલેટને તેના ટેબલ પર ઉતારીને મૂકી દીધો અને ચુપચાપ તેની ઓફિસમાંથી બહાર નીકળી ગઈ. હવે તેની સમજમાં આવી ગયું હતું કે સામાનની બ્રાન્ડથી વધારે મહત્ત્વપૂર્ણ હોય છે માણસનું બ્રાન્ડેડ હોવું.

હાય મારો બર્થ-ડે

કટાક્ષિકા – મિનિસિંહ.

‘‘હેપી બર્થ-ડે માઈ જાન.’’ માથાને ચૂમતા મારા પતિદેવ અમિતે ખૂબ પ્રેમથી મને જગાડી, ત્યારે હું આળસ મરડતા તેમને ‘થેંક્યૂ’ કહીને બેઠી વળી ગઈ. એટલામાં મારા બંને બાળકો ‘હેપી બર્થ-ડે મોમ… હેપી બર્થ-ડે મોમ…’ કહેતા મારા ગળે લટકીને ઝૂલવા લાગ્યા ત્યારે હું ધન્યધન્ય થઈ ગઈ કે હાય, હું કેટલી નસીબદાર છું કે મારા પતિ અને બાળકોને મારો બર્થ-ડે યાદ રહ્યો છે.
‘‘મમ્મા… આ બર્થ-ડે પર તમે ૪૦ ના થઈ જશો ને?’’ મારી ૧૮ વર્ષની દીકરી નિયતિ બોલી, ત્યારે અમિત હસી પડ્યા અને બોલ્યા, ‘‘હા, બર્થ-ડે પછી આપણી ઉંમર ૧ વર્ષ આગળ દોડી જાય છે, પરંતુ તારી મમ્મીની ઉંમર પાછળની તરફ ભાગી રહી છે.’’
અમિતની વાત પર બાળકો ખડખડાટ હસવા લાગ્યા. મેં અમિતની સામે ઘૂરીને જેાયું, ત્યારે તેઓ શરમજનક રીતે બોલ્યા કે તેમના કહેવાનો અર્થ એ છે કે મારી સ્કિન જેાઈને મારી ઉંમરની ખબર જ નથી પડતી.
‘‘આ વખતે મમ્માના બર્થડે પર આપણે ગ્રેટ સેલિબ્રેશન કરીશું, ખરું ને પપ્પા?’’ મારા ૧૬ વર્ષના દીકરા અંકુરે પૂછ્યું, ‘‘બર્થ-ડે પર આપણે કોનેકોને બોલાવીશું?’’
‘પેલી કામિનીને તો બિલકુલ નહીં’ હું મનોમન બબડી, પરંતુ જણાવવું પડશે ને તેને કે બર્થ-ડે હું હોટલ રીજેન્ટામાં ઊજવવાનો છું. જેાજે ને તે કેવી બળીને રાખ થઈ જશે. ઘણું બધું બતાવતી રહે છે કે તેની બર્થ-ડે તે હંમેશાં મોટીમોટી હોટલમાં ઊજવે છે. આ વખતે હું પણ તેને બતાવી દઈશ કે જેા હું પણ તારાથી ઓછી નથી.’’ મોં મચકોડતા બોલી.
વિચાર્યું કે પહેલા ફોન કરીને તેને બર્થ-ડે વિશે જણાવી દઈશ, તો મારા દિલને શાંતિ થશે, પરંતુ એટલામાં મારા વિચારોને બ્રેક મારતા અમિત બોલ્યો, ‘‘પાર્ટી આપણા ઘરે જ રાખીએ તો કેવું રહે?’’
‘‘ના પપ્પા, ઘરે નહીં, પાર્ટી હોટલમાં રાખો.’’ અંકુર બોલ્યો.
મારું પણ એ જ માનવું હતું. હવે ઘરમાં રાખવાથી કોને જાણ થશે. હોટલમાં પાર્ટી રાખીશું તો ૧૦ લોકોને જાણ થશે અને ત્યાર પછી ફેસબુક પર મારે મારા બર્થ-ડેના ફોટો પણ અપલોડ કરવાના છે. અંતે નક્કી થયું કે અમિત ઓફિસે જતા પહેલા હોટલ પર જઈને વાત કરી લેશે અને નિયતિ કેકનો ઓર્ડર આપી દેશે, પરંતુ આજે ૩૧ ડિસેમ્બર છે, તેથી હોટલ રીજેન્ટામાં કદાચ એન્ટ્રિ મળે.
વિચારી લીધું હતું કે આજે બર્થ-ડે પર હું શું પહેરીશ. એ જ, રેડ કલરનો વનપીસ ડ્રેસ, જે મેં ઓનલાઈન ઓર્ડર કરીને મંગાવ્યો હતો મારા માટે. અરે, એમ પણ અમિતની પસંદ ક્યાં એટલી સારી હોય છે, તેથી મારું શોપિંગ હું જાતે કરું છું. મારા ગત બર્થ-ડે પર તે એટલો ફિક્કા રંગનો ડ્રેસ ઉઠાવી લાવ્યા હતા કે શું કહેવું, એટલે આ વખતે મેં જાતે મારા માટે ઓનલાઈન ડ્રેસ મંગાવી લીધો હતો. સાથે મેચિંગ એરિંગ્સ અને બ્રેસલેટ પણ મંગાવ્યા હતા. ચંપલ પણ માર્કેટમાં જઈને જાતે લાવી હતી.
‘‘આજે મમ્માના બર્થ-ડે પર ચોકલેટ ટ્રફલ કેક આવશે. તમને ગમે છે ને મમ્મા?’’ મોંમાંથી લાળ ટપકાવતા અંકુર બોલ્યો.
‘‘ના, ચોકલેટ નહીં, બ્લૂ બેરી ચીઝ કેક આવશે, કારણ કે તે પપ્પાને ગમે છે.’’

નિયતિની વાત પર અંકુરે ગુસ્સે થતા કહ્યું, ‘‘ના મમ્માને અને મને ચોકલેટ ટ્રફલ કેક પસંદ છે, તેથી આજે તે જ કેક આવશે બસ.’’
આ વાત પર બંને ઝઘડવા લાગ્યા અને એકબીજા પર ઓશિકા મારવાના શરૂ થઈ ગયા. એક ચોકલેટ ટ્રફલ કેકની જિદ્દ પર મક્કમ અને તે બીજી બ્લૂ બેરી ચીઝ કેક પર, પણ સાચું કહીએ તો મને આ બંનેમાંથી એક પણ કેક પસંદ નહોતી. મારી પસંદ હંમેશાંથી વેનિલા રહી છે, પરંતુ આ બંનેને પાગલની જેમ ઝઘડતા જેાઈને મને ચીડ ચડી અને મનમાં થયું કે તેમને કહું કે બેશરમો… બર્થ-ડે મારો છે કે તમારો, તમારી પસંદને મારી પર જબરદસ્તી થોપી રહ્યા છો બધા.
‘‘સારું સારું, હવે ઝઘડવાનું બંધ કરો.’’ બંનેને શાંત પાડતા અમિતે કહ્યું, ‘‘એક કામ કરીએ, બંને કેક મંગાવી લઈએ. આખરે આજે મારી વહાલી પત્નીનો બર્થ-ડે છે ને.’’ પછી મારી દાઢી પકડીને વહાલથી હલાવતા અમિતે આંખ મારી ત્યારે હું શરમાઈને લાલ થઈ ગઈ અને મારો દુપટ્ટો સરખો કરતા ઊઠીને ચા બનાવવા ગઈ ત્યારે અમિતે મારો હાથ પકડી લીધો અને રોમેન્ટિક અંદાજમાં ગણગણવા લાગ્યા, ‘હુજૂર ઈસ કદર ભી ન ઈતરા કે ચલિયે… ખુલ્લેઆમ આંચલ ન લહેરા કે ચલિયે…’
‘‘અરે પપ્પાને જુઓ કેટલા રોમેન્ટિક થઈ ગયા છે.’’ ગોળગોળ આંખો ફેરવતા અંકુર બોલ્યો, ત્યારે નિયતિ પણ ખીખી કરીને કહેવા લાગી, ‘‘હા, જુઓને મમ્મી પણ કેવી જૂના જમાનાની હીરોઈનની જેમ શરમાઈ રહી છે.’’

બાળકો ની વાતો સાંભળીને મેં તરત હાથ છોડાવી લીધો અને ખોટો ગુસ્સો બતાવતા કહ્યું, ‘‘જા, જઈને ભણવા બેસી જાઓ. સવારથી બસ બર્થ-ડે કરી રહ્યા છો. બીજા કોઈ કામકાજ છે કે નહીં તમારે લોકોને?’’
પરંતુ જિદ્દી અંકુર તેના પપ્પાની પાછળ પડી ગયો, ‘‘બોલો ને પપ્પા, આજે મમ્માને તમે કઈ ગિફ્ટ આપવાના છો?’’
અંકુરની વાત પર અમિતે આંખ મારતા કહ્યું, ‘‘આજે રાત્રે તારી મમ્માને એક સ્પેશિયલ ગિફ્ટ આપીને ખુશ કરી દઈશ.’’
પપ્પાની વાત સાંભળીને બંને બાળકો હાઈફાઈ કરીને ખડખડાટ હસી પડ્યા. ગુસ્સામાં મેં અમિત તરફ જેાતા કહ્યું કે શું જરૂર હતી બાળકો સામે આટલા રોમેન્ટિક બનવાની. આદત છે અમિતની. બાળકોની સામે શરૂ થઈ જાય છે, પરંતુ સમજતા નથી કે આજના બાળકો, બાળકો નથી રહ્યા, મોટાના કાન કાપે તેવા બની ગયા છે. તે બધું જાણતા હોય છે અને ગૂગલ બાબા છે જ જ્ઞાન પીરસવા માટે. તો પછી કોઈને કંઈ પૂછવા જવાની જરૂર ક્યાં છે? પરંતુ એક અમિત છે, જે પોતાની લાગણી પર કાબૂ નથી રાખી શકતા. સાચું કહું છું, બાળકોની સામે હું શરમાઈ જાઉં છું અને અમિત બચીને નીકળી જાય છે.
જવા દો હવે, હું ચા બનાવવા જવા લાગી ત્યારે નિયતિએ એમ કહીને મને રોકી દીધી કે આજે હું બર્થ-ડે ગર્લ છું એટલે મારે કોઈ પણ કામ કરવાના નથી.
‘‘બિલકુલ, આજે મારી પત્ની બર્થ-ડે ગર્લ છે તેથી તું સ્પેશિયલ ફીલ કર. ખાવાનું અમે બાપબેટી મળીને બનાવી લઈશું, ઓકે.’’ મોં પહોળું કરીને બગાસુ ખાતા અમિતે કહ્યું.
‘‘ઓહ, ના ના, તમે લોકો શું બનાવશો, તેનાથી તો મારું કામ વધી જશે.’’ મનોમન વિચારીને તરત બોલી ઊઠી.’’ અરે સમય કેટલો લાગે છે ખાવાનું બનાવવામાં. હું બનાવી લઈશ, તમે લોકો કોઈ બીજા કામ કરો. જેમ કે ઘરને થોડું વ્યવસ્થિત કરી લો, મશીનમાં કપડાં ધોવા માટે નાખી દો વગેરે.
પરંતુ આ આળસુથી તો તે પણ નહીં થાય, હું જાણતી હતી. આ લોકોને માત્ર મોટીમોટી વાતો કરતા આવડે છે, બીજું કંઈ નહીં, પરંતુ આજે મારા બર્થ-ડે પર હું મૂડ બગાડવા નહોતી ઈચ્છતી, તેથી ચુપચાપ જેવી કિચનમાં જવા લાગી કે નિયતિ તરત બોલી આજે મારો બર્થ-ડે છે, તેથી યૂટ્યૂબ પર જેાઈને તે જ મારા માટે કંઈક સ્પેશિયલ બનાવશે, પણ બનાવશે શું, મારું મગજ ખાશે. વધારામાં પૂરું કિચન વેરવિખેર કરશે તે અલગ.
‘‘સારું સારું ઠીક છે, બનાવી લેજેા પછી.’’ કહીને હું કિચનમાં જઈને બધાને ચાનાસ્તો આપવાની તૈયારીમાં લાગી ગઈ. બીજા રૂમમાંથી બંને બાળકોની વાત સંભળાઈ રહી હતી કે આજે મારા બર્થ-ડે પર શું સ્પેશિયલ કરવાનું છે. જેાકે અમિત સવારથી જ પોતાના ફોન પર વ્યસ્ત હતા. ખબર નહીં શું જેાતા રહે છે આખો દિવસ. પુરુષોને તો બસ મોટી મોટી વાતો કરતા આવડે છે, પરંતુ જ્યારે અમલ કરવાની વાત આવે છે ત્યારે હજારો બહાના બનાવી લે છે કે અરે, આજે મીટિંગમાં બિઝી હતો કે પછી બીજા કોઈ…
ગુસ્સો પણ ખૂબ આવતો હતો કે આ ત્રણેય પાસે કોઈ કામકાજ નથી કે શું, સવારથી માત્ર બકવાસ કરી રહ્યા છે, પરંતુ કિચનમાં આવીને બાળકોએ હેપી બર્થ-ડે મોમ બોલીને મોમ હું આ કામ કરી દઉં? લાવો હું પેલું કામ પતાવી દઉં, ‘‘કહ્યું હોત તો મને ખૂબ ખુશી થઈ હોત કે આજે મારા બર્થ-ડે પર બાળકો મને કેટલું બધું મહત્ત્વ આપી રહ્યા છે. આ જ રીતે જેા અમિતે પણ કહ્યું હોત કે આજે મારી જાનનો હેપી બર્થ-ડે છે અને આ ખુશીમાં બીજી એક કપ ચા થઈ જાય. તો અંદરથી હું ખીલી ઊઠી હોત. જ્યારે આ લોકો માત્ર બર્થ-ડે, બર્થ-ડે બોલીને પોતાની ચલાવી રહ્યા છે. અરે, હું ભૂલી ગઈ કે મારે કામિનીને મારા સ્પેશિયલ બર્થ-ડે વિશે પણ જણાવવાનું હતું. પછી વિચાર્યું, શું કહું તેને? હા, એમ કહીશ કે ભૂલથી તને ફોન લાગી ગયો.
‘‘હેલો.’’ સામેથી કામિની બોલી.
‘‘અરે કામિની, ભૂલથી તને ફોન લાગી ગયો? સોરી યાર, હું તો… હોટલ રીજેન્ટામાં ફોન લગાવી રહી હતી… એવું છે કે આજે મારો બર્થ-ડે છે, અમિત મને હોટલમાં પાર્ટી આપી રહ્યા છે. મેં ખૂબ ના પાડી, પણ તે કહે છે કે આજે તેઓ પોતાની જાનનો બર્થ-ડે હોટલ રીજેન્ટામાં જ ઊજવશે.’’ બોલીને હું હસવા લાગી.
સાંભળીને તેના દિલમાં આગ લાગી ગઈ હશે.
‘‘અચ્છાઅચ્છા તું આરામ કર.’’ પણ જાણો છો હવે તેને આરામ ક્યાંથી મળવાનો? કારણ કે મેં તેની ઊંઘ હરામ કરી દીધી હતી ને. વિચારતી હશે બિચારી કે હાય, આ કેવી રીતે થઈ ગયું. અનુ તેની બર્થ-ડે પાર્ટી આટલી મોટી હોટલમાં ઊજવવા જઈ રહી છે અને મને બોલાવી પણ નહીં. હા, નહીં જ બોલાવું, શું તેં મને બોલાવી હતી તારી બર્થ-ડે પાર્ટીમાં? જ્યારે જુઓ ત્યારે મોંઘામોંઘા કપડાં અને ઘરેણાં બતાવીને મને બાળતી રહે છે, પરંતુ આજે હું તેને બાળીશ, જેાજે ને. પોતાની બર્થ-ડેના બધા ફોટા ફેસબુક પર અપલોડ કરીને તેને બાળીબાળીને રાખ કરી દઈશ. આ બધું વિચારીવિચારીને હું મનોમન હસી રહી હતી કે પાછળથી અમિતે આવીને મને આલિંગનમાં જકડી લીધી અને કાનમાં ધીરેથી બોલ્યા, ‘‘મારી જાન, બોલ. આજે તારે ગિફ્ટમાં શું જેાઈએ છે?’’

પરંતુ આ આળસુઓથી આટલું પણ નહીં થાય તેની ખબર હતી મને. આ લોકોને તો માત્ર મોટીમોટી વાતો કરતા આવડે છે, બીજું કંઈ નહીં, પણ આજે મારા બર્થ-ડે પર હું મારો મૂડ બગાડવા નહોતી ઈચ્છતી…

સાંભળી ને થોડો ગુસ્સો પણ આવી ગયો કે ગિફ્ટ શું પૂછીને આપવામાં?આવે છે? પરંતુ મેં પણ સામે એવા રોમેન્ટિક અંદાજમાં કહ્યું, ‘‘પ્રેમથી તમે જે પણ આપશો, તે મને ગમશે.’’ આમ તો હું ઈચ્છતી હતી કે તમે મને ડાયમંડ રિંગ આપો, જેથી હું પેલી કામિનીને બતાવી શકું, પરંતુ ગિફ્ટ માંગવી પણ ઠીક નથી ને. અમે પ્રેમાલાપમાં હજી ડૂબવા જઈ જ રહ્યા હતા કે નિયતિ ફોન લઈને આવી ગઈ કે તેની મિત્ર મને બર્થ-ડે વિશ કરવા ઈચ્છે છે.
‘‘થેંક્યૂ બેટા.’’ બોલીને હું હસી અને ફોન નિયતિને પકડાવી દીધો. સવારથી નિયતિનું બસ એક કામ ચાલી રહ્યું હતું. તે પોતાના બધા મિત્રો પાસેથી મને બર્થ-ડે વિશ કરાવી રહી હતી અને હવે ‘થેંક્યૂ બેટા’ કહીકહીને મારું મોં દુખવા લાગ્યું હતું.
બીજી તરફ અંકુર પણ દર ૨ મિનિટે આવીને બોલ્યા કરતો હતો, ‘‘મમ્મા, જેા તને આ ડિઝાઈનની કેક પસંદ છે કે પછી આ ડિઝાઈનની.’’
‘‘અરે ભાઈ કેકને કાપીને ખાવાની છે. પછી શું ફરક પડે છે કે તેની ડિઝાઈન કેવી છે.’’ અમિત બોલી ઊઠ્યા.
પરંતુ મારે કામિનીને બતાવવાનું હતું, તેથી મેં સૌથી સુંદર ડિઝાઈન પર પોતાની આંગળી મૂકી દીધી અને કહ્યું કે આ કેકનો ઓર્ડર કરી દે.
સાચું કહું તો હવે આ લોકોની વાતથી મને માથું દુખવા લાગ્યું હતું. સવારથી માત્ર વાતો જ વાતો થઈ રહી હતી, કોઈ ઠોસ કામ થઈ રહ્યું નહોતું. ઘર આમ અસ્તવ્યસ્ત પડ્યું હતું. બાળકો હજી પણ મોબાઈલમાં ચોંટેલા હતા. અમિત પણ ન જાણે કઈ વાતમાં ખોવાયેલા હતા. આ બધું જેાઈને મને ખૂબ ગુસ્સો આવી રહ્યો હતો, પરંતુ મેં પોતાના મનને સમજાવ્યું કે બિલકુલ શાંત રહે. આજે તારો બર્થ-ડે છે.
‘‘મમ્મા.’’ નિયતિએ ફરીથી બૂમ પાડતા આવી ત્યારે મારો કાન ધ્રૂજી ઊઠ્યો કે આ છોકરી પણ ખૂબ બૂમો પાડી રહી છે. કેટલી વાર તેને કહ્યું છે કે જરા ધીરેથી બોલ, પરંતુ કઈ સમજતી નથી.
‘‘આ લે, અદિતિ તને બર્થ-ડે વિશ કરવા ઈચ્છે છે.’’ કહીને ફોનને તેણે મારા કાન પર ચોંટાડી દીધો અને મારે પણ સામે ફરી એક વાર થેન્ક્યૂ બેટા બોલવું પડ્યું. પોતાના મિત્રો સાથેની લાંબીલાંબી વાતચીત પછી નિયતિ બોલી કે તેના બધા મિત્ર મારા બર્થ-ડેની પાર્ટી માંગી રહ્યા છે, શું કરું તેમને પાર્ટી આપી દઉં? નિયતિ એવી રીતે પૂછી રહી હતી કે જાણે પોતાના મિત્રોને પાર્ટી આપવા ઈચ્છે છે.
‘‘અરે બિલકુલ…’’ ખૂબ ઉત્સાહભર્યા અંદાજમાં અમિત બોલી ઊઠ્યા, ‘‘અરે, આજે તારી મમ્મીનો બર્થ-ડે છે ભાઈ, તો પછી પાર્ટી બનં છે ને. આપી દે, આપી દે.’’
‘‘સાચે પપ્પા, આપી દઉં પાર્ટી?’’ નિયતિની આંખ ચમકી ઊઠી. પછી તરત તેણે ફોન કરીને પોતાના બધા મિત્રોને જણાવી દીધું કે આજે શિકાગો પિઝા હાઉસમાં અનલિમિટેડ પિઝા પાર્ટી છે.

હવે અંકુર પણ ક્યાં પાછળ રહેનાર હતો. તે કહેવા લાગ્યો, ‘‘તો હું પણ મારા બધા મિત્રોને પિઝા હટમાં પાર્ટી આપીશ.’’
‘‘હા હા, તને પણ ક્યાં કોઈએ મનાઈ કરી છે. તું પણ પોતાના મિત્રોને પિઝા પાર્ટી આપી દે.’’ કહેતા અમિત જેારજેારથી હસવા લાગ્યા.
પરંતુ મને ગમ્યું નહીં, કારણ કે આ વખતે હું પોતાનો બર્થ-ડે ઘરના લોકો સાથે ઊજવવા ઈચ્છતી હતી. ગત વર્ષે કોરોનાના કહેરથી હું મરતાંમરતાં બચી હતી, તેથી વિચાર્યું હતું કે આ વખતે બધી કસર એકસાથે પૂરી કરી લઈશ.
ઓફિસ જતા સમયે ફરી એક વાર અમિતે મને બર્થ-ડે વિશ કરતા કહ્યું, ‘‘આજે આપણે બંને હોટલ રીજેન્ટામાં કેન્ડલ લાઈટ ડિનર કરીશું. હું ઓફિસેથી જલદી આવી જઈશ. તૈયાર રહેજે.’’
ઠીક છે. આમ પણ અમને પતિપત્નીને સાથે એકલા સમય પસાર કરવાની તક ક્યાં મળે છે, તો આ બહાને અમિતની સાથે ગોલ્ડન ટાઈમ સ્પેન્ડ કરવાની તક મળી જશે મને, એમ વિચારીને હું ખુશ થઈ ગઈ. સાચું કહું તો અમને મહિલાઓને આમ પણ એડજસ્ટ કરવાનું ખૂબ સારી રીતે આવડતું હોય છે. આમ પણ બાળપણથી આ બધી વાત અમને શીખવવામાં આવતી હોય છે ને.
તૈયાર થઈને અરીસામાં મેં પોતાને ન જાણે કેટલી વાર જેાઈ લીધી અને હસીને બોલી ઊઠી, અનુ, તને કોઈ હક નથી બનતો કે તું મારા જેટલી સુંદર દેખાય. આમ હું પોતાના ગુણગાન નથી ગાતી, પરંતુ કોલેજમાં બધા મને શ્રીદેવી કહીને બોલાવતા હતા, ખબર નહીં કેમ? કારણ કે દેખાવમાં હું બિલકુલ તેના જેવી દેખાતી હતી?
એટલામાં ડોરબેલ વાગી ત્યારે દોડીને મેં દરવાજેા ખોલ્યો એમ વિચારીને કે કદાચ અમિત આવી ગયા હશે, પરંતુ સામે ધોબીને જેાઈને મારો મૂડ ઓફ થઈ ગયો. મનમાં થઈ આવ્યું કે તેને કહી દઉં કે આ જ સમય મળ્યો છે તને અહીં આવવાનો?
ધોબીએ ઉપરથી નીચે સુધી મને જેાતા કહ્યું, ‘‘અરે મેડમ, લાગે છે તમે ક્યાંક જઈ રહ્યા છો, તેથી હું કપડાં લેવા બાદમાં આવું?’’
‘‘ના, હવે આવ્યા છો તો કપડાં લઈને જાઓ.’’ મેં કહ્યું અને કપડાં લેવા અંદર ચાલી ગઈ.
સાંજે ૭ વાગી ગયા હતા, પરંતુ હજી સુધી અમિતનો કોઈ અતોપતો નહોતો, હું તેમને ફોન લગાવવા જઈ રહી હતી કે તેમનો ફોન આવી ગયો. હજી બોલવા જઈ રહી હતી કે ક્યારની હું તૈયાર થઈને બેઠી છું, ક્યારે આવો છો? પરંતુ એટલામાં ફોનમાં બીજા કોઈનો અવાજ સાંભળીને હું ચોંકી ગઈ, ‘‘હેપી બર્થ-ડે ભાભી… ઓળખ્યો મને? અરે હું અનિલ રસ્તોગી.’’
‘‘અરે હા, થેંક્યૂ ભાઈ સાહેબ.’’ બોલીને હું ફોન મૂકવા જઈ રહી હતી કે ૧-૧ કરીને અમિતની ઓફિસના બધા મિત્રો મને બર્થ-ડે વિશ કરવા લાગ્યા. સાચું કહું તો હવે મને પોતાના બર્થ-ડેથી ચીડ ચડવા લાગી હતી કે હું પેદા કેમ થઈ. સવારથી હેપી બર્થ-ડે સાંભળીસાંભળીને મારા કાન પાકી ગયા હતા અને સામે થેન્ક્યૂ બોલીબોલીને મારું મોં દુખવા લાગ્યું હતું.
અમિતને કઈ કહું તે પહેલાં તેઓ કહેવા લાગ્યા, ‘‘અરે અનુ, સાંભળ ને… અહીં ઓફિસના બધા મિત્રો તારા બર્થ-ડેની પાર્ટી માંગી રહ્યા છે. ખબર નહીં તેમને કેવી રીતે જાણ થઈ ગઈ કે આજે તારો બર્થ-ડે છે. કહી રહ્યા છે કે આજે ભાભીનો બર્થ-ડે છે તો પાર્ટી બને છે. હવે તું જ કહે શું કરીશું?’’
હું શું કહું ભલા, પરંતુ હવે મારો પારો ચઢવા લાગ્યો હતો, કારણ કે બહાર જવા માટે હું ક્યારની તૈયાર થઈને બેઠી હતી.
તું કહે તો અહીં ઓફિસની પાસે એક ઉત્તમ હોટલ છે, તેમાં તેમને પાર્ટી?આપી દઉં છું. ચાલ ને એક ઝંઝટ પતી. આ લોકો પણ યાદ રાખશે કે મેં પોતાની જાનના બર્થ-ડે પર તેમને પાર્ટી આપી હતી. ખરું ને?’’
પ્રશ્ન પણ અમિત કરી રહ્યા હતા અને જવાબ પણ તેઓ આપી રહ્યા હતા. મેં પણ ગુસ્સામાં કહી દીધું કે જેવું તમને ઠીક લાગે તેવું કરો. સાચું કહું છું હવે મને ખૂબ ચીડ ચઢવા લાગી હતી. સવારથી સ્પેશિયલ હેપી બર્થ-ડેની મૃગતૃષ્ણામાં હું ખૂબ ખુશ થઈ રહી હતી, જ્યારે અહીં તો જુઓ…
‘‘ઠીક છે, તો તું પોતાનો બર્થ-ડે એન્જેય કર, હું આવું છું, શાંતિથી.’’ કહેતા અમિતે ફોન કાપી નાખ્યો અને હું અરીસાની સામે ઊભીઊભી પોતાને છેતરાયેલી અનુભવી રહી હતી કે પોતાનો બર્થ-ડે એન્જેય કરું, પણ કોની સાથે?
એટલામાં દરવાજેા ખટખટાવાનો અવાજ સાંભળીને મને લાગ્યું કે ક્યાંક અમિત આવ્યા નહીં હોય ને, પરંતુ સામે કામિનીને જેાઈને ખચકાઈને ઊભી રહી ગઈ. જેાકે તેને જાણ થઈ ગઈ હતી કે મેં માત્ર ફેંકાફેંક કરી છે. આખરે તેને પતિ પણ અમિતની ઓફિસમાં કામ કરતો હતો અને તેના તથા મારા બાળકો પણ મિત્ર હતા. મેં જેાયું તો કામિનીના હાથમાં કઈ હતું.
‘‘શું થયું, હોટલ રીજેન્ટામાં જગ્યા ખાલી નહોતી કે શું.’’ બોલીને તે હસી, ત્યારે મારું દિલ બળવા લાગ્યું, ‘‘પોતાના બર્થ-ડે પર ભલે ને કેક ન હોય, પેસ્ટ્રીને કાપી લો.’’ મનમાં બોલતા તેણે ચપ્પુ મારા તરફ લંબાવ્યું ત્યારે મનમાં થઈ આવ્યું કે આ જ ચપ્પુથી તેની હત્યા કરી નાખું અને ફાંસી પર લટકી જાઉં, કારણ કે આવી જિંદગી કરતા મોત સારું, પરંતુ તરત વિચાર આવશે કે ચાલો, ઓછામાં ઓછું કામિની મને બર્થ-ડે વિશ કરવા આવી છે ને.

બાળકો આવતા જ એમ કહીને સૂવા ચાલ્યા ગયા કે આજે મમ્માના બર્થ-ડે પર તેમને ખૂબ મજા આવી અને અમિતે આવતાની સાથે એમ કહીને મને આલિંગનમાં લઈ લીધી, ‘‘અનુ તને ખબર છે, કેટલી મોટી કેક મંગાવી હતી મેં… અરે ફોટો લેવાનું ભૂલી ગયો, નહીં તો તને પણ જેાવા મળ્યું હોત કે કેટલી ભવ્ય રીતે તારા બર્થ-ડેની ઉજવણી કરી હતી. જવા દે હવે, કહે, તું ખુશ છે ને, અમે બધાએ કેટલી શાનદાર રીતે તારા બર્થ-ડેને સેલિબ્રેટ કર્યો.
અમિતે ખૂબ ઉત્સાહભર્યા અંદાજમાં કહ્યું ત્યારે લાગ્યું કે કહી દઉં કે ક્યાં સેલિબ્રેટ કર્યો છે મારો બર્થ-ડે? ન મેં કેક કાપી છે, ન કોઈ પાર્ટી થઈ છે તો પછી કેવો બર્થ-ડે? હવે મારી સહનશક્તિની પરીક્ષા થઈ રહી હતી, પરંતુ હું મૌન રહી. તેઓ કહેવા લાગ્યા કે મોડી રાત થઈ ગઈ હતી અને જ્વેલર્સની બધી દુકાનો બંધ થઈ ગઈ હતી, તેથી મારા બર્થ-ડેની ગિફ્ટ તેઓ કાલે આપશે. નથી જેાઈતી મારે કોઈ ગિફ્ટ. મને હવે એકલી રહેવા દો બસ.’’
મનમાં થઈ રહ્યું હતું કે દિલ ખોલીને રડી લઉં, પરંતુ હું રૂદનને અટકાવવાની કોશિશ કરી રહી હતી. ક્યાંક સાંભળ્યું હતું કે જ્યારે તમને રડવું આવે અને તમે કોઈની સામે રડવા ઈચ્છતા ન હોય તો પોતાની આંખ પહોળી કરવાનો પ્રયત્ન કરશો તો રડવું નહીં આવે, પરંતુ ના આજે હું રડીશ અને તેમ કરતા મને કોઈ રોકી નહીં શકે. પછી પોતાના રૂમમાં જઈને ઊંધા સૂતા હું ડૂસકા ભરીભરીને રડવા લાગી અને મારા મોંમાંથી નીકળી ગયું. ‘‘હાય મારો બર્થ-ડે.’’

જીવનભરનો સાથ

વાર્તા – ગરિમા પંકજ
સ્કૂલની ભીડભાડથી દૂર થોડા દિવસ એકાંતમાં પ્રકૃતિની વચ્ચે વિતાવવાના વિચારથી હું દર વર્ષે લગભગ ૧૫-૨૦ દિવસ માટે મનાલી અથવા નૈનીતાલ જેવા કોઈ હિલ સ્ટેશન પર જઈને રહું છું. હું પપ્પા સાથે અમારો ફેમિલી બિઝનેસ સંભાળું છું, તેથી થોડા દિવસ માટે બિઝનેસની પૂરી જવાબદારી તેમની પર છોડીને હું સરળતાથી નીકળી શકું છું.
આ વર્ષે પણ માર્ચ મહિનાની શરૂઆતમાં હું મનાલી જવા નીકળી ગયો. હું ત્યાં જે રિસોર્ટમાં રોકાયો હતો તેમાં ૨૦-૨૫ રૂમ હતા, પરંતુ આ વખતે ત્યાં ૪-૫ રૂમ બુક હતા. હકીકતમાં ઓફ સીઝન હોવાથી મનાલીમાં વધારે ભીડ નહોતી. આમ પણ કોરોના ફેલાવાના લીધે લોકો પોતપોતાના શહેર તરફ જવા લાગ્યા હતા. મેં વિચાર્યું હતું કે હજી ૧ અઠવાડિયું વધારે રોકાઈને નીકળી જઈશ, પરંતુ આ સમય દરમિયાન અચાનક લોકડાઉન લાગી ગયું. ૨-૩ ફેમિલી રાત્રે નીકળી ગયા અને રિસોર્ટમાં માત્ર હું જ રહ્યો.
રિસોર્ટના માલિકે મને બોલાવીને કહ્યું કે તેમણે હવે રિસોર્ટ બંધ કરવો પડશે. નજીકના ગામમાંથી એક છોકરી અહીં સાફસફાઈ કરવા આવતી રહેશે, છોડવાને પાણી સિંચશે અને ફોન રિસીવ કરવાનું કામ કરશે. બીજું બધું તમારે જાતે મેનેજ કરવું પડશે.

હવે આ રિસોર્ટમાં હું એકલો હતો. ચારેય બાજુ એમ્બ્યુલન્સ સાયરનના અવાજ મનને વિચલિત કરી રહ્યા હતા. હું બહાર લોનમાં આવીને ફરવા લાગ્યો. એટલામાં સામે એક છોકરી દેખાઈ જેના હાથમાં ઝાડું હતું. ગોરો ચમકતો રંગ, સુંદર રીતે બાંધેલા લાંબા સોનેરી વાળ, મોટીમોટી આંખો?અને હોઠ પર સુંદર હાસ્ય સાથે તે છોકરી રિસોર્ટમાં લોનની સફાઈ કરી રહી હતી. કામ કરતાંકરતાં તે ખૂબ મધુર અવાજમાં કોઈ પહાડી ગીત ગાઈ રહી હતી. હું તેની નજીક પહોંચ્યો.
મને જેાતા જ તે ગુડમોર્નિંગ સર કહેતા સામે આવીને ઊભી રહી ગઈ.
‘‘તને અંગ્રેજી પણ આવડે છે?’’
‘‘વધારે નહીં, માત્ર જરૂરિયાત જેટલું અંગ્રેજી આવડે છે મને. હું ગેસ્ટને વેલકમ કરવા અને તેમની જરૂરિયાતની વસ્તુ પહોંચાડવાનું કામ કરું છું.’’
‘‘શું નામ છે તારું?’’ મેં પૂછ્યું.
‘‘મારું નામ સપના છે સર.’’ તેણે રણકતા અવાજમાં કહ્યું.
‘‘તારું નામ ખૂબ સુંદર છે.’’
‘‘હા, મારું નામ મારી મમ્મીએ રાખ્યું છે.’’
‘‘સારું બોલ, સપનાનો અર્થ ખબર છે તને?’’
‘‘હા, જાણું છું ને?’’
‘‘હવે બોલ, શું તું સપનાં જુએ છે?’’
મને તેની સાથે વાત કરવી ગમી રહી હતી.
તેણે આંખો નચાવતા કહ્યું, ‘‘હું કયા સપના જેાવાની છું સાહેબ. બસ એ જ જેાઉં છું કે મને કોઈ સારો સાથી મળી જાય.’’
જેા મારું ધ્યાન રાખે અને મને ખૂબ પ્રેમ કરે. અમારો એક સુંદર સંસાર હોય.’’ તેણે કહ્યું.
‘‘વાહ, સપનું તેં ખૂબ સુંદર જેાયું છે, પરંતુ એ તો કહે કે સારો સાથી એટલે કેવો? તું શું કહેવા માંગે છે?’’
‘‘સારો એટલે જેને કોઈ ખરાબ ટેવ ન હોય. જે દારૂ, તમાકુ અથવા જુગાર જેવી ટેવથી દૂર હોય, જે દિલનો સાફ હોય, બસ બીજું શું.’’ તેણે હસીને જવાબ આપ્યો. પછી મારા તરફ ફરીને બોલી, ‘‘આમ તો મને લાગે છે કે તમને પણ કોઈ ખરાબ ટેવ નહીં હોય.’’
‘‘તું આવું કેવી રીતે કહી શકે છે?’’ મેં પૂછ્યું.
‘‘બસ, તમને જેાઈને સમજી ગઈ હતી. ભલા અને સારા લોકોના ચહેરા પર લખેલું હોય છે.’’
‘‘સારું, તું ચહેરો જેાઈને સમજી જાય છે કે માણસ કેવો છે?’’
‘‘હા, હું જૂઠું નહીં બોલું. આમ પણ મહિલાઓ પુરુષની આંખો વાંચીને સમજી જાય છે કે તેના મનમાં શું છે સારું તમારી પત્ની ખૂબ ખુશ રહેતી હશે ને?’’
‘‘પત્ની… હજી મારા લગ્ન જ ક્યાં થયા છે?’’
‘‘સારું હજી સુધી તમારા લગ્ન નથી થયા. હવે કહો તમે કેવી છોકરી શોધી રહ્યા છો?’’ તેણે ઉત્સુકતાથી પૂછ્યું.
‘‘બસ એક સુંદર છોકરી જે દિલની પણ સુંદર હોય અને ચહેરાથી પણ… સાથે મને સમજી પણ શકે.’’
‘‘જરૂર મળશે સર… ચાલો હવે હું તમારો રૂમ સાફ કરી દઉં.’’ કહીને તે મારા રૂમ તરફ ચાલવા લાગી.
સપના મારી આગળઆગળ ચાલી રહી હતી. તેની ચાલમાં આત્મવિશ્વાસ અને અલ્હડપણું છલકી રહ્યું હતું.
મેં તાળું ખોલી નાખ્યું અને દૂર જઈને ઊભો રહી ગયો. તેણે સફાઈ કરતાંકરતાં કહ્યું, ‘‘હું જાણું છું તમે મોટા લોકો છો અને અમે નીચી જાતિના. તેમ છતાં તમે મારી સાથે આટલી સારી રીતે વાત કરો છો. આમ પણ તમે અહીંના રહેવાસી નથી ને? તમારું ગામ ક્યાં છે?’’
‘‘હું દિલ્લીમાં રહું છું. આમ તો હું બિહારનો છું.’’
‘‘સારું હવે તમે નહાઈ લો, હું જઉં છું. કોઈ પણ કામ હોય તો મને જણાવી દેજે. હું પૂરો દિવસ અહીં રહીશ.’’
‘‘ઠીક છે. જરા એ તો કહે કે અહીં આજુબાજુમાં કંઈ ખાવાનું મળશે?’’
‘‘વધારે તો કંઈ નહીં સર. થોડે દૂર એક કરિયાણાની દુકાન છે, ત્યાં કંઈક મળી શકે છે. બ્રેડ, ઈંડા મળશે. મેગી અને સમોસા પણ તે રાખે છે. તે પણ ત્યાં મળી જશે.’’
‘‘ઓકે થેંક્સ.’’
‘‘હું નહાઈને બહાર નીકળ્યો. પછી તે દુકાન પર જઈને સમોસા, બ્રેડઈંડા અને મેગીના થોડા પેકેટ લઈને આવી ગયો. ત્યાંથી દૂધ પણ મળી ગયું હતું. બપોર સુધીનું કામ ચાલી ગયું, પરંતુ હજી પણ કોઈ સારી વસ્તુ ખાવાનું મન થઈ રહ્યું હતું. બ્રેડ, દૂધ, ઈંડા ખાઈને પૂરો દિવસ પસાર કરવો મુશ્કેલ હતો.’’
મેં સપનાને બોલાવી અને કહ્યું, ‘‘સાંભળ તને કંઈ બનાવતા આવડે છે?’’
‘‘હા સર, બનાવતા તો આવડે છે, પરંતુ શું તમે મારા હાથે બનેલી રસોઈ ખાશો?’’
‘‘હા સપના હું ખાઈશ. હું ઊંચનીચમાં નથી માનતો… હવે મારી પાસે બીજેા કોઈ રસ્તો નથી તો પછી આ જ સારું છે. તું જ બનાવી દે મારા માટે ખાવાનું.’’
મેં તેને ૫૦૦ રૂપિયાની ૨ નોટ આપતા કહ્યું, ‘‘ચોખા, લોટ, દાળ, શાકભાજી અને બીજું જે કંઈ પણ મળે તે લઈ આવ અને ખાવાનું બનાવી દે.’’
‘‘હા સર.’’ કહીને તે ચાલી ગઈ.
સાંજે ૨-૩ ડબ્બામાં તે ખાવાનું ભરીને લાવી અને બોલી, ‘‘આ લો, દાળ, શાક અને રોટલી. અથાણું પણ છે અને હા કાલે સવારે દાળભાત બનાવી દઈશ.’’
‘‘થેંક્યૂ સપના. પછી મેં તેના હાથમાંથી ડબ્બા લઈ લીધા અને હવે આ રોજનો નિયમ બની ગયો. તે મારા માટે રોજ સ્વાદિષ્ટ ખાવાનું બનાવીને લાવતી હતી. હું જે પણ ઈચ્છા વ્યક્ત કરતો તે બનાવીને લાવતી. હવે હું પણ તેની સાથે વધારે ખૂલીને વાતો કરવા લાગ્યો હતો. તેની સાથે વાતો કરવાથી મન ફ્રેશ થઈ જતું હતું. તે દરેક પ્રકારની વાત કરતી હતી અને તેની વાતમાં જીવન પ્રત્યેની પ્રબળ ઈચ્છા દેખાતી હતી. તેને જિંદગીની દરેક મુશ્કેલીનો સામનો હસીને કરતા આવડતું હતું. તે પોતાના બાળપણના કિસ્સા સંભળાવતી હતી.
તેના ઘરમાં મા, પપ્પા અને નાનો ભાઈ હતા. જેાકે હાલ મા તો તેના ઘરમાં એકલી હતી. ઘરના લોકો નજીકના શહેરમાં એક લગ્નપ્રસંગે ગયા હતા અને ત્યાં ફસાઈ ગયા હતા.

તે વાતચીતમાં જેટલી બિનધાસ્ત હતી તેટલી જ નીડરતા તેના વિચારો અને દષ્ટિકોણમાં સ્પષ્ટપણે છલકતી હતી. કોઈનાથી ડરવાનું અથવા પોતાની પરિસ્થિતિ સામે હાર માની લેવાનું તેણે શીખ્યું જ નહોતું. કોઈ પણ કામ પૂરું કરવા અને કોઈ નવું કામ શીખવા માટે તે પોતાની પૂરી શક્તિ અને પ્રયાસ લગાવી દેતી હતી. હાર સ્વીકારવી તેને આવડતી નહોતી.
તેની વાતમાં બાળપણની નિર્દોષતા અને યુવાવસ્થાની મસ્તી એમ બંને હતા. તે ખૂબ વાતો કરતી હતી, પરંતુ તેની વાત ક્યારેય કંટાળાજનક નહોતી લાગતી, પરંતુ રસ પડે તેવી રહેતી હતી. તેથી હું પણ કલાકો સુધી તેની સાથે વાત કર્યા કરતો હતો.
તેણે શહેરની છોકરીઓની જેમ ક્યારેય કોલેજમાં જઈને શિક્ષણ લીધું નહોતું. ગામની નાનકડી સ્કૂલમાં અભ્યાસ કરીને તેણે હાલમાં ૧૨ મા ધોરણની પરીક્ષા આપી હતી. ખાસ વાત એ હતી કે તેનામાં ભરપૂર આત્મવિશ્વાસ હતો અને તે ખૂબ બુદ્ધિશાળી હતી. તે કોઈ પણ વાતને તરત સમજી જતી હતી. દરેક વાતના મૂળ સુધી પહોંચી જતી હતી અને એક વાર મનમાં જે નક્કી કરી લેતી તેને પૂરું કરીને જંપતી હતી.
બુદ્ધિ અને સમજદારીમાં તે કોઈનાથી પણ પાછળ નહોતી. જેાકે પોતાની જાતિના લીધે તેને માબાપનું કામ સ્વીકારવું પડ્યું હતું.
તે દેખાવમાં ખૂબ સુંદર હતી. જેટલો સમય તે મારી પાસે બેસતી હું તેની સુંદરતામાં ખોવાઈ જતો હતો. તે હંમેશાં પોતાની આંખોમાં કાજલ અને માથા પર બિંદી લગાવતી હતી. તેની કાજલવાળી આંખના ખૂણેથી સોનેરી સપનાનો ઉજાસ સ્પષ્ટપણે છલકતો હતો. લાંબી મરૂન કલરની બિંદી હંમેશાં તેના માથા પર રહેતી હતી, જે તેના રંગબેરંગી પોશાક સાથે હંમેશાં મેચ કરતી હતી. કાનમાં કડીઓ અને ગળામાં એક સુંદર હાર રહેતો હતો જેમાંથી એક સોનેરી રંગનું પેન્ડંટ ઊભરીને દેખાતું હતું.
‘‘સપના તને ક્યારેય કોઈની સાથે પ્રેમ થયો છે?’’ એક દિવસ મેં એમ જ તેને પૂછી લીધું.
મારી વાત સાંભળીને તે શરમાઈ ગઈ અને હસીને બોલી, ‘‘અરે, પ્રેમ ક્યારે થાય છે તે કોણ જાણે છે? આમ પણ પ્રેમ ખૂબ ખરાબ રોગ છે. મારું તો માનવું છે કે તે કોરોના કરતા પણ મોટો રોગ છે.’’
તેના બોલવાનો અંદાજ એવો હતો કે હું પણ તેની સાથે હસવા લાગ્યો. હવે અમારા બંને વચ્ચે એક અલગ પ્રકારનું બોન્ડિંગ બની રહ્યું હતું. તે મારી ખૂબ કેર કરતી હતી અને જ્યારે તે મારી સાથે હોય ત્યારે હું પણ પૂરી દુનિયા ભૂલી જતો હતો.
એક દિવસ સાંજના સમયે મારા ગળામાં દુખાવો થવા લાગ્યો અને રાત્રે ખૂબ ખાંસી આવી. બીજા દિવસે મારી તબિયત ખરાબ રહી અને એ જ ગળામાં ખરાશ તેમજ માથામાં દુખાવો શરૂ થઈ ગયો હતો.
મારી તબિયત જેાઈને સપના ખૂબ પરેશાન થઈ ગઈ. તે હવે મારી ખાણીપીણીનું વધારે ધ્યાન રાખવા લાગી. મને નવશેકું પાણી પીવા માટે આપતી અને રાત્રે દૂધમાં હળદર નાખીને પીવા માટે આપતી.

ત્રીજા દિવસે મને તાવ આવી ગયો. સપનાએ તરત મારા પરિવારજનોને જાણ કરી દીધી, સાથે તેણે રિસોર્ટના ડોક્ટરને પણ ફોન કરી દીધો. પછી ડોક્ટરની સલાહ અનુસાર તેણે મને તાવની દવા આપી દીધી. રિસોર્ટમાં પહેલા ઈમર્જન્સી સામાનથી મારી સારસંભાળ લેવા લાગી. તેણે મારા માટે સ્ટિમ લેવાની વ્યવસ્થા કરી દીધી. તુલસી, મરી, આદું અને સૂંઠ મિક્સ કરીને તેણે મારા માટે હર્બલ ટી બનાવી. થોડી વાર પછી એલોવેરાનો જ્યૂસ પિવડાવ્યો. વારંવાર પૂરા દિવસ દરમિયાન મને નવશેકું પાણી પણ પિવડાવતી રહી.
સપનાની જગ્યાએ જેા બીજું કોઈ હોત તો મારામાં કોરોનાના આ લક્ષણને જેાઈને ક્યારનું ભાગી ગયું હોત, પરંતુ સપના જરા પણ ન ડરી. કોઈ પણ જાતના સુરક્ષાના સાધનો વિના તે મારી સંભાળ રાખતી રહી. મારા વધારે આગ્રહ પર તેણે પોતાના નાક અને મોં પર દુપટ્ટો ઢાંકવાનું શરૂ કર્યું.
બીજી તરફ સમાચાર જાણીને મારા ઘરના લોકો ખૂબ પરેશાન થઈ ગયા હતા. તેમની સાથે વાત કરવાની મારી હિંમત નહોતી ચાલતી, પરંતુ સપના તેમને વીડિયો કોલ કરીને સ્થિતિની પૂરી જાણકારી આપતી રહેતી હતી અને મારી પણ તેમની સાથે વાત કરાવતી હતી. ખોરાકથી તે મારી જે કંઈ સારવાર કરી રહી હતી તે વિશે પણ તે મારા ઘરના લોકોને જણાવતી હતી. મા પણ તેને સમજાવતી કે આ સ્થિતિમાં બીજું શું શું કરી શકાય તેમ છે.
બીજી તરફ પપ્પા સતત એ કોશિશ કરી રહ્યા હતા કે મારા માટે એમ્બ્યુલન્સ અને હોસ્પિટલમાં બેડની વ્યવસ્થા થઈ જાય. તેના માટે તેઓ દિવસભર ફોન પર ફોન કરતા રહ્યા, પરંતુ આ પહાડી વિસ્તારમાં એમ્બ્યુલન્સની સુવિધા ઉપલબ્ધ નહોતી. આ પરિસ્થિતિમાં હું અને મારા ઘરના લોકો સપનાની સેવાભાવના અને તેનો કેરિંગ નેચર જેાઈને આશ્ચર્યમાં પડી ગયા હતા. મમ્મી તેના વખાણ કરતા થાકતી નહોતી.
હું પણ વિચારતો કે જેા સપના ન હોત તો મેં પોતાની જાતને કેવી રીતે સંભાળી હોત. થોડા દિવસ પછી મારો કોરોના ટેસ્ટ કરવામાં આવ્યો અને રિપોર્ટ નેગેટિવ આવ્યો.
આ સમાચાર સાંભળીને બધાને ખૂબ રાહત થઈ. આખરે સપનાની મહેનત સફળ થઈ હતી અને બીજા ૨-૪ દિવસમાં હું સંપૂર્ણપણે સ્વસ્થ થઈ ગયો.
એક દિવસ તે બપોર સુધી ન આવી. તે દિવસ પસાર કરવો મારા માટે મુશ્કેલ બની ગયો.
તેની વાતો થોડાથોડા સમયે યાદ આવી રહી હતી. આમ પણ મને તેની ટેવ પડી ગઈ હતી. સાંજે તે આવી, પરંતુ ખૂબ ઉદાસ દેખાઈ રહી હતી.
‘‘શું થયું સપના? બધું ઠીક તો છે ને?’’ મેં પૂછ્યું ત્યારે તે રડવા લાગી.
‘‘જી હું ઘરમાં એકલી છું ને. કાલે સાંજે ૨ ગુંડા મારા ઘરની આસપાસ ફરી રહ્યા હતા અને મારી છેડતી કરી રહ્યા હતા. ખૂબ મુશ્કેલીથી ઘરમાં ઘૂસીને મેં દરવાજેા બંધ કરી દીધો હતો. જેાકે સવારે પણ તેઓ મારા ઘરની આસપાસ ફરતા દેખાયા હતા, તેથી હું ઘરની બહાર નીકળી નહોતી.’’
‘‘આ તો ખૂબ ખોટું થયું. તેં આસપાસના લોકોને જણાવ્યું પણ નહીં?’’
‘‘હા, અહીં અમારા ઘર દૂરદૂર આવેલા હોય છે. બાજુના ઘરમાં મારા કાકા રહે છે, પરંતુ તેઓ હાલમાં બીમાર છે, તેથી મેં તેમને જાણીજેાઈને જણાવ્યું નથી. મને હવે ઘરે જવામાં ડર લાગી રહ્યો છે. આમ પણ ગુંડાઓ સાથે દુશ્મની ક્યાં કરવી.’’ સપનાએ જણાવ્યું.
‘‘તું ડરીશ નહીં. જેા આજે રાત્રે ગુંડાઓ તને પરેશાન કરે તો કાલે સવારે પોતાનો જરૂરી સામાન લઈને અહીં આવી જજે. હાલમાં અહીં કોઈ છે નહીં. તું અહીં જ રહેજે. જેા રિસોર્ટનો માલિક કંઈ કહેશે તો હું તેની સાથે વાત કરી લઈશ.’’
‘‘હા, તમે ખૂબ સારા વ્યક્તિ છો.’’ બોલતાંબોલતાં તેની આંખમાં ખુશીના આંસુ આવી ગયા હતા.
બીજા દિવસે સવારે તે થોડો સામાન લઈને રિસોર્ટ પર આવી ગઈ. જેાકે તે ખૂબ ડરેલી દેખાઈ રહી હતી અને તેની આંખોમાંથી આંસુ વહી રહ્યા હતા.
‘‘હા હવે હું ઘરમાં એકલી નહીં રહું. કાલે પણ ગુંડા આવીને મને પરેશાન કરી રહ્યા હતા. હું સામાન લઈને આવી ગઈ છું.’’
‘‘સારું કર્યું સપના તું સામાન લઈને આવી ગઈ. હવે અહીં જ રહે. તું અહીં સુરક્ષિત રહેશે.’’ મેં વિશ્વાસ અપાવતા તેના હાથ પર મારો હાથ મૂકી દીધો.
તેના હાથના સ્પર્શથી મારી અંદર એક મીઠી ધ્રુજરી આવી ગઈ. મેં તરત હાથ ઉઠાવી લીધો. જેાકે મારી આંખોમાં જેાઈને તે બધું સમજી ગઈ હતી. પછી તેનો ચહેરો શરમનો માર્યો લાલ થઈ ગયો.
તે દિવસે તેણે રિસોર્ટના કિચનમાં ખાવાનું બનાવ્યું. પછી મારા માટે થાળી સજાવીને થોડે દૂર જઈને ઊભી રહી ગઈ ત્યારે મેં સહજતાથી તેને કહ્યું,‘‘તું પણ ખાને મારી સાથે.’’
‘‘હા સારું.’’ કહેતા તે પોતાની થાળી લઈને આવી ગઈ.
ભોજન કરી લીધા પછી અમે બંને લાંબા સમય સુધી વાતો કરતા રહ્યા. તેની સમજદારીભરી અને સરળ વાત મારા દિલને સ્પર્શી રહી હતી. તેની અંદર કોઈ બનાવટીપણું નહોતું. હવે હું પણ તેને ખૂબ પસંદ કરવા લાગ્યો હતો.
મારા મનની ઈચ્છા કદાચ તેની સમજમાં આવવા લાગી હતી. એક દિવસે રાત્રે ખૂબ સહજતાથી તેણે મારી આગળ સમર્પણ કરી દીધું. તે સમયે હું પણ પોતાની જાતને રોકી ન શક્યો. પછી પળભરમાં તે મારી જિંદગીનો એક સૌથી મહત્ત્વનો અને જરૂરી ભાગ બની ગઈ. ધીરેધીરે બધી ઊંચનીચ અને ભેદભાવની મર્યાદા ભૂલીને અમે બે તનમાંથી એક દેહ બની ગયા હતા.
લોકડાઉનના આ દિવસોમાં આકસ્મિક મને મારી જીવનસાથી મળી ગઈ હતી અને હવે તે વાતને સ્વીકારવામાં મને પણ કોઈ સમસ્યા નહોતી.
થોડા દિવસ પછી આ વાત મારા પેરન્ટ્સને કરી, ત્યારે તેમણે પણ તેનો સહર્ષ સ્વીકાર કરી લીધો.
મમ્મીએ ખૂબ હળવાશ અને ખુશીથી કહ્યું, ‘‘જ્યારે તેં વિચારી જ લીધું છે તો પછી લગ્ન પણ કરી લે બેટા. ખબર નહીં લોકડાઉન ક્યારે ખૂલશે. જ્યારે ઘરે આવી જઈશ ત્યારે તારું રિસેપ્શન ખૂબ ધામધૂમથી કરીશું, પરંતુ ધ્યાન રાખજે, લગ્ન ઓનલાઈન રહીને કરજે, જેથી અમે પણ જેાઈ શકીએ.’’

સપના આ બધી વાત સાંભળીને ખૂબ શરમાઈ ગઈ. પછી બીજા દિવસે અમે લગ્ન કરવાનો નિર્ણય કરી લીધો. સપનાએ કહ્યું કે તે પોતાના પરિચિત કાકાને લઈને આવશે, જે ગામમાં બધાના લગ્ન કરાવે છે. સાથે પોતાના માનેલા ભાઈને પણ લાવશે જે થોડે દૂર રહે છે. અમે બધું પ્લાનિંગ કરી લીધું હતું. તે પોતાની માના લગ્નના ઘરેણાં અને કપડાં પહેરીને આવવાની હતી અને મેં પણ મારો નવો સફારી સૂટ કાઢી લીધો હતો. બીજા દિવસે અમારા લગ્ન હતા. અમે રિસોર્ટમાં પડેલા સામાનનો ઉપયોગ અમારા લગ્નની સજાવટ માટે કરી લીધો. પછી રિસોર્ટનો એક વિશાળ ભાગ મેં અને સપનાએ સાથે મળીને સજાવી લીધો.
બીજા દિવસે સપના પોતાના ઘરેથી શણગાર સજીને પોતાના કાકા અને ભાઈ સાથે રિસોર્ટ પર આવી ગઈ. તે જાણીજેાઈને ઘૂંઘટ ઓઢીને ઊભી હતી. મેં ઘૂંઘટ ઉઠાવ્યો ત્યારે આશ્ચર્યથી જેાતો રહી ગયો. સુંદર કપડાં અને ઘરેણામાં તે એટલી સુંદર દેખાઈ રહી હતી, જાણે કોઈ પરી ઊતરી આવી ન હોય.
અમે મારા મમ્મીપપ્પા અને બીજ પરિવારજનોની હાજરીમાં ઓનલાઈન લગ્ન કરી લીધા. હવે વારો આવ્યો લગ્નના ફોટા પાડવાનો. સપનાના ભાઈએ રિસોર્ટના ખાસ રીતે સજાવેલા ભાગમાં ખૂબ સુંદર ફોટા પાડ્યા. અલગઅલગ એંગલથી પાડેલા ફોટાને જેાઈને એક ભવ્ય લગ્નનો અહેસાસ થઈ રહ્યો હતો. સજાવેલો રિસોર્ટ ખરેખર કોઈ ફાઈવસ્ટાર હોટલની ફીલિંગ કરાવી રહ્યો હતો.
પછી આ ફોટા મેં ઘરના લોકો અને સગાંસંબંધીને ફોરવર્ડ કર્યા ત્યારે બધા પૂછવા લાગ્યા કે કઈ હોટલમાં આટલા ભવ્ય લગ્ન કર્યા અને તે પણ આ લોકડાઉનમાં?
અમારા લગ્નના ૩ મહિના પસાર થઈ ગયા હતા અને આજે અમારું રિસેપ્શન હતું. બધા સગાંસંબંધી એકઠા થયા હતા. રિસેપ્શનની ઉજવણી ખૂબ ધામધૂમપૂર્વક કરવામાં આવી હતી. ખાવાપીવાની પણ ખૂબ સુંદર અને ભવ્ય વ્યવસ્થા કરવામાં આવી હતી. જેાકે આ રિસેપ્શનની ભીડ અને ઝાકઝમાળ વચ્ચે મને મારા લગ્નનો દિવસ ખૂબ યાદ આવી રહ્યો હતો કે તે દિવસે માત્ર ૨ જ લોકોની હાજરીમાં અમે જીવનભરનો સંબંધ જેાડી દીધો હતો.

ઉડાણ

વાર્તા – ગાયત્રી ઠાકુર
આજે ધૃતિ ખૂબ ખુશ હતી. ઘરે પહોંચીને તે જલદી પોતાની માને એ શુભ સમાચાર સંભળાવવા ઈચ્છતી હતી. આખરે કેટલો લાંબો સમય રાહ જેાયા પછી અને તેની અથાગ મહેનતના લીધે તે તેને પ્રાપ્ત કરવામાં સફળ થઈ હતી.
તેની માના ચહેરાની એ ચમક, તેની ખુશી જેાવા માટે તે ખૂબ આતુર હતી. પછી તેણે મનોમન વિચાર્યું બસ, હવે બહુ થયું. તે હવે પોતાની મમ્મીને અહીં નરકમાં એકલી વધારે સમય નહીં રહેવા દે. આ વખતે તે તેમને જરૂર સાથે લઈ જશે.
ધૃતિને અમેરિકાથી આવ્યાને ૨ મહિના પસાર થયા હતા. તેણે આવતાની સાથે મમ્મીના વિઝા માટે એપ્લાય કરી દીધું હતું. ખૂબ દોડધામ પછી આજે તેને પોતાની મમ્મી માટે અમેરિકાના વિઝા મળી ગયા હતા.
તેને યાદ આવતું કે કેવી રીતે તેના ડોક્ટર બનવા પર તેની મમ્મીનો ચહેરો ખુશીથી ખીલી ઊઠ્યો હતો અને આજે ફરીથી તેને પોતાની મમ્મીના ચહેરા પર આવેલી ખુશીની ચમક જેાવાની તક મળશે. હા, આ જ દિવસ માટે તેણે આટલી મહેનત કરી હતી.
આ બધું વિચારતા તેના પગ જેવા ઘરના દરવાજા પર પડ્યા કે તેના કાનમાં કોઈ અજાણ્યો અવાજ સંભળાયો. અજાણ્યો. ના ધ્યાનથી સાંભળ્યું ત્યારે લાગ્યું કે આ કોઈ જાણીતો અવાજ છે… પહેલા તેણે ક્યાંક આ અવાજ સાંભળ્યો હતો.
ઘરનો દરવાજેા ખુલ્લો હતો. રૂમમાં દાખલ થતા જે અજણી વ્યક્તિ પર તેની નજર પડી, તે વ્યક્તિના ચહેરાની ધૂંધળી છબિ તેના મગજમાં ક્યાંક હતી.
તેની મમ્મી ડ્રોઈંગરૂમના એક ખૂણામાં ચુપચાપ માથું નીચું કરીને ઊભી હતી. અંદર સોફા પર એકબાજુ તેના મામા અને નાની બેઠા હતા, જ્યારે તે વ્યક્તિ સામેના સોફા પર બેઠી હતી. ચહેરા પર તે જ ચિરપરિચિત ઘમંડ સાથે…
રૂમની અંદર દાખલ થતા ધૃતિના કાનમાં નાનીના શબ્દો સંભળાયા. તે તેની મમ્મીને સમજાવતા શિખામણભર્યા સ્વરમાં બોલી રહ્યા હતા, ‘‘પતિપત્નીનો સંબંધ જન્મોજન્મનો હોય છે રત્ના… તેને આટલી સરળતાથી ન તોડી શકાય. આખરે વિપિનબાબુ બધું ભૂલીને તને ફરી એક વાર સ્વીકારવા ઈચ્છે છે તો પછી તારી પણ ફરજ બને છે કે તું પણ બધું ભૂલીને તેમને માફ કરી દે.’’
નાનીની આ વાત ધૃતિના કાનમાં તીરની જેમ ઘોંચાઈ અને તે ખૂબ ગુસ્સે થઈ, પછી ક્રોધપૂર્ણ નજરે નાની સામે જેાઈને બોલી, ‘‘કેમ નાની… આખરે કેમ… આખરે મમ્મીએ કેમ બધું ભૂલીને તેમને માફ કરવા જેાઈએ?’’
ધૃતિનું આ રીતે વચ્ચે ગુસ્સામાં બોલવું નાનીને જરા પણ ન ગમ્યું અને તે પોતાની આંખના ઈશારે ધૃતિને ચુપ રહેવાનો ઈશારો કરતા બોલ્યા, ‘‘તું વચ્ચે ન બોલ… તારામાં હજી એટલી સમજ નથી… અરે પતિ છે તેનો… પતિની ભૂલને ભૂલીને આગળ વધવામાં જ તેની ભલાઈ છે.’’
પરંતુ ધૃતિનો ગુસ્સો શાંત ન થયો, પરંતુ તે વધારે ચિડાઈ ગઈ, પછી નાનીની વાત પર ખિજાઈને બોલી, ‘‘અરે વાહ નાની… બાળપણથી તમે મમ્મીને પથ્થરના દેવતાને પૂજવાનું શિખવાડતા રહ્યા છો અને હવે તેના લગ્ન પછી પતિને દેવતા માનીને પૂજવાની શિખામણ આપવા લાગ્યા છો… તમારી આવી બધી શિખામણના લીધે પિતા નામના આ પ્રાણીએ મારી મમ્મી પર વર્ષો સુધી અત્યાચાર કર્યા છે.’’ ધૃતિનો ગુસ્સો શાંત પડવાનું નામ જ નહોતો લઈ રહ્યો.
જેાકે તેની મમ્મી આ બધી વાતથી દુખી થઈને પોતાનું માથું ઝુકાવીને ચુપચાપ ઊભી હતી. પોતાની પીડા છુપાવવા માટે તેણે પોતાના હોઠને દાંતથી દબાવી દીધા હતા… તેની આંખમાં આંસુ હતા.
ધૃતિથી આ વાત બિલકુલ સહન નહોતી થઈ રહી કે આટલા વર્ષો પછી કોઈ તેની જિંદગીમાં અચાનક આવીને ટપક્યું છે અને પોતાનો અધિકાર માંગી રહ્યું છે… તેના મનમાં બાળપણની એ કડવી યાદો ફરીથી જીવંત થવા લાગી હતી.
તેના પિતા દ્વારા તેની મમ્મી પર કરવામાં આવેલા અસંખ્ય અત્યાચારને તે કેવી રીતે ભૂલી જતી… તેનું મન નફરતથી ભરાઈ ગયું હતું. ત્યાર પછી તેણે નફરતભરી નજરથી પોતાના પિતા તરફ જેાયું.

એટલા માં તેના કાનમાં મામાના શબ્દ, ‘‘ચુપ કર… પિતા છે તારા… થોડી તો માનમર્યાદા રાખ.’’
પરંતુ પ્રકાશની વાતોએ ધૃતિના મનમાં પિતા પ્રત્યેની નફરતને વધારે ઉત્તેજિત કરી દીધી હતી. તેણે ગુસ્સામાં કહ્યું, ‘‘પિતા… એક પિતા તરીકેની કઈ જવાબદારી નિભાવી છે તેમણે જેા આજે પિતા હોવાનો અધિકાર જમાવવા આવી ગયા? માત્ર તેમના લીધે મારો જન્મ થયો છે, તેનાથી વધારે કંઈ જ નહીં…’’
‘‘શિક્ષણે આ છોકરીનું મગજ બગાડી નાખ્યું છે… ડોક્ટર બન્યા પછી વડીલો સાથે વાત કરવાની માનમર્યાદા ભૂલી ગઈ છે.’’ પ્રકાશે પોતાની ભાણેજ ધૃતિ સામે ગુસ્સામાં જેાતા કહ્યું.
‘‘બસ આ જ માનસિકતા… આ જ માનસિકતાના લીધે તમે લોકોએ મમ્મીનું ભણવાનું છોડાવીને નાની ઉંમરમાં લગ્ન કરાવી દીધા હતા… અરે તમે લોકોએ એ પણ ન જેાયું કે છોકરો ઉંમરમાં તેનાથી કેટલો મોટો છે… તેનો સ્વભાવ કેવો છે…’’
‘‘એક ભણેલાગણેલા એન્જિનિયર છોકરા સાથે તારી માના લગ્ન કરાવ્યા છે અમે… સમાજમાં તેનાથી મોટી ઓળખ અને માનમોભો બીજું શું જેાઈએ તેને… કોઈ પણ છોકરીને બીજું જેાઈએ પણ શું અને ભણીગણીને તેણે શું મેળવી લીધું હોત… તેણે ભણીગણીને કઈ નોકરી કરવાની હતી… આખરે ઘર જ તો સંભાળવાનું હતું ને… પરંતુ આ જવાબદારીને પણ તે બરાબર ન નિભાવી શકી.’’ મામા પ્રકાશે ગુસ્સામાં કહ્યું.

ભાઈ ની વાત સાંભળીને રત્નાની આંખમાંથી આંસુ છલકાઈ આવ્યા. આખરે તેનો શું વાંક હતો… કઈ વાત માટે તેને દોષી ઠેરવવામાં આવી રહી હતી? તેની આંખમાંથી આંસુની અવિરત ધારા વહી રહી હતી, જેમાં કોણ જાણે કેટલા વર્ષોની પીડા, અવગણના, અપમાન અને અત્યાચાર જમા હતા. કોણ જાણે કેટકેટલી પીડા. કેવી નરકની પીડા જમા પડી હતી જેા આજે તેની આંખમાંથી વહેવા લાગી હતી. આજે તેના માનસપટ પર ભૂતકાળની એ બધી યાદો ૧-૧ કરીને ઊભરી આવી હતી, જેને તે ભૂલથી પણ યાદ કરવા ઈચ્છતી નહોતી. જિંદગીના જે દુખદ અધ્યાયને તે પાછળ છોડીને આગળ વધી ગઈ હતી, તેને હવે ફરીથી લાવવાના પ્રયત્ન કરવામાં આવી રહ્યા હતા. જે વ્યક્તિએ આટલા વર્ષોમાં કદિ તેના હાલચાલ જાણવાની કોશિશ સુધ્ધા નહોતી કરી, તેને હવે દીકરી પર પોતાનો અધિકાર જેાઈતો હતો.
આખરે આ બધું હવે કોના માટે, કારણ કે તેની દીકરી હવે પુખ્ત અને સમજદાર બની ગઈ હતી. જ્યારે તે નાની હતી ત્યારે આ વ્યક્તિ ક્યાં હતી? આ વ્યક્તિએ વર્ષો પહેલાં તેને અને તેની દીકરીને એકલા નિ:સહાય છોડી દીધા હતા… દિલ્લીથી બનારસ સુધીની મુસાફરી ભૂખ્યાતરસ્યા તેણે એકલા કરી હતી… તેની પાસે હાથમાં ૧ રૂપિયો પણ નહોતો… આ બધું વિચારતાંવિચારતાં રત્નાનું શરીર અશક્ત થઈ ગયું. પછી તે દીવાલનો સહારો લઈને ત્યાં જ જમીન પર ઘૂંટણભેર બેસી ગઈ.
આજે અહીં સુધી પહોંચવામાં માદીકરીએ કેવાકેવા દિવસો જેયા હતા… કેવાકેવા કષ્ટ સહન કર્યા હતા… તેની દીકરીએ પોતાની હોશિયારીના જેારે આજે આ સ્થાન પ્રાપ્ત કર્યું હતું. તેના ડોક્ટર બનવાના સપનાને પૂરું કરવામાં તેણે પણ તનતોડ મહેનત કરી હતી. તેણે નાનીમોટી નોકરી સુધ્ધાં કરી હતી.
જિંદગીના આ મુશ્કેલ સંઘર્ષોએ તેની દીકરીને પણ ખૂબ સમજદાર બનાવી દીધી હતી. આમ તો ધૃતિ બાળપણથી કુશાગ્ર બુદ્ધિ ધરાવતી હતી, પરંતુ જે રીતે આગમાં તપ્યા પછી સોનામાં નિખાર આવે છે, તે જ રીતે જિંદગીના બધા કષ્ટ અને મુશ્કેલીએ તેને ખૂબ સમજદાર અને સાહસિક બનાવી દીધી હતી.
વર્ષો પહેલાં રત્ના અને તેની દીકરીને એકલા જ ટ્રેનમાં બેસાડીને, હમણાં આવું છું કહીને વિપિન પાછો આવ્યો નહોતો. તે સમયે ગમે તેમ કરીને પોતાની ૯ વર્ષની દીકરી સાથે ભૂખીતરસી તે બનારસ પહોંચી તો ગઈ હતી, પણ આગળની મુસાફરી માટે તેની પાસે પૈસા સુધ્ધાં નહોતા. પછી ગમે તેમ કરીને તે પોતાની સાસરીમાં પહોંચી હતી, જ્યાં તેના સાસુસસરાએ પણ તેને સહારો આપવા ઈન્કાર કરી દીધો હતો અને તરત તેને તેની દીકરી સાથે તેના પિયર પહોંચાડી દીધી હતી.

રત્ના પોતાના સાસરિયાની આંખમાં તે સમયથી કાંટાની જેમ ખૂંચી રહી હતી, જે સમયે તેણે એક દીકરીને જન્મ આપ્યો હતો અને ત્યાર પછી તેના પતિ દ્વારા તરછોડી દેવામાં આવતા તે લોકોએ પણ તેનાથી અંતર બનાવી લીધું હતું.
રત્ના સહાનુભૂતિ અને પોતાનાપણાની આશા લઈને પોતાના પિયરના આંગણામાં ઊભી હતી. તે વિચારી રહી હતી કે મા હમણાં આવીને તેને ભેટી પડશે. ભાઈ પ્રેમથી તેના માથા પર હાથ ફેરવશે, તેની પર કરેલા અત્યાચાર બદલ પતિ અને સાસરીના લોકો પાસેથી જવાબ માંગશે, પરંતુ અહીં તેનાથી બિલકુલ વિપરીત થયું, મા અને ભાઈએ તેને દોષિત ઠેરવી દીધી. તેનો કોઈ અપરાધ ન હોવા છતાં રત્ના તેમની સામે એક અપરાધીની જેમ ઊભી હતી અને તેનો અપરાધ પણ શું હતો… પોતાની ગૃહસ્થીને બરાબર ન ચલાવી શકવાનો… પોતાના પતિને ખુશ ન રાખી શકવાનો અપરાધ… અને પતિ પણ કેવો હતો જેને રત્નાના બોલવા, બેસવાઊઠવા, હસવા સુધ્ધામાં આપત્તિ હતી… ખૂબ સંકુચિત માનસિકતા ધરાવતો પતિ.. તેમ છતાં રત્ના તેના બધા અત્યાચાર ચુપચાપ સહન કરતી રહી અને એક દિવસે તેને દીકરીને જન્મ આપવાની અપરાધી જાહેર કરીને તેનો તિરસ્કાર કરવામાં આવ્યો.
‘‘તને પતિ તથા સાસરીના લોકોનો સાથ નિભાવતા ન આવડ્યું… નક્કી તેં જ કોઈ ભૂલ કરી હશે… અરે બે-ચાર વાતને સહન કરી લીધી હોત તો શું જતું હતું તારું, આખરે તેઓ તારી સાસરીના લોકો હતા?’’ માએ તેની ખામીને ગણાવી હતી.
‘‘તારા લગ્ન કરાવીને અમે અમારા માથાનો બોજ હળવો કરી લીધો હતો, પરંતુ હવે અહીં આવીને તેં અમારો બોજ વધારી દીધો છે… અરે સમાજ અને જ્ઞાતિનો થોડો તો વિચાર કરવો હતો.’’ ભાઈએ ધિક્કાર સાથે કહ્યું.
આંસુમાં ડૂબેલી રત્ના પાસે પોતાની સગી મા અને ભાઈ દ્વારા તિરસ્કારનું દુખ સહન કરવા સિવાય બીજેા કોઈ માર્ગ નહોતો. તેની ૯ વર્ષની દીકરી ખૂબ ડર સાથે પોતાની માના પાલવને પકડીને પોતાની નાની અને મામા દ્વારા સગી માને તિરસ્કૃત થતી જેાઈ રહી હતી.
લાચાર અને નિ:સહાય રત્નાએ તે સમયે માત્ર એટલું કહ્યું હતું, ‘‘હું તમારા બધા પર બોજ નહીં બનું… હું ગમે તેમ કરીને કોઈ પણ કામ શોધી લઈશ.’’ બોલતાંબોલતાં તે રડમશ થઈ ગઈ.
જેાકે રત્નાને પણ એ વાતની સારી રીતે ખબર હતી કે તેના જેવી સામાન્ય ભણેલીગણેલી છોકરી માટે નોકરી અથવા કોઈ વ્યવસ્થિત કામ શોધવું સરળ નહોતું, તેમ છતાં તે હિંમત ન હારી. શરૂઆતમાં તેણે સિલાઈ અને ભરતગૂંથણથી લઈને નાના બાળકોને ટ્યૂશન ભણાવવા સુધીના ઘણા બધા કામ કર્યા અને આજે પોતાની દીકરીને ડોક્ટર બનાવી શકી હતી.
પરંતુ રત્નાના મનના એક ખૂણામાં પીડા જરૂર હતી. તેના મનમાં રહીરહીને એક પ્રશ્ન હતો કે આખરે તેની સાથે જે કંઈ થયું તે બધામાં તેનો શું વાંક હતો? પતિનો માર ખાઈને પણ તે પોતાના આ અણગમતા, મેળ વિનાના સંબંધને નિભાવવાની કોશિશ કરતી રહી હતી, પરંતુ આ બધું સહન કરવા છતાં જ્યારે તેના પતિએ તેને દગાથી છોડી દીધી ત્યારે તેને તેના પોતાના લોકોએ દોષી ઠેરવી દીધી હતી. જિંદગીમાં તેને સંબંધની શૂન્યતા સિવાય બીજું કંઈ જ મળ્યું નહોતું. પછી આ નામ માત્રના સંબંધમાં બંધાઈને તે પોતાની અસ્મિતાને શોધતી તો પણ સતત તિરસ્કાર અને ઉપેક્ષાના ડંખે તેના પૂરા અસ્તિત્વને નાબૂદ કરી નાખ્યું હતું.
માને રડતી જેાઈને ધૃતિ ખૂબ ગુસ્સે થઈ ગઈ. આંખમાં અંગારા ભરીને તેણે પોતાના પિતા અને મામા તરફ ખૂબ ઘૃણાથી જેાયું.
ધૃતિને આ રીતે પોતાની સામે નફરત અને ગુસ્સાભરી નજરે જેાતા વિપિન છોભીલો પડી ગયો અને ત્યાર પછી વિનમ્રતાથી બોલ્યો, ‘‘ભૂતકાળની વાતોને યાદ કરવાથી હવે શું લાભ… હું તમને બંનેને પાછા લઈ જવા આવ્યો છું… આખરે એક પિતા હોવાથી મારો પણ તારી પર એટલો જ અધિકાર છે, જેટલો તારી માનો તારી પર છે. તારા પ્રત્યેનો મારો પ્રેમ… તારી માની સરખામણીમાં કોઈ પણ રીતે ઓછો નથી.’’
‘‘જૂઠું… બિલકુલ જૂઠ.’’ ધૃતિના ચહેરા પર નફરત, અપમાન અને આશ્ચર્યના ભાવ એકસાથે આવી ગયા.
‘‘હું જૂઠું કેમ બોલીશ… જૂઠું બોલીને મને શું મળશે?’’ વિપિને ખચકાઈને કહ્યું.
‘‘સહાનુભૂતિ, તમે સ્વયંને લાચાર દર્શાવીને સહાનુભૂતિ મેળવવાની કોશિશ કરી રહ્યા છો… અને તેની પાછળ તમારો કોઈ ને કોઈ અંગત સ્વાર્થ છુપાયેલો છે. તમે વ્યર્થ દેખાડો ન કરો, તેનાથી તમને કંઈ જ મળવાનું નથી. તમે મમ્મી પર જે પણ અત્યાચાર કર્યા છે, તેને જેાતા તમારા ગુનાની કોઈ જ માફી નથી… હવે અમારા બંનેની જિંદગીમાં તમારી કોઈ જરૂર નથી… તમે મારા માટે માત્ર એક અજાણી વ્યક્તિ છો મિસ્ટર વિપિન.’’
‘‘એક પિતાની જરૂર તમને જિંદગીના દરેક સમયે પડવાની છે. હું તમને તે સંરક્ષણ અને સુરક્ષા આપવા ઈચ્છુ છું જેની તું હકદાર છે અને જે એક દીકરી તરીકે તને તારા પિતા પાસેથી મળવી જેાઈએ. એક પિતા તરીકે હું પણ તારી જવાબદારી ઉપાડવા ઈચ્છુ છું.’’ વિપિને લગભગ આજીજી કરતા કહ્યું.
‘‘સંરક્ષણ, સુરક્ષા, ફરજ શું તમે આ ભારેભરખમ શબ્દોનો અર્થ સમજેા છો? મિસ્ટર વિપિન સંરક્ષણ અને સુરક્ષાની વાત એ વ્યક્તિ કરી રહી છે જેની સાથે મારી મમ્મીની જિંદગી સૌથી વધારે અસુરક્ષિત હતી… તમે તમારી ફરજનો બોજ નહીં ઉઠાવી શકો. છેલ્લા ૧૫ વર્ષમાં જે કામ તમે નથી કર્યું તે હવે કેમ કરો છો? હકીકતમાં તમે અમને સહારો આપવા નહીં, પણ અમારી પાસેથી સહારો માંગવા આવ્યા છો, પરંતુ આ વાતને સીધેસીધી કહેવાની તમારામાં હિંમત નથી.’’ ગુસ્સામાં બોલી લીધા પછી ધૃતિએ ઘૃણાભરી નજરે વિપિન સામે જેાયું.
‘‘શિક્ષણે ખરેખર આ છોકરીનું મગજ ખરાબ બગાડી નાખ્યું છે… હું કહું છું કે આ બધી ભૂલ રત્નાની છે, જેણે પોતાની દીકરીને આટલી છૂટ આપી રાખી છે… જે શરૂઆતથી તેને નિયંત્રણમાં રાખી હોત તો આજે આ સ્થિતિ જેાવા મળી ન હોત.’’ પ્રકાશે પોતાની ભાણેજ પર ગુસ્સાભરી નજરે જેાતા કહ્યું.
‘‘નિયંત્રણ, કયા નિયંત્રણની વાત કરો છો તમે? એ જ જે તમે મમ્મી પર જબરદસ્તી રાખ્યું હતું, જેથી તે ક્યારેય ખૂલીને શ્વાસ ન લઈ શકી? ખુલ્લા આકાશમાં ઊડવું ખૂબ દૂરની વાત હતી. તેમને પોતાના હિસ્સાના સપના સુધ્ધા જેાવાની આઝાદી ન આપી તમે લોકોએ.’’

જેાકે રત્નાને આ વાતની તે સમયે સારી રીતે ખબર હતી કે તેના જેવી સામાન્ય ભણેલીગણેલી છોકરી માટે નોકરી અથવા કોઈ વ્યવસ્થિત કામ શોધવું સરળ નથી, તેમ છતાં તે હિંમત ન હારી…

ધૃતિ ખૂબ ગુસ્સાભરી નજરે પોતાના પિતા અને મામા સામે જેાતા બોલી રહી હતી, ‘‘અરે તમારા જેવા પુરુષ મહિલાઓને દેવી પણ ત્યાં સુધી નથી માનતા જ્યાં સુધી તે તમારા દ્વારા બનાવવામાં આવેલા પરિઘની અંદર હોય છે, તમારા દ્વારા બનાવવામાં આવેલી સીમા અને માન્યતાનું પાલન કરતી હોય, પરંતુ જેવી તે તમારા દ્વારા બનાવવામાં આવેલા રૂઢિવાદી બંધન તોડીને મુક્ત અને સ્વતંત્ર થવાની કોશિશ કરે છે, ત્યારે તમારા દ્વારા તેને કુલટા જાહેર કરવામાં આવે છે, કારણ કે તેના આ કૃત્યથી તમારા જેવા પુરુષોને પોતાનું સામ્રાજ્ય જેાખમમાં મુકાયેલું દેખાવા લાગે છે. તમને તમારું સિંહાસન ડોલતું દેખાય છે, પરંતુ હું આવા કોઈ પણ રૂઢિવાદી બંધનની ચિંતા નથી કરતી. જિંદગીમાં ઊંચાઈને સ્પર્શવા માટે, મુક્તમને આકાશમાં વિહરવા માટે મારે કોઈના સહારાની કે કોઈના સંરક્ષણની જરૂર નથી. તેમાં પણ આવા નીચ અને સ્વાર્થી પિતાની જરૂર તો ક્યારેય પણ નહીં.’’
‘‘મેં મારી મહેનતથી આ સ્થાન પ્રાપ્ત કર્યું છે. મેં આવા કોઈ પણ રૂઢિવાદી બંધનની ચિંતા કરી નથી… બધા સામાજિક પ્રતિબંધ અને બંધનને તોડીને મારા સપના સાકાર કર્યા છે અને હા તે જ બંધનને તોડી નાખ્યા, જે બંધને મારી માને હંમેશાં કેદ કરીને રાખી હતી, પરંતુ હવે વધારે સમય નહીં, આ વખતે હું મારી મમ્મીને મારી સાથે લઈ જવા આવી છું.’’
પછી ધૃતિએ પોતાની મમ્મીના આંસુને પોતાના હાથથી લૂછતા કહ્યું, ‘‘મમ્મી, હવે તમારે આ લોકો માટે વધારે આંસુ વહેવડાવવાની કોઈ જરૂર નથી. હું તમને અહીં હવે વધારે રહેવા દેવાની નથી. મમ્મી આજે તમારો વિઝા મળ્યો છે. હું તે જ સમયે તમને જણાવવા ઈચ્છતી હતી. જવા દો આ બધી વાત, આ વખતે તમે મારી સાથે આવી રહ્યા છો. જે બંધને તમને દુખ સિવાય કંઈ આપ્યું નથી, તેનાથી મુક્ત થવાનો સમય આવી ગયો છે.’’ ધૃતિનો ઈશારો પોતાના પિતા અને મામા તરફ હતો. તમે આવતા અઠવાડિયે મારી સાથે અમેરિકા માટે ઉડાણ ભરવાના છો.

ટોનિક

વાર્તા – રિતુ વર્મા
પાયલ બાલ્કનીમાં ઊભીઊભી ઝરમરઝરમર વરસતા વરસાદને નિહાળી રહી હતી. તે મનોમન સ્વયંને દોષ આપી રહી હતી કે આજે પણ તે જયંતને બરાબર નાસ્તો ન કરાવી શકી. પાયલ બાળપણથી દરેક કામને પરફેક્ટ કરવા ઈચ્છતી હતી. જેા કોઈ કામ તેનાથી ખોટું થઈ જાય તો તે સ્વયંને દોષ આપવા બેસી જતી હતી. આમ તો પાયલ ૪૨ વર્ષની સામાન્ય દેખાવની મહિલા હતી. તેને પોતાની ઘણી બધી વાતથી અસંતોષ હતો. તેને પોતાના રંગથી લઈને વાળ સુધ્ધાથી પ્રોબ્લેમ હતો.
આજે પાયલની સોસાયટીમાં ત્રીજનું ફંક્શન હતું. તમામ લેડીઝ સુંદર રીતે તૈયાર થઈને આવી હતી. પાયલે પણ પ્રસંગના હિસાબે લીલા રંગની શિફોનની સાડી પહેરી હતી, પરંતુ પાયલને ખુશી નહોતી. તેણે જેાયું તો નિધિ ૫૦ વર્ષની ઉંમરમાં પણ ૩૦ વર્ષની દેખાતી હતી. જ્યારે પૂજાની સ્કિન બિલકુલ કાચ જેવી ચમકતી હતી. ચારુની આંખ નીચે કોઈ ડાર્ક સર્કલ નહોતા, તો અંશુ પોતાની અદાઓથી પૂરી મહેફિલના પ્રાણ બની ગઈ હતી. બીજી તરફ ઊર્જા તેના સુંદર વાળને આમતેમ લહેરાવી રહી હતી ત્યારે પાયલને પોતાના વાળ પર શરમ આવી રહી હતી.
કેટલા ભરાવદાર, મુલાયમ વાળ હતા તેના, પરંતુ બાળકોના જન્મ પછી મુંબઈના પાણીના લીધે અને બાકીની કસર હાઈપોથાઈરોડિઝમે પૂરી કરી દીધી હતી. પોતાના ઝાડુ જેવા ડ્રાય વાળને તે અરીસામાં જેાવા નહોતી ઈચ્છતી. શું દોષ હતો તેનો કે કુદરતે બધા પ્રોબ્લેમ તેના નામે કરી દીધા હતા.
એટલામાં મ્યૂઝિક શરૂ થયું અને તમામ બ્યૂટિ સ્ટેજ પર ડાન્સ કરવા લાગી. પાયલ પણ પોતાની સાડી સંભાળતી સ્ટેજ પર જઈને નાચવા લાગી. એટલામાં પૂજા તેની નજીક આવતા બોલી, ‘‘અરે પાયલ તું આ સાડી પહેરીને કેમ આવી છે? કોઈ ઈન્ડોવેસ્ટર્ન ડ્રેસ પહેરીને આવી હોત તો તને ડાન્સ કરવામાં બિલકુલ અસુવિધા ન થતી.’’
સાંભળીને પાયલ ફિક્કું હસી અને કહ્યું, ‘‘હા, તું આ ક્રોપ ટોપ અને પ્લાઝોમાં ખૂબ સ્માર્ટ દેખાઈ રહી છે.’’

અચાનક પાયલની નજર સામે લગાવેલા અરીસા પર પડી. વિખેરાયેલા વાળ અને આંખોની નીચે ડાર્ક સર્કલ. અરીસામાં સ્વયને જેાઈને તેનો મૂડ ખરાબ થઈ ગયો.
નીચે આવીને તેણે જેવો કોલ્ડ ડ્રિંકનો ગ્લાસ ઉઠાવ્યો કે અંશુ ડાન્સ કરતાંકરતાં તેની નજીક આવતા બોલી, ‘‘અરે પાયલ હવે પછી સાડી થોડી નીચે બાંધજે, જે રીતે નિધિએ બાંધી છે, પણ યાર તું તારું પેટ થોડું ઓછું કર યાર.’’ કહીને અંશુ જતી રહી.
તે પછી પાયલ થોડો સમય બેસી રહી, પરંતુ તેનું મન ઉદાસ રહ્યું.
ઘરે આવીને સૌપ્રથમ તેણે પતિ જયંતને પૂછ્યું, ‘‘કેવી દેખાઉં છું હું?’’
જયંતે એક નજર તેની પર નાખતા કહ્યું, ‘‘જેવી રોજ લાગે છે.’’
પાયલ બોલી, ‘‘શું તમને એવું લાગે છે કે હું સમય પહેલાં વૃદ્ધ થઈ ગઈ છું.’’
જયંતે ચિડાઈને કહ્યું, ‘‘૪૨ વર્ષની મહિલા વૃદ્ધ નહીં તો શું યુવાન લાગે?’’
‘‘વિચિત્ર છો તમે પણ.’’ પાયલ રડતાંરડતાં બોલી અને ત્યાર પછી આ જ મનોસ્થિતિમાં તેણે જમવાનું બનાવ્યું, જે ખૂબ સ્વાદહીન બન્યું હતું.
જયંત અને બાળકોએ મોં બગાડીને ખાધું. દીકરી રિદ્ધિમા બોલી, ‘‘નિધિ આંટી એટલું સરસ ખાવાનું બનાવે છે કે વાત ન પૂછો અને એક તમે છો કે દાળ પણ બરાબર નથી બનાવી શકતા.’’
જયંતે થોડા ગુસ્સાભર્યા સ્વરમાં કહ્યું, ‘‘તારી મમ્મીને રડવામાંથી નવરાશ મળે તો ધ્યાન આપી શકે ને ખાવાનું બનાવવા પર.’’
પાયલ તરત બાથરૂમમાં જતી રહી અને ધ્રુસકે ધ્રુસકે રડવા લાગી. જ્યારે મન થોડું હળવું થયું ત્યારે તે બાથરૂમમાંથી બહાર આવી. પાયલની લાલ આંખ જેાઈને જયંત સમજી ગયો કે આજે તે ફરીથી રડી છે. પછી તેની નજીક આવીને જયંતે કહ્યું, ‘‘અરે પાયલ, ક્યાં સુધી આ બધું કરતી રહીશ? તું જેવી છે તેવી મને ગમે છે.’’
પાયલ બોલી, ‘‘બસ ઠીક લાગુ છું ને… હું પણ જાણું છું કે હું બીજા જેવી સુંદર નથી કે ન એટલી સ્માર્ટ છું.’’
જયંત કોઈ જવાબ આપ્યા વિના પોતાના રૂમમાં ચાલ્યો ગયો.
પાયલને ખૂબ ગૂંગળામણ થઈ રહી હતી. તેને લાગી રહ્યું હતું કે તેને શ્વાસ લેવામાં તકલીફ પડી રહી છે. પછી તેણે ચંપલ કાઢ્યા અને બહાર ટહેલવા નીકળી ગઈ. ટહેલતાં ટહેલતાં પાયલ સામેના પાર્કમાં પહોંચી ગઈ. પાર્કમાં ખુશીઆનંદમાં લોકોની ભીડ હતી. કેટલાક દોડી રહ્યા હતા, કેટલાક યોગા કરી રહ્યા હતા તો કેટલાક એકબીજા સાથે વાત કરતા ચાલી રહ્યા હતા. પાયલે પોતાના કપડાં જેાયા, કદાચ તે ઘરના કપડામાં ત્યાં આવી હતી, જ્યારે બીજા લોકો ટ્રેક સૂટ કે પેન્ટમાં હતા.
પાયલ ફરીથી પોતાની જાતને ખરુંખોટું સંભળાવવા લાગી. પછી ચાલતાંચાલતાં જ્યારે પગ દુખવા લાગ્યા ત્યારે તે એક જગ્યાએ જઈને બેસી ગઈ. એટલામાં એક ૨૬-૨૭ વર્ષનો આકર્ષક યુવાન આવીને બરાબર પાયલની બાજુમાં બેસી ગયો અને બોલ્યો, ‘‘લાગે છે અહીં પહેલી વાર ફરવા આવ્યા છો.’’
પાયલને લાગ્યું જાણે કે તેણે વિચિત્ર કપડાં પહેર્યા છે, એટલે કદાચ આ છોકરો તેની મજાક ઉડાવી રહ્યો છે. તેમ છતાં તેણે પૂછી લીધું, ‘‘મારા કપડાં જેાઈને પૂછી રહ્યા છો?’’
છોકરાએ કહ્યું, ‘‘અરે આ ડ્રેસ તમારી પર ખૂબ શોભી રહ્યો છે. હું અહીં આવતા દરેક સુંદર ચહેરાની ખબર રાખું છું. તમે અહીં પહેલી વાર દેખાયા છો, એટલે પૂછી લીધું.’’
પાયલના મોં પર પરાણે સ્મિત રેલાઈ ગયું અને બોલી, ‘‘શું તમે મારા વિશે કહી રહ્યા છો?’’
છોકરો બોલ્યો, ‘‘બાય ધ વે મારું નામ અકુલ. હું સામેના ગુલમહોર પાર્કમાં રહું છું.’’
પાયલ બોલી, ‘‘અરે હું પણ ત્યાં જ રહું છું. મારું નામ પાયલ છે.’’
થોડી વાર પછી પાયલ ત્યાંથી ઊઠીને ટહેલવા લાગી. આ સમયે તેનું મન ફૂલ જેવું હળવું થઈ ગયું. એક આકર્ષક નવયુવાને આજે તેને સુંદર કહી હતી. પછી તે ગીત ગણગણતી ખુશીખુશી ઘરે પહોંચી અને બધા માટે મિલ્ક શેક બનાવ્યો.
તેને જેાઈને જયંતે હસીને કહ્યું, ‘‘આ જ રીતે ખુશ રહે, ખૂબ સારી લાગે છે.’’
બીજા દિવસે પાયલે જલદીજલદી ડિનર બનાવ્યું અને રાતના ડિનર પછી પાર્ક તરફ ચાલી નીકળી. પાર્કમાં અકુલ તેના મિત્રો સાથે એક્સર્સાઈઝ કરી રહ્યો હતો. પછી પાયલ પણ પાર્કમાં ચાલવા લાગી. એટલામાં પાછળથી અકુલનો અવાજ આવ્યો, ‘‘પાયલ એક મિનિટ ઊભા રહો.’’
પાયલને અકુલનું આ રીતે પોતાનું નામ લઈને બોલાવવું થોડું વિચિત્ર જરૂર લાગ્યું, પરંતુ ગમ્યું.
અકુલે પાયલને કહ્યું, ‘‘તમે પણ ફિટનેસ બેન્ડ લઈ લો. તેનાથી તમને તમારા ગોલ સેટ કરવામાં સરળતા રહેશે.
બંને ચાલતાંચાલતાં વાતો કરવા લાગ્યા. જેાતજેાતામાં ૧ કલાક પસાર થઈ ગયો, પરંતુ પાયલને ત્યારે ભાન થયું, જ્યારે તેના ઘરેથી તેની દીકરીનો ફોન આવ્યો, ‘‘મમ્મી, હજી કેટલું ચાલીશ? અમે બધા તારી રાહ જેાઈ રહ્યા છીએ.’’
પાયલ અને અકુલ સાથે ચાલતાંચાલતાં સોસાયટીમાં પાછા આવી ગયા. પછી તો આ તેમનો રોજનો નિયમ બની ગયો. પાયલના આવતા જ અકુલ તેના મિત્રોને બાય કહીને પાયલ સાથે ચાલવા લાગ્યો.
જેાકે પાયલ અને અકુલ વચ્ચે કોઈ સામ્યતા નહોતી, તેથી તેમની પાસે ખૂબ વાતો રહેતી હતી. અકુલ વાત કરતાંકરતાં પાયલના થોડાક એવા વખાણ કરતો કે પાયલનો બીજેા દિવસ ખૂબ સારો જતો.
પાયલને જે વખાણની આશા તેના પતિ પાસેથી હતી તે વખાણ તેને અકુલ પાસેથી મળી રહ્યા હતા. અકુલ પાયલની જિંદગીમાં ટોનિકનું કામ કરી રહ્યો હતો.

એક દિવસે અકુલ પાર્કમાં ન આવ્યો, ત્યારે પાયલ ખૂબ ઉદાસ થઈ ગઈ. પછી જ્યારે બીજા દિવસે પણ અકુલ પાર્કમાં ન આવ્યો તો પાયલ પાર્કમાં ફર્યા વિના જ ઘરે પાછી આવી ગઈ. ઘરે આવતા જ કારણ વિના જ પતિ સાથે લડી પડી.
પાયલ રોજ પાર્કમાં જતી, પરંતુ ફરવા કરતા વધારે પાયલની આંખ અકુલને શોધતી રહેતી હતી. થોડા દિવસ પછી તેણે મનને સમજાવી લીધું કે હવે અકુલ નહીં જ આવે. જેાકે બંનેએ એકબીજાના ફોન નંબર પણ લીધા નહોતા. આમ તો પાયલ અને અકુલ વચ્ચે કોઈ ગાઢ સંબંધ નહોતો, પરંતુ અકુલ પાયલ માટે ટોનિક સમાન હતો. એ ટોનિક જે પાયલની મંદ પડી ગયેલી જિંદગીની ગાડીને ચલાવવામાં સહાયક હતું.
હવે પાયલ વિચારવા લાગી કે કદાચ પોતાનાથી કોઈ ભૂલ થઈ ગઈ હશે. ક્યારેક તે વિચારતી કે ક્યાંક અકુલ તેની સાથે મજાક કરતો હશે અને તે તેને સાચું માની બેઠી હોય. તેમ છતાં પાયલ રોજ કોણ જાણે કેમ પાર્કમાં જતી હતી. તેને હવે અહીં ફરવામાં તેને મજા આવતી હતી. તેણે પોતાના માટે એક ટ્રેકસૂટ પણ ખરીદી લીધો હતો. ધીરેધીરે તે અકુલને ભૂલવા લાગી. એક દિવસે પાયલ ફરી રહી હતી, ત્યારે પાછળથી અચાનક અવાજ આવ્યો, ‘‘હાય યંગ લેડી.’’
તરત પાયલે પાછળ ફરીને જેાયું તો અકુલ ઊભોઊભો હસી રહ્યો હતો.
પાયલે ચિંતિત સ્વરે કહ્યું, ‘‘ક્યાં ચાલ્યા ગયા હતા.’’
અકુલે કહ્યું, ‘‘મારા હોમટાઉન ગયો હતો.’’
આ સમયે પાયલના મોંમાંથી અચાનક નીકળી ગયું, ‘‘શું તમે જાણો છો, કેટલા મિસ કર્યા છે તમને મેં?’’
અકુલે મજાકભર્યા અંદાજમાં હસતાંહસતાં કહ્યું, ‘‘તે કેમ ભલા? આખરે તમે છો કોણ મારા?’’
સાંભળીને પાયલ શરમાઈ ગઈ અને કંઈ જ બોલ્યા વિના ત્યાંથી ચાલી ગઈ. હવે ફરીથી પાયલની જિંદગી ખીલી ઊઠી હતી.

પાયલ રોજ ફરવા માટે પાર્કમાં જતી હતી, પરંતુ ટહેલવા કરતા વધારે પાયલની આંખો અકુલને શોધતી રહેતી હતી. તેણે પોતાના મનને સમજાવી લીધું કે હવે અકુલ નહીં આવે…

એક દિવસે પાયલનો મૂડ ખરાબ દેખાઈ રહ્યો હતો. અકુલે પૂછ્યું, ‘‘શું થયું પાયલ?’’
પાયલે રડમશ ચહેરો બનાવતા કહ્યું, ‘‘છેલ્લા ૨ મહિનાથી હું કેટલી મહેનત કરી રહી છું. તેમ છતાં મારી સ્કિન તથા વેઈટ પર કોઈ અસર નથી થઈ રહી.’’
‘‘બરાબર લાગી રહ્યા છો તમે, એક ૪૦ વર્ષના મહિલા દેખાવ છો?’’
પાયલે અકુલ સામે જેાઈને ઉદાસ થતા કહ્યું, ‘‘શું હું ખરેખર ૪૦ વર્ષની દેખાઉં છું?’’
અકુલે આશ્ચર્યથી પૂછ્યું, ‘‘તમે કેટલા વર્ષના દેખાવા ઈચ્છો છો?’’
પાયલ બોલી, ‘‘પરંતુ તમે મને હંમેશાં યંગ લેડી અને બ્યૂટિફુલ જેવું કોણ જાણે શું શું બોલો છો. શું બધા છોકરા આવા જ હોય છે, પહેલા જયંત પણ તમારી જેમ મારા ખૂબ વખાણ કરતા હતા અને હવે તેમને કોઈ ફરક નથી પડતો.’’
અકુલે હસીને કહ્યું, ‘‘તમને મારા અથવા જયંતના વખાણની શું જરૂર છે? જેા હું કહું કે તમે ૫૦ વર્ષના દેખાઓ છો તો શું તમે માની લેશો અને જેા હું તમને એમ કહું કે તમે ૨૦ વર્ષના દેખાઓ છો તો પણ શું તમે માની લેશો?’’ શું તમારી કોઈ અલગ ઓળખ નથી કે પછી તમારું અસ્તિત્વ માત્ર બાહ્ય સુંદરતા પર ટકેલું છે?’’
પાયલે કડવા સ્વરમાં કહ્યું, ‘‘આ જ્ઞાનની વાત રહેવા દો હવે, જ્યારે દુનિયાભરની ખામીઓ તમારામાં હોય ને તો તમને મારી વાત સમજાશે.’’

અકુલે કહ્યું, ‘‘તમે ખોટા છો પાયલ, તમે કેવા દેખાવ છો, તે એ વાત પર નિર્ભર કરે છે કે તમે અંદરથી શું અનુભવો છો… આ વાતની રૂક્ષતા, થોડું વજનનું વધવું કે પછી ચહેરા પર પિગમેન્ટેશન એક ઉંમર પછી દેખાતી સામાન્ય વાત છે… આ બધી વસ્તુને તમારી ઓળખ ન બનાવો. સૌપ્રથમ તમારી જાતને પ્રેમ કરતા શીખો. તમારી અંદરની મહિલાને વહાલ કરો, તમે તેને ખૂબ નફરત કરી છે… મારા અથવા જયંતના વખાણની તમારે કોઈ જરૂર નથી. તમને જરૂર છે સ્વપ્રશંસાની… જેા કોઈ ઊણપ કે ખામી હોય તો તે દિલથી સ્વીકારો અને તેને સુધારવાનું કામ કરો અને જેા કંઈ કરી શકો તેમ ન હોય તો જિંદગીમાં ખુશીખુશી આગળ વધતા રહો… તમે જેવા છો તેવા જ સારા છો, તમને તમારા પતિ અથવા મારા વખાણના ટોનિકની કોઈ જરૂર નથી.’’
‘‘ક્યારેક સ્વપ્રશંસા પણ કરો. વિશ્વાસ રાખો તમને કોઈ પણ ટોનિકની આજીવન જરૂર નહીં પડે. સ્વયંને દિલથી પ્રેમ કરો, કોઈ ભૂલ થઈ જાય તો પોતાની જાતને માફ કરો. આમ કરશો તો જિંદગી ખૂબ આનંદમય અને ખુશીથી ભરેલી રહેશે… જિંદગીને ખૂલીને જીવવા માટે પોતાનાથી ઉત્તમ સાથી બીજું કોઈ નથી હોતું, કારણ કે એકમાત્ર તમે જ છો જે બાળપણથી લઈને વૃદ્ધત્વ સુધી તમારી સાથે રહો છો. બાકીના લોકો તમારા જીવનની રેલગાડીમાં આવશે અને જશે, કેટલાક તમારા વખાણ કરશે તો કેટલાક ટીકા. ક્યાં સુધી તમે તમારી જિંદગીનું રિમોટ કંટ્રોલ બીજાના હાથમાં મૂકતા રહેશો… તો પછી ચાલો, આજથી એક નવી શરૂઆત કરો અને પોતાની સાથે પોતાનો જ એક નવો પરિચય કરાવો.’’
અકુલની આ વાત સાંભળીને પાયલે હસીને કહ્યું, ‘‘ઠીક છે મારા જ્ઞાની બાબા… હવેથી આ પાયલને બીજા કોઈના વખાણના ટોનિકની જરૂર નહીં પડે, પરંતુ તમારી મિત્રતાની જરૂર ચોક્કસ રહેવાની છે.’’
અકુલ અદાથી માથું ઝુકાવતા બોલ્યો, ‘‘ઓલવેઝ એટ યોર સર્વિસ.’’

તારું છોડીને જવું

વાર્તા – ગરિમા પંકજ
બેમાળના મકાનના ઉપરના માળે પોતાની પેરાલાઈઝ મા સાથે એકલો બેઠેલો અનિલ સ્વયંને લાચર અનુભવી રહ્યો હતો. મા ઊંઘતી હતી. રૂમ વેરણછેરણ પડ્યો હતો. તેને પોતાની તબિયત પણ ઠીક નહોતી લાગતી. સવારના ૧૧ વાગી ગયા હતા. પેટમાં અન્નનો એક દાણો પણ નહોતો ગયો. આ સ્થિતિમાં ઊઠીને નાસ્તો બનાવવો તેના માટે સરળ નહોતો. આમ પણ છેલ્લા ઘણા દિવસથી નાસ્તાના નામે તે બ્રેડ, બટર અને દૂધ જ લઈ રહ્યો હતો.
હિંમત કરીને ફ્રેશ થઈને અનિલ કિચનમાં ગયો. દૂધ અને બ્રેડ પૂરા થઈ ગયા હતા. ઘરમાં એવું કોઈ નહોતું, જેને બહાર મોકલીને દૂધ મંગાવી શકાય. પછી જાતે જ કરિયાણાની દુકાન સુધી પહોંચ્યો અને દૂધ, મેગી અને બ્રેડ ખરીદીને ઘરે આવી ગયો.
પત્ની સંજનાના ગયા પછી તે આવું બધું ખાઈને જ જિંદગી જીવી રહ્યો હતો. ઘરે આવીને તેણે દૂધ ગરમ કરવા મૂક્યું અને બ્રેડ શેકવા લાગ્યો.
એટલામાં માનો અવાજ સંભળાયો, ‘‘બેટા, જલદી આવ ને, મારે ટોઈલેટ જવું છે.’’
ગેસની આંચ થોડી ધીમી કરીને અનિલ માના રૂમ તરફ દોડ્યો, પરંતુ ત્યાં સુધીમાં મા પથારીમાં જ બધું કરી ચૂકી હતી, ‘‘અરે મા થોડી જ તો વાર થઈ, ૨ સેકન્ડમાં હું દોડતો આવ્યો, પરંતુ તમે એટલી વારમાં પથારી બગાડી નાખી.’’ તેણે થોડા ગુસ્સામાં માને કહ્યું, ‘‘હવે મારે બધું ધોવું પડશે… કામવાળી પણ નથી આવતી.’’
મા પણ કંટાળા સાથે ખૂબ દુખી દેખાતી હતી અને બોલી, ‘‘માફ કરજે બેટા, ખબર નહીં કેવી હાલત થઈ ગઈ છે મારી. હું પણ કેટલી તકલીફ આપી રહી છું તને. મને મોત પણ કેમ નથી આવી જતું.’’ તે રડવા લાગી.
‘‘આવું ન બોલ મા.’’ અનિલે માનો હાથ પકડી લીધો અને બોલ્યો, ‘‘પિતા, પહેલા જ આપણને છોડીને જતા રહ્યા છે. ભાઈ બીજા શહેરમાં ચાલ્યો ગયો અને સંજના બીજા કોઈની સાથે ભાગી ગઈ. હવે મારું છે જ કોણ તારા સિવાય. જેા તું પણ જતી રહીશ તો પછી હું બિલકુલ એકલો પડી જઈશ.’’
અનિલની આંખો પણ ભરાઈ આવી હતી. આ સમયે તેને સંજનાની યાદ તડપાવતી હતી. તે વિચારવા લાગ્યો, જ્યારે સંજના હતી ત્યારે કેટલી સહજતાથી બધું સંભાળી લેતી હતી. માની તબિયત ત્યારે પણ ખરાબ રહેતી હતી, પરંતુ સંજના એ રીતે માની સેવા કરતી કે તકલીફો હોવા છતાં તે ખુશ રહેતી હતી. જેાકે તે સમયે નાનો ભાઈ અને પિતા પણ હતા, તેમ છતાં ઘરના કામકાજ મિનિટોમાં થઈ જતા હતા.
અનિલની આંખો સામે સંજનાનો હસતો ચહેરો આવી ગયો, જ્યારે તે લગ્ન કરીને અહીં આવી હતી, ત્યારે તે એક નવોઢા બનીને ખૂબ ઉત્સાહથી ઘરમાં આમતેમ ફરતી હતી, પરંતુ અનિલ તેના ભોળપણને મૂર્ખામીનું નામ આપતો હતો. ગમે તે સમયે તેને ગુસ્સામાં ઝાટકી નાખતો હતો. તે ઘરમાંથી એક પણ પગલું બહાર મૂકતી ત્યારે અનિલ પૂરું ઘર માથે લઈ લેતો હતો. તેની સાહેલીઓ સુધ્ધાને તે મળવા દેતો નહોતો. પછી સમયની સાથે ચપળ હરણી જેવી સંજના પાંજરામાં કેદ બુલબુલ જેવી ઉદાસ થઈ ગઈ હતી. હવે ખુશીની જગ્યાએ તેની આંખમાંથી પીડા છલકવા લાગી હતી, તેમ છતાં કોઈ પણ જાતની ફરિયાદ કર્યા વિના તે પૂરો દિવસ ઘરના કામકાજમાં વ્યસ્ત રહેતી હતી.

આજે અનિલને તે દિવસ યાદ આવી રહ્યો હતો, જ્યારે સંજનાની હાજરીમાં એક વાર તેને તાવ આવી ગયો હતો. તે સમયે તેના લગ્નને વધારે સમય થયો નહોતો. તે દિવસે સંજના પૂરો દિવસ તેના હાથેપગે માલિશ કરતી રહી હતી. અનિલ ક્યારેક સંજનાને માથું દબાવવાનું કહેતો, ક્યારેક કંઈક ખાવાનું મંગાવતો તો ક્યારેક મેગેઝિન વાંચીને સંભળાવવાનું કહેતો. દરેક સમયે સંજનાને પોતાની સેવામાં વ્યસ્ત રાખતો.
એક દિવસ તેના મનના વિચારો જાણવા માટે અનિલે પૂછ્યું, ‘‘મારી આ બીમારીના લીધે તને પરેશાની નથી થઈ રહી ને? ક્યાંક તારી પાસેથી વધારે કામ તો નથી કરાવી રહ્યો ને?’’
તે સમયે સંજના કંઈ જ નહોતી બોલી માત્ર હસી હતી, ત્યારે અનિલે તુલસી દાસનો દોહો સંભળાવતા કહ્યું હતું, ‘‘ધીરજ, ધર્મ, મિત્ર, અરૂનારી… આપદ કાલ પરખિયે ચારી… શું તને ખબર છે આ દોહાનો અર્થ?’’
‘‘ના, તમે જણાવો તેનો અર્થ?’’ સંજનાએ આંખો ગોળગોળ ફેરવતા પૂછ્યું ત્યારે અનિલે સમજાવ્યું, ‘‘તેનો અર્થ છે ખરાબ સમયમાં ધીરજ, ધર્મ, મિત્ર અને મહિલાની પરીક્ષા થાય છે. તમારા ખરાબ સમયમાં પત્ની તમારો સાથ આપે છે કે નથી આપતી તે જેાવું જરૂરી છે. તેનાથી તેની પરીક્ષા થાય છે.’’
પછી સંજના વિશે વિચારતા લાંબા સમય સુધી અનિલ આ જ રીતે બેસી રહ્યો. એટલામાં તેને યાદ આવ્યું કે તેણે ગેસ પર ધીમી આંચે દૂધ ગરમ કરવા મૂક્યું છે. પછી દોડતો કિચનમાં ગયો અને જેાયું તો અડધાથી વધારે દૂધ ઊકળીને બહાર ઢળી ગયું હતું. હવે તે માથું પકડીને બેસી ગયો, કારણ કે કિચનની સફાઈનું કામ વધી ગયું હતું. તે વિચારવા લાગ્યો કે હવે દૂધ પણ ફરીથી લાવવું પડશે. બીજી તરફ માએ બગાડેલી પથારીની સફાઈ પણ તેણે જ કરવાની હતી.
બધાં કામ પતાવતાંપતાવતાં બપોરના ૨ વાગી ગયા. અનિલને દૂધ સાથે બ્રેડ ખાતાંખાતાં ફરીથી જૂના દિવસો યાદ આવવા લાગ્યા.
સંજનાને તેના માટે પિતાએ પસંદ કરી હતી. તે સુંદર, ભણેલીગણેલી અને સુશીલ છોકરી હતી, જ્યારે અનિલ કપડાંનો હોલસેલ વેપારી હતો.
અનિલના ઘરમાં રૂપિયાપૈસાની કોઈ કમી નહોતી, તેમ છતાં સંજના જેાબ કરવા ઈચ્છતી હતી. તે આ બહાને ખુલ્લી હવામાં શ્વાસ લેવા ઈચ્છતી હતી, પરંતુ અનિલે તેની આ વિનંતી નકારી દીધી હતી. અનિલને ડર લાગતો હતો કે સપના જેા બહાર જશે કે પોતાની સાહેલીઓને મળશે તો તેઓ તેને ઉશ્કેરશે. આ વિચારીને તેણે તેના જેાબ કરવા અને સાહેલીઓને મળવા પર પ્રતિબંધ મૂકી દીધો હતો.
એક દિવસે અનિલ દુકાનેથી જલદી ઘરે આવી ગયો હતો. તેણે જેાયું તો કપડાં પ્રેસ કરતાંકરતાં સંજના પોતાની કોઈ સાહેલી સાથે વાતો કરી રહી હતી. અનિલ ધીમા પગલે રૂમમાં દાખલ થયો અને પલંગ પર બેસીને છુપાઈને સંજનાની વાત સાંભળવા લાગ્યો.
સંજના પોતાની સાહેલીને કહી રહી હતી, ‘‘મીના, સાચું કહું તો ક્યારેક-ક્યારેક દિલમાં થઈ આવે છે કે અનિલને છોડીને ક્યાંક દૂર જતી રહું. ક્યારેક-ક્યારેક મન ખૂબ પરેશાન થઈ જાય છે, પરંતુ તે સમયે સુનયના દીદીનો વિચાર આવે છે. તે ખૂબ સુંદર છે. તેમ છતાં વિધવા હોવાથી તેમના ક્યાંય લગ્ન નથી થઈ શકતા. તે કેટલા લાચાર અને એકલા રહી ગયા છે. આમ પણ એક મહિલા માટે બીજા લગ્ન કરવા સરળ નથી હોતા. ક્યારેક મન બીજા લગ્ન સ્વીકારતું નથી, તો ક્યારેક સમાજ. એક વાત જણાવું મીના…’’
હજી સંજનાની વાત પૂરી પણ નહોતી થઈ કે અનિલે ગુસ્સામાં બૂમ પાડી ઊઠ્યો, ‘‘સંજના, ફોન મૂક. હું કહું છું કે અત્યારે જ ફોન મૂકી દે.’’
સંજનાએ પણ ડરના માર્યા ફોન મૂકી દીધો.
અનિલે ખેંચીને એક જેારદાર થપ્પડ મારી દીધી. સંજના પલંગ પર બેસીને ડૂસકા ભરીને રડવા લાગી. ફરીથી અનિલે તેના કાનમાં તુલસીદાસનો એક દોહો સંભળાવ્યો, ‘‘ઢોલ, ગંવાર, શૂદ્ર, પશુ, નારી, યે સબ તાડન કે અધિકારી…’’
સાંભળીને સંજનાએ પ્રશ્નાર્થભરી નજરે અનિલ સામે જેાયું ત્યારે અનિલે ફરીથી ગુસ્સામાં બૂમ પાડી, ‘‘જાણે છે આ દોહાનો અર્થ શું છે? નથી જાણતી ને. તેનો અર્થ છે કે મહિલાઓને સમજણ આપવા માટે મારવી જરૂરી છે. તેઓ અત્યાચારની અધિકારી છે અને મને તારા જેવી મહિલાઓને મેથી પાક આપતા ખૂબ સારી રીતે આવડે છે. પતિને પૂરા મહોલ્લામાં બદનામ કરતી ફરે છે. સાહેલીઓની સામે મારી ખોદણી કરે છે. જઈશ મને છોડીને? શું નથી આપ્યું મેં તને? મૂરખ મહિલા બોલ શું નથી આપ્યું? કહેતા અનિલે ગરમ પ્રેસ તેની હથેળી પર મૂકી દીધી.

સંજના ચીસ પાડી ઊઠી. સાંભળીને બાજુના રૂમમાંથી પિતા દોડતા આવી પહોંચ્યા અને કહ્યું, ‘‘અરે અનિલ, આ શું કરી રહ્યો છે તું? ચાલ, તારી મા દવા માંગી રહી છે.’’
પિતા અનિલને ખેંચીને લઈ ગયા. બીજી તરફ સંજના લાંબા સમય સુધી નળના પાણીની નીચે પોતાનો હાથ મૂકીને રડતી રહી. તે દિવસે તેની અંદર જરૂર કંઈક તૂટીને વિખેરાઈ ગયું અને આ મનની ઈજા ફરી ક્યારેય ઠીક ન થઈ. તે દિવસ પછી સંજનાએ પોતાની સાહેલી સાથે વાત કરવાનું બંધ કરી દીધું. હંમેશાં ખુશીઆનંદમાં રહેતી સપનાનું બધું બંધ થઈ ગયું. તે અનિલના બધા કામ કરતી, પરંતુ પોતાના મોંમાંથી એક પણ શબ્દ બોલ્યા વિના. રાત્રે જ્યારે અનિલ તેને પોતાની તરફ ખેંચતો ત્યારે તે અનુભવતી જાણે કે અનેક વીંછીએ તેને ડંખ મારી દીધો ન હોય, પરંતુ તે લાચાર હતી. તેને કોઈ માર્ગ નહોતો દેખાઈ રહ્યો આ બધાથી છૂટવાનો, આખરે કરે તો શું કરે.
આ જ રીતે જિંદગીના ૩ વર્ષ પસાર થયા. આ સમયગાળામાં તેને કોઈ બાળક પણ ન થયું. સંજના એમ પણ બાળક નહોતી ઈચ્છતી. તેનું માનવું હતું કે આટલા ગૂંગળામણભર્યા અને અત્યાચારી વાતાવરણમાં તે પોતાના બાળકને કઈ ખુશી આપશે?

એક દિવસે સાંજના સમયે સંજના શાકભાજી લેવા બજારમાં ગઈ હતી. ત્યાં અચાનક તેની મુલાકાત સહાધ્યાયી નીરજ સાથે થઈ ગઈ. તે પોતાના ભાઈ નિલય સાથે શાકભાજી અને ફળ ખરીદવા આવ્યો હતો.
સંજનાને જેાતા જ નીરજે બૂમ પાડી, ‘‘અરે સંજના, કેમ છે, ઓળખ્યો મને?’’
નીરજને જેાઈને સંજનાનો ચહેરો ખીલી ઊઠ્યો, ‘‘અરે કેમ ન ઓળખું. તું કોલેજનો પ્રાણ હતો.’’
‘‘પરંતુ તને ઓળખવામાં થોડી મુશ્કેલી જરૂર પડી. કેટલી મૂરઝાઈ ગઈ છે. બધું ઠીક તો છે ને?’’ નીરજે ચિંતિત સ્વરે પૂછ્યું ત્યારે સંજનાએ બધું સાચેસાચું જણાવી દીધું.
સંજનાને હિંમત આપતા તેનો પરિચય પોતાના ભાઈ સાથે કરાવ્યો, ‘‘આ મારો ભાઈ છે અને અહીં નજીકમાં રહે છે. તેના પત્ની સાથે ડિવોર્સ થઈ ગયા છે. તેની પત્ની ખૂબ રૂક્ષ સ્વભાવની હતી, જ્યારે તે ખૂબ કોમળ સ્વભાવનો છે. હું જયપુરમાં રહું છું, પરંતુ તને જ્યારે પણ કોઈ સમસ્યા થાય તો મારા આ ભાઈ સાથે તું ખૂલીને વાત કરી શકે છે. તે તારું પૂરું ધ્યાન રાખશે.’’
આ નાનકડી મુલાકાતમાં નિલયે પણ પોતાનો ફોન નંબર આપતા દરેક મુશ્કેલ સમયમાં તેને સાથ આપવાનું વચન આપ્યું.
આ નવી ઓળખાણથી સંજનાને જાણે એક નવો આશરો મળી ગયો. આમ પણ નિલય તેને જે નજરથી જેાઈ રહ્યો હતો, તે નજર ઘરે આવ્યા પછી પણ તેનો પીછો કરતી રહી. એક વિચિત્ર ગુરુત્વાકર્ષણ હતું તેની નજરમાં. પછી ઈચ્છવા છતાં સંજના નિલયને ભૂલી શકતી નહોતી.
આ રીતે ૪-૫ દિવસ પસાર થયા. હંમેશાંની જેમ સંજના પોતાના ઘરના કામમાં વ્યસ્ત હતી, ત્યારે અચાનક નિલયનો ફોન આવ્યો. તેનો નંબર સંજનાએ સુધા નામથી સેવ કરીને રાખ્યો હતો. સંજનાએ દોડીને ફોન ઉઠાવ્યો. જેાકે નિલયે સંજનાની ખબરઅંતર પૂછવા માટે ફોન કર્યો હતો, પરંતુ તેનો વાત કરવાનો અંદાજ એવો હતો કે સંજના ૨-૩ દિવસ સુધી ફરીથી નિલયના વિચારોમાં ખોવાયેલી રહી.

આ વખતે સામેથી તેણે નિલયને ફોન કર્યો?અને બંને લાંબા સમય સુધી વાતો કરતા રહ્યા. હવે ખબરઅંતરથી આગળ વધીને જિંદગીના બીજા પાસા પર પણ વાત થવા લાગી હતી. પછી રોજ બપોરે લગભગ ૨-૩ વાગે બંને વાત કરતા. બંને પોતપોતાની ફીલિંગ્સ શેર કરતા અને ત્યાર પછી એક દિવસ તેમણે સાથે ભાગી જવાની યોજના બનાવી જ લીધી.
જેાકે સંજના માટે આ નિર્ણય મુશ્કેલ નહોતો. તે આમ પણ અનિલથી ખૂબ કંટાળી ગઈ હતી. અનિલ જે રીતે તેની મારપીટ કરતો, તેનું અપમાન કરતો અને જે રીતે એક ગુલામ બનાવીને રાખી હતી, તે તેના જેવી સ્વાભિમાની મહિલા માટે અસહ્ય હતું.
એક દિવસ અનિલના નામે એક પત્ર મૂકીને સંજના નિલય સાથે ભાગી ગઈ. તે ક્યાં ગઈ છે તેની જાણ તેણે અનિલને નહોતી કરી, પરંતુ કેમ છોડીને ગઈ છે અને કોની સાથે ગઈ છે આ બધી વાતની જાણકારી આ પત્રના માધ્યમથી તેણે અનિલને આપી હતી. તેણે પત્રમાં સ્પષ્ટ શબ્દોમાં લખી દીધું હતું કે તે અનિલને ડિવોર્સ નહીં આપે અને તેની સાથે પણ નહીં રહે.
હવે અનિલ પાસે પસ્તાવા સિવાય બીજેા કોઈ રસ્તો નહોતો રહ્યો. આ વાતને ૨ વર્ષ પસાર થઈ ગયા હતા. અનિલની જિંદગીની ગાડી પાટા પરથી ઊતરી ગઈ હતી. તેના મનની બેચેનીની અસર તેની દુકાન પર થઈ રહી હતી અને તેનો વ્યવસાય લગભગ બંધ જેવો થઈ ગયો હતો. પછી પિતાનું મૃત્યુ થયું. ઘરની સ્થિતિ જેાઈને અનિલના ભાઈએ લવમેરેજ કરી લીધા અને બીજા શહેરમાં શિફ્ટ થઈ ગયો.
હવે અનિલ એકલો જ પોતાની બીમાર મા સાથે જિંદગીની રેતાળ ધરતી પર પોતાના કર્મોની સજા ભોગવવા વિવશ થઈ ગયો હતો.

નવી શરૂઆત

વાર્તા – મૃદુલા નરુલા.
‘‘કેટલીવિચિત્ર વાત છે. મારે ઓફિસ જવાનું છે અને સોમુ હજી સુધી નથી પહોંચ્યો. આજે રોડ પર ખાસ ભીડ નથી.’’
‘‘સાહેબ આવતા જ હશે. તમને ઓફિસ જવામાં મોડું થઈ રહ્યું હોય તો જાઓ. ઘરે કનક સાથે હું તો છું.’’ સુમિત્રા બોલી.
‘‘ઠીક છે. હું જઈ રહી છું… અને સાંભળ, હંમેશાંની જેમ લંચ એવું જ બનાવજે જે બંનેને ભાવતું હોય. હું સાંજ સુધીમાં આવી જઈશ.’’
દીપાના ઘરેથી જતા સુમિત્રાએ ઘરનો દરવાજેા બંધ કરી દીધો. કનક રમવામાં વ્યસ્ત હતો. ૮ વર્ષનો કનક આજે ખૂબ ઉત્સાહિત હતો. રમવાનું છોડીને તે વારંવાર બારીની બહાર જેાઈ લેતો હતો. આજે તેના પપ્પા તેને મળવા આવી રહ્યા હતા.
તેઓ મહિનામાં માત્ર ૨ વાર આવતા હતા. કનક આ દિવસોની આતુરતાપૂર્વક રાહ જેાતો હતો, પરંતુ માને ક્યારેય સોમુના આવવાની ખુશી થતી નહોતી. સોમુનું આવવું તેને ગમતું નહોતું. આજે પણ તેણે ગાડીની ચાવી લેતા માને ટોકી હતી.
‘‘મમ્મી આજે રોકાઈ જા ને. પપ્પાને મળ્યા પછી પણ તું ઓફિસ જઈ શકે છે.’’ ખૂબ હિંમતથી બોલ્યો હતો કનક. જેાકે તે જાણતો હતો કે જવાબ શું મળશે. તેણે સાચું જ વિચાર્યું હતું.
‘‘અરે બેટા, ખાસ મીટિંગ છે આજે ઓફિસમાં… ફરી ક્યારેક રોકાઈ જઈશ.’’ કહીને દીપાએ તેના ગાલ પર કિસ કરી અને ઘરની બહાર નીકળી ગઈ.
પરંતુ પોતાની મા સામે કનકે એ રીતે જેાયું જાણે તેણે કંઈક ખોટું કર્યું હોય. પછી તેણે પોતાના ગાલને ભારપૂર્વક સાફ કર્યો અને મોં ફેરવીને રમવામાં વ્યસ્ત થવાનો પ્રયત્ન કરવા લાગ્યો. જેાકે સુમિત્રાથી કંઈ જ છૂપું નહોતું. છેલ્લા ૧૦ વર્ષથી તે આ ઘરમાં કામ કરી રહી હતી. તેનો પતિ રાઘવ સોમુનો ડ્રાઈવર હતો. ૬ વર્ષ પહેલાં તેનું એક કાર દુર્ઘટનામાં મોત થયું હતું, ત્યારથી સુમિત્રા અહીં આ લોકોના ઘરમાં એક સભ્યની જેમ રહેતી હતી. રાઘવની વિદાય પછી સોમુએ તેને કહ્યું હતું, ‘‘કોઈના જવાથી દુનિયા પૂરી નથી થતી. ઈચ્છે ત્યાં સુધી અહીં રહી શકે છે… આ ઘરને પહેલાં પણ તું સંભાળતી હતી અને હવે પણ તારે જ સંભાળવાનું છે… કનકની જવાબદારી હવે તારી પર છે.’’

આ સમયગાળામાં ઘણું બધું બદલાઈ ગયું. સોમુ અને દીપા વચ્ચે તાણ ખૂબ વધી રહી હતી. પછી તો વાત વધતાંવધતાં ડિવોર્સ સુધી પહોંચી ગઈ.
કનકની કસ્ટડી મા દીપાને મળી. સુમિત્રાએ ઘણું બધું જેાયું હતું, પરંતુ તેને સૌથી વધારે દુખ આ નાનકડા નિર્દોષ છોકરાનું હતું. તે દિવસને હજી સુધી ભૂલી નહોતી, જ્યારે પપ્પાથી અલગ થયા પછી કનક ખૂબ ખરાબ રીતે રહ્યો હતો.
મા સાથે કોર્ટમાંથી બહાર નીકળતા તે ખૂબ દુખી અને ઉદાસ ચહેરે બોલ્યો હતો, ‘‘મમ્મી, પપ્પાને પણ આપણી સાથે લઈ લે ને. હું પપ્પા અને તું આપણે બધા સાથે રહીશું. સુમિત્રા તમે પપ્પાને લઈ આવો ને. તમે બોલાવશો તો તેઓ જરૂર આવશે… મમ્મીથી તેઓ નારાજ છે.’’
બાળકને આ રીતે રડતા, આજીજી કરતા બીજા લોકોએ પણ જેાયો હતો. જેાઈને બધાની આંખો ભીની થઈ ગઈ હતી. તે દિવસે કોર્ટમાંથી આવ્યા પછી કોઈએ પણ ખાવાનું ખાધું નહોતું. એક નિરવ શાંતિ ઘણા બધા અઠવાડિયા સુધી ઘરમાં પ્રસરેલી રહી હતી. કનકની તે રાહ જેાઈ રહેલી આંખો સુમિત્રાને આજે પણ યાદ હતી.
ડિવોર્સ થયા પછી સોમુ મહિનામાં ૨ વાર કનકને મળવા આવતા હતા. જે દિવસે તેના પપ્પા આવતા હતા તે દિવસે ખૂબ ખુશ રહેતો હતો.
બીજી તરફ જેટલો પણ સમય સોમુ દીકરા કનક સાથે રહેતા ત્યારે લાગતું કે તેઓ દરેક ક્ષણને મન ભરીને જીવી લેવા ઈચ્છતા હતા. સુમિત્રા પણ બાપદીકરાને હસતારમતા જેાઈને ખૂબ ખુશ થઈ જતી, પરંતુ તે જાણતી હતી કે આ ખુશી માત્ર ૫ કલાકની જ છે, પછી ઘરમાં લાંબા સમયની શાંતિ પ્રસરી જવાની છે.
‘‘પપ્પાની પસંદના ફ્રાય બટાકાનું શાક બનાવ્યું છે ને? જેા જેા ૧૦ મિનિટમાં પપ્પા આવી જશે, પછી અમે ખૂબ રમીશું.’’ કનકે કહ્યું.
એટલામાં ઘંટડી વાગી. દરવાજેા સુમિત્રાએ ખોલ્યો. બોલી, ‘‘અરે તમે?’’ દીપાને જેાઈને સુમિત્રા આશ્ચર્યમાં પડી ગઈ.
‘‘મમ્મા, તમે? પપ્પા નથી આવ્યા?’’ માને જેાઈને કનક ખુશ થઈ ગયો હતો. પછી વિચારવા લાગ્યો કે પપ્પા પણ આવતા જ હશે. આજે મમ્મીપપ્પા બંને ઘરે જ હશે. જેાકે આવો પ્રસંગ આટલા વર્ષોમાં ક્યારેય નહોતો આવ્યો, પરંતુ હા, ઘણી વાર પપ્પા ઘરમાં પ્રવેશતા ત્યારે મમ્મીપપ્પા એકબીજાને હેલો કહીને એવોઈડ કરીને નીકળી જતા.
કનક હવે નાનો નહોતો. સમય અને પરિસ્થિતિએ તેને ઘણું બધું શિખવાડી દીધું હતું તેમજ મોટો પણ બનાવી દીધો હતો. મમ્મીપપ્પાનું એકબીજાને ઓળખવાથી ઈન્કાર કરવું તેને ખૂંચતું હતું.
સુમિત્રા પણ બધું સમજતી હતી કે આજે કનકના મમ્મીપપ્પા બંને ઘરે હશે. કનક ઘણી વાર વિચારતો કે મમ્મીપપ્પા પહેલાં સાથે રહેતા હતા, તો પછી હવે કેમ પપ્પા બીજી જગ્યાએ રહે છે. એવું કેમ? હવે બંને એકબીજા સાથે વાત નથી કરતા. ક્યારેક વિચારતો કે તે આ વિશે મમ્મીને પૂછે, પરંતુ ડરતો હતો કે ક્યાંક મહિનામાં ૨ વાર પપ્પા આવે છે તે ખુશી પણ તેની પાસેથી છીનવાઈ ન જાય. પછી વિચારતો કે ના, તે કોઈને કંઈ જ નહીં પૂછે.
‘‘અરે મમ્મી તમે પાછા આવી ગયા? શું થયું?’’
જેાકે આજે ઘરે મમ્મીની હાજરી તેને પણ ગમી રહી હતી.
‘‘મીટિંગ કેન્સલ થઈ છે. ચોક સુધી હજી પહોંચી જ હતી કે પોલીસવાળાએ ગાડી રોકતા કહ્યું,‘‘મેમ સાહેબ, પાછા જાઓ આજે બધી ઓફિસ બંધ છે.’’
‘‘મમ્મી જણાવી રહી હતી એટલામાં ડોરબેલ રણક્યો.’’
‘‘અરે પપ્પા હશે. હંમેશાં ૨ વાર બેલ વગાડે છે. પપ્પા આવી ગયા… પપ્પા આવી ગયા….’’ બોલતાંબોલતાં કનકે ટેબલ પર ચઢીને દરવાજેા ખોલ્યો અને હંમેશાંની જેમ મારા પપ્પા… મારા પપ્પા કહેતો સોમુના ગળે લટકી ગયો.
કિચનની બારીમાંથી બાપદીકરાનું મધુર મિલન દીપાએ જેાયું અને પોતાનું મોં ફેરવી લીધું. તે જાણતી હતી કે બંને એકબીજાને મળવા માટે ખૂબ આતુર હોય છે, પરંતુ તે શું કરે, હવે બધું તેના હાથમાંથી નીકળી ગયું હતું. દીકરો કોઈ પણ સ્થિતિમાં તેના પિતાથી દૂર થવા નહોતો ઈચ્છતો.

બીજા રૂમમાં સોમુ સુમિત્રાને જણાવી રહ્યો હતો કે આજે ચોક પર મને પોલીસવાળો જણાવી રહ્યો હતો કે સાહેબ, તમે આગળ નહીં જઈ શકો. પૂરું શહેર બંધ છે. જ્યાંથી આવ્યા છો ત્યાં પાછા ચાલ્યા જાઓ. મેં તેને કહ્યું કે હું મારી માની દવા લઈને પાછો ઘરે જઈ રહ્યો છું. આજે જેા જૂઠું ન બોલ્યો હોત તો અહીં ન આવી શક્યો હોત અને અમે બાપદીકરો કેવી રીતે મળતા. પછી હસીને સાથે લાવેલું ગિફ્ટ પેક કનકના હાથમાં પકડાવી દીધું.
‘‘પપ્પા પાછા જતા રહ્યા હોત તો હું ગુસ્સે થઈ ગયો હોત.’’ બોલીને તે ગિફ્ટ ખોલીને લાંબા સમય સુધી રમતો રહ્યો.
તે દિવસે કનકને ખૂબ સારું લાગ્યું હતું, કારણ કે ડાઈનિંગ ટેબલ પર મમ્મીપપ્પા બંને હતા.
જેાકે ત્રણે ખાવાનું ખાતાંખાતાં ૩ દિશામાં અલગઅલગ વિચારી રહ્યા હતા.
કનક વિચારી રહ્યો હતો કે ૫ વાગે પપ્પા ચાલ્યા જશે. કાશ, પપ્પા આજે રોકાઈ જાય તો કેટલું સારું. અમે બંને પૂરી રાત મસ્તી કરતા. ભોજન કરી લીધા પછી અમે છત પર પતંગ ઉડાડીશું. પપ્પાને હું નવું બનાવેલું પેઈન્ટિંગ બતાવીશ. ગત સમયે પપ્પા જે લીગો ટોયસ લાવ્યા હતા. તેને મેં હજી સુધી ખોલ્યા નથી. આજે અમે બંને સાથે મળીને જેાડીશું. હું એકલો નહીં બનાવી શકું, પપ્પા મને હેલ્પ કરશે.
બીજી તરફ સોમુ વિચારી રહ્યા હતા કે ટીવીમાં આવી રહ્યું છે કે કોરોના બીમારીના લીધે શહેરમાં હવે લોકડાઉન લગાવવામાં આવ્યું છે. રસ્તા સૂમસામ છે. લોકોને ઘરમાંથી બહાર ન નીકળવાની સલાહ આપવામાં આવી હતી. જે ઘરમાંથી બહાર નીકળી રહ્યા હતા તેને પોલીસ પરત ઘરે મોકલી રહી હતી. પછી તે વિચારવા લાગ્યા, આ બધું ક્યાં સુધી ચાલશે? ક્યાંક સાંજે પણ આવું જ રહ્યું તો તે શું કરશે?
અહીં આવતી વખતે જૂઠું બોલીને આવી ગયો હતો, પરંતુ પાછા જતા કોઈ બહાનું નહીં ચાલે. હવે અહીં રાત વિતાવવી પડશે તો ક્યાંક એવું ન બને કે દીપા કંઈક ખોટું સમજી લે. કરાર અનુસાર કનક સાથે તે ૫ કલાક વિતાવી શકે છે. તે જાણતો હતો કે હંમેશાંની જેમ તેની એન્ટ્રી સમયે આજે પણ સમય નોટ કરવામાં આવ્યો હશે. ડાઈનિંગ ટેબલ પર બેઠેલી દીપા મને ત્રાંસી નજરે જેાઈ રહી હતી અને મારા મનમાં શું ચાલી રહ્યું છે તે જાણવાની પૂરી કોશિશ કરી રહી હતી.

દીપા યાદ કરવા લાગી કે તે અને સોમુ કેવા છત પર છુપાઈને એકબીજાને મળતા હતા. તે સમયે દીપા અને સોમુ આ જ બિલ્ડિંગમાં ઉપરનીચેના ફ્લેટમાં રહેતા હતા…

જેમજેમ ઘડિયાળના કાંટા આગળ વધી રહ્યા હતા દીપાની અધીરાઈ વધી રહી હતી. કનક અને સોમુએ ખૂબ મસ્તી કરી. પછી ઘડિયાળમાં ૫ વાગતા સોમુએ પોતાની બેગ તૈયાર કરી લીધી અને દીકરાને બાય કહીને બહાર આવી ગયો. સોમુ ગાડી ચાલુ કરે તે પહેલાં ઉપર જેાયું તો દીકરા કનકનો ઊતરી ગયેલો ચહેરો બાલ્કનીમાંથી તેને જેાઈ રહ્યો હતો. કનકે અંતિમ પ્રયાસ કરતા કહ્યું, ‘‘પપ્પા પ્લીઝ ન જાઓ.’’ સોમુના કાનમાં ગુંજી રહ્યું હતું. તે જાણતો હતો કે જેવી તેની ગાડી સ્ટાર્ટ થશે કે કનકનું રડવું શરૂ થશે.
દીપા ઊંડા શ્વાસ લેતાંલેતાં મનોમન કહેશે કે આભાર કે દિવસ પસાર થઈ ગયો. જેાકે સોમુનું મન ખૂબ દુખી હતું.
સોમુની ગાડી હજી થોડે દૂર ગઈ હતી કે સામે ઊભેલા હોમગાર્ડે ગાડી ઊભી રાખવાનું સિગ્નલ આપ્યું અને પૂછ્યું, ‘‘ક્યાં જવું છે સાહેબ?’’
‘‘રોહિણી.’’
‘‘પાછા જાઓ. પૂરી દિલ્લીમાં જવાઆવવા પર પ્રતિબંધ છે. જેા હું જવા દઈશ તો તમને આગળ અટકાવી દેવામાં આવશે. તેથી સારું એ જ રહેશે કે તમે પાછા ચાલ્યા જાઓ.’’
સમજી ગયો, આગળના બધા રસ્તા બંધ છે. ટીવી પર એ જ સમાચાર ચાલી રહ્યા હતા કે કૃપા કરીને ઘરમાં રહો, સુરક્ષિત રહો. હવે જવું જ પડશે પાછા દીપા પાસે. જવાની બિલકુલ ઈચ્છા નથી. તેને બાપદીકરાનું આ રીતે મળવું નથી ગમતું, પરંતુ તે કોર્ટની પરમિશન લઈને મળવા આવે છે, તેથી દીપા કંઈ જ ન કરી શકે.
જેાકે સોમુ અહીં આસપાસમાં રહેતા ઘણા બધા લોકોને જાણતા હતા, પરંતુ તેઓ કોઈના ઘરે જવા નહોતા ઈચ્છતા. પછી વિચાર્યું, બધાને હવે પૂરી કહાણી જણાવવી પડશે. આમતેમ ગાડી ફેરવવી અર્થહીન છે, તેથી જાઉં હવે પાછો ત્યાં જ.

કેવું વિચિત્ર લાગશે ફરીથી દીપાના ઘરે જવામાં, જ્યારે આ ઘર એક સમયે તેનું પોતાનું હતું. જેમ સાંજ પડતા પક્ષીઓ પોતાના માળામાં પરત ફરવા ઉતાવળા થઈ જાય છે, બરાબર તે જ રીતે સોમુ પણ ક્યારેક આ જ રીતે ઉતાવળો થઈ જતો હતો. ઓફિસથી ગાડી સ્પીડમાં દોડાવતો આવતો હતો, પરંતુ આજે તેને ગાડી અહીં પાછી લેવી પણ નહોતી ગમી રહી, જેા કે દીપાના ઘરે આવ્યા સિવાય તેની પાસે બીજેા કોઈ વિકલ્પ નહોતો. તેથી ગાડી પાછી લીધી.
‘‘અરે પપ્પા, વાહ તમે પાછા આવી ગયા?’’ કનકને આશ્ચર્ય થઈ રહ્યું હતું, પરંતુ દીપાને કોઈ આશ્ચર્ય નહોતું થયું. કદાચ તે જાણતી હતી કે આવું થવાનું જ છે. સોમુને પરત આવેલો જેાઈને સૌથી વધારે ખુશ હતો કનક. કારણ કે તેના મનની ઈચ્છા પૂરી થઈ રહી હતી. પછી બંને બાપદીકરો લીગો ટોયસને મોડી રાત સુધી જેાડતા રહ્યા અને પપ્પા… પપ્પાનો અવાજ લાંબા સમય સુધી ઘરમાં ગુંજતો રહ્યો. તે રાત્રે બાપદીકરો એકબીજાને ખૂબ પ્રેમથી વળગીને ઊંઘી ગયા હતા.
અડધી રાત્રે સોમુને લાગ્યું કે કોઈ બેડ પાસે ઊભું છે. પછી જરા ધ્યાનથી જેાયું તો દીપા હતી. તે બોલી ઊઠ્યો, ‘‘અરે દીપા તું?’’
‘‘હા કનક સાથે ઊંઘવામાં તમને મુશ્કેલી પડી રહી હશે.’’ દીપાએ સીધેસીધું જ કહી દીધું.
સોમુએ કહેવા ઈચ્છ્યું, ‘‘ના તેને અહીં રહેવા દે.’’ પરંતુ કંઈ કહી ન શક્યો. પૂરો દિવસ પસાર થઈ ગયો, પરંતુ દીપાએ સોમુ સાથે કોઈ વાત ન કરી.
આ સમયે સોમુએ વિચાર્યું કે તે દીપાના ખબરઅંતર પૂછે, પરંતુ બીજી જ ક્ષણે વિચાર્યું કે તે કંઈ જ નહીં પૂછે. શું દીપાએ પૂછવું ન જેાઈએ કે સોમુ તમારું જીવન કેવી રીતે પસાર થઈ રહ્યું છે? ડિવોર્સને ૨ વર્ષ પસાર થઈ ગયા છે. ક્યારેય દીપાએ ફોન કર્યો નથી કે હું કનકને મળવા આવું છું ત્યારે મારા આવ્યા પહેલાં ઘરમાંથી કેમ નીકળી જાઓ છો.

કનકના અભ્યાસ અને સ્કૂલ સંબંધિત પ્રશ્નોનો હંમેશાં એક જ જવાબ મળતો કે ઠીક ચાલે છે. સોમુ વિચારવા લાગ્યો કે તે દીપાને ઘણું બધું કહે, પૂછે કે મકાનનો પાછળનો ભાગ કમજેાર પડી ગયો છે તેને ઠીક કરાવવાનો છે. કોણ ઊભું રહીને કામ જેાશે. હું અહીં થોડી વાર માટે આવીને ચાલ્યો જાઉં છું. જાણે એક વિઝિટર ન હોઉં. જે આ ઘર પહેલાં મારા નામે હતું, પરંતુ હવે તે દીપાના નામે હતું. આ બધું કેવા સંજેગોમાં થયું તે અલગ કહાણી હતી.
થોડી વારમાં દીપા ઊંઘી રહેલા દીકરાને ખભા પર ઊંચકીને જતી રહી હતી. સોમુ પથારીમાં પડ્યાપડ્યા ઘડીઓ ગણી રહ્યા હતા. તેમની આંખમાંથી ઊંઘ માઈલો દૂર ચાલી ગઈ હતી.
૧ અઠવાડિયા માટે લોકડાઉન લગાવવામાં આવ્યું હતું. એક મિત્ર જણાવી રહ્યો હતો કે અત્યારે ઓફિસ પણ બંધ છે. કદાચ ૧ અઠવાડિયા પછી અમને ઘરેથી કામ કરવાનું કહેવામાં આવે. કેવી રીતે થશે? ઘણું બધું વિચારીને સોમુ પરેશાન થઈ ગયો હતો.
આ રીતે ૩-૪ દિવસ પસાર થઈ ગયા. સોમુ કપડાને લઈને પરેશાન થઈ ગયા હતા. વિચાર્યું થોડા અંદરના કપડા જૂની તિજેારીમાં પડ્યા હશે. દીપાને યાદ નહીં હોય, પરંતુ સુમિત્રાને જરૂર યાદ હશે. સુમિત્રાને પૂછ્યું તો તેણે હસીને કહ્યું, ‘‘સાહેબ મને યાદ છે. થોડાક કપડાં હજી પણ રાખી મૂક્યા છે તમારા, પણ તે કપડા હવે નાના થઈ ગયા હશે ને? ૨ વર્ષમાં તમારું પેટ પણ બહાર નીકળી આવ્યું છે.’’
સુમિત્રાની વાત પર કનક ખડખડાટ હસી પડ્યો. આ સમયે મોં ફેરવીને દીપા પણ હસી પડી અને સોમુ શરમાઈને બીજા રૂમમાં ચાલ્યો ગયો.
જૂના કપડાનું બોક્સ ખોલીને જેાયું તો અંદરથી એક નાઈટ સૂટ અને ૨ પેન્ટ નીકળ્યા. સુમિત્રા બોલી, ‘‘સાહેબ, આ પેન્ટની બાય કાપીને બરમૂડો બનાવી દઉં છું. તમારે બહાર હવે જવાનું નથી. ઘરમાં બધું ચાલી જશે.’’
પેન્ટ કાપીને સુમિત્રાએ બરમૂડા બનાવી આપ્યા. પપ્પાને બરમૂડામાં જેાઈને કનકને ખૂબ મજા આવી ગઈ. આ જેાઈને દીપા પણ બાથરૂમમાં જઈને ખૂબ હસી હતી.
સોમુનો વધારે સમય કનક સાથે પસાર થતો હતો. વર્ક ફ્રોમ હોમ શરૂ થવાથી બધા બિઝી થઈ ગયા હતા.

સુમિત્રા સવારે ૮ વાગે નાસ્તો ટેબલ પર મૂકી દેતી હતી. સોમુ, દીપા અને કનક નાસ્તો કરીને પોતપોતાના કામમાં વ્યસ્ત થઈ જતા હતા. કનકના પણ ઓનલાઈન ક્લાસ થઈ ગયા હતા.
સોમુ અને દીપા પોતપોતાના રૂમમાં લેપટોપ લઈને કામમાં વ્યસ્ત થઈ જતા હતા. તેના અડધા કલાક પછી કનકના ક્લાસ શરૂ થઈ જતા હતા. જેાકે શરૂમાં કનકને ઓનલાઈન ભણવામાં ખૂબ મુશ્કેલી પડતી હતી, તેથી તે જલદી ચિડાઈ જતો હતો. બીજી તરફ દીપાની સમજમાં નહોતું આવતું કે અભ્યાસની આ નવી રીતની દીકરાને કેવી રીતે ટેવ પાડે?
એક દિવસ સોમુએ કનકને કહ્યું, ‘‘બેટા શું હું તને હેલ્પ કરું?’’
‘‘યસ પપ્પા.’’ ખબર નહીં એવો કયો મંત્ર તેમણે કાનમાં ફૂંક્યો કે દીપા આશ્ચર્યમાં પડી ગઈ.
‘‘હોમવર્ક પણ પપ્પા કરાવશે.’’ કનકે કહ્યું ત્યારે સાંભળીને દીપા પણ મનોમન ખુશ થઈ ગઈ.
એક દિવસ સોમુએ કહ્યું, ‘‘સુમિત્રા, હું ઘરનું રેશનિંગ લઈને આવું છું. બ્રેડ, બટર, શાકભાજી અને બીજેા જરૂરિયાતનો સામાન લાવવાની જવાબદારી હવેથી મારી પર. આમ પણ આ લોકડાઉન જલદી ખૂલવાનું નથી. મેમ પાસેથી તેમની દવાનું લિસ્ટ લઈને મને આપી દે. એક વારમાં બધું લઈ આવીશ.’’
દીપાને પણ સાંભળીને સારું લાગ્યું કે ખૂબ જવાબદાર થઈ ગયો છે સોમુ, ઘરનો સામાન લાવવા બાબતે પહેલાં બંને વચ્ચે હંમેશાં ઝઘડા થતા હતા. આ વાત તેણે કોર્ટમાં જજ સાહેબ સામે કહી હતી. દીપાએ વિચાર્યું, ચાલો હવે સોમુમાં થોડો બદલાવ આવ્યો છે.
ઘરની નાનામાં નાની જવાબદારીને લઈને સોમુ હવે જાગૃત થઈ ગયા હતા. સુમિત્રાને પણ થોડી ઘણી મદદ કરતા હતા. આ જવાબદારી શું હંમેશાં માટે સોમુ સાહેબના ખભા પર ન આવી શકે? સુમિત્રા વિચારી રહી હતી સમયની રાહ જેાવી જેાઈએ, બધું સારું થશે, પરંતુ આ બધું જેાઈને સૌથી વધારે ખુશ કનક હતો. શનિ, રવિ, પૂરા ઘર માટે રિલેક્સ-ડે રહેતો, પરંતુ કનકનું શિડ્યૂલ ફિક્સ રહેતું, સવારે જલદી નાસ્તો કરીને પપ્પા સાથે ખુલ્લા આકાશમાં પતંગ ઉડાડવી. છત પર જઈને અનેક પક્ષીઓને ખુલ્લા આકાશમાં સુંદર રીતે ઊડતા જેાઈને સોમુને ખૂબ સારું લાગતું હતું.
પક્ષીઓના ટોળાને નિર્ભય બનીને આ રીતે ઊડતા બધાએ પહેલી વાર જેાયા હતા, આ લોકડાઉનમાં. ક્યારેય છત પર ન આવતી દીપા પણ આ જાદૂથી આકર્ષાઈને છત પર આવી ગઈ હતી. સામેના ફ્લેટની છત પર પણ લોકો પતંગનો આનંદ માણી રહ્યા હતા. આ અનુભવે તેમના બાળપણને નજર સામે લાવી દીધું હતું.
આ સમયે દીપાને યાદ આવી ગયું કે તે અને સોમુ કેવા છત પર છુપાઈને એકબીજાને મળતા હતા. તે સમયે દીપા અને સોમુ આ જ બિલ્ડિંગમાં ઉપરનીચેના ફ્લેટમાં રહેતા હતા. બંનેની સ્કૂલ અલગ હતી, પરંતુ ધોરણ એક જ હતા. આજે તેને ભૂતકાળ યાદ આવી ગયો હતો.
આમ પણ પ્રેમ કોઈ ઋતુની રાહ નથી જેાતો. તેમ છતાં બંને એકબીજાના પ્રેમાળ ચહેરાને જેાવાની રાહ જેાયા કરતા હતા, જેને તેઓ ખૂબ પ્રેમ કરતા હતા. બંને મળતા, રોજ મળતા અને ત્યાર પછી લાગ્યું કે હવે બંને એકબીજા વિના નહીં રહી શકે, પછી બંનેએ લગ્ન કરી લીધા. તેમના પ્રેમ પર સમાજે પણ મહોર મારી દીધી અને હવે તેમને આ રીતે છત પર છુપાઈને મળવાની જરૂર ન પડી.
વર્ષ પછી કનકનો જન્મ થયો. દીપા બધું ભૂલીને પોતાના દીકરામાં ખોવાઈ ગઈ. પતિ સોમુ પણ કનકને ખૂબ પ્રેમ કરતો હતો, પરંતુ કોણ જાણે કેમ દીપાને લાગતું કે જાણે સોમુ ઘર અને બાળકની જવાબદારીથી દૂર ભાગી રહ્યો છે અને ચીડિયલ થઈ ગયો છે. પછી બંને નાનીનાની વાતમાં ઝઘડવા લાગતા હતા.

પછી જે ન થવું જેાઈએ તે થઈ ગયું. ડિવોર્સ… એક ભયાનક દુર્ઘટના… શરૂમાં બંનેને લાગ્યું કે આ નિર્ણય યોગ્ય છે. હવે શાંતિ રહેશે, પરંતુ કેલેન્ડર પર તારીખ બદલાવાથી બધું નથી બદલાઈ જતું. કાલે શું થશે, તે ચિંતા સમય સાથે તેને ખાઈ રહી હતી. નવી જિંદગીમાં પોતાના બાળકનો ઊતરેલો ચહેરો જેાઈને દીપા સમજી જતી કે પિતાથી દૂર રહીને દીકરો ખુશ નથી.
મહિનાના આ ૨ દિવસમાં પિતાને મળવું દીકરા માટે મૂલ્યવાન ભીખ સમાન લાગતું હતું. દીપાને હવે સમજાઈ રહ્યું હતું કે તે પણ ક્યાંક તો ખોટી હતી. લોકોએ ખૂબ સમજાવી હતી કે દીપા હજી પણ વિચારી લે. જે સુરંગમાં દીકરાને લઈને લાંબી યાત્રા પર જઈ રહી છે તેના બીજા છેડા પર સુખનો સૂરજ છે કે નહીં તે કોને ખબર.
પરંતુ તેણે કોઈની વાત ન સાંભળી. તેના મગજ પર ઝનૂન સવાર હતું કે હું સોમુથી અલગ રહીશ.

આજે ૨ વર્ષ પછી આ રીતે એક છતની નીચે કાયદાને અનુસરીને રહેવું કદાચ મજબૂરી હતી અને આ સ્થિતિ ક્યાં સુધી ચાલશે. તેની તેને ખબર નહોતી. આ પુરુષ જેને પતિ કહેતી હતી, તેની સાથે વાત કરવામાં તેને સંકોચ થતો હતો. તેનો સામનો કરતા તે ગભરાતી હતી, પરંતુ દીકરો કનક જબરદસ્તી બંને વચ્ચે પહેલાંની જેમ વાતચીત થાય તેવું દિલથી ઈચ્છતો હતો.
આ વાતને સોમુ પણ સમજતો હતા. બંને વચ્ચે શક્ય સમજૂતીની એક દીવાલ હતી. ડિવોર્સ પછી આ નવું જીવન સોમુને બિલકુલ ગમતું નહોતું. રોહિણીમાં ૨ રૂમના એક ફ્લેટમાં તે એકલા રહેતા હતા.
હવે દારૂ બિલકુલ છોડી દીધો હતો. ઘરમાં ચા સુધ્ધાં બનતી નહોતી. ખાવાનું હોટલ પરથી આવતું હતું. ઘરમાં સાફસફાઈ અઠવાડિયામાં એક વાર થતી હતી. ખુરશી પર કપડાનો ઢગલો પડી રહેતો હતો. કામવાળી કપડાં ધોઈને સૂકવીને પ્રેસ કરાવી લાવતી હતી. તે ઘણી વાર ટોકતી પણ ખરી કે સાહેબ પ્રેસ કરેલા કપડાં થોડા સાચવો અને તમારી જાતને પણ સંભાળો. હવે વહુને લઈ આવો, કેમ એકલા રહો છો.
પરંતુ શું જવાબ આપે સોમુ? ચુપચાપ બાથરૂમમાં જઈને રડતો. તે શું કરે? બધું તેના હાથમાંથી નીકળી ગયું હતું.
આજે ૨ મહિનાથી લોકડાઉનના લીધે સોમુ અહીં રોકાઈ ગયા હતા. એક અનવોન્ટેડ ગેસ્ટની જેમ.
ઘરમાં પૂરો દિવસો ટીવી ચાલતું હતું. પહેલાં ક્યારેક કનક ટીવી ચાલુ કરતો ત્યારે મમ્મી ગુસ્સામાં તેની સામે જેાતી અને તે ડરીને ટીવી બંધ કરી દેતો હતો, પણ હવે બિલકુલ એવું નહોતું થતું. ટીવીનો વોલ્યૂમ ફુલ રહેતો હતો. કનકને આશ્ચર્ય થતું કે મમ્મી હવે ગુસ્સામા બૂમો પાડતી નથી, પરંતુ કેમ? કનકે અનુભવ્યું કે મા હવે પહેલાંની જેમ વાતવાતમાં ગુસ્સો નથી થતી. મમ્મી બદલાઈ રહી છે. હવે પપ્પાની સામે જેાઈને હસતી હતી. ઘરનું વાતાવરણ સહજ થઈ રહ્યું હતું. જેાકે આ વાતનો અનુભવ બધા કરી રહ્યા હતા, પરંતુ એ વાત અલગ હતી કે પહેલાંની જેમ બંને ખૂલીને વાદવિવાદ નહોતા કરતા.
એક દિવસે સુમિત્રા બોલી, ‘‘મેમ સાહેબ, લાગે છે સાહેબે દારૂ છોડી દીધો છે.’’
‘‘લાગે તો છે… ચાલો સારું થયું…’’ દીપાની વાત સુમિત્રાને ગમી ગઈ. તે જૂની યાદોને ભૂલી નહોતી… એક દારૂ હતો જેણે બંને વચ્ચે દીવાલ ઊભી કરી દીધી હતી.
છેલ્લા ૨ મહિનાથી કનક દરરોજ રાત્રે પપ્પાને વળગીને ઊંઘી જતો હતો, પરંતુ અડધી રાત્રે દીપા તેને ઊંચકીને પોતાની પથારીમાં લઈ આવતી હતી. એક રાત્રે દીપા ઊંઘી રહેલા કનકને પોતાની પાસે લઈ જવા આવી ત્યારે સોમુએ તેને કનકને લઈ જવાની ના પાડતા કહ્યું, ‘‘આજે તેને અહીં ઊંઘવા દે. સવારે જેાઈએ શું થાય છે?’’
દીપા પણ ચુપચાપ પોતાના રૂમમાં આવીને ઊંઘી ગઈ.
સોમુએ જે કહ્યું હતું તેવું જ થયું. પથારીમાંથી ઊઠતા કનક ખુશીથી બૂમ પાડી ઊઠ્યો, ‘‘ઓહ, હું કાલે પૂરી રાત પપ્પા પાસે ઊંઘી ગયો હતો… મને રોજ મમ્મી અડધી રાત્રે પોતાની પથારીમાં શિફ્ટ કરી દેતી હતી. કાલે એવું ન થયું. માય સ્વીટ મમ્મી… થેંક્યૂ હું પણ પપ્પા પાસે ઊંઘવા ઈચ્છુ છું.’’
‘‘જેા… હું આ જ કહેવા માંગતો હતો. કેટલો ખુશ છે કનક.’’ સોમુ તેની સામે જેાઈને હસી પડ્યો.
‘‘થેંક્યૂ.’’ બોલીને દીપા પણ હસી પડી.
ઔપચારિકતાની આ દીવાલને દૂર કરવા માટે સોમુ પોતાની પૂરી તાકાતથી પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો. તે દિલથી ઈચ્છતો હતો કે બધું પહેલાં જેવું સામાન્ય થઈ જાય, પરંતુ એક અહમ્ હતો જે બંનેને એવું કરતા અટકાવતો હતો.
તેમ છતાં તેણે આશા નહોતી છોડી. આમ પણ પાણીને લાકડી મારીને કદી ૨ ભાગમાં નથી વહેંચી શકાતું. પાણી પાણીમાં ભળી જાય છે. આ વાત સોમુ પણ સારી રીતે જાણતો હતો.

દીપાએ હસીને તેનો હાથ પકડી લીધો. આ સમયે દીપાની આંખમાંથી આંસુ છલકાઈને તેના ગાલ પર આવી ગયા હતા…

એક રાત્રે સોમુ અચાનક ચોંકી ગયા. જેાયું તો કનકનું શરીર ગરમ હતું. ધ્યાનથી જેાયું તો અનુભવ્યું કે કનકનું શરીર તપી રહ્યું છે. સોમુ ખૂબ ડરી ગયા કે ક્યાંક કનકને કોરોના તો નહીં હોય ને?
વારંવાર તેનું કનકના શ્વાસની ગતિ પર ધ્યાન જઈ રહ્યું હતું. પછી વિચાર્યું… દીપાને ઉઠાડું? પરંતુ કેવી રીતે? તે દરવાજેા અંદરથી બંધ કરીને ઊંઘે છે. પછી દીપાને ફોન લગાવ્યો અને કહ્યું, ‘‘કનકને સખત તાવ છે.’’ સોમુના અવાજમાં ડર હતો.
થોડી ક્ષણમાં દીપા કનક પાસે આવી ગઈ. દીકરાની હાલત જેાઈને તે ડરી ગઈ હતી અને પોતાની લાગણીને રોકી ન શકી. બધું ભૂલીને સોમુની નજીક આવતા તે રડવા લાગી, ‘‘પ્લીઝ સોમુ કોઈ ડોક્ટરને જલદી ફોન કરીને બોલાવો.’’ અનિચ્છાએ તેણે ભાવુક થઈને સોમુને જેારથી પકડી લીધો અને રડવા લાગી.
આ સમયે સોમુ પણ પોતાને સંભાળી ન શક્યા. તેમના હાથપગ પણ ધ્રૂજી રહ્યા હતા. મારો એક ડોક્ટર મિત્ર અહીં નજીકમાં રહે છે. તેને ફોન કરીને હું વાત કરું છું. આ સમયે કોઈ પણ હોસ્પિટલ ખાલી નહીં હોય કે કોઈ બરાબર વાત પણ નહીં કરે આપણી સાથે. તે મારો બાળપણનો મિત્ર છે, તેથી આપણને જરૂર મદદ કરશે. પછી ડોક્ટર સુરેશને કનકની સ્થિતિ જણાવી ત્યારે તેમણે ફોન પર દવા જણાવીને કહ્યું તેના કપાળ પર ઠંડા પાણીના પોતા મૂકો, જ્યાં સુધી તાવ ૧૦૦ પર આવી ન જાય. આ સીઝનલ તાવ છે. જેા દવાથી ફરક ન પડે તો મને જણાવજેા અને હા… સવારે તેનો કોરોના ટેસ્ટ કરાવો.
‘‘દીપા, તું કનકના માથા પર ઠંડા પાણીના પોતા મૂક. હું દવા લઈને આવું છું.’’
દવાની સાથેસાથે કનકના માથા પર ઠંડા પાણીના પોતા મૂકવાથી કનકનો તાવ ઊતરી ગયો અને તે ઊંઘી ગયો, પરંતુ દીપા હજી પોતાના પાલવથી આંસુ લૂછી રહી હતી.
નજર સામે બેઠેલા સોમુને જેાઈને તે વિચારી રહી હતી કે જેા આજે ઘરે સોમુ ન હોત તો તે એકલી શું કરતી?
પૂરી રાત બંને દીકરા કનક પાસેથી ન ખસ્યા. પછી દીપા બોલી, ‘‘સોમુ, થાકી ગયા હશો, થોડો સમય આરામ કરી લો. સવારે તેને લઈને કોવિડ ટેસ્ટ માટે તમારે જવાનું છે.’’
‘‘ના હું ઠીક છું. મારી ચિંતા ન કર.’’
થોડી વાર પછી દીપાએ જેાયું તો સોમુ ખુરશી પર માથું ટેકવીને ઊંઘી ગયા હતા. કેટલા વર્ષો પછી તેણે સોમુને આ રીતે એક બાળકની જેમ ઊંઘતા જેાયા હતા… કેટલા વહાલા લાગે તેવા દેખાઈ રહ્યા છે… આજે તેને એ જૂની પળ યાદ આવી રહી હતી, જ્યારે કનકનો જન્મ થયો હતો. તે સમયે સોમુએ ખૂબ પ્રેમથી કહ્યું હતું કે આ કનક છે. આપણને કુદરતે જિંદગીની સૌથી કિંમતી ભેટ આપી દીધી છે. આપણે જીવનભર તેને સાચવવાનો છે… વચન આપ મને… આપણે કોઈ પણ કામ એવું નહીં કરીએ જેનાથી તેને દુખ થાય.’’

આજની ઘટનાએ બંનેને ઘણું બધું વિચારવા મજબૂર કરી દીધા હતા. શું બંને પોતાના આ વચનને ભૂલી ગયા હતા?
કનકનો કોરોના રિપોર્ટ નેગેટિવ આવી ગયો. બધા ખુશ હતા. આ ખુશીમાં દીપાએ સોમુની મનપસંદ મખનાની ખીર બનાવી હતી.
બંને સાથે બેસીને ઘણી વાર વાતો પણ કરવા લાગ્યા હતા. આ વાતમાં ક્યારેક કોઈ ગંભીર મુદ્દા પણ રહેતા હતા, પરંતુ બાળક માટે સૌથી વધારે મહત્ત્વપૂર્ણ અને જરૂરી મમ્મીપપ્પા બંનેની હાજરી હોય છે. હવે આ હકીકતને બંનેએ સ્વીકારી લીધી હતી, પરંતુ આ હકીકત એકબીજાને કહેવામાં બંનેને ખચકાટ થતો હતો.
આકાશમાં ઊડતા પક્ષીઓ જેાઈને તેઓ વિચારતા કે જરા તેમને જ જેાઈ લો… બચ્ચા જ્યાં સુધી ઊડતા નથી શીખી જતા ત્યાં સુધી સાથે ઊડતા હોય છે. તેને આકાશમાં ઊડવાના ગુણ શીખવવામાં તેના માબાપ બંનેની ભૂમિકા હોય છે અને મહેનત પણ ખરી, પરંતુ મનુષ્ય કેટલો સ્વાર્થી હોય છે કે પોતાના અહમ્ અને સ્વાર્થના લીધે ખરી જવાબદારીથી મોં ફેરવી લેતો હોય છે. તે બંને વિચારવા લાગ્યા કે ધિક્કાર છે આપણને બંનેને. જેાકે કનકની આ બીમારી પછી સોમુ અને દીપા વચ્ચેની દીવાલ ધીરેધીરે તૂટવા લાગી હતી.

લોકડાઉન પૂરું થઈ ગયું હતું અને કાયદા મુજબ સોમુને પરત જવાનું થયું. તેની ઓફિસ પણ ખૂલી ગઈ હતી.
‘‘મારે હવે જવું પડશે.’’ સોમુએ કહ્યું.
‘‘પપ્પા… ક્યાં જઈ રહ્યા છો? હું પણ તમારી સાથે આવીશ.’’ કનક બોલ્યો.
‘‘ના બેટા, ૧ અઠવાડિયા પછી ફરીથી આપણે મળીશું.’’ કહેતા સોમુએ કનકના ગાલ પર વહાલથી કિસ કરી.
‘‘ના પપ્પા, હવે અહીં અમારી સાથે રહો.’’ પપ્પાને મજબૂતાઈથી ભેટીને કનક ડૂસકા ભરવા લાગ્યો. સુમિત્રા પણ ખૂબ લાગણીશીલ થઈને આ દશ્ય જેાઈ રહી હતી અને દીપા પણ, પરંતુ દીપામાં લાગણીસભર દશ્યનો સામનો કરવાની હિંમત નહોતી…
પછી અચાનક કોઈ નિર્ણય સાથે તે ફરીને બોલી, ‘‘બેટા, પપ્પાને જવા દે… જેા પપ્પા આપણને માફ કરી દે તો આપણે પણ તેમની સાથે રોહિણી જઈશું, પરંતુ શરત એ રહેશે કે તેમણે આપણી સાથે અહીં પાછા આવવું પડશે.’’
‘‘મમ્મી શું બોલ્યા? આશ્ચર્યમાં મુકાઈ ગયેલા કનકે આંખો પહોળી કરીને મા સામે જેાયું.
દીપાના આ શબ્દો પર સોમુને વિશ્વાસ નહોતો બસી રહ્યો.
દીપાએ હસીને પ્રેમથી તેના હાથને પકડી લીધા. આ સમયે દીપાની આંખમાંથી ખુશી અને પશ્ચાત્તાપના આંસુ છલકીને ગાલ પર આવી ગયા હતા.
કનક પણ ખુશીનો માર્યો દોડીને સોમુની ગાડીમાં બેસી ગયો.
બાલ્કનીમાં ઊભેલી સુમિત્રા લાંબા સમયથી આ પૂરા દશ્યને મૂક સાક્ષી બનીને જેાઈ રહી હતી. હાથ જેાડીને તેણે મનોમન આભારના ભાવ સાથે વિચાર્યું કે આમ તો લોકડાઉને બધાને ખૂબ દુખી કર્યા છે, પરંતુ આવા સુખદ અંત માટે હજાર વાર લોકડાઉન લગાવવામાં આવે તો પણ કોઈ દુખ નથી.

વાંચવા માટે અમર્યાદિત વાર્તાઓ-લેખોસબ્સ્ક્રાઇબ કરો